Νεκρή καβάλα στο άλογο

2008-2013. Έξι χρόνια, έξι συνεχείς παρουσίες στα ημιτελικά του Champions League. Η τελευταία, εξασφαλίστηκε μόλις πριν από λίγες ώρες μετά την ισοπαλία με την PSG στο Κάμπ Νόου και η αλήθεια είναι ότι ήταν η λιγότερο πειστική. Είναι γεγονός ότι αν δεν επιστρατευόταν ο τραυματισμένος και ανέτοιμος Μέσι, η κλήρωση της Παρασκευής, ελάχιστη σημασία θα είχε για τους φίλους της Μπάρσα. Ηγέτης αγωνιστικός εντός γηπέδου, πέραν πάσης αμφιβολίας και πλέον καθοδηγητής και στον ψυχολογικό τομέα, με τον Πουγιόλ που πρώτευε παραδοσιακά σε αυτόν τον τομέα, να βρίσκεται στα πιτς λόγω τραυματισμών. 

Ο Μέσι χθες δεν έπρεπε να αγωνιστεί. Δεν ήταν έτοιμος να αγωνιστεί. Σωματικά. Γιατί ψυχολογικά ήταν πάνοπλος. Το φανέρωνε η γλώσσα του σώματος του, όταν τα πλάνα της τηλεόρασης εστίαζαν στον πάγκο των Καταλανών. Και αγωνίστηκε. Σαν άλλος Ελ Σίντ: «Δεν θα βαστάξω ως το πρωί…το ξέρω..Να με δέσετε νεκρό, πάνω στο άλογο μου, για να νομίσουν οι Άραβες ότι ακόμα ζω και τους πολεμάω»  Το απόσπασμα αυτό, από το θεατρικό έργο του Γάλλου Κορνίλιους, που αναφέρεται στον θρύλο του Ισπανού ιππότη Ελ Σίντ, ήρθε στο μυαλό μου όταν είδα τον Αργεντινό να μπαίνει ως αλλαγή στον χθεσινό αγώνα.

Κι όμως ο ανέτοιμος, απροπόνητος για μια εβδομάδα και λαβωμένος Μέσι, ήταν αυτός που σήμανε την αντεπίθεση. Από τα δικά του πόδια ξεκίνησε το γκολ της ισοφάρισης, το γκολ του Πέδρο, που απέχει πολύ από τον καλό Πεδρίτο του 2011, εξακολουθεί όμως να δηλώνει παρών με καθοριστικά γκολ σε κρίσιμες στιγμές. Και η χθεσινή ήταν τέτοια. Στην προηγούμενη φάση με αντίπαλο την Μίλαν, χρειαζόταν ανατροπή-θαύμα, ψυχολογική δοκιμασία πραγματική για να έρθει η πρόκριση και η Μπάρσα την πέτυχε. Ανατροπή-απάντηση χρειάστηκε και χθες μετά το πανέμορφο γκολ του Παστόρε. Και πάλι η ομάδα αντέδρασε. Κάπου εδώ τελειώνουν και τα καλά νέα για την Μπάρσα.

Μετά τον πρώτο αγώνα στο Παρκ ντε Πρενς, έγραφα για «Θολή Εμφάνιση και Δύσκολη Ρεβάνς». Ο τίτλος θα μπορούσε να ίδιος και σήμερα, με μια μικρή διαφοροποίηση: όπου «Δύσκολη Ρεβάνς» βάλτε «Δύσκολη Πρόκριση» και έχετε το ζουμί του χθεσινού αγώνα. Μην παρασύρεστε από την κατοχή της μπάλας. Τα κουμάντα χθες στο κέντρο τα έκαναν ο Μότα με τον Βεράτι και τον Παστόρε σε ρόλο ζωγράφου. Ο Τσάβι (οπότε και το κέντρο της Μπάρσα) περιορίστηκε στο ρόλο του θεατή. Τρεις παίκτες (Πικέ, Αντριάνο, Άλμπα) πίεζαν για 10 και ένας ακόμη κατέβαζε τα ρολά: Ο Βίκτωρ Βαλντές. Όταν αποχωρήσει, η απουσία του θα γίνει αισθητή. Όσο είναι παρών, θα συνεχίσει να δίνει απαντήσεις. Δεν ακούγεται ωραίο, είναι όμως γεγονός. Στην επίθεση δε, τουλάχιστον για 60 λεπτά Βίγια, Σέσκ και Πέδρο εμφανιζόταν λιγότερο επικίνδυνοι από τον Ζλάταν μόνο του.

Η χαρά για την πρόκριση δεν μπορεί να μετριάσει τον προβληματισμό. Ο προβληματισμός βέβαια, δεν μπορεί να ακυρώσει την αξία της πρόκρισης. Ο Αντριάνο είναι πολυεργαλείο μεν, ελαττωματικής κατασκευής δε. Παίζει παντού, τραυματίζεται σχεδόν πάντα. Πώς να τον υπολογίσεις για βασικό? Και ποιοι να είναι  όμως βασικοί, με Πουγιόλ και Ματσεράνο στα φυσικοθεραπευτήρια? Την ίδια ώρα κάποιοι παίκτες αναζητούν τον καλό τους εαυτό, κάποιοι άλλοι (όπως ο Σεσκ) αναζητούν ταυτότητα. Μύλος..

Υπάρχει φως στο τούνελ? Ναι διάολε. 4 νίκες για να εξασφαλιστεί ο τίτλος του πρωταθλητή στην Ισπανία, μάξιμουμ 3 για την ολοκλήρωση του Champions League. Τυχών συναπάντημα με την Ρεάλ Μαδρίτης, θα είναι πανηγυρική επιβεβαίωση για τους λάτρεις των συνωμοσιολογιών και ευκαιρία για απαντήσεις για τους παίκτες του Τίτο, που έχουν δηλώσει ήδη, ότι το περιμένουν πως και πως. Να αντέξει το σκοινί και μετά βλέπουμε. Και έχουμε να δούμε πολλά. Χαρά για την ομάδα μας λοιπόν, τα συγχαρητήρια όμως στην PSG που απέδειξε ότι τα λεωφορεία δεν είναι μονόδρομος.