Μετατρέποντας την εξαίρεση σε κανόνα

 

H Barcelona θα βρεθεί για 5^η σερί χρονιά στον τελικό του Champions League. 5^η σερί και 6^η την τελευταία επταετία. Το επίτευγμα της πιο χαρισματικής ομάδας γυναικών στην ιστορία του συλλόγου, δεν ήρθε εύκολα, ούτε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, γιατί δεν είναι. Στις επόμενες 1718 λέξεις, θα προσπαθήσω να εξηγήσω ορισμένους από τους λόγους.

Αρχικά, να σας μιλήσω για την κυρία Michele Kang. Πρόκειται για μία από τις πιο πλούσιες επιχειρηματίες των ΗΠΑ και έναν άνθρωπο που επενδύει δυναμικά στο ποδόσφαιρο γυναικών. Είναι μεγαλομέτοχος ομάδας στο NWSL (Washington Spirit), έφτιαξε δική της ομάδα στην 2^η κατηγορία της Αγγλίας (London Lionesses) και από πέρυσι της ανήκει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της πιο επιτυχημένης ευρωπαϊκής ομάδας γυναικών, της Lyon.

Το καλοκαίρι του 2024, η Kang υπέγραψε τον (επί τετραετία) προπονητή της Barcelona, που μετά από 2 σερί κατακτήσεις Champions League με τις blaugranas, μετακόμισε στην Ουάσιγκτον. Ο Giraldez πήρε μαζί του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το μισό τεχνικό επιτελείο της Barcelona : Δύο τακτικούς αναλυτές και τον προπονητή φυσικής κατάστασης.

Ο πρόεδρος Laporta και ο τεχνικός διευθυντής Marc Vives (διαδέχθηκε τον Markel Zubizareta ο οποίος επίσης υπέγραψε ως στρατηγικός σύμβουλος στο γκρουπ ομάδων της Kang μετά από ένα βραχύβιο πέρασμα από την εθνική Ισπανίας), έδωσαν το χρίσμα του προπονητή στον Pere Romeu, που είχε διατελέσει βοηθός του Giraldez.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης έχασε μέσα σε περίπου ένα χρόνο τους αρχιτέκτονες των επιτυχιών της και η αμφισβήτηση του κόσμου δεν άργησε να φανεί. Τι κι αν παίκτριες - σύμβολα (Alexia, Aitana, Patri) δήλωναν ήδη από τα τέλη του 2024 την εμπιστοσύνη τους στον νέο προπονητή και στη δουλειά που κάνει. H γκρίνια κυριαρχούσε.

Η ομάδα, που είχε κακομάθει τον κόσμο (μη εξαιρουμένου του υπογράφοντος) όχι μόνο με την κατάκτηση τίτλων, αλλά και με το ποδόσφαιρο που έπαιζε, παρέμενε καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν μέσα σε όλους τους στόχους της, αλλά υπήρχε ένα αλλά : Δεν απέδιδε όπως μας είχε συνηθίσει. Αμάρτημα. Ειδικά στο Futbol Club Barcelona.

Ελάχιστοι είχαν την ψυχραιμία να σκεφθούν τα προφανή.

Αρχικά, αυτό το γκρουπ παικτριών παίζει ασταμάτητα σχεδόν 12 μήνες το χρόνο από το 2021, να μην πω και πιο πίσω. Ναι. Από τη σεζόν 2021-22, κάθε Μάιο οι παίκτριες της Barcelona είναι στον τελικό του Champions League, το εγχώριο πρωτάθλημα τελειώνει Ιούνιο, και τα ενδιάμεσα καλοκαίρια αγωνίζονται με την εθνική Ισπανίας διαδοχικά σε Euro (2022), Mundial (2023) και πέρυσι σε Nations League και Ολυμπιακούς αγώνες. Μιλάμε για το ίδιο ακριβώς γκρουπ παικτριών, καθώς το 80% της εθνικής Ισπανίας απαρτίζεται από παίκτριες της Barcelona και οι ξένες της αγωνίζονται σε άλλες (επίσης) σπουδαίες εθνικές ομάδες. Η καταπόνηση είναι τρομακτική.

Εν συνεχεία, τα πρόσωπα. Η ομάδα βρήκε το καλοκαίρι του 2024 μία σκόρερ ολκής (που της έλειπε) στο πρόσωπο της Ewa Pajor, απέκτησε και την Kika Nazareth, αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησε τη σεζόν 2024-25 χωρίς 3 παίκτριες που βρισκόταν στην ενδεκάδα της στον τελικό UWCL τον Μάιο του ‘24 : Mariona και Bronze έφυγαν για Αγγλία και η Salma έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη. Η επιστροφή δε, της Alexia σε φουλ ρυθμούς, μετατόπισε την Keira Walsh στην άκρη του πάγκου και οδήγησε και στην δική της έξοδο με προορισμό την Chelsea, τον Γενάρη του ’25.

Ο Pere Romeu βρέθηκε υπόλογος για όλα. Γιατί η Barcelona δεν ήταν σε θέση φέτος να πιέζει τόσο ψηλά τις αντιπάλους της, γιατί δεν μπορούσε να κρατήσει υψηλό ρυθμό σε εκτεταμένα διαστήματα των αγώνων, και το κυριότερο, γιατί άρχισε να κάνει «επαγγελματικές» νίκες, κάτι που στη Βαρκελώνη όπως έγραψα πιο πάνω, είναι διαχρονικό αμάρτημα.

Ελάχιστοι αναλογίστηκαν ότι οι παίκτριες ξεκίνησαν τη σεζόν σκασμένες (οπότε ο ρυθμός επιβαλλόταν να μην είναι φρενήρης - όσο στο πρόσφατο παρελθόν) και λίγοι παρατήρησαν ότι στη διάρκεια της σεζόν οι ρόλοι αρκετών προσώπων άλλαξαν (και οπότε απαιτούνταν διάστημα προσαρμογής). Όταν δε, ήρθε και η 1^η ήττα στην ιστορία της ομάδας σε classico πριν λίγες εβδομάδες, το hashtag “Pereout” ήταν στα πρώτα trend στο X. Παραλογισμός, αλλά όχι άγνωστη συνθήκη στο ποδόσφαιρο.

Αν κάτι μπορεί (με γνώμονα τα δεδομένα και όχι εικασίες) να καταλογιστεί στον Romeu, είναι και μια (πρόσφατα) προσωπική του παραδοχή : Άργησε να βάλει στο φετινό rotation παίκτριες που μπορούσαν να προσφέρουν και να δώσουν ανάσες στις καταπονημένες πρωταγωνίστριες. Jana Fernandez, Vicky Lopez, Sydney Shertenleib, Alba Cano, θα μπορούσαν να πάρουν περισσότερα λεπτά, ειδικά στο εγχώριο πρωτάθλημα των αμέτρητων αγώνων (8 παραπάνω από Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία). +

Θα μπορούσε επίσης να μην αφήσει την Martina να φύγει τον Γενάρη ως δανεική στην Everton, ώστε να υπάρχει μια λύση στο κέντρο της άμυνας πίσω από τις αξεπέραστες (αλλά καταπονημένες) Mapi Leon και Paredes, καθώς η Engen που μπορεί να δώσει λύσεις εκεί, ήταν υποχρεωμένη να αναλάβει τον ρόλο της Walsh που αποχώρησε, και η Jana Fernandez (που η φυσική της θέση είναι CB) πήρε αναγκαστικά χρόνο ως RWB. Αλλά μέχρι εκεί.

Η Barca πήρε ήδη το Super Copa, θα παίξει στον τελικό του Copa de la Reina, στον τελικό του Champions League και είναι 1^η στο πρωτάθλημα Ισπανίας, 4 αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του.

Έχει τις προϋποθέσεις να κάνει το 4/4 σε τίτλους για 2^η σερί σεζόν, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Στη νοκ άουτ φάση του Champions League, σε προημιτελικά με την Wolfsburg και ημιτελικά με την Chelsea, η ομάδα πέτυχε 18 γκολ και δέχθηκε μόλις 4. Οι αμφισβητίες σίγησαν. Το hashtag “Pereout” εξαφανίστηκε.

Κι αν η Wolfsburg δεν είναι τόσο δυνατή όσο στο πρόσφατο παρελθόν, δεν ισχύει το ίδιο για την Chelsea. H πρωταθλήτρια Αγγλίας που παραμένει αήττητη στο εγχώριο πρωτάθλημα και ενισχύθηκε τον Γενάρη με την Naomi Girma (πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου γυναικών) και την Keira Walsh, έχασε δύο φορές από τη Barcelona μέσα σε μία εβδομάδα. 5 ολόκληρα χρόνια είχε να δεχθεί 4 γκολ σε έναν αγώνα η Chelsea, και ήταν πάλι τότε από τη Barca, στον τελικό του Champions League. Της συνέβη ξανά τώρα εις διπλούν : 4-1 στη Βαρκελώνη και 1-4 μόλις χθες στο Stamford Bridge.

18 γκολ στα νοκ άουτ και 44 συνολικά φέτος στο Champions League σε 10 αγώνες έχουν πετύχει οι blaugranas. Πέρυσι σε 11 αγώνες είχαν σημειώσει 36. Καταρρέει και το αφήγημα των «μη λαμπερών νικών».

Ο Pere Romeu έχει κερδίσει ήδη το δικαίωμα να συνεχίσει και τη νέα χρόνια στον πάγκο. Όχι μόνο γιατί η πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι «ζωντανή» στη διεκδίκηση όλων των στόχων της, αλλά γιατί ο ίδιος και το τεχνικό του επιτελείο, έχουν εισάγει ήδη στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας, που ήταν άκρως απαραίτητα και τα οποία δεν υπήρχαν -ή τα βλέπαμε σποραδικά- μέχρι πέρυσι.

Και για να μην τα λέω εγώ, διαβάστε τα από την νυν κάτοχο του Ballon d’ Or, την Aitana Bonmati, που δήλωσε χθες :

«Για χρόνια υποφέραμε όταν δεν είχαμε τη μπάλα στην κατοχή μας, ακόμη συμβαίνει, αλλά χρόνο με το χρόνο και ειδικά φέτος, έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε αυτά τα διαστήματα με ηρεμία και να χτυπάμε στους κενούς χώρους. Αυτή η αγωνιστική μας εξέλιξη, τα όσα καταφέρνουμε, μοιάζει κάτι το φυσιολογικό αλλά δεν είναι και θα πρέπει να το αξιολογήσουμε αναλόγως.»

Οι προσαρμογές του Romeu είναι πλέον ορατές.

Η Esme Brugts μετατράπηκε σε ένα από τα καλύτερα LWB στην Ευρώπη (πέρυσι έπαιζε εξτρέμ) και κέρδισε θέση βασικής αντί της σπουδαίας Rolfo. Έργο προπονητή.

H Alexia που με τον Giraldez πέρυσι ταλαιπωρούνταν ως false 9, φέτος τραβήχτηκε πιο πίσω στη φυσική της θέση στο κέντρο, και σε μεγάλα διαστήματα των αγώνων έχει ρόλο deep lying playmaker απελευθερώνοντας Patri και Aitana. Η ομάδα πλέον επιτίθεται περισσότερο από τον άξονα και όχι μόνο από τα άκρα. Οι αριθμοί εδώ δεν κάνουν λάθος : 97/303 επιτυχημένες επιθέσεις από τις πτέρυγες πέρυσι, 55/211 φέτος, δηλαδή σχεδόν οι μισές σε αριθμό, όχι όμως ιδιαίτερα και σε αποτελεσματικότητα (32% έναντι 26,1%). Η διαφορά αυτή καλύπτεται από τα γκολ που έρχονται από τον άξονα φέτος και τα οποία είναι διπλάσια σε σχέση με την περσινή εκδοχή της ομάδας. Έργο προπονητή.

Η Claudia Pina που πέρυσι έπαιξε μόλις 209’ στο Champions League σε διάφορες θέσεις, φέτος είναι 1^η σκόρερ της διοργάνωσης με 10 γκολ και ο Romeu της δίνει συχνά ρόλο 4^ης μέσου τόσο στη φάση του build up όσο και στην αμυντική μετάβαση καλύπτοντας τα ανεβάσματα των Ona και Esme. Η αποχώρηση της κομβικής Mariona (που ταυτόχρονα κάνει απίστευτη σεζόν με την Arsenal) όχι απλά καλύφθηκε, αλλά μέσω της Pina η ομάδα βρήκε νέο παράγοντα στην επίθεση από μια prolific σκόρερ που μέχρι πέρυσι δεν είχε σταθερή θέση και ρόλο. Έργο προπονητή.

H Jana Fernandez που (δικαιολογημένα βάσει αξίας) έκανε σκέψεις να αποχωρήσει το προσεχές καλοκαίρι, καθώς Mapi Leon και Paredes έχουν (επίσης δικαιολογημένα) καπαρωμένες τις θέσεις στο κέντρο της άμυνας, χρησιμοποιήθηκε ως RWB όταν τραυματίστηκε η Ona, και όχι απλά ανταπεξήλθε, αλλά απέδειξε ότι μπορεί να λογίζεται ως βασική επιλογή και στο άκρο της άμυνας. Ο Romeu, μετά τον τραυματισμό της Ona δεν πήγε στην προφανή λύση της (μεγάλης πλέον) Marta, επέλεξε την Jana και κέρδισε μία παίκτρια που ήταν (και με ευθύνη του) δυσαρεστημένη. Έργο προπονητή.

Σε ένα σύνολο παικτριών με τόσο ταλέντο, όσο γερές κι αν είναι οι βάσεις, όσο καλοί κι αν είναι οι χαρακτήρες, οι ισορροπίες παραμένουν πάντα λεπτές και όποιος έχει καθίσει στην άκρη οποιουδήποτε πάγκου, το γνωρίζει από πρώτο χέρι. Η Alexia κέρδισε 2 Ballon d’ Or και όταν επέστρεψε από τον σοβαρό τραυματισμό της, η Aitana είχε κερδίσει και εκείνη δύο. Εξαιρετικοί χαρακτήρες, από τα σπλάχνα του συλλόγου, Καταλανές, που ανανέωσαν και οι δύο τα συμβόλαια τους παρά τις καλύτερες (οικονομικά) προτάσεις που δέχθηκαν την τελευταία διετία. Μια once in a lifetime συγκυρία – ευλογία για την Barcelona μαζί με την Patri (που σχεδόν αδικείται αν δεν μνημονεύεται εξίσου) αλλά και ένα μεγάλο στοίχημα για τον Romeu φέτος. Αυτός κλήθηκε να τις «χωρέσει» ξανά στο ίδιο σχήμα, αφαιρώντας μοιραία αρμοδιότητες από την Aitana και δίνοντας και ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο (από εκείνον που είχε προ του τραυματισμού της) και στην Alexia. Τα πέτυχε και τα δύο. Έργο προπονητή. 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν τελικά η Barcelona θα κάνει το 4/4 σε κατάκτηση τίτλων για 2η διαδοχική σεζόν. Αν συμβεί θα πρόκειται για τη μετατροπή της εξαίρεσης σε κανόνα. Και για το γεγονός ότι αυτό το ενδεχόμενο παραμένει ρεαλιστικό, ευθύνεται η σπουδαιότερη γενιά ποδοσφαιριστριών του Futbol Club Barcelona, όλοι όσοι συνέβαλαν διαχρονικά στην δημιουργία αυτής της ομάδας, αλλά και ο άνθρωπος που επωμίστηκε το βαρύ έργο της συνέχειας της το περασμένο καλοκαίρι. Ο Pere Romeu.