Τι έχει χτίσει ο Mourinho στη Μαδρίτη;

Όταν πριν δυο χρόνια, το καλοκαίρι του 2010, ο Jose Mourinho ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης, είχε δηλώσει ότι σημαντικό κίνητρο για εκείνον, στο να αποδεχθεί την πρόταση του Florentino Perez, εκτός του ονόματος της Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν και το γεγονός ότι στο ισπανικό πρωτάθλημα αγωνίζεται η Barcelona, της οποίας την «ηγεμονία» φιλοδοξούσε να σπάσει. Δύο και κάτι χρόνια μετά, οι φήμες που τον θέλουν κοντά στην έξοδο το επόμενο καλοκαίρι, ακούγονται πιο πειστικές από ποτέ. Και η πρωτοκαθεδρία των blaugrana στις συνειδήσεις των ουδέτερων φίλων του ποδοσφαίρου, έχει παίξει τον δικό της ρόλο.

Διανύοντας την τρίτη του χρονιά στην Μαδρίτη, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Μουρίνιο κατάφερε να κάνει πράξει, την φιλοδοξία που αρχικά είχε εκφράσει; Έσπασε δηλαδή την ηγεμονία της Μπάρσα; Κατά την γνώμη μου, σε καμία περίπτωση. Στο διάστημα της παρουσίας του οι δυο ομάδες μοιράστηκαν από ένα πρωτάθλημα, ένα super cup και ένα κύπελλο Ισπανίας. Ισορροπία λοιπόν; Εκτιμώ όχι, αφού η Barcelona, εκτός του διηπειρωτικού και ενός ακόμη ευρωπαϊκού super cup, πρόσθεσε το 2011 άλλο ένα πρωτάθλημα Ευρώπης στην συλλογή της, αποκλείοντας μάλιστα στα ημιτελικά την δική του ομάδα και στέρησε από τους Μαδριλένους την δυνατότητα να προσθέσουν την δέκατη κούπα «με τα μεγάλα αυτιά» στην τροπαιοθήκη τους, κάτι που επαναλήφθηκε και πριν λίγους μήνες, όταν αποκλείστηκαν -αυτή την φορά από την Bayern- και μάλιστα μέσα στο Bernabeu. Και μπορεί ο ίδιος να θεωρεί επιτυχία τις 2 σερί παρουσίες στα ημιτελικά του θεσμού, ωστόσο οι merengues που έχουν να γευτούν την χαρά της κατάκτησης του Champions League εδώ και μια δεκαετία (διάστημα στο οποίο η Barcelona έχει σηκώσει 3 φορές το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης) δεν νομίζω ότι μοιράζονται την ίδια ικανοποίηση.

Τι έχει χτίσει αυτά τα δυόμισι χρόνια ο Mourinho στην Μαδρίτη; Μια ομάδα που έχει καταφέρει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να κοντράρει περιστασιακά την Barcelona, αλλά η οποία εκτιμώ ότι στερείται ταυτότητας, ακριβώς επειδή οι αγωνιστικές αρχές τις δεν διέπονται από προσπάθεια για δημιουργία, αλλά είναι προσανατολισμένες στην αναχαίτιση-καταστροφή του παιχνιδιού της μεγάλης της αντιπάλου. Ακόμη και πέρυσι, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα, παρουσιάζοντας την εντυπωσιακή συγκομιδή των 100 βαθμών, δεν «έκλεψε καρδιές». Είναι τέτοια η αφοσίωση του Mourinho στην «εκπαίδευση» και προετοιμασία των παικτών του για τα παιχνίδια στα οποία θα αντιμετωπίσει την Barcelona, ώστε η Ρεάλ Μαδρίτης να παρουσιάζεται «φοβική» και σε άλλους αγώνες, εκτός αυτών στους οποίους αντιμετωπίζει τους Καταλανούς, οι οποίοι στο μεταξύ παραμένουν πιστοί στο πλάνο τους και τις αρχές τους. Τις (όποιες) εξισώσεις, μπορεί να έβαλε ο «Μου» στο παιχνίδι της Barcelona, οι Καταλανοί προσπαθούν να τις λύσουν, εξελίσσοντας την δική τους ταυτότητα. Όχι προσπαθώντας να την προσαρμόσουν πάνω στα αγωνιστικά τεχνάσματα της Μαδρίτης.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο όμως, ακολουθεί τον Mourinho διαχρονικά. Η αφοσίωση δηλαδή στο αποτέλεσμα και η σχεδόν ασφυκτική προσαρμογή των ομάδων, τις οποίες έχει προπονήσει, πάνω και γύρω από τα δικά του «θέλω».Η Ρεάλ Μαδρίτης όμως δεν μοιράζεται το ίδιο DNA, ούτε με την Chelsea, ούτε με την Inter. Έχοντας τον (καλώς και κακώς εννοούμενο) εντυπωσιασμό στο αίμα της, είναι πολλοί οι φίλοι της που δεν ικανοποιούνται από το θέαμα που παρακολουθούν στο Bernabeu. Προσωπικά, έχω φίλους που υποστηρίζουν τους blancos αλλά αρνούνται να αποδεχτούν την ομάδα τους, όπως αυτή παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και οι Ultras Sur, που πίνουν νερό στο όνομα του Mourinho και εκείνος φυσικά τους ανταποδίδει τις φιλοφρονήσεις, όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Όπως μια άλλη, επίσης πικρή (ή καλύτερα κωμική) ιστορία, είναι οι συνεχείς κόντρες του και το κυνήγι φαντασμάτων. Τα έβαλε με τον Pep, τα έβαλε με την διαιτησία, με την UEFA, προπηλάκισε (διακριτικά) παίκτες, απαξίωσε συναδέλφους του που τώρα βλέπει την πλάτη τους, είτε προσποιούμενος ότι δεν τους γνωρίζει (βλέπε Tito Vilanova) είτε στέλνοντας στις συνεντεύξεις τύπου, τον βοηθό του (ο Karanka έχει μετατραπεί αίφνης σε τηλεοπτικό σταρ), προστάτεψε και ενθάρρυνε εντός γηπέδων εγκληματικές συμπεριφορές (βλέπε περίπτωση Pepe) αλλά δεν περιορίστηκε σ’ αυτά. Προβλήματα με  (πρωτοκλασάτους) παίκτες του, με ιστορικά στελέχη (αποχώρηση Valdano) βρίσκονται στην μηνιαία διάταξη, με πιο πρόσφατο περιστατικό, την κόντρα του με τον προπονητή της Καστίγια, Alberto Toril, στον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, χρέωσε την δική του αδυναμία να προωθήσει και να καθιερώσει στην 1^η ομάδα έστω και έναν ποδοσφαιριστή από τις ακαδημίες, στο διάστημα της παραμονής του στην Μαδρίτη.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αν τελικά ο Mourinho θα αποχωρήσει το επόμενο καλοκαίρι από την Ισπανία. Να με συγχωράτε, αλλά δεν με απασχολεί επίσης και ιδιαίτερα. Έχω την εντύπωση όμως πως αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι το τι θα αφήσει ως παρακαταθήκη, όταν εκείνη η ημέρα έρθει. Ρίχνοντας μια ματιά στην βραχυπρόθεσμη, «μετά- Mourinho» εποχή της Chelsea και της Inter και την αντίστοιχη «μετά- Pep» της Barcelona, οι συγκρίσεις είναι καταλυτικές. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που προφανώς και δεν απασχολεί τον ίδιο, καθώς στο βιογραφικό του προστίθενται οι τίτλοι που έχει κατακτήσει με τις εκάστοτε ομάδες του και όχι η κατάσταση στην οποία τις άφηνε όταν αποχωρούσε.

Βέβαια, όταν χτίζεις το σπίτι σου και έχεις το μυαλό σου στο σπίτι του γείτονα, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι θελκτικό. Και ο λόγος είναι απλός: Ποτέ η σκοπιμότητα και οι εμμονές, δεν μπορούν να επικρατήσουν σε βάθος χρόνου, έναντι της δημιουργίας. Γνωρίζω ότι ο Mourinho είναι για πολλούς, ο καλύτερος προπονητής που μπορεί να έχει μια ομάδα. Μου φαίνεται τελείως ακατανόητο, αλλά τελικά, αυτή είναι η σχετικότητα των πραγμάτων. Παρακολουθώντας δε, τα πεπραγμένα του, αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που η θητεία στην Barcelona περιορίστηκε στα καθήκοντα του μεταφραστή αρχικά και βοηθού προπονητή στη συνέχεια. Ομολογώ, ότι δεν θα άντεχα την ομάδα μου, με προπονητή τον Πορτογάλο..