23 Μαΐου 2017

Ο Luis Enrique αποχωρεί με ήσυχη συνείδηση και αδιαφορεί αν διαφωνείς


Τον Οκτώβρη του 2012 ο Luis Enrique βρέθηκε στο Mini Estadi για να δει την πρώην ομάδα του, την Barca B, που υπό τις οδηγίες του είχε ανέβει το 2011 (μετά από 11 χρόνια) στη 2η κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος, να αντιμετωπίζει την άλλη μεγάλη του αγάπη, την Sporting Gijon. Στο περιθώριο της παρουσίας του κατέθεσε την άποψη του για την Barcelona, που μετά από μια ονειρική τετραετία με τον Pep Guardiola είχε αλλάξει σελίδα έχοντας στην άκρη του πάγκου τον αείμνηστο Tito Vilanova.

«Ζούμε την καλύτερη εποχή της Barcelona και πρέπει να την απολαύσουμε. Ο Tito θα ακολουθήσει την ίδια γραμμή με τον Pep, η φιλοσοφία και η αγωνιστική ταυτότητα δεν θα αλλάξουν» δήλωνε εκείνη την ημέρα, χωρίς να γνωρίζει ότι μετά από μια σειρά δραματικών εξελίξεων, θα καλούνταν τον Μάη του 2014 για να βγάλει την ομάδα από μια πολύ δύσκολη περίοδο που σημαδεύτηκε (κυρίως) από τον θάνατο του Tito Vilanova.

O Luis Enrique παρέλαβε μια λαβωμένη (ψυχικά και αγωνιστικά) ομάδα που τη σεζόν 2013-14 είχε χάσει -με τρόπο εμφατικό- όλους τους μεγάλους στόχους της: Το πρωτάθλημα από την Atletico μέσα στο Camp Nou την τελευταία αγωνιστική, το Copa del Rey από την Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ στο Champions League αποκλείστηκε στα προημιτελικά, πάλι από την Atletico. Στο μεταξύ ο σύλλογος είχε αλλάξει διοικητική ηγεσία, καθώς ο πρόεδρος Sandro Rosell παραιτήθηκε μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου.

Όταν ο Lucho ανέλαβε καθήκοντα, είχε ήδη προκύψει η απόφαση της FIFA για απαγόρευση μεταγραφών, ενώ η ταυτόχρονη αποχώρηση (για διαφορετικούς λόγους) των Carles Puyol και Victor Valdes, ενίσχυσε στα αποδυτήρια το έλλειμμα ισχυρών προσωπικοτήτων, γαλουχημένων με το DNA της ομάδας. Είναι αντιληπτό λοιπόν, ότι οι συνθήκες στη Βαρκελώνη τον Μάιο του 2014 μόνο ιδεατές δεν ήταν.

Ο Luis Enrique ωστόσο ήταν μαθημένος στα δύσκολα, από την εποχή που ήταν ακόμη παίκτης. Μεταγράφηκε στη Barcelona το 1996 και με την οκταετή αγωνιστική του παρουσία, κατάφερε να γίνει αρχηγός και να μπει στις καρδιές των blaugrana οπαδών, οι οποίοι σχεδόν διέγραψαν από τη μνήμη τους την πρότερη πενταετή του θητεία με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Σαν προπονητής, παρέλαβε την Barca B από τον Pep Guardiola και τώρα είχε έρθει η στιγμή να αναλάβει τις τύχες και της πρώτης ομάδας, με την σκιά του αγαπημένου του φίλου και πρώην συμπαίκτη, να πλανάται βαριά πάνω από το Camp Nou. Η πρώτη κλήση από το τηλέφωνο του Andoni Zubizarreta (τότε τεχνικός διευθυντής) έγινε προς τη χώρα των Βάσκων, αλλά η αρνητική απάντηση του Ernesto Valverde σήμανε την έναρξη της τριετής (όπως αποδείχθηκε) θητείας του Lucho σε έναν από τους πιο δύσκολους πάγκους της Ευρώπης.

Τρία χρόνια και οκτώ (ίσως και εννιά, καθώς εκκρεμεί ο τελικός του Copa del Rey) τίτλους αργότερα, μεταξύ των οποίων και ένα treble, o Luis Enrique αποχωρεί, με τις απόψεις για την παρακαταθήκη που αφήνει, να διίστανται. Ο ίδιος δηλώνει σχεδόν αδιάφορος για την αγωνιστική «κληρονομιά» του και εστιάζει στην αγάπη του κόσμου που, πραγματικά, τον αποθέωσε την περασμένη Κυριακή στην τελευταία του παρουσία στο Camp Nou.

Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η αποτίμηση της θητείας του στην Barcelona;

Φεύγει και αφήνει πίσω του συντρίμμια (όπως πολλοί ισχυρίζονται) ή μια ομάδα με προοπτικές αγωνιστικής εξέλιξης;

Εργάστηκε με αποκλειστικό γνώμονα τα άμεσα αποτελέσματα, αποτυγχάνοντας να τα συνδυάσει με τη διατήρηση της αγωνιστικής φιλοσοφίας του συλλόγου και την ανάδειξη παιδιών από την ακαδημία ή κατάφερε να διαχειριστεί την μετάβαση από μια περίοδο αποχώρησης σημαντικότατων παικτών που δημιούργησαν την περίφημη «Pep team» κάνοντας -εκ των πραγμάτων- υπαναχωρήσεις αλλά και προσθέτοντας στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας;

Επαναπαύτηκε στις ικανότητες και την εξαιρετική συνεργασία μιας ονειρικής επιθετικής τριάδας (Messi, Neymar, Suarez) ή κατάφερε να διαχειριστεί προς όφελος του συνόλου, τον ποδοσφαιρικό εγωισμό της;  


Αντιμετώπισε μια αλλοπρόσαλλη διοίκηση που έπαιρνε αποφάσεις τις οποίες μπορεί και να μάθαινε τελευταίος ή συνηγόρησε και κάποιες φορές προκάλεσε μεταγραφικές κινήσεις που αποδείχθηκαν εκ των υστέρων επιεικώς άστοχες;

Στο θυμικό του κόσμου θα μείνει περισσότερο η κατάκτηση του treble το 2015 ή οι μετέπειτα διαδοχικοί αποκλεισμοί από Atletico και Juventus στο Champions League; Τα δύο σερί κερδισμένα πρωταθλήματα Ισπανίας ή το φετινό που χάθηκε στο νήμα;

Υπήρξε ο ίδιος τόσο εγωιστής, ώστε να αρνείται συστηματικά την διόρθωση εξόφθαλμων λαθών και αγωνιστικών του επιλογών σε τακτικές και πρόσωπα ή εμφύσησε μαχητικό πνεύμα και πίστη στην ομάδα, με κορυφαίο παράδειγμα το φετινό 6-1 με την PSG στη φάση των 16 του Champions League, έναν αγώνα που θα μνημονεύεται ως ένας από τους σημαντικότερους στην ιστορία του συλλόγου;  

Πέτυχε ή απέτυχε; Όσο εύκολη (και αβασάνιστη) θα μπορούσε να είναι μια μονολεκτική απάντηση, άλλο τόσο δύσκολη είναι η οποιαδήποτε σχετική αιτιολόγηση, δεδομένων των χιλιάδων παραμέτρων που επιβάλλεται να ληφθούν υπόψη. Το ποδόσφαιρο όπως και γενικότερα η ζωή, είναι ένας καμβάς στον οποίο τα χρώματα που χρησιμοποιούνται δεν είναι μόνο το άσπρο και το μαύρο.

Ο Luis Enrique βρέθηκε στη Βαρκελώνη όταν πολλά σημαντικά γρανάζια της υπέροχης ομάδας του 2008, είτε είχαν αποχωρήσει, είτε βρισκόταν στη δύση της καριέρας τους. Η στρατηγική επιλογή της διοίκησης να αποψιλώνει συστηματικά ό,τι θύμιζε Guardiola από το καλοκαίρι του 2011 και έπειτα, σε συνδυασμό με τον χαμό του Tito Vilanova, λειτούργησαν ανασταλτικά στην εμφάνιση διάδοχης κατάστασης εκ των έσω.

Η πρόσληψη του Lucho (μετά την περίεργη προσωπική απόφαση του Rosell που επέλεξε αρχικά τον Tata Martino) δεν στάθηκε ικανή να διαφοροποιήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Η Barcelona είχε ήδη αποφασίσει να πληρώσει τις μετρητοίς για να παραμείνει ανταγωνιστική και γι’ αυτόν τον λόγο επένδυσε σχεδόν 200.000.000€ στην απόκτηση των Neymar (2013) και Suarez (2014), προσβλέποντας σε μια επιθετική τριάδα (με άξονα τον Messi) η οποία θα τα έκανε όλα. Κάτι σαν τους galacticos της πρώτης θητείας του Perez στη Μαδρίτη. Αυτά ήταν τα πρότυπα των διοικούντων των blaugrana.

O Luis Enrique είναι αλήθεια ότι το πάλεψε πολύ, τουλάχιστον στην αρχή. Έπεισε τον Xavi να παραμείνει έχοντας δευτερεύοντα ρόλο, επέμεινε στην απόκτηση του Rakitic και προσπάθησε να κάνει το παιχνίδι της ομάδας πιο άμεσο, μεταφέροντας τη μπάλα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην επίθεση, εκεί δηλαδή που βρισκόταν (και βρίσκεται) πλέον η δύναμη πυρός της Barcelona. Δούλεψε επίσης -μαζί με τον Unzue- με επιτυχία τόσο στο κομμάτι των αντεπιθέσεων, όσο και σε εκείνο των στημένων φάσεων. Τα αποτελέσματα την πρώτη σεζόν (παρά το δύσκολο ξεκίνημα), ήταν εντυπωσιακά


Από τα μέσα της σεζόν 2015-16 ωστόσο, φάνηκε ότι άρχισε να στερεύει από ιδέες, ενώ και οι μεταγραφικές επιλογές του περασμένου καλοκαιριού, στο βαθμό τουλάχιστον που τον αφορούν, ήταν πολύ ακριβές και χωρίς σημαντική προσφορά (με εξαίρεση τον Samuel Umtiti). Οι συνεργασίες περιορίστηκαν απελπιστικά, οι αποστάσεις μεταξύ των παικτών στο γήπεδο μεγάλωσαν, οι τοποθετήσεις και η αλληλοκάλυψη έγιναν δυσεπίλυτα προβλήματα.

Στο κομμάτι δε της ανάδειξης παικτών από την ακαδημία, ο Lucho δεν αφήνει σπουδαία παρακαταθήκη. Επί δικής του θητείας πωλήθηκαν (μεταξύ άλλων) Grimaldo και Munir, ενώ παραχωρήθηκε με τη μορφή δανεισμού ο Samper που θεωρούνταν η διάδοχη κατάσταση του Busquets. Ο Sergi Roberto (τον οποίο είχε και στη Barca B) είναι ένα φωτεινό αντεπιχείρημα της διαπίστωσης. Ορισμένες ευκαιρίες πήραν και οι Kaptoum, Alena και εσχάτως ο Marlon (που πάντως ανήκει στην Fluminense). Δεν θα πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι η αξιοποίηση των παιδιών από την ακαδημία δεν είναι μόνο δουλειά του προπονητή, αλλά απαιτεί συλλογική προσπάθεια και πρέπει να είναι και στόχος της διοίκησης.

Λάθη λοιπόν προφανώς έγιναν, αλλά το να χαρακτηρίσεις αποτυχημένο έναν προπονητή που προσέθεσε στην τροπαιοθήκη του συλλόγου 1 Champions League, 2 πρωταθλήματα Ισπανίας, 1 Παγκόσμιο Συλλόγων, 1 ευρωπαϊκό και 1 ισπανικό Super Cup, καθώς και 2 (ίσως και 3) κύπελλα Ισπανίας, είναι μάλλον ατυχές.

Ωστόσο ο Luis Enrique θα μείνει στην ιστορία ως ένας επιτυχημένος προπονητής για τη Barcelona όχι λόγω των τίτλων, ούτε γιατί ήταν τακτικά ιδιοφυής (που δεν ήταν), ούτε γιατί ανέδειξε πολλούς νέους παίκτες (που δεν ανέδειξε), αλλά γιατί προσέφερε αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία σε έναν σύλλογο, που είχε πέσει σχεδόν σύσσωμος σε κατάθλιψη μετά τον τραγικό χαμό του Tito Vilanova και των όσων έξω-αγωνιστικών περιπετειών ακολούθησαν. Και αυτό, ελάχιστοι θα μπορούσαν να το επιτύχουν.

Αποχωρεί με την συνείδηση του ήσυχη πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να βοηθήσει την ομάδα και δικαιούται να αδιαφορεί για το αν υπάρχουν κάποιοι που διαφωνούν. Εξάλλου όπως ο ίδιος δήλωσε, δεν λέει αντίο αλλά εις το επανιδείν, καθώς από τον Σεπτέμβρη θα βρίσκεται στις κερκίδες του Camp Nou, σαν απλό μέλος του συλλόγου.

Κέρδισε σαν ποδοσφαιριστής της Barcelona 7 τίτλους σε οκτώ χρόνια και ακόμη 8 τίτλους (ίσως και 9, με τον τελικό να εκκρεμεί) στα τρία χρόνια που διετέλεσε προπονητής της, ενώ θήτευσε ακόμη μια τριετία στην Β ομάδα, την οποία ανέβασε στην 2η κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος.  Όπως ο ίδιος δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου μετά τον προχθεσινό, τελευταίο αγώνα πρωταθλήματος:

«Ήρθα για να γίνω ηγέτης και τα κατάφερα, ήρθα για να κερδίσω τίτλους και το έκανα χάρη στους παίκτες μου. Ο Pep έλεγε πάντα ότι χωρίς αυτούς τους παίκτες, δε γίνεται να καταφέρεις τίποτα. Συγκεντρώθηκα στον δικό μας τρόπο παιχνιδιού και φεύγω τη στιγμή που θέλω, οπότε είμαι ικανοποιημένος. Θα μπορούσα να τα έχω καταφέρει και πολύ καλύτερα, αλλά θα μπορούσα και πολύ χειρότερα. Το έκανα με τον τρόπο μου, με το δικό μου στυλ και γι’ αυτό δεν έχω ενδοιασμούς. Ήταν μια υπέροχη δεκαετία για την ομάδα και ο σύλλογος θα επιδιώξει να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Φέτος δεν ήμασταν συνεπής, ειδικά στο ξεκίνημα της σεζόν, κάτι που τελικά πληρώσαμε. Παρόλα αυτά οφείλω να συγχαρώ τους παίκτες μου γιατί σε κανένα σημείο δεν τα παράτησαν και αυτό το είδατε όλοι στη διάρκεια της σεζόν. Ανατρέψαμε πολλά αποτελέσματα. Είμαι ευγνώμων και προνομιούχος που είχα τη δυνατότητα να αγωνιστώ αλλά και να προπονήσω τη Barcelona. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά η αποτίμηση μου είναι θετική.»

Παθιασμένος, εργατικός, πραγματιστής, ξεροκέφαλος, εγωιστής, καλός ή λιγότερο καλός προπονητής, το σίγουρο είναι ότι ο Luis Enrique σεβάστηκε τον σύλλογο και τον υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις. Παρέλαβε μια ομάδα σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και συσπείρωσε σε μια περίοδο που ελάχιστοι θα είχαν την ικανότητα ή και την προσωπικότητα να τα καταφέρουν. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα, η ομάδα έχει πολλά και σημαντικά αγωνιστικά ζητήματα, αλλά θα ήταν και παράλογο να ειπωθεί ότι απέτυχε. Το αισθητήριο του κόσμου που τον αποθέωσε στην τελευταία του παρουσία στο Camp Nou, σπάνια λαθεύει. Και η θέση του στις κερκίδες από τον Σεπτέμβρη, τον περιμένει.

Gracias Lucho.

5 σχόλια:

  1. Φίλε Νίκο, πραγματικά τα αναφέρεις όλα μέσα σε τόσες γραμμές. Μια τριετία ξετυλίγεται μέσα από αυτό το άρθρο σου... Ο Λούτσο πρόσφερε και πέτυχε και όποιος πιστεύει το αντίθετο τότε γίνεται προσωπικό και εμμονή... Σπάνια να ξαναδείς προπονητή τόσο παθιασμένο για την Μπάρσα... Λούτσο σε ευχαριστούμε! ΚonPsar

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και παρέλειψα και πολλά σημαντικά γεγονότα, για να μην γίνει το άρθρο long read. Υπάρχουν όμως τα περισσότερα, στην αρθρογραφία μου κατά την διάρκεια αυτών των 3 σεζόν, οπότε έχω τη συνείδηση μου ήσυχη.

      Διαγραφή
  2. νικο σιγουρα το μεριδιο της ευθυνης που αναλογει στον ενρικε για τη "ζημια" που εχει γινει στην ομαδα τα τελευταια χρονια ειναι απειρως μικροτερο απο αυτο της διοικησης.
    συμπερασματικα ομως πιστευω ΔΕΝ καταφερε να εμπνευσει στο ελαχιστο τους οπαδους (εξαρχης δυσκολο μετα τον τυφωνα πεπ και την ανεπαναληπτη μπαλα που ειδαμε για μια τετραετια),ουτε τους ιδιους του τους παιχτες (ακομα πιο δυσκολο για τους ιδιους περιπου λογους).
    οκ πηρε τιτλους αλλα νομιζω περισσοτερο αυτο οφειλετε στην δυναμικη που ειχε (και εχει ακομα αν και φθινει επικινδυνα) ο συλλογος παρα τις συγκινητικες κατα τα αλλα προσπαθειες να εφαρμοσει τις δικες τους ελαφρως διαφορετικες ιδεες και στα θετικα που προσθεσε στα αγωνιστικα πραγματα της ομαδας.
    τα θετικα που μπορω να δω ειναι οτι καταφερε να βαλει ενα σεντερ φορ στο κλιμα της ομαδας (που ο πεπ δεν ειχε καταφερει αν και το προσπαθησε με ιμπρα) κι οτι εβαλε τον μεσσι ,(μετα τον τσακωμο τους)να βλεπει το παιχνιδι λιγο διαφορετικα σε σχεση με πριν (κι αυτο οχι για πολυ καιρο).ισως να λεγα και για τον ρακιτιτς (μεγαλη υποθεση να καλυπτεις εστω κι ετσι το κενο τσαβι), αλλα νομιζω περισσοτερο ξεζουμισε τον παιχτη παρα αφησε παρακαταθηκη για το μελλον
    -να εβρισκε εναν αμυντικο που τοσο μας λειπει(ελπιζω στον γαλλακο αλλα εχει δρομο ακομα)
    -να καθιερωνε τον σερχι ρομπερτο σε μια θεση (σα δεξι μπακ το παλευει αλλα το σκαρι του δεν βοηθα για μονιμοτητα εκει)
    -να εβρισκε ισορροπια στα λαθη και τα σωστα (τα ποια?) του νευμαρ.
    -να εβρισκε μια διαδοχη κατασταση για ινιεστα -τσαβι (εξηγησα γιατι θεωρω οτι ο ρακιτιτς δεν ειναι )
    -να βελτιωνε τον αλμπα στα λιγα αλλα μεγαλα μειονεκτηματα που εχει.
    -να εβαζε λιγο μυαλο στον γερμανο ωστε να σταθεροποιουσε την αποδοση του
    τοτε ναι θα λεγα αφησε εργο.
    δε λεω το εργο του μαυτες τις συνθηκες , ηταν εξαρχης δυσκολο και ισως ουτε ο πεπ να καταφερνε κατι παραπανω αλλα η επιγευση και το προσημο τελικα και γιαυτον δεν ειναι θετικο.
    οπως αρνητικο θα ναι ,για να συνεχισω το παραληρημα απαισιοδοξιας χαχαχα,και για τον βαλβερδε τον οποιο φανταζομαι-υποψιαζομαι οτι εσυ πιστευεις αρκετα.
    αλλα αυτο ειναι ενα πεδιο αντιπαραθεσης (ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑ 5-6 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ) που θα εχουμε πολυ καιρο μπροστα μας να τα πουμε :).
    ελπιζω παντως να κανω λαθος οπως εκανα με τον σουαρες.
    ΠΑΡΟΛΟ ΑΥΤΑ ενα μεγαλο ευχαριστω το χρωσταμε ολοι στον ενρικε για την προσπαθεια , την εργατικοτητα ,την αφοσιωση του στο συλογο ουτως η αλλως.
    μονο και μονο που σαυτη την κακη συγκυρια(βλ.διοικητικα προβληματα) για το συλλογο ετρεξε την ομαδα χωρις μεγαλα προβληματα (εννοω κοντρες κλπ) παιρνοντας παραλληλα και τιτλους του αξιζουν συγχαρητηρια τουλαχιστον για το γερο στομαχι του.
    την καλημερα μου νικο και ευχαριστω εκ των προτερων για το χρονο σου.

    υ.γ.γραφε πιο συχνα ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα καλησπέρα. Η εκτίμηση μου είναι ότι ο Luis Enrique αντιλήφθηκε πως το κέντρο της ομάδας είχε χάσει εντελώς τη δυναμική του πρόσφατου παρελθόντος και αποφάσισε να μεταφέρει τη μπάλα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην επίθεση, πολλές φορές και από την άμυνα, για να εκμεταλλευτεί τους MSN.

      Θυμήσου πόσες φορές έπαιξε φέτος με βαθιές μπαλιές ο ter Stegen. Πάρα πολλές. Αυτό, ήταν οδηγία από τον πάγκο, γιατί δυστυχώς το "χτίσιμο από πίσω" είναι πλέον άκρως προβληματικό. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο αγώνας με την Athletic (θυμήσου ότι δεν μπορούσαμε να βγάλουμε τη μπάλα από πίσω για σχεδόν 15', πρωτοφανείς καταστάσεις).

      Ήταν η "εύκολη" λύση; Σίγουρα, και μάλιστα μας "πόνεσε" πολύ, αλλά αν επιχειρούσε να χτίσει ξανά το κέντρο, θα χρειαζόταν χρόνο και θα κόστιζε σε νίκες και τίτλους, κάτι που μπορεί να μην ενδιαφέρει εμένα και εσένα, αλλά απασχολεί πλέον τη πλειοψηφία. Επίσης, ίσως να μην είχε τις ικανότητες να το κάνει.

      Συμπεραίνω λοιπόν ότι πήγε σε -όχι την καλύτερη, αλλά- μια μέση λύση. Επίσης, έβαλε ρεαλισμό στο παιχνίδι της ομάδας, χρησιμοποιώντας τις αντεπιθέσεις (που μέχρι το 2014 μόνο τις δεχόμασταν, ποτέ δεν τις κάναμε εμείς) κάτι που -ειδικά τη σεζόν 2014-15- ξάφνιασε αρκετά τους αντιπάλους μας.

      Λάθη; Πολλά, πάρα πολλά. Πίκρα; Μεγάλη, κυρίως για τους μικρούς, στους οποίους πίστευα ότι θα πόνταρε. Δεν το έκανε παρότι ήταν προπονητής στην Β για μια τριετία. Δεν βοήθησε και ο υποβιβασμός στην Segunda B φυσικά.

      O Rakitic αποκτήθηκε για να δώσει άμεσα λύσεις στο κέντρο, όχι σαν επένδυση για το μέλλον. Όντως ξεζουμίστηκε, αλλά γι'αυτό αποκτήθηκε.

      Για τον ter Stegen θα σου πω ότι αν ήταν στο χέρι του LE, o Bravo δεν θα έφευγε πέρυσι, αλλά σε κάθε περίπτωση οι GK δουλεύουν κυρίως με τον προπονητή τερματοφυλάκων.

      Ο Sergi Roberto ήταν -αρχικά- λύση ανάγκης, αλλά είναι αλήθεια ότι έμεινε πέρυσι στην ομάδα λόγω μιας συζήτησης του μετά τον τελικό του Βερολίνου με τον LE o οποίος τον υπολόγιζε βέβαια για το κέντρο. Η αποχώρηση του Dani του χάλασε τα σχέδια.

      Ο Rafinha έπαιξε με τον Lucho και αν δεν είχε χτυπήσει 2 φορές σε 2 διαφορετικές σεζόν και μάλιστα σε χρονικό σημείο που ήταν φορμαρισμένος, ίσως να μιλούσαμε πλέον για παίκτη που θα είχε πάρει φανέλα βασικού.

      Επέμεινε (καταστροφικά) σε Gomes (12ος σε χρόνο συμμετοχής στη La Liga) και Mathieu και γενικά δύσκολα διόρθωνε τα λάθη του.

      Τον αγαπάμε και τον τιμούμε φυσικά, γιατί κατά την άποψη μου, ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μπορούσε να ανυψώσει το καταρρακωμένο ηθικό της ομάδας το 2014, καλύτερα απ' όσο το έπραξε αυτός.

      Για Ernesto, ας περιμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις (αν και όταν υπάρξουν) και με χαρά μου, τα ξαναλέμε. :-)

      Πάντα ευχάριστο να συζητώ μαζί σου, ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

      Διαγραφή
  3. τα ειπες ολα παλι.
    αν ειχα να συμπληρωσω κατι θα ηθελα να αναλυσω λιγο αυτο το "ευκολη λυση" και τις "βαθιες μπαλιες" του τερ στεγκεν γιατι νομιζω απο κει ξεκινουν πολλα κακα αλλα φοβαμαι οτι θα παει η κουβεντα σε φιλοσοφικο επιπεδο και δεν νομιζω να καταφερω να ανταπεξελθω :).καλυτερα ας ταφησουμε εδω.
    κι εγω χαιρομαι να συζητω μαζι σου συν οτι βρισκω ευκαιρια να εξασκουμαι στον γραπτο λογο και την ορθογραφια (οπου βλεπεις λαθη διορθωσε με) μετα απο πολλα χρονια χεχε.
    visca ajax για αποψε εστω και με ελαχιστες ελπιδες.
    ετσι γιατι ο κροιφ δεν εχει πεθανει οσο και να το θελουν οι δημιουργοι του" modern football".

    ΑπάντησηΔιαγραφή