Το ζήτημα δεν είναι ο Paulinho

Η πιθανολογούμενη απόκτηση του Paulinho από την Barcelona, είναι μια κίνηση που αντιμετωπίζεται με πολύ σκεπτικισμό από τους οπαδούς της ομάδας και όχι άδικα. Σε ένα club με σπουδαία παράδοση στην ανάδειξη -κυρίως- παικτών που αγωνίζονται στη μεσαία γραμμή του γηπέδου, η μεταγραφή ενός Βραζιλιάνου που αγωνίστηκε τις δυο τελευταίες σεζόν στην Κίνα και ο οποίος στις 25 Ιούλη θα γίνει 29 χρονών, είναι απόλυτα λογικό να εγείρει ερωτήματα και απορίες (ενίοτε και θυμό) στον κόσμο, σε σχέση με τον μεταγραφικό σχεδιασμό των Καταλανών.

Στο ρόστερ της Barcelona ανήκουν –τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- 7 παίκτες που αγωνίζονται στο κέντρο. Πρόκειται για τους Busquets, Samper, Denis Suarez, Rafinha, Andre Gomes, Rakitic, Iniesta. Αν σε αυτούς προστεθεί ο Sergi Roberto (που είναι μέσος και υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Valverde προτίθεται να τον χρησιμοποιήσει στη φυσική του θέση), ο Arda Turan (που ακόμη δεν πωλήθηκε) και ο Carles Alena (που ανανέωσε το συμβόλαιο του, θα αγωνιστεί στη Β ομάδα αλλά μπορεί να πάρει ευκαιρίες και με την πρώτη), ο αριθμός ανεβαίνει στους 10.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ούτε χώρος και χρόνος θα υπάρχει ώστε να πάρουν ευκαιρίες όλοι και σε κάθε περίπτωση, η απόκτηση ενός ακόμη μέσου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνον εφόσον θα αφορούσε ποδοσφαιριστή που μπορεί να κάνει τη διαφορά στο χώρο του κέντρου, το οποίο μετά την (φυσιολογική) αποχώρηση του Xavi και την (επίσης λογική) κούραση του Iniesta που βαδίζει στα 33, από αιχμή του δόρατος έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε αχίλλειος πτέρνα της ομάδας. Τέτοια περίπτωση λοιπόν είναι ο Verratti αλλά σίγουρα, δεν είναι ο Paulinho.

Ο Paulinho είναι επιλογή του Robert Fernandez. Ο Βραζιλιάνος παρακολουθείται από τον αμφιλεγόμενο τεχνικό διευθυντή της Barcelona τον τελευταίο χρόνο, ο Raul Sanlehi (ειδικός διαμεσολαβητής του club σε θέματα που αφορούν μεταγραφές από Βραζιλία) είχε ήδη ταξιδέψει στη Νότια Αμερική για να συμφωνήσει όρους με τον εκπρόσωπο του ποδοσφαιριστή -πολύ πριν ανακοινωθεί ο νέος προπονητής της Barcelona- και στην πρώτη συγκέντρωση της ομάδας ενόψει της προετοιμασίας για τη νέα σεζόν, το όνομα του (αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ των MD & SPORT) έτυχε και της αποδοχής του Ernesto Valverde.

Η Barcelona παρουσιάζεται διατεθειμένη να προσφέρει 4ετές συμβόλαιο συνεργασίας έναντι περίπου 5.000.000€ ετησίως σε παίκτη που την τελευταία διετία έχει ξεχάσει τι θα πει να αγωνίζεσαι κάθε 3-4 ημέρες και ο οποίος το επόμενο καλοκαίρι θα πατήσει τα 30. Δικαιολογείται λοιπόν τόση πρεμούρα από πλευράς των blaugrana για την απόκτηση του; Κατά την εκτίμηση μου, όχι.

Ακόμη κι αν το πλάνο του προπονητή εμπεριέχει σχήματα στα οποία θα απαιτείται η παρουσία δύο μέσων μπροστά από τη γραμμή της άμυνας, υπάρχει τόσο ο Sergi Roberto όσο και ο Sergi Samper (που περιμένει ακόμη στωικά την ευκαιρία του) παιδιά δηλαδή που δυνητικά θα μπορούσαν να προσφέρουν λύσεις. Ωστόσο ο σύλλογος φαίνεται ότι προτιμά για ακόμη μια φορά να πληρώσει ακριβά αντί να εμπιστευτεί πρώτα λύσεις εκ των έσω. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο. Αντίθετα θα έλεγα ότι τείνει να γίνει κανόνας τα τελευταία χρόνια.

Το φαινόμενο αυτό προκαλεί θυμό και αγανάκτηση, συναισθήματα δικαιολογημένα, που δεν βοηθούν όμως στην προσπάθεια αξιολόγησης των κινήσεων της διοίκησης. Στην περίπτωση λοιπόν του Paulinho, η εκτίμηση μου είναι ότι το τεχνικό επιτελείο επιχειρεί να προσθέσει στο ρόστερ έναν παίκτη που θα δώσει περισσότερη φυσική δύναμη στο κέντρο της ομάδας.

Πρόκειται για κάτι που έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν και μάλιστα δύο φορές, όταν προπονητής ήταν ο Frank Rijkaard. O Ολλανδός (που υπήρξε και ο ίδιος σπουδαίος μέσος με εκπληκτικά φυσικά χαρίσματα) θεωρούσε ότι στο κέντρο απαιτούνταν η παρουσία ενός τέτοιου παίκτη και κάπως έτσι είχε αποκτηθεί αρχικά ο Βραζιλιάνος Edmilson το 2004 και το επόμενο καλοκαίρι ο Ολλανδός Marc Van Bommel.

Και οι δύο είχαν αρκετές συμμετοχές, (o Van Bommel ξεκίνησε βασικός στον τελικό του Champions League το 2006) ωστόσο η παρουσία τους έθεσε σε κίνδυνο το μέλλον τόσο του Xavi όσο και (λιγότερο) του Iniesta, μέχρι την άφιξη του Pep Guardiola το καλοκαίρι του 2008 και την στροφή σε ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο με την ταυτόχρονη παρουσία Xavi, Iniesta και την ανάδειξη του Sergio Busquets. Ένα μοντέλο που οδήγησε στην αγωνιστική έκρηξη της τετραετίας 2008-2012. Αυτό ακριβώς το μοντέλο δηλαδή που τώρα φαίνεται να εγκαταλείπεται ξανά, στον βωμό των άμεσων αποτελεσμάτων.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτό είναι  το όραμα του Ernesto Valverde, θα μπορούσα όμως να στοιχηματίσω ότι είναι στόχος της υπάρχουσας διοίκησης. Άμεσα αποτελέσματα σήμερα που είμαστε εμείς στα ηνία, αδιαφορία για το τι θα ξημερώσει μεθαύριο. Γνωστή συνταγή.

Εύχομαι και ελπίζω ο Valverde να δώσει ευκαιρίες σε παίκτες που αυτή τη στιγμή ακόμη και οι πιο μυημένοι, θεωρούν «καμένα χαρτιά». Εύχομαι και ελπίζω να έχει τη δυνατότητα να δουλέψει με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί και όχι με εκείνον που θα του επιβάλλουν άλλοι.

Η απόκτηση του Paulinho θα είναι κατά την άποψη μου κίνηση-πισωγύρισμα, ένα ακόμη χτύπημα κάτω από τη μέση, σε όσα με κόπο χτίστηκαν εδώ και χρόνια στη Βαρκελώνη. Όχι γιατί ο Βραζιλιάνος είναι κακός παίκτης, ούτε γιατί δεν θα μπορέσει να προσφέρει (κάποιες τουλάχιστον) λύσεις, αλλά γιατί δεν αποτελεί επιλογή προοπτικής και εξέλιξης.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ο Paulinho (εφόσον τελικά αποκτηθεί). Εξάλλου είναι άδικο να στοχοποιείται ένας ποδοσφαιριστής που (απόλυτα φυσιολογικά) επιθυμεί να φορέσει τα blaugrana. Το ζήτημα είναι (όπως έγραψα και στο άρθρο που αφορούσε στην πρόσληψη Valverde, εκεί όπου ορισμένοι παρερμήνευσαν τις προθέσεις μου) αν η διοίκηση προτίθεται να επενδύσει στον προπονητή που επέλεξε, στηρίζοντας τις επιλογές και τα χαρακτηριστικά για τα οποία άλλωστε προκρίθηκε η περίπτωση του (εργατικός, έμπειρος, με διάθεση να δώσει ευκαιρίες στους μικρούς) ή αν θα κάνει του κεφαλιού της, βυθίζοντας τον σύλλογο σε μια αγωνιστική κρίση που θα επηρεάσει και την ταυτότητα και την προοπτική του. Ακόμη κι αν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, συνεχίσει να φοράει τα blaugrana για τα επόμενα 4 χρόνια.