Θύρα 7 Η τραγωδία που δεν έγινε διδαχή

Η 8η  Φεβρουαρίου του 1981, έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η ημέρα που ο ελληνικός αθλητισμός θα βίωνε την πιο τραγική του στιγμή. 21 συνάνθρωποι μας, έχασαν την ζωή τους μετά την λήξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. 31 χρόνια μετά την μαύρη επέτειο, εν έτη 2012, είναι λίγα αυτά που μπορούν να ειπωθούν για τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία. Είναι όμως ακόμη πιο λίγα αυτά που όλοι όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό, διδαχθήκαμε.

  

Ο τόπος της τραγωδίας ήταν το παλιό στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης, έδρα του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι θα αντιμετώπιζαν την ΑΕΚ στα πλαίσια  του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και ο αγώνας είχε σπουδαία βαθμολογική σημασία, καθώς οι δυο ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο.

Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε θρίαμβο για την ομάδα του Πειραιά (τελικό σκορ 6-0) και λίγα λεπτά πριν τη λήξη, οι (νεότεροι και πιο ενθουσιώδεις) οπαδοί από την θύρα 7, άρχισαν να αφήνουν τις θέσεις τους για να βρεθούν στην θύρα 1, εκεί από όπου θα μπορούσαν να αποθεώσουν τα ινδάλματα τους μετά το τέλος του αγώνα. Η θύρα 7 όμως ήταν η μοναδική στο στάδιο που δεν οδηγούσε απευθείας στις κερκίδες, καθώς μεσολαβούσε μια στοά. Όποιος λοιπόν ήθελε να βγει από το γήπεδο, ήταν αδύνατο να δει τι ακριβώς συμβαίνει στην είσοδο της θύρας. Κάποιος μέσα στο πλήθος γλίστρησε. Η πτώση του συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν δίπλα και πίσω του, με αποτέλεσμα, σαν ένα ακορντεόν που κλείνει, ο κόσμος να αρχίσει να ποδοπατιέται.

Τραγική και καθοριστική λεπτομέρεια, το γεγονός ότι η είσοδος της θύρας 7 ήταν κλειστή, σφραγισμένη. Δεν υπήρχε καμία απολύτως διέξοδος. Μέχρι ο κόσμος να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, το κακό είχε γίνει. Όταν τελικά η είσοδος ανοίγει, το δράμα συνεχίζεται στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά. Εκεί μεταφέρονται νεκροί και τραυματίες. Η κρατική τηλεόραση από τις 9 το βράδυ αρχίζει να μεταδίδει πένθιμη μουσική. Εκατοντάδες συγγενείς συρρέουν στο νοσοκομείο που αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην πολεμικών διαστάσεων κατάσταση, αγωνιώντας για την τύχη των δικών τους.

Τελικός απολογισμός: 21 νεκροί, όλοι τους νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι σχεδόν παιδιά. Δεν τελείωσε εκεί όμως η τραγωδία, είχε και συνέχεια.

Για το τραγικό δυστύχημα ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανένας ως υπεύθυνος. Η ανάκριση για τα αίτια του συμβάντος δεν οδήγησε πουθενά. Κάποιοι μάλιστα είχαν το θράσος να πουν ότι η είσοδος ήταν μισάνοιχτη. Τους διαψεύδουν κατηγορηματικά ακόμα και σήμερα, αυτόπτες μάρτυρες της εποχής. Το ελληνικό κράτος (ασυνεπές ως συνήθως απέναντι στην ιστορία του) για άλλη μια φορά είχε φανεί ανίκανο όχι μόνο να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση, αλλά ακόμη και να καταλογίσει ευθύνες όπου αυτές υπήρχαν.

Το χειρότερο δε, είναι ότι τρεις δεκαετίες μετά, τίποτα απολύτως δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Τουλάχιστον προς το καλύτερο. Η πρόσβαση στα γήπεδα εξακολουθεί να είναι άκρως προβληματική. Θύρες γηπέδων με χωρητικότητα  5.000 θέσεων, φιλοξενούν συχνά πάνω από 7.000 ψυχές. Κάθε Σαββατοκύριακο στα ελληνικά γήπεδα, μοιάζει με ρουλέτα θανάτου και κανένας από τους ανεύθυνο-υπεύθυνους είτε λέγονται πολιτική είτε αθλητική ηγεσία αυτής της ταλαίπωρης χώρας, δεν θέλει να το καταλάβει, τουλάχιστον μέχρι (ο μη γένετο) η μπίλια να κάτσει ξανά στο μαύρο όπως εκείνη την αποφράδα Κυριακή του 1981.

30 χρόνια μετά και ενώ οι μετακινήσεις φιλάθλων έχουν απαγορευτεί, παίκτες, προπονητές, διαιτητές προπηλακίζονται, καθίσματα καίγονται, η Ελλάδα κάθε βδομάδα αναστενάζει στα γήπεδα όχι από χαρά αλλά από τρόμο. Μετά το 1981 ο ελληνικός αθλητισμός θρήνησε την απώλεια και άλλων ανθρώπινων ζωών. Το αυτοκινητικό δυστύχημα στα Τέμπη το 1999, στοίχισε τη ζωή σε έξι φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Και αν εκεί μπορούσε κάποιος να μιλήσει για ατύχημα, δεν ήταν ατύχημα η δολοφονία του Δημητριάδη το 1982 έξω από το γήπεδο Χαριλάου (σε έναν αγώνα ΑΡΗ – ΠΑΟΚ), ούτε του Μπλιώνα το 1986 στη Λάρισα (σε αγώνα ΑΕΛ – ΠΑΟΚ), ούτε του Παναγιώτου το 1991 στην Φιλαδέλφεια (σε αγώνα ΑΕΚ - Ολυμπιακού), ούτε του Φιλόπουλου το 2007 (σε ραντεβού θανάτου). 

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ατυχήματα. Αποτελούν δυστυχήματα και το δυστύχημα αφορά στο ότι κανείς δεν φαίνεται να παραδειγματίστηκε από την τραγωδία του 1981. Ούτε οι πολιτικές αρχές, που δουλικά ξέρουν μόνο να χαϊδεύουν κατά περίσταση τα αυτιά οπαδικών στρατών ή ομάδων, ούτε και οι Έλληνες φίλαθλοι που έχουμε κυριολεκτικά χάσει (αν ποτέ την είχαμε) την χαρά του παιχνιδιού.

Οι 21 άνθρωποι που τόσο άδικα χάθηκαν στις 8-2-1981, σήμερα αποκαλούνται ήρωες, τουλάχιστον από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. ΟΧΙ λοιπόν, δεν ήταν ήρωες. Δεν ήθελαν τουλάχιστον να γίνουν ήρωες, ήθελαν απλά να φωνάξουν, να αποθεώσουν, να χειροκροτήσουν, να χαρούν για την αγαπημένη τους ομάδα και να επιστρέψουν μετά στην πεζή καθημερινότητα τους, στην δουλειά τους, στο σχολείο τους, παρέα με “αλλόθρησκους”, φίλους δηλαδή άλλων ομάδων, για να τους κάνουν το σχετικό καλαμπούρι και να ξαναβρεθούν την επόμενη Κυριακή στο γήπεδο και να νοιώσουν συναισθήματα δυνατά, σαν αυτά που ξέρει να προσφέρει ο αθλητισμός, σαν αυτά που δεν ξέρουμε όμως, δυστυχώς, να απολαμβάνουμε οι Έλληνες φίλαθλοι