01 Ιουνίου 2017

Ο Ernesto στο λάκκο των λεόντων


Από σήμερα ο Ernesto Valverde είναι και επίσημα ο νέος προπονητής της Barcelona και γίνεται ο έκτος τεχνικός την τελευταία δεκαετία (μετά τους Rjikaard, Pep, Tito, Martino και Luis Enrique) ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα σε έναν από τους πιο περιζήτητους αλλά και απαιτητικούς συνάμα πάγκους της Ευρώπης.

Ο Valverde δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής - θρύλος για τους blaugrana (όπως ήταν οι Pep και Luis Enrique) ούτε έμεινε στην ιστορία σαν παίκτης - σημείο αναφοράς για το άθλημα (όπως υπήρξε ο Frank Rijkaard). Η διετία του στη Barcelona (1988-90) ως ποδοσφαιριστής συνοδεύτηκε από 24 συνολικά συμμετοχές, όλες υπό τις οδηγίες του Johan Cruyff. Ο Ernesto ήταν ένας ακόμη παίκτης από όσους θήτευσαν στο πλάι του Ιπτάμενου Ολλανδού και έγιναν μετέπειτα προπονητές και αυτό είναι το πιο σημαντικό συνοδευτικό στοιχείο του βιογραφικού του, τουλάχιστον στο θυμικό της πλειοψηφίας των blaugrana φιλάθλων.

Τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, τα πέρασε στη χώρα των Βάσκων με τη φανέλα της Athletic του Μπιλμπάο, τόσο σαν παίκτης όσο και μετέπειτα σαν τεχνικός. Υπό τις οδηγίες του τα «λιοντάρια του San Mames» κατέκτησαν το ισπανικό Super Copa του 2015, τον πρώτο τους τίτλο μετά από 31 χρόνια, κερδίζοντας στον διπλό τελικό την Barcelona με συνολικό σκορ 5-1.

Με 348 αγώνες στη La Liga, o 53χρονος Valverde θεωρείται πλέον ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές στην Ισπανία και η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του -σύμφωνα και με τα δικά του λόγια- μόλις ξεκίνησε.

Πόση στήριξη όμως θα έχει ένας άνθρωπος το όνομα του οποίου φιγουράρει σε θύρα του γηπέδου της Espanyol, από το -δεδομένα καλομαθημένο και απαιτητικό- κοινό του Camp Nou; Πόσο πρόθυμη είναι η διοίκηση να υλοποιήσει και να προκρίνει τις επιλογές του, μένοντας μακριά από μεταγραφικές κινήσεις για τη δημιουργία εντυπώσεων, κάτι στο οποίο δεδομένα αρέσκεται;

Θα καταφέρει ο ίδιος ο Valverde, μακριά από το ασφαλές και αποστειρωμένο περιβάλλον της Athletic, να αντιδράσει θετικά στο καθεστώς τρομακτικής πίεσης στο οποίο υπόκειται διαχρονικά κάθε προπονητής που αποφασίζει να καθίσει στον blaugrana πάγκο; Πως θα διαχειριστεί τα αποδυτήρια της Barcelona που -ας μην κρυβόμαστε- όσο περνάνε τα χρόνια θυμίζουν περισσότερο Hollywood, ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια;

Αυτά, είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που έχουν προκύψει από προχθές το απόγευμα, όταν ο πρόεδρος Bartomeu ανακοίνωσε ότι ο Ernesto Valverde θα διαδεχθεί τον Luis Enrique στην τεχνική ηγεσία του ποδοσφαιρικού τμήματος.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Οποιαδήποτε αναφορά στον τρόπο παιχνιδιού της Barcelona που δεν εμπεριέχει το όνομα του Johan Cruyff και του Pep Guardiola, αντιμετωπίζεται (δικαίως ή αδίκως) από το σύνολο του κόσμου με καχυποψία. Ωστόσο ο τρόπος που αγωνίζονται συνήθως οι ομάδες του Valverde, μάλλον απέχει από αυτά που συνήθισε να βλέπει ο μέσος φίλαθλος της Barcelona τα τελευταία χρόνια, χωρίς βέβαια να στερείται των βασικών αρχών της blaugrana φιλοσοφίας.

Η πίεση ψηλά στο γήπεδο, η άμεση ανάκτηση της μπάλας, η ένταση και η διατήρηση των σωστών αποστάσεων μεταξύ των γραμμών, είναι βασικά στοιχεία της τακτικής του, αλλά η ανάπτυξη και η παραγωγή φάσεων βασίζεται ισομερώς στο άμεσο παιχνίδι και τις τριγωνικές συνεργασίες που είχαμε συνηθίσει (τουλάχιστον) στις καλές ημέρες της Pep team

Ο Valverde δεν απέχει από τα πρότυπα της ισπανικής σχολής, με τη βασική διάταξη που συνήθως χρησιμοποιεί να είναι το 4-2-3-1, κάτι που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον πρώτο του ουσιαστικό πονοκέφαλο, καθώς η Barcelona αγωνίζεται παραδοσιακά με 4-3-3 (ή διάφορες παραλλαγές του). Η παρουσία των Messi - Suarez και Neymar δεδομένα θα τον αναγκάσει να τροποποιήσει το αγαπημένο του σχήμα.

Όπως λέει και ο ίδιος: «Γνωρίζω τον τρόπο που αγωνίζεται η Barcelona και οφείλω να προσαρμοστώ σε αυτόν. Σέβομαι απόλυτα τη δουλειά των προκατόχων μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε προπονητής δεν βάζει και την προσωπική του σφραγίδα. Θα διατηρήσουμε τις βασικές αγωνιστικές αρχές και θα τις εμπλουτίσουμε. Είναι σίγουρο ότι δεν θα μείνουμε στατικοί καθώς ό,τι δεν εξελίσσεται είναι δεδομένο ότι θα ξεπεραστεί. Οφείλουμε να επιδιώξουμε την εξέλιξη και είναι κομβικό να διατηρήσουμε τον έλεγχο των αγώνων κρατώντας τη μπάλα στα πόδια μας.»

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ - ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ο Ernesto Valverde δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που επιδιώκει τις ρήξεις, είναι πιο ήπιος σε σχέση με τον προκάτοχο του (που βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο με τους δημοσιογράφους) αλλά παραμένει εξίσου ειλικρινής και θεωρείται βέβαιο ότι θα εκπροσωπήσει τον σύλλογο, όντας απόλυτα εναρμονισμένος με τις αρχές του.

Στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του, ομολόγησε ότι η απόφαση του να αφήσει την Athletic ήταν πολύ δύσκολη και όταν ρωτήθηκε (από τον δημοσιογράφο που αρνήθηκε να χαιρετίσει προχθές δια χειραψίας ο Luis Enrique) για τη θητεία του στην Espanyol, δεν δίστασε να δηλώσει υπερήφανος για τα χρόνια που πέρασε, τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής των pericos. Ο Valverde δεν πήγε στη Βαρκελώνη για να δημαγωγήσει, αλλά για να επενδύσει στο μεγαλύτερο του πλεονέκτημα, που δεν είναι άλλο από την εργατικότητα και τη σκληρή δουλειά, εκείνη που του χάρισε και το προσωνύμιο «Txingurri» (σ.σ. μυρμήγκι).

Συμπαραστάτες στο έργο του θα έχει τους δύο στενούς συνεργάτες του, τον Jon Aspiazu που θα έχει τον ρόλο του βοηθού προπονητή και τον Jose Antonio Pozanco ο οποίος θα αναλάβει τον τομέα της φυσικής κατάστασης. Ο Pozanco προϋπήρξε στη Barcelona τη σεζόν 2007-08 επί Rjikaard και είναι «παιδί» του Paco Seirul lo, του θρυλικού  γυμναστή της dream team του Cruyff και υπεύθυνου για τη φυσική κατάσταση των παικτών της Barcelona για σχεδόν 25 χρόνια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Η αγαπημένη ασχολία του Valverde εκτός από το ποδόσφαιρο, είναι η φωτογραφία. «Η επίτευξη του γκολ είναι αυτό που μετρά στο ποδόσφαιρο. Αντίστοιχα σε μια φωτογραφία, σημαντικό ρόλο παίζει ο σωστός φωτισμός. Και τα δύο, εξαρτώνται από τα στοιχεία που έχεις στη διάθεση σου. Αυτό που αναζητάς τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στη φωτογραφία, είναι η ισορροπία.» έλεγε σε μια έκθεση φωτογραφίας που παρουσίασε ο ίδιος στην Αθήνα το 2012.

Και η αλήθεια είναι ότι οι ισορροπίες στη Barcelona, είναι πλέον πολύ λεπτές. Με έναν τεχνικό διευθυντή (Robert Fernandez) αμφιβόλων δυνατοτήτων, ένα roster που πλέον απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί πλήρες και μια διοίκηση που μοιάζει να στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε ένα αθλητικό μοντέλο, παράταιρο της φιλοσοφίας του συλλόγου, με έμφαση στις ακριβές μεταγραφές και πέρασμα των ακαδημιών σε δεύτερο πλάνο, οι αμφιβολίες που εγείρονται είναι πολλές.

Ο Valverde δεν είναι ούτε το βαρύ όνομα τύπου Ancelotti, ούτε το ελπιδοφόρο τύπου Tuchel. Για πολλούς, ήταν η εύκολη λύση για τη διοίκηση του Bartomeu. Αν η ομάδα πάει καλά, κανένα πρόβλημα. Αν όχι, η αποχώρηση του θα κρατήσει τον πρόεδρο μακριά από τη γκρίνια του κόσμου που, έτσι κι αλλιώς, στέκεται με επιφυλακτικότητα απέναντι στο νέο προπονητή.

Ο Ernesto όμως, που είναι άριστος γνώστης της ισπανικής πραγματικότητας (λιγότερο και της blaugrana νοοτροπίας) έχει επίγνωση των παραπάνω παραμέτρων. Αν πείσει -πρωτίστως- τον Messi και τους υπολοίπους για το πλάνο του, αν καταφέρει να έχει λόγο στις μεταγραφές και δώσει ευκαιρίες σε παιδιά από την ακαδημία, αν προσθέσει στο παιχνίδι της ομάδας νέα στοιχεία είτε αυτά αφορούν σε πρόσωπα είτε σε τακτικές, τότε θα έχει κάνει σημαντικά βήματα προς την αγωνιστική εξέλιξη της Barcelona, την ώρα που η Μαδρίτη μοιάζει να γίνεται χρόνο με το χρόνο πιο δυνατή.

Ο Ernesto θα έχει στη Βαρκελώνη την ευκαιρία της ζωής του και η Barcelona στον πάγκο της έναν άνθρωπο που δεν θα υποσχεθεί ποτέ τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που μπορεί να δώσει, δηλαδή το 100% των δυνατοτήτων του για την αγωνιστική εξέλιξη της ομάδας. Είναι όμως αυτό αρκετό; Μένει να αποδειχθεί. Έως τότε, του ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία. Για τον ίδιο, ο πραγματικός λάκκος των λεόντων, θα είναι την επόμενη διετία το Camp Nou.

4 σχόλια:

  1. πως καταφερνεις παντα να με καλυπτεις τοσο πολυ ρε μπαγασα :).
    αλλα περιμενα να γραψεις ελπιζοντας να παρασυρθεις απο την θητεια του βαλβερδε στην ελλαδα,ωστε να χω κι εγω τιποτα να αντιπαραθεσω,αλλα τζιφος.
    εβαλες παλι τα πραγματα ΑΚΡΙΒΩΣ στη σωστη τους διασταση οποτε δεν εχω να πω πολλα χωρις τον κινδυνο να πλατιασω (παλι) και να γινω σχετικα ασαφης.
    λοιπον διαβαζοντας το αρθρο σου συνειδητοποιησα οτι ισως τελικα το μεγαλυτερο ατου του βαλβερδε αποδειχθει ακριβως αυτη του η χαλαρη σταση στο θεμα 'ειμαι κοουτς στη μπαρσα'.τον εχω ικανο αν δεν μπορει να "περασει" αυτα που θελει να τους πει του χρονου συγγνωμη αλλα με πιασε νοσταλγια για το μπιλμπαο.
    οποτε ισως η διοικηση "φοβηθει", αναλογιστει τις ευθυνες της και του δωσει αρκετη δυναμη να δουλεψει την ομαδα στο δικο του πλανο.
    πχ η ομαδα πρεπει να πιεσει (γραφεις για το μεσι) αλλα πρεπει να πιεσει και σωστα.ενα μεγαλο στοιχημα λοιπον να πεισει τον ΝΕΥΜΑΡ οχι μονο να ειναι εκει αλλα να βαλει επιτελους το κωλοποδο (σορυ αλλα δεν μπορω να το πω αλλιως τοσες φορες που ετσι το φωναζω στα ματς) του στην κρισιμη μονομαχια.δε μιλαμε να γινει πεδρο- καμικαζι αλλα εστω να προσφερει το κατιτις γατι αλλιως το πλανο παει περιπατο με μεσι και σουαρες στα 30.
    αυτο λοιπον χωρις να παρει θεση και η διοικηση δε νομιζω να μπορει να το πετυχει μονος του . ισως ουτε καν η διοικηση.
    το πλανο του οσο τον γνωρισα απτο περασμα του στον ολυμπιακο απαιτει συντονισμο,προσπαθεια,ενταση και γενικα απαιτει.
    με λιγοψυχους και ανεμπνευστους δεν μπορει να γινει δουλεια.
    επισης πρεπει να "κερδισει" οσο το δυνατον περισσοτερους παγκιτες για να εχει διαρκεια μες τη σεζον.
    επειδη δεν προβλεπω τοσο εκτεταμενο ροτεισον οσο επι λουτσο, παιχτες τυπου ραφινια,που εχουν να παιξουν πχ 2 μηνες αλλα μπαινουν στο 100% θα του κανουν τη διαφορα στις δυσκολες καμπες της χρονιας.
    στα πιο 'αγωνιστικα' η φιλοσοφια σε σχεση με τον λουτσο δεν αλλαζει.
    για μενα και οι δυο περιπου το ιδιο πραγμα ζητανε απλα αν ο λουτσο πιεζε για να βαλει γκολ ,ο τσινγκουρι πιεζει πρωτιστως για να μη δεχθει,πραγμα που δεν ξερω πως θα υποδεχτει η μπαρσα κοινοτητα.παντως 4αρες τυπου παρι θελτα γιουβεντους κλπ δε νομιζω να ξαναδουμε κι αν δουμε θα ξερει κι ο ιδιος οτι εχει αποτυχει παταγωδως.
    ειναι λιγο πιο "περιπλοκος" ο βαλβερδε και καλυτερος γενικα προπονητης αλλα ισως πολυ χαμηλων τονων για μπαρσα (μαυτην την διοικηση) και το εργο του πραγματικα δυσκολο.
    ελπιζω να πετυχει πραγματα γιατι ειναι συμπαθης σαν ανθρωπος κι εχει να διαχειριστει τα τελευταια "καλα" χρονια μιας χρυσης γεννιας.
    ελπιζω να μην σε κουρασα νικο,η αντιπαραθεση αναβαλετε παλι.καπου θα σε πετυχω να διαφωνω δε μπορει χαχαχα.
    καλο βραδυ.
    υ.γ. διαβασα για ερερα και το καταλαβαινω (αν και δυσκολο) αλλα για ντελοφεου???.αληθευει?
    προβλεπω αθπιλικουετα κι οχι μπεγεριν.για να δουμε....



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιες θα είναι οι μεταγραφικές του προτεραιότητες. Από εκεί, θα εξάγουμε κάποια πρώιμα συμπεράσματα σε σχέση με το πως θέλει να παίξει η (δική του πλέον) Barcelona. Έχουμε χρόνο μπροστά μας για να μιλήσουμε για ονόματα. Να είσαι καλά :-)

      Διαγραφή
  2. Αγαπητέ Νίκο,

    Νομίζω ότι στέκεσαι αρκετά αυστηρά απέναντι στην πρόσληψη του Βαλβέρδε στον πάγκο της Barcelona.
    Αρχικά, όσον αφορά την αντοχή του σε περιβάλλον πίεσης, νομίζω ότι το ίδιο ίσχυε και στην πρόσληψη του Luis Enruique, του Villanova ακόμη και του Pep.
    Δεν νομίζω ότι κάποιους από τους υπόλοιπους 3 που αναφέρω είχε ''ανάλογη'' προϋπηρεσία σε περιβάλλον πίεσης (σαν προπονητής εννοείται).
    Συνεχίζοντας, όσον αφορά το στυλ παιχνιδιού του Βαλβέρδε, φυσικά και δεν μοιάζει με αυτό του Pep αλλά εδώ πάλι υπάρχει η διάσταση της αυστηρής σου κριτικής, η οποία διατυπώνεται με το εξής εύλογο ερώτημα :
    ''Ποιανού προπονητή παγκοσμίως ο τρόπος παιχνιδιού μοιάζει με του Pep?''
    Ίσως του Bielsa...αλλά η συζήτηση πάει αλλού μετά.

    Ο τρόπος παιχνιδιού του Βαλβέρδε δεν είναι τόσο άμεσος όσο του Luis Enrique. Οι ομάδες του Βαλβέρδε παίζουν ποδόσφαιρο κατοχής επιβάλλοντας πλήρως τον δικό τους ρυθμό και αναπτύσσονται ποικιλοτρόπως. Αυτή η κατακτητική διάθεση του Βαλβέρδε είναι που ταιριάζει με τον κατακτητικό τρόπο παιχνιδιού της Barcelona.
    Κλείνοντας με την τακτική, ο τρόπος και η διάρκεια pressing που κάνουν οι ομάδες του Βαλβέρδε δεν έχει καμία σχέση με Luis Enrique,Villanova και Martino. Είναι αρκετά πιο σύνθετο και απολαυστικό.

    Συνεχίζοντας τον σχολιασμό του άρθρου, θέλω να σε ρωτήσω,η έμφαση στις ακριβές μεταγραφές και η τοποθέτηση των ακαδημιών σε 2η μοίρα με ποιους προπονητές πραγματοποιήθηκε?

    Το ασφαλές και αποστειρωμένο περιβάλλον της Athletic ''τελείωσε'' μετά τη θητεία του Marcelo Bielsa, όπου πλέον όποιος κάθεται στον πάγκο της Athletic πρέπει να δείξει πράγματα στο γήπεδο. Ο Βαλβέρδε στηn Athletic κρινόταν συνεχώς από τον κόσμο,γιατί υπήρχε αναγκαστικά η σύγκριση με τον Bielsa.

    Ο Bαλβέρδε έχει μια επιτυχημένη τελευταία 5ετία στην La liga σε Βαλένθια και Αθλέτικ όπου οι ομάδες του απέδωσαν τα μέγιστα.

    Μην αδικείται τον Βαλβέρδε επειδή πέρασε από το Ελληνικό πρωτάθλημα, έχασε στα πέναλτι το 2007 το Uefa, και αν δεν ήταν τόσο μετριοπαθής θα ήταν προπονητής της Barcelona στη θέση του Luis Enrique.


    Με ειλικρινή εκτίμηση,

    Γιώργος Στάμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιώργο. Καλώς ήρθες.

      Σε σχέση με την τακτική:
      Όχι, ο τρόπος παιχνιδιού του Ernesto δεν είναι τόσο άμεσος όσο εκείνος του Lucho, είναι όμως πιο κοντά σε όσα είδαμε την τελευταία τριετία. Άλλωστε και στο κείμενο γράφω ότι "μοιάζει να συγκλίνει με εκείνον του Luis Enrique", όχι ότι ταυτίζεται.

      Σε σχέση με την πίεση: Όχι, δεν έχει βιώσει αντίστοιχη πίεση πουθενά ο Valverde, και το ίδιο ίσχυε και για Pep και Lucho, κάτι που είχα καταθέσει αρθρογραφικά όταν είχαν αναλάβει. Η αντίδραση του μένει να αποδειχθεί, όπως συνέβη και με τους προκατόχους του.

      Σε σχέση με την ερώτηση σου περί ακριβών μεταγραφών και ακαδημιών, ξεκαθαρίζω ότι αυτό αφορά την διοίκηση του club πρωτίστως, είναι στρατηγική της επιλογή, αλλά αν θέλεις να το θέσουμε και χρονικά, η απάντηση είναι: Επί τριετίας Luis Ernique. Την πρώτη σεζόν προωθήθηκε μόνο ο Masip, τη δεύτερη Sandro & Munir (που αποχώρησαν και οι δύο το καλοκαίρι του 2016) και φέτος δεν προωθήθηκε κανείς, καθώς ο Samper υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και παραχωρήθηκε στην Granada. Ενδεικτικά θα σου αναφέρω ότι επί Tito & Tata (τις δύο σεζόν πριν αναλάβει ο Lucho) ο σχετικός αριθμός ήταν 5 και 4 παίκτες αντίστοιχα (κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα είναι ακόμη στην ομάδα).

      Θα μου επιτρέψεις να επιμείνω στην άποψη μου για το περιβάλλον στο Μπιλμπάο, για μια σειρά από λόγους. Πέραν των διαπιστευτηρίων που κατέθεσε εκεί, είχε να κάνει και με έναν πρόεδρο που τους συνδέει στενή φιλία και του οποίου τύγχανε της απολύτου εμπιστοσύνης. Στο FCB αυτό δεν θα υπάρχει και το ξέρεις και εσύ (βλέπε Bartomeu).

      Δεν αδικώ τον Valverde, αντίθετα θα έλεγα ότι έχεις παρεξηγήσει τον τρόπο που τον προσεγγίζω μέσω του κείμενο μου. Έχω την καλύτερη άποψη για τον χαρακτήρα του και την κατέθεσα καθαρά, θεωρώ ενδιαφέρουσα την τακτική του προσέγγιση, κάτι που επίσης ανέφερα, αλλά είμαι και βέβαιος ότι αναλαμβάνει καθήκοντα σε μια κακή διοικητικά περίοδο για το club, ίσως την χειρότερη της τελευταίας δεκαετίας, στην οποία τα μόνα στηρίγματα που (δυνητικά) θα μπορούσε να έχει, είναι οι παίκτες του.

      Tέλος, ίσως το τελευταίο ιστολόγιο στη χώρα μας που θα αδικούσε (ή θα ήταν μεροληπτικό) απέναντι σε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή θήτευσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι οι balacticos, που απέχουν συνειδητά από τέτοιες αντιλήψεις.

      Σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τον χρόνο σου!

      Διαγραφή