19 Απριλίου 2019

Joan Laporta εμπιστευτικό


O Joan Laporta, εκλέχθηκε πρόεδρος του Futbol Club Barcelona, στις 15 Ιουνίου του 2003 και αποχώρησε στις 30 Ιουνίου του 2010, ολοκληρώνοντας τον μέγιστο επιτρεπόμενο (από το -τότε- καταστατικό) χρόνο παραμονής, στα ηνία του συλλόγου. Το όνομα του, συνδέθηκε με την καλύτερη ομάδα που παρουσίασε ποτέ το ποδοσφαιρικό τμήμα: Την περιβόητη «Pep team». Εν έτη 2019, πολλοί οπαδοί της Barça, πίνουν ακόμη νερό στο όνομα του. Άλλοι πάλι, έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς, για μια σειρά αποφάσεων του.

Αποφάσισα να ασχοληθώ αρθρογραφικά με έργα και ημέρες του, μέσω αυτού του αφιερώματος, στις αρχές του 2011. Έναν χρόνο μετά την αποχώρηση του. Από τότε, πέρασαν 8 χρόνια. Διάστημα στο οποίο, αρκετά πράγματα ξεκαθαρίστηκαν και άλλα παραμένουν συγκεχυμένα.

Ποιος είναι τελικά ο Laporta

Είναι ο άνθρωπος που οδήγησε την Barça στην κορυφή του ποδοσφαιρικού κόσμου ή εκείνος που την έριξε στη δίνη των οικονομικών προβλημάτων, ξοδεύοντας αλόγιστα;
Υπήρξε ένας οπορτουνιστής, που χρησιμοποίησε ένα τεράστιο club για να εξυπηρετήσει προσωπικούς σκοπούς ή ένας οραματιστής, που κατάλαβε εγκαίρως πως η Barça θα έπρεπε να κινηθεί προς την εξωστρέφεια, για να επιβιώσει στο υψηλότερο επίπεδο του ανταγωνισμού, μένοντας ταυτόχρονα πιστή, στις παραδοσιακές αρχές της;

Επιχειρώντας να σκιαγραφήσω το προφίλ ενός ανθρώπου που αγαπήθηκε παθιασμένα και κατηγορήθηκε εξίσου μανιωδώς, συνάντησα αρκετές δυσκολίες. Θυμάμαι -σαν σήμερα- πως ήταν μια έρευνα που είχε προκαλέσει αντιδράσεις. Και γυρίζοντας πλέον τον χρόνο πίσω, μπορώ να τις δικαιολογήσω. Τουλάχιστον μέχρι το σημείο, που δεν είχαν μετατραπεί σε προσωπικές επιθέσεις, θαρρείς και ήταν αρκετοί αυτοί που ασχολήθηκαν με αντίστοιχα αφιερώματα, στον ελληνικό χώρο. Δε βαριέσαι. Καλή καρδιά… Θυμίζω απλά, πως τότε, ήταν ακόμη νωπή η αποχώρηση του, η δικαστική έρευνα ήταν σε εξέλιξη και ούτε για εμένα ήταν εύκολο να μείνω ανεπηρέαστος από το κλίμα της εποχής, δεδομένης και της… δεδηλωμένης  αντιπάθειας μου, από τότε ακόμη, για τον διάδοχο του, τον Sandro Rosell.

Επανέρχομαι λοιπόν, εν έτη 2019, προσπαθώντας να συμπληρώσω ορισμένα κομμάτια ενός παζλ, στο οποίο πάντως, προστέθηκαν από τότε αρκετά κομμάτια, όπως είναι για παράδειγμα η ανεπιτυχής προσπάθεια του, να κερδίσει ξανά τις εκλογές, το καλοκαίρι του 2015 ή ακόμη και η φυλάκιση του διαδόχου του, Sandro Rosell. Όλα αυτά, συνέβησαν μετέπειτα, οπότε θεώρησα σκόπιμο, να εμπλουτίσω την αρχική έρευνα, με ορισμένα ακόμη στοιχεία.

Ο νεαρός Joan
Ο Joan Laporta γεννήθηκε το 1962. Το 1973 ήταν 11 χρονών. Ήταν η χρονιά που κατέφθασε ο Johan Cruyff στη Βαρκελώνη, για να αναγεννήσει αγωνιστικά την Barça και όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος, από τότε ξεκίνησε η λατρεία του, για τον «Πυθαγόρα» του ποδοσφαίρου. Μια λατρεία και μια σχέση που έμελλε να κρατήσει για πολλές δεκαετίες.

Ο Laporta δεν ήταν ποτέ του, ο τύπος του ανθρώπου που θα περνούσε απαρατήρητος. Πριν γίνει δικηγόρος, ξεκίνησε την μόρφωση του σε ένα θρησκευτικό κολλέγιο. Κατά την διάρκεια ενός διαγωνίσματος, μοιράστηκε τις… γνώσεις του με τους συμφοιτητές του και όταν οι καθηγητές το κατάλαβαν και αποφάσισαν να τιμωρήσουν όλη την τάξη για το παράπτωμα της αντιγραφής, ο Laporta επαναστάτησε και κατηγόρησε τους εκπαιδευτικούς για αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Κάπου εκεί, ολοκληρώθηκε και το πέρασμα του, από το εν λόγω εκπαιδευτικό ίδρυμα, καθώς αποβλήθηκε.

Η στρατιωτική του θητεία ήταν ακόμη πιο περιπετειώδης. Τοποθετήθηκε αρχικά στην Τενερίφη -πολύ μακριά από την αγαπημένη του Βαρκελώνη- και τα έκανε γης μαδιάμ, όταν τις πρώτες ημέρες κατάλαβε, ότι ο μάγειρας σέρβιρε στους στρατιώτες ληγμένο κρέας καμήλας. Η τιμωρία του, ήταν δύο εβδομάδες στην απομόνωση. Ακολούθησε ακόμη μία κοπάνα του και δύο ακόμη εβδομάδες φυλακή, ενώ λίγο πριν απολυθεί και ενώ είχε μετατεθεί στο οχυρό Pedralbes της Βαρκελώνης, αποφάσισε να φύγει για διακοπές στην Αίγυπτο με μια φίλη του. Παίρνοντας άδεια από τη σημαία…

Η Ανάληψη Της Προεδρίας
Εμφανίζεται για πρώτη φορά στα κοινά του συλλόγου το 1998, όταν συμμετέχει στο κίνημα Elefant Blau, με σκοπό την ανατροπή του -τότε- προέδρου του συλλόγου, Josep Lluis Nunez. Η πρόταση μομφής του «μπλε ελέφαντα» πέφτει στο κενό, αλλά δεν το βάζει κάτω. Το 2000, συμμετέχει στo σχήμα του Lluis Bassat, που διεκδικεί -αλλά χάνει- την προεδρία από τον Nunez.

5 χρόνια μετά, επανέρχεται δριμύτερος και αποφασίζει να βγει αυτός μπροστά, ηγούμενος μιας ομάδας νέων, επιτυχημένων και πλούσιων επιχειρηματιών. Ήταν όλοι τους κοντά στα 40 και ορισμένοι, σχετικά άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά είχαν ένα κοινό όραμα: Να ανατρέψουν μια νοοτροπία δεκαετιών και να φέρουν αέρα αλλαγής και μοντερνισμού στην Barcelona.

O Laporta προσέγγισε τον Sandro Rosell. Ένα πλουσιόπαιδο με διασυνδέσεις, από οικογένεια με παράδοση στις τάξεις της διοίκησης των blaugrana. Ακολούθησαν οι Marc Ingla και Ferran Soriano. Οι τέσσερεις τους, ήταν οι βασικοί πυλώνες του προεκλογικού σχήματος. O Soriano, θυμάται: «Ο Joan ήταν το χρυσό μας αγόρι. Είχε φυσικό χάρισμα στην επικοινωνία, ήταν γενναίος και εκφραζόταν εξαιρετικά. Επίσης, άκουγε τους συνεργάτες του, κάτι που με τα χρόνια, δυστυχώς χάθηκε».

Ο Marc Ingla συμπληρώνει: «Ήταν ιδεαλιστής, ενεργητικός και χαρισματικός. Ο κατάλληλος πρόεδρος για εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι εκείνος έπρεπε να πάρει το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου. Ο Sandro Rosell ζήτησε να ηγηθεί εκείνος, αλλά όλοι ξέραμε ότι θα έπρεπε να είναι ο Laporta. Είχε σπουδαίες αξίες και τις εξέφραζε με εξαιρετικό τρόπο. Οι άνθρωποι επίσης, φαινόταν ότι ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Τους κέρδιζε με τον τρόπο του».

Λίγο πριν τις εκλογές του 2003, ο Laporta δηλώνει: «Θα αφιερώσω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, για να γιγαντώσω την Barcelona. Ο σύλλογος πρέπει να γίνει σύγχρονη επιχείρηση.»

Ο συνδυασμός του, αν και αουτσάιντερ, κερδίζει πανηγυρικά τις εκλογές και ο Laporta στις 15 Ιουνίου 2003 εκλέγεται πρόεδρος. Η προσωπική δυναμική του εικόνα, βοηθάει ιδιαίτερα την προεκλογική εκστρατεία και ανατρέπει τα αρχικά  προγνωστικά.
O Joan Laporta, μετά τις νικηφόρες εκλογές του 2003. Πίσω του, ο νυν πρόεδρος του συλλόγου, Josep M.Bartomeu

Παραλαμβάνει την ομάδα, με χρέη που αγγίζουν τα 150.000.000€, δείχνει όμως αποφασισμένος να επιτύχει, εφαρμόζοντας σημαντικές αλλαγές. Αντιπρόεδρος αθλητισμού, ορίζεται ο Sandro Rosell, πρώην διευθυντής της Nike στην Βραζιλία. Αποφασίζεται το «ξεφόρτωμα» με τη μορφή δανεισμού, παικτών της ποδοσφαιρικής ομάδας με βαριά συμβόλαια και μικρή προσφορά, όπως ο Βραζιλιάνος Fabio Rochemback, ώστε να ανασάνει ο ταλαιπωρημένος προϋπολογισμός του τμήματος.

Η πρώτη κίνηση που προκαλεί αντιδράσεις, δεν αργεί να έρθει. Ανακοινώνεται η πρόσληψη του Frank Rijkaard, για την θέση του τεχνικού της ομάδας. Ο Ολλανδός, με μια τεράστια ποδοσφαιρική καριέρα, δεν έχει να παρουσιάσει ωστόσο, τίποτα το αξιόλογο ως προπονητής. Ο κόσμος αντιδρά. Ο Laporta απαντά: «Είμαι αυτός που είμαι ως Καταλανός και συμπεριφέρομαι χωρίς συμπλέγματα. Ο Frank είναι νέος, άφθαρτος, ταλαντούχος και θα πετύχει».  Μεγάλο ρόλο στην απόφαση του, διαδραματίζει ένας άλλος Ολλανδός, ο Johan Cruyff, τοτέμ στην Βαρκελώνη και άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύεται τυφλά ο νέος πρόεδρος.

Το προεκλογικό τέχνασμα με τον Beckham
Τα προβλήματα όμως, δεν έχουν ακόμη αρχίσει. Η προεκλογική υπόσχεση-σημαία του Laporta, ότι αν κέρδιζε τις εκλογές, θα έφερνε στην Βαρκελώνη τον σταρ της Manchester UnitedDavid Beckham, πέφτει στο κενό. Η Ρεάλ Μαδρίτης, με την δύναμη του πλούτου που της δίνει -μεταξύ άλλων- και ο έλεγχος του, πάνω από το 50%, της εσωτερικής αγοράς στην Ισπανία, κάνει δικό της τον Άγγλο ποδοσφαιριστή και προκαλεί πονοκεφάλους στη νέα διοίκηση των Καταλανών, που δείχνει μουδιασμένη από την πρώτη επικοινωνιακή της ήττα. Ή τουλάχιστον, έτσι αφήνει να φανεί.

Χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε πως ο Sandro Rosell, που από τότε διατηρούσε καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, Florentino Perez, είχε έρθει σε συνεννόηση μαζί του, ζητώντας του, να μην ανακοινώσει τη συμφωνία του με τον Άγγλο σταρ, ώστε να μπορέσει ο συνδυασμός του Laporta, να τον χρησιμοποιήσει ως προεκλογικό δέλεαρ. Ο Perez συμφώνησε και άθελα του, βοήθησε τον Laporta να κερδίσει την προεδρία. Η ιστορία απέδειξε, ότι έκανε μοιραίο λάθος.

Αναζητώντας ρελάνς για την απώλεια του Beckham, ο Laporta στρέφεται στον Βραζιλιάνο σταρ Ronaldinho και ενώ περιμένει την κίνηση της Man United (που επίσης διεκδικεί τον παίκτη) λέει στον Sandro Rosell: «Η Καταλωνία χρειάζεται τον Ronaldinho». Εκείνος του  απαντά: «No newsgood news» εννοώντας πως αν οι Άγγλοι καταθέσουν μια τρελή πρόταση, η Barça δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει. Όμως η άριστη προσωπική σχέση, του ίδιου του Rosell  με τον Βραζιλιάνο, είχε ως αποτέλεσμα, ο Ρόνι να καταλήξει στην Βαρκελώνη.

Οι διαπραγματεύσεις είναι σκληρές, ο ίδιος ο Laporta τις χειρίζεται (παρόντος και του Rosell) προσωπικά και μετά από 8 ώρες, πέφτουν οι υπογραφές, ενώ ο κόσμος έξω από τα γραφεία του συλλόγου παραληρεί. Ο Ronaldinho, είναι πλέον παίκτης της Barcelona. Αστεία λεπτομέρεια: την ώρα που Laporta και Asis (αδερφός και μάνατζερ του Ρόνι) συζητούν τους όρους του συμβολαίου σε ένα γραφείο, εκείνος  παίζει με μία μπάλα, ακριβώς έξω από την πόρτα. 
Η πρώτη μεγάλη μεταγραφή της προεδρίας Laporta. O Ronaldinho.

Λίγες ημέρες αργότερα, στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας για την αγωνιστική περίοδο 2003-04 στο Camp Nou, ο Laporta παίρνει το μικρόφωνο και απευθυνόμενος στους ποδοσφαιριστές αναφωνεί: «Στο στήθος σας, έχετε το έμβλημα της Barça. Κάτω από αυτό, βρίσκεται η καρδιά σας.»

Η Δύσκολη Πρώτη Χρονιά (2003-04)
Το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου 2003-04, της πρώτης με τον Laporta στο τιμόνι, δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Η ομάδα γνωρίζει απανωτές ήττες, κάποιες από αυτές και ταπεινωτικές. Στα τέλη Νοεμβρίου του 2003, χάνει στη Μάλαγα με το βαρύ 5-1. Ο Rosell, μετά τον αγώνα μιλάει στο τηλέφωνο με τον διευθυντή της El Mundo Deportivo, μίας εκ των δύο μεγαλύτερων αθλητικών εφημερίδων στην Βαρκελώνη. «Τι τίτλο θα βάλεις αύριο; Ναι, καταλαβαίνω, έχεις δίκιο»  αποκρίνεται στον έξαλλο δημοσιογράφο, που από την άλλη άκρη της γραμμής, του λέει πως ο τίτλος στο εξώφυλλο την επομένη της συντριβής, θα είναι «Ντροπή».

Το τέλος του πρώτου γύρου, βρίσκει την ομάδα στη μέση της βαθμολογίας της La Liga και το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει στις 6 Δεκεμβρίου 2003. Η Barça χάνει μετά από 20 χρόνια, μέσα στο Camp Nou από την Ρεάλ Μαδρίτης. Το κλίμα δεν είναι απλά βαρύ. Είναι εκρηκτικό. Τα μέλη της διοίκησης, που παρακολουθούν μαζί τον αγώνα, δείχνουν σαστισμένα. Ο Laporta, αν και εμφανώς προβληματισμένος, δεν αφήνει την απογοήτευση του, να αποτυπωθεί στις κάμερες, που έχουν εστιάσει στο πρόσωπο του.

Αποχωρώντας από το γήπεδο με το αυτοκίνητο του, δεκάδες φίλαθλοι είναι συγκεντρωμένοι για να αποδοκιμάσουν και να διαμαρτυρηθούν. Προς μεγάλη έκπληξη τους, ο Laporta δίνει εντολή στον οδηγό του, να σταματήσει. Κατεβάζει το παράθυρο και ανοίγει διάλογο μαζί τους. «Τι κατάντια είναι αυτή; Διώξε τον Rijkaard, είναι άχρηστος. Μας κοροϊδεύεις,  aυτή την Barça ονειρευόσουν;» είναι μόνο μερικές από τις πιο ήπιες κουβέντες που ακούει, από το αγανακτισμένο πλήθος. Διατηρώντας, άγνωστο το πώς, την ψυχραιμία του, απαντάει: «Κάνετε υπομονή, θα πάμε καλά, θα το δείτε» και φεύγοντας αναφωνεί «Ζήτω η Barça, ζήτω η Καταλωνία».

Την επόμενη ημέρα, το διοικητικό συμβούλιο συνεδριάζει εκτάκτως. Όλοι είναι αναστατωμένοι, κάποιοι αρχίζουν να αλληλοκατηγορούνται. O Rosell προτείνει την απομάκρυνση του Rijkaard. Ο Laporta διαφωνεί και παίρνει το λόγο: «Ακούστε με, ακούστε με όλοι! Πολεμήσαμε 5 χρόνια για να διώξουμε ένα σάπιο καθεστώς. 5 χρόνια! Δεν θα τα παρατήσουμε τόσο εύκολα. Δεν θα το επιτρέψω. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά είναι πλέον ο δικός μας αγώνας». Εκείνη την πρώτη σεζόν, ήταν πολύ διαλλακτικός με τους συνεργάτες του και ζητούσε τη γνώμη όλων. Κάτι που με τα χρόνια άλλαξε.

Το ξεκίνημα του 2ου γύρου, βρίσκει τον σύλλογο μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Υπερβαίνοντας τον οικονομικό προϋπολογισμό της ομάδας, αποφασίζεται να αποκτηθεί ο Ολλανδός μέσος Edgar Davids, με την μορφή δανεισμού, από την ιταλική Juventus. Το κόστος για 5 μήνες θα φτάσει τα 2.000.000€. Αποτελεί εισήγηση του προπονητή και ο Laporta, που εξακολουθεί να του έχει εμπιστοσύνη, δεν του χαλάει το χατίρι. Μιλώντας σε συνεργάτες του, λέει: «Είμαστε εξαιρετικοί. Ο προπονητής ζήτησε τον παίκτη την Τρίτη και την Πέμπτη τον αποκτήσαμε», βγάζοντας μια αισιοδοξία, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε περισσότερο με τρέλα. Τα ΜΜΕ και ο κόσμος, για άλλη μια φορά δεν είναι ικανοποιημένοι. Η ομάδα, κατά τη γνώμη τους, χρειαζόταν  έναν επιθετικό και όχι έναν αμυντικό μέσο. Οι μουρμούρες συνεχίζονται.

Τον Φεβρουάριο του 2004, ανακοινώνεται ότι ο σύλλογος ήρθε σε συμφωνία με 8 μεγάλες τράπεζες, οι οποίες θα αναλάμβαναν να εγγυηθούν την ρευστότητα του, για την επόμενη επταετία. Τα χέρια της διοίκησης πλέον λύνονται. Την ίδια ώρα, η ομάδα ανασταίνεται αγωνιστικά. Η μία νίκη, διαδέχεται την άλλη. Η επίσκεψη στην Μαδρίτη για τον αγώνα του 2ου γύρου απέναντι στην Ρεάλ, βρίσκει την Barça με ένα σερί 13 νικών στο πρωτάθλημα. Το Bernabeu λυγίζει. Η Barcelona κερδίζει με 1-2 μέσα στην Μαδρίτη, μετά από 7 χρόνια.

Στο δρόμο της επιστροφής για την Βαρκελώνη, το κλίμα στο λεωφορείο της αποστολής είναι εξαιρετικό. Ο Laporta φωνάζει: «Αν πάρουμε το πρωτάθλημα, στην φιέστα που θα κάνουμε, το σύνθημα μας  θα είναι “ακολουθούν και άλλοι τίτλοι”».

Τελικά, η ομάδα τελείωσε τη χρονιά κάνοντας ένα σερί 17 συνεχόμενων νικών, το 2ομεγαλύτερο στην ιστορία του συλλόγου, το πρωτάθλημα όμως, κατέληξε στην Valencia. Ο Laporta, παρά τον εξαιρετικό 2ο γύρο που πραγματοποίησε η ομάδα, δεν ήταν ικανοποιημένος. Παρόλα αυτά, τα λόγια του στο λεωφορείο, έμελλε να αποδειχθούν προφητικά.

Η βοήθεια του Luis Enrique
Στην πρώτη, δύσκολη χρονιά, ένας παίκτης, που είχε σημαντικό ρόλο στα αποδυτήρια, βοήθησε πολύ τη νέα διοίκηση. Ήταν ο Luis Enrique. O Ferran Soriano, θυμάται: «Η βοήθεια του Lucho ήταν κομβική για το αγωνιστικό μας πλάνο. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας, σε δύσκολες περιόδους και η άποψη του μετρούσε. Ήταν εκνευρισμένος και καχύποπτος, γιατί η ομάδα ξόδευε για χρόνια, πολλά χρήματα σε παίκτες που δεν μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Όταν είδε ότι αυτό, με την δική μας διοίκηση άλλαξε, δεν δίστασε να έρθει και να μας το πει. Εκείνη την πρώτη χρονιά, έπαιζε πολύ και σταδιακά ο χρόνος συμμετοχής του μειώθηκε, αλλά η συνεισφορά του στην ομαλή αγωνιστική μετάβαση της επόμενης ημέρας, ήταν ανεκτίμητη».

Χρόνια Δόξας και Επιτεύγματα (2004-2010)
Από το καλοκαίρι του 2004, η Barcelona γυρίζει οριστικά σελίδα. Η διοίκηση ενισχύει (με αφετηρία την προηγούμενη χρονιά) την ομάδα με σημαντικούς ποδοσφαιριστές. Deco, Samuel Eto'oGiulyRafa Marquez και άλλοι, αποτελούν ακριβές, αλλά επιτυχημένες μεταγραφές και πλαισιώνουν με μεγάλη επιτυχία τους γηγενείς εκκολαπτόμενους σταρ, οδηγώντας τον σύλλογο στην κατάκτηση του 1ουπρωταθλήματος Ισπανίας μετά από 6 χρόνια, τη σεζόν 2004-05.
Με τον Frank Rijkaard και τον Javier Sala i Martin. H Barcelona στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 14 χρόνια, το 2006, στο Παρίσι.

Η ίδια επιτυχία, επαναλαμβάνεται και την αγωνιστική περίοδο 2005-06, ενώ ταυτόχρονα η ομάδα φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 14 χρόνια, με την κατάκτηση του Champions League, στις 17 Μαϊου 2006 στο Παρίσι, απέναντι στην Arsenal. Ωστόσο, ενώ εκείνη η σεζόν ήταν ευλογημένη αγωνιστικά, έσπειρε ταυτόχρονα τον σπόρο μιας διαμάχης, που έμελλε να προκαλέσει τρομερά προβλήματα στο προσεχές μέλλον.

Η αποχώρηση του Sandro Rosell και η εξουθενωτική διαμάχη
Ο Laporta, παρά την αιφνίδια αποχώρηση από την θέση του αντιπροέδρου, του Rosell το προηγούμενο καλοκαίρι (2005) και την παραφιλολογία που ακολούθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, βρίσκεται σε θέση ισχύος την άνοιξη του 2006, μετά και τις επιτυχίες της ομάδας. Το ίδιο καλοκαίρι, επανεκλέγεται πρόεδρος.

Τι είχε συμβεί όμως νωρίτερα, με τον Rosell; Πως, από δεξί χέρι του προέδρου, έγινε ο μεγαλύτερος πολέμιος του και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;

Τα προβλήματα στις σχέσεις τους ξεκίνησαν, όταν ο Laporta θεώρησε ότι ο Sandrusko (έτσι τον αποκαλούσε), άρχισε να υπερβαίνει τις αρμοδιότητες του, προσπαθώντας να επιβάλλει τις απόψεις του για ζητήματα του συλλόγου, παρακάμπτοντας τον πρόεδρο. Αντίστοιχα, ο Rosell κατηγορούσε τον άλλοτε φίλο του, για υπερβολικό συγκεντρωτισμό εξουσίας, αυταρχισμό και αλαζονεία.

O Marc Ingla θυμάται: «Πιστεύαμε στον Rijkaard. Ταυτόχρονα ήμασταν πολύ απρόθυμοι στις προτάσεις του Rosell. Είχαμε την αίσθηση πως η ατζέντα του ήταν αντί-Cruyff και αντί-Txiki. Δεν του άρεσε το τεχνικό επιτελείο της ομάδας, μας έλεγε συνέχεια για τον Scolari και φαινόταν πως είχε δική του λίστα με παίκτες, που έπρεπε να αποκτηθούν. Δεν είναι όμως αυτή, η δουλειά ενός αντιπροέδρου. Το χειρότερο ήταν, η εμμονή του με τον Cruyff. Δεν ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό, λόγω και των τεταμένων σχέσεων που είχε στο παρελθόν ο πατέρας του, όταν ήταν μέλος του ΔΣ και ο Cruyff προπονητής της Barça.»

Ο Ferran Soriano συμπληρώνει: «O Rosell έμεινε μαζί μας για δύο χρόνια και ήταν απέναντι σε όλους, σχεδόν από την πρώτη ημέρα. Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να μας εξηγήσει γιατί έφυγε, το 2005. Πίστευε πως η Barça έπρεπε να αλλάξει το παραδοσιακό στυλ της και να προσαρμοστεί στα δεδομένα της -τότε- εποχής, αποκτώντας παίκτες με φυσικά προσόντα και μεγαλύτερη δύναμη.»

Το γυαλί έσπασε οριστικά τον Ιούνιο του 2005, με τον Rosell να παραιτείται από την θέση του αντιπροέδρου, δημοσιεύοντας μια ανοικτή επιστολή προς τον κόσμο της Barça, στην οποία κατηγορούσε ανοικτά τους -μέχρι πρότινος- συνεργάτες του.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, δεν δίστασε να απευθυνθεί δημόσια στον Cruyff, λέγοντας: «Johan, για το καλό της ομάδας, κάνε πίσω και άσε τον Laporta να παίρνει τις αποφάσεις. Μη τον επηρεάζεις.» Είναι λοιπόν φανερό πλέον, ποιος ήταν ο λόγος που αποχώρησε, πριν επιστρέψει –το 2010- για να αναλάβει εκείνος την προεδρία.

Λίγους μήνες αργότερα, προχώρησε στην έκδοση βιβλίου με τίτλο «Καλώς Ήρθατε Στον Αληθινό Κόσμο», στο οποίο κατηγορούσε ευθέως τον παλιόφιλο του, πως εκμεταλλεύεται την Barça, για να εξυπηρετήσει προσωπικούς πολιτικούς στόχους, καθώς ήταν γνωστό πως ο Laporta, ήταν υπέρμαχος του “εθνικού θέματος”, δηλαδή της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας και σκόπευε να πολιτευτεί, κάτι που πράγματι συνέβη, τον Σεπτέμβριο του 2011.

Η πρόταση μομφής
Οι επιτυχίες, προκάλεσαν στην ομάδα  κορεσμό και οι δύο χρονιές που ακολούθησαν (2006-07 και 2007-08), κρίνονται εκ των υστέρων σίγουρα αποτυχημένες, αφού δεν συνοδεύτηκαν από την κατάκτηση κάποιου τίτλου, με αποτέλεσμα ο Laporta να βρεθεί αντιμέτωπος με πρόταση μομφής, το καλοκαίρι του 2008.

Υποκινητής της, ήταν ο Sandro Rosell, που είχε -στο μεταξύ- δηλώσει την πρόθεση του, να διεκδικήσει την προεδρία, όταν θα γινόταν οι επόμενες εκλογές. «Η κρίση που αντιμετωπίζει η Barça δεν είναι αγωνιστική, αλλά θεσμική. Υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας και δεν το λέω εγώ, αλλά τα 9.500 μέλη που ψήφισαν την πρόταση μομφής» έλεγε ο Rosell, το 2008.

Ωστόσο η ψηφοφορία, έδωσε στον Laporta, έστω και οριακά, την ψήφο εμπιστοσύνης που χρειαζόταν για να παραμείνει στον προεδρικό θώκο.

Η πρόταση μομφής που κατατέθηκε από τον Oriol Giralt, συγκέντρωσε το 60% των ψήφων, την ώρα που το απαιτούμενο νούμερο για να παραιτηθεί η διοίκηση, ήταν ορισμένο από το καταστατικό του συλλόγου στο 66%. Η ψήφος εμπιστοσύνης που πήρε η διοίκηση του, ήταν μία πύρρειος νίκη (αν και μόνο το 34% των μελών προσήλθαν στην ψηφοφορία) και οδήγησε στην παραίτηση 8 μελών του διοικητικού συμβουλίου. Οι Ingla και Soriano, επίσης αποχώρησαν. Ο Laporta είχε γίνει πλέον υπερβολικά συγκεντρωτικός. «Όλοι με κατηγορούν, όλοι είναι εναντίον μου. Οπότε, έχω το δικαίωμα να παίρνω εγώ τις αποφάσεις», έλεγε -λανθασμένα- στους συνεργάτες του, τότε.

Έχοντας όμως -για ακόμη μια φορά- στο πλευρό του, τον Johan Cruyff, δήλωσε: «Θα εξετάσουμε το αποτέλεσμα με προσοχή. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό, για όσα μέλη ψήφησαν εναντίον μας. Συνεχίζουμε νόμιμα και με πάθος. Κανείς από τους συνεργάτες μου, δεν μου έχει ζητήσει να παραιτηθώ.»

Ήταν η ώρα για δραστικές αλλαγές. Ο Laporta το είχε τολμήσει στο παρελθόν, δεν θα δίσταζε τώρα. Απομακρύνεται ο Frank Rijkaard από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου και για άλλη μια φορά, ο κόσμος αιφνιδιάζεται, όταν η διοίκηση ανακοινώνει την πρόσληψη του Pep Guardiola, ζωντανού θρύλου και αγαπημένου παιδιού των φίλων της ομάδας, που όμως (όπως και ο προκάτοχος του) δεν είχε καμία ουσιαστική εμπειρία σαν προπονητής, παρά μόνο την πρότερη θητεία του, στον πάγκο της δεύτερης ομάδας της Barça. Ο Laporta εμπιστεύτηκε ξανά την εισήγηση του Cruyff και όπως αποδείχθηκε, έπραξε και πάλι σωστά.
Το καλοκαίρι του 2008, ο Laporta έδωσε τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος, στους Pep Guardiola και Tito Vilanova. Την συνέχεια, την γνωρίζει πλέον όλος ο κόσμος.

Την διετία που ακολουθεί (2008-10), η Barcelona, υπό την καθοδήγηση του Guardiola, αποδίδει εξαιρετικό ποδόσφαιρο, κατακτώντας κυριολεκτικά όποιον τίτλο βρίσκει στον δρόμο της, με αποκορύφωμα το 2009, χρονιά κατά την οποία οι Καταλανοί κάνουν το απόλυτο, κερδίζοντας και τους έξι τίτλους τους οποίους διεκδικούσαν, γεγονός που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η ομάδα του Messi, του Puyol, του Xavi, του Iniesta, του Guardiola αλλά και του Laporta, περνάει οριστικά πλέον στο πάνθεον της ιστορίας, όχι απλά του συλλόγου, αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα.

Το ιστορικό “al loro”
Το 2008, με την πίεση, λόγω και των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων της ομάδας, να γίνεται αφόρητη, ο Laporta έβγαλε έναν θερμό λόγο που έμεινε στην ιστορία, μιλώντας σε εκδήλωση συνδέσμων φίλων του συλλόγου στο Hospitalet.

«Πολλές κριτικές, προέρχονται από υποκριτές που λένε ότι είναι Barça, αλλά όχι, δεν είναι. Και κάποιοι από εσάς, μας δουλεύουν και αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου, να μας κοροϊδεύετε, να μας δουλεύετε. Μην πέφτετε στην παγίδα τους. Όλοι αυτοί, αν δεν φορούσαν τον μανδύα των οπαδών της Barça, δεν θα τους άκουγε και δεν θα τους διάβαζε κανείς. Οπότε λέω σε αυτούς τους παπαγάλους: προσοχή! (AL LORO!) Δεν είμαστε και σε τόσο άσχημη θέση, όσο θέλουν να πιστεύουν.»
Στιγμιότυπο από την ιστορική ομιλία του, όπου ειπώθηκε το περιβόητο al Loro

Ο απολογισμός της θητείας του
Το καλοκαίρι του 2010, ο Laporta αποχωρεί από την προεδρία αφήνοντας μια βαριά παρακαταθήκη που περιλάμβανε:
·       12 τίτλους, μεταξύ των οποίων 4 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Champions League και ένα διηπειρωτικό.
·       Αύξηση των μελών του συλλόγου κατά 50%. Από 100.000 που ήταν το 2003, σε πάνω από 150.000.
·       Την περίφημη συμφωνία με την UNICEF το 2006, με την οποία για πρώτη φορά στα χρονικά του αθλήματος, ομάδα θα έβαζε στην φανέλα της, όχι χορηγό, αλλά το όνομα μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης, την οποία μάλιστα ο σύλλογος θα ενίσχυε οικονομικά,  προσφέροντας της ετησίως, ένα σεβαστό ποσό.
·       Έμφαση στους παίκτες που προερχόταν από τα σπλάχνα της ομάδας. Puyol, OleguerXaviIniestaValdesMessiBusquets, Pedro, παίκτες που σήμερα θαυμάζει όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος, καθιερώθηκαν κατά την διάρκεια της προεδρίας του και ανταμείφθηκαν (εκτός του Oleguer) με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και υψηλές ρήτρες. Η Καταλωνία δεν αρκούσε να είναι περήφανη για τα παιδιά της. Έπρεπε και να το δείχνει στην πράξη. Η Masia, η ακαδημία δηλαδή της Barça, αποτελεί πλέον  ύψιστη προτεραιότητα για τον σύλλογο και αυτό σε μεγάλο βαθμό, πιστώνεται και στον Laporta.
·       Γιγάντωση του brand name της Barça. Ο σύλλογος έγινε περισσότερο γνωστός και έκανε σημαντικό οικονομικό άνοιγμα, σε μέρη όπως η Μέση Ανατολή, η Ασία και η Αμερική.
·       Ευθεία αντιπαράθεση και αποκλεισμός από το Camp Nou, ακροδεξιών στοιχείων που προκαλούσαν προβλήματα στην ομάδα.

Όλοι οι μεγάλοι όμως, κάνουν και μεγάλα λάθη, έχουν και μεγάλους αμφισβητίες, δυσκολίες, προσωπική φθορά και εμπόδια στην πορεία τους προς την κορυφή. Γνωρίζουν επίσης καλά, ότι ο δρόμος προς την δόξα δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Laporta , δεν θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα.

Το Κατηγορητήριο
Όταν ο Laporta ανέλαβε το 2003 τα καθήκοντα του, όσο φιλόδοξος και αν ήταν, ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί σε πόσο υψηλό επίπεδο (τουλάχιστον όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι) θα παρέδιδε την ομάδα 7 χρόνια αργότερα, όταν το 2010  θα αποχωρούσε από την προεδρία. Στην διάρκεια της θητείας του, έγινε ισχυρός, διάσημος και επιτυχημένος, πράγματα δηλαδή που, ως φυσική νομοτέλεια, φθείρουν το ανθρώπινο είδος, προκαλώντας αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε, αλαζονεία της εξουσίας.

Βλέπετε, ο δρόμος προς τη καταξίωση δεν είναι πάντα μία φωτεινή λεωφόρος. Σε πολλές περιπτώσεις περνάει και μέσα από σκοτεινά μονοπάτια, εκεί όπου οι παράνομες και κάποιες φορές ανήθικες ενέργειες, θεωρούνται φυσιολογικές, στο βωμό της επίτευξης προσωπικών και όχι μόνο στόχων. Ο ήρωας της ιστορίας μας, δεν αποτελεί εξαίρεση του παραπάνω κανόνα.

Η κατασκοπεία
Στα τέλη του 2008, ο Laporta προσέλαβε τον Joan Oliver, αναθέτοντας του, καθήκοντα γενικού διευθυντή. O Oliver -που αμοιβόταν με έναν υπέρογκο μισθό- χωρίς να ενημερώσει τον πρόεδρο, προσέλαβε ερευνητές για να παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των παικτών αλλά και των τεσσάρων αντιπροέδρων της ομάδας. Η ιστορία διέρρευσε, ο Laporta κατηγορήθηκε πως όλα έγιναν εν γνώσει του, στην προσπάθεια του να κατευθύνει τα αποτελέσματα των επερχόμενων εκλογών του 2010, στις οποίες -ούτως ή άλλως- δεν θα ήταν υποψήφιος. Τότε, αναγκάστηκε να τοποθετηθεί δημόσια: «Όλα έγιναν μετά από εξουσιοδότηση μου. Δεν είχα ενημερωθεί για τις ενέργειες, αλλά έγιναν στα πλαίσια της προστασίας του διοικητικού μου συμβουλίου. Όταν είχαμε τα αποτελέσματα, ενημερώθηκαν και οι 4 αντιπρόεδροι μου.»

Ωστόσο, κανένας πρόεδρος της Barça δεν νομιμοποιείται να κατασκοπεύει συνεργάτες και αντιπάλους του. Η συγκεκριμένη υπόθεση, ήταν μία από τις χειρότερες αποφάσεις του Laporta, που θα ακολουθούν για πάντα την υστεροφημία του.

Ο ακροδεξιός γαμπρός
Οκτώβριος 2005. Για άλλη μια φορά, ο πρόεδρος βλέπει τον εαυτό του στα εξώφυλλα των εφημερίδων, αυτή την φορά όμως έχοντας τον ρόλο του αρνητικού πρωταγωνιστή, καθώς αποδεικνύεται ότι ο γαμπρός του, Alejandro Echevarria, τον οποίο ο ίδιος τοποθέτησε στην θέση του υπεύθυνου ασφαλείας στο Camp Nou, είναι μέλος ενός ιδρύματος, αφιερωμένου στον αποθανών δικτάτορα που πολέμησε λυσσαλέα την Barça, τον Francisco Franco. Ο Laporta δηλώνει άγνοια για το γεγονός, το αποδέχεται όμως και μετά τις αντιδράσεις, τον απομακρύνει από τον σύλλογο.

Η παρ’ ολίγον πώληση του Carles Puyol
Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Gaso Paco, πρώην άνδρας της προσωπικής ασφάλειας του, δίνει συνέντευξη στην μαδριλένικη MARCA, κατηγορώντας για πολλά τον Laporta. Αίσθηση όμως προκαλεί, η αποκάλυψη του, πως ο πρόεδρος, το καλοκαίρι του 2004, στα πλαίσια των περικοπών, πρότεινε μείωσε αποδοχών στον αρχηγό της Barça, τον Carles Puyol, έχοντας μάλιστα ήδη αποδεχτεί πρόταση ύψους 30.000.000€ από την  Milan, για την πώληση του Καταλανού αμυντικού, εφόσον  ο παίκτης δεν δεχόταν τη νέα συμφωνία. Ευτυχώς (και για τον Laporta και για όλους μας) ο Carles αποδέχτηκε την μείωση.  

Υπόθεση Maria Lapiedra
Με την λήξη της θητείας του, ο Laporta πολιτεύεται και αποφασίζει να συμπεριλάβει στον συνδυασμό του, μία από τις πιο γνωστές πορνοστάρ της Ισπανίας, την Maria Lapiedra. Οι φωτογραφίσεις της όμως με την φανέλα της εθνικής Ισπανίας και το.. βιογραφικό της, δεν συνάδουν με την μεγάλη ιδέα της ανεξαρτησίας, που ευαγγελίζεται ο  Laporta, με αποτέλεσμα να δεχθεί τα πυρά δικαίων και αδίκων για την επιλογή του.

Η Ομάδα Της Κόρης Του Προέδρου
Τον Μάιο του 2008, ο Laporta συναντιέται στην Βαρκελώνη με κάποιον Jalalov, που εκπροσωπεί την κυρία Karimova, κόρη του προέδρου-δικτάτορα του Uzbekistan.  Η Karimova, που είναι πρόεδρος σε μία νεοσύστατη ομάδα, την Bunyodkor, επιθυμεί να συνεργαστεί με την Barça για να κερδίσει θετική προβολή. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ο Laporta επισκέπτεται την Τασκένδη, πρωτεύουσα του Uzbekistan, όπου τυγχάνει υποδοχής προέδρου κράτους. Υπογράφεται συμφωνία συνεργασίας, για έναν χρόνο, μεταξύ των δύο συλλόγων. Η Barcelona θα λάμβανε 5.000.000€ για να δώσει δύο φιλικούς αγώνες με την Bunyodkor, έναν στην Βαρκελώνη (που έγινε τον Γενάρη του 2009) και έναν στη Τασκένδη. Puyol και Iniesta επισκέπτονται την ίδια χρονιά το Uzbekistan. Όμως η Karimova δεν έχει και την καλύτερη φήμη, ούτε ο πατέρας της.

Υπάρχουν αναφορές ανθρωπιστικών οργανώσεων και καταγγελίες σημαντικών ανθρώπων, όπως ο -για δύο χρόνια- [2002-04] Βρετανός πρέσβης στην Τασκένδη, Creg Marey, που λένε ότι ο Karimov δεν διαφέρει πολύ από τον Αδόλφο Χίτλερ. Το όνομα του συλλόγου, που στην φανέλα του διαφημίζει την UNICEF, συνδέεται με μια χώρα όπου τα παιδιά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η ζημία είναι μεγάλη. Ο ίδιος ο Laporta, αρνείται ότι γνώριζε την σύνδεση της ομάδας με τον κρατικό μηχανισμό. Φυσικά κανείς δεν τον πιστεύει, ενώ υπήρχαν και φήμες που ενέπλεκαν τον ίδιο σε ερωτικό σκάνδαλο με την Karimova, οι οποίες όμως δεν έχουν εξακριβωθεί.  

Η πρόταση μομφής
Ο Laporta κατηγορήθηκε ότι το καλοκαίρι του 2008, όταν και αντιμετώπισε την πρόταση μομφής του Giralt, όφειλε να παραιτηθεί για λόγους δημοκρατικούς, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει από τον Nunez να πράξει, όταν το 1998 συμμετείχε στο κίνημα «Μπλέ Ελέφαντας» για την ανατροπή του -τότε- προέδρου. Ο αντίλογος του Laporta σε αυτή την κατηγορία, ήταν ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν οι δύο προτάσεις μομφής, ήταν τελείως διαφορετικές και δεν θα έπρεπε να συγκρίνονται.

Οι αλλαγές στο Διοικητικό Συμβούλιο
Στις 22 Ιουνίου 2003, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές, ανακοινώθηκε η σύνθεση του νέου διοικητικού σχήματος. Αποτελούνταν από 5 αντιπροέδρους (Albert Vincens, Sandro Rosell, Feran Soriano, Alfons Gondal, Marc Ingla) και 9 διευθυντές (Jose Maria Bartomeu, Javie Cabra, Alfons Castro, Josep Cubells, Jaume Ferrer, Jordi Moix, Jordi Monyes, Tony Rovera, Claudio Fiero). Έναν μήνα μετά, προστέθηκε και ο Javie Faus. 

Το 2004,  προσελήφθηκε ο Alejandro Echevarria (γαμπρός του Laporta).

Τον Μάιο του 2005, παραιτήθηκε ο Jordi Monyes. Τον ακολούθησαν οι: Bartomeu (νύν πρόεδρος της Barça), Rosell και Moix. Τελευταίος αποχώρησε ο Javie Faus στα τέλη Ιούνη. Ήταν οι απώλειες μιας εσωτερικής σύγκρουσης που μαινόταν για έναν χρόνο.

Στο συμβούλιο εισήλθαν οι: Joan Boix και Joan Frances, ανεβάζοντας ξανά τον αριθμό των μελών σε 14, τα λιγότερα δυνατά που προέβλεπε το καταστατικό. Ακολουθούν οι Rafa Yuste, Albert Perin, Evarist Murtra και Josep Villacesca. Το 2006 ήταν η μόνη χρονιά χωρίς αλλαγές, ενώ το 2007 προστέθηκαν οι Zasind Boras και Jaume Ferrer.

Το 2008, μετά την πρόταση μομφής, ακολούθησε ένα νέο κύμα παραιτήσεων, από μέλη που δεν συμφώνησαν με την αντίδραση του Laporta στην πρόταση μομφής. Αποχώρησαν οι Soriano, Vincens, Ingla, Cabra, Rovera, Fierro, Villacesca και Murtra. Σχεδόν όλο το διοικητικό συμβούλιο δηλαδή. Λίγες ημέρες μετά, Josep ColomerJordi Torrent, Maria Font, Patrick Aset, Javie Bague, προστέθηκαν στο Δ/Σ. Οι Joan BoixJoan Francesca και Rafa Yuste, ανέλαβαν καθήκοντα αντιπρόεδρων. Το 2009 ο Josep Machia προσλαμβάνεται ως διευθυντής και ακολούθησαν ο οικονομολόγος Javie Sala i Martin και η Magda Oranich.

Με τα παντελόνια κάτω
Στις 9 Ιουλίου 2005, στην έξοδο C του αεροδρομίου El Prat της Βαρκελώνης και ενώ ο Laporta προσπαθούσε -αποτυχημένα- να περάσει τον σωματικό έλεγχο από τον ανιχνευτή μετάλλων, έχασε την ψυχραιμία του. Μπροστά στους σαστισμένους παραβρισκόμενους, έβγαλε το παντελόνι του και το πέταξε πάνω στον ιμάντα του σαρωτή αντικειμένων. Το αποτέλεσμα ήταν να τον απομακρύνουν δύο αστυνομικοί, ωστόσο γλίτωσε τα χειρότερα. Όχι και η καλύτερη εικόνα, για έναν πρόεδρο της Barça.

Η μήνυση
Τον Ιούλιο του 2011, η διοίκηση της Barcelona, μήνυσε τον Laporta, για κακοδιαχείριση των οικονομικών, η οποία προκάλεσε μεγάλα χρέη. Η εταιρεία (KPMG) που προσέλαβε ο διάδοχος του στην προεδρία, Sandro Rosell, για να κάνει οικονομικό έλεγχο, εμφάνισε ζημίες της τάξεως των 79.000.000€. Ο Laporta κατηγορήθηκε επίσης, ότι προσέφερε ασύλληπτα μεγάλα πριμ κατάκτησης στόχων, στους παίκτες, καθώς και για υπερβολές στην ιδιωτική του ζωή, με χρήματα της ομάδας. Η  υπόθεση αυτή, κράτησε για 3 ολόκληρα χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου, που μηνύθηκε πρώην πρόεδρος του.

Ο κύβος ερρίφθη τελικά στις 30 Οκτωβρίου του 2014, σε μια ιστορία που ταλάνισε για χρόνια τον κόσμο του FC Barcelona. Με απόφαση του δικαστή Jose Manuel Martino Borrego, ο Laporta και η διοίκηση του, κρίθηκαν αθώοι και απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, που αφορούσαν σε κατάχρηση χρήματος. Οι δικαστικές αρχές αποφάνθηκαν, ότι το καλοκαίρι του 2010, όταν ο Laporta αποχώρησε, τα ταμεία του συλλόγου όχι απλά δεν ήταν άδεια, αλλά εμφάνιζαν πλεόνασμα 4.000.000€.

Με εκείνη την αφορμή, ο Laporta  μίλησε τότε στους εκπροσώπους των ΜΜΕ, στο Καταλανικό κολέγιο δημοσιογραφίας. Μαζί του ήταν και οι Sala i Martin, Rafael Yeste και Albert Perrin.

«Είμαι εδώ σήμερα, για να εκφράσω την χαρά των συνεργατών μου, αλλά και την δική μου προσωπικά, για την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου. Είμαι ευτυχής που αποδόθηκε δικαιοσύνη και αποδείχθηκε ότι όταν φύγαμε από την διοίκηση το 2010, αφήσαμε έναν οικονομικά υγιή σύλλογο.»   

«Από τη στιγμή που σε κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο, ήταν αδύνατο να μας διαβάλλουν, η τρέχουσα διοίκηση σκέφτηκε ότι μπορούσε να δημιουργήσει σκιές, γύρω από τον τρόπο που χειριστήκαμε τα οικονομικά. Λέγοντας στον κόσμο ότι καταστραφήκαμε οικονομικά, ήταν πιο εύκολο γι' αυτούς να προχωρήσουν την ιστορία με το Qatar. Συνυπολόγισαν χρέη του παρελθόντος, ακόμη και του μέλλοντος, για να μας φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Ατυχώς γι' αυτούς, αθωωθήκαμε πλήρως.»  

«Είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε την καλύτερη Barça της ιστορίας, σε επίπεδο αθλητών και προπονητών, αλλά και εμείς από πλευράς διοίκησης, βάλαμε το δικό μας λιθαράκι.»

«Ήταν μια μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία, που πλήγωσε πολλούς ανθρώπους. Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω την οικογένεια και τους συνεργάτες μου, καθώς και τους Pep Guardiola, Manel Estiarte και Johan Cruyff, για την συμπαράσταση τους.»

«Για εμένα, ήταν θέμα τιμής η επίλυση της υπόθεσης. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με αυτά που σας έλεγα, δεν αποκλείω να είμαι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. Για την ώρα μπορώ να σας βεβαιώσω όμως, ότι δεν βρισκόμαστε σε διαδικασία δημιουργίας ενός υποψήφιου σχήματος. Οι επόμενες εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2016. Ξέρουμε όμως τον τρόπο, έχουμε την τεχνογνωσία και αν κρίνουμε ότι μπορούμε να φέρουμε κάτι νέο στον σύλλογο, τότε ναι, θα είμαστε παρόντες και θα νικήσουμε.»

«Αν μου λείπουν οι ημέρες της προεδρίας μου; Δεν μου αρέσει να κοιτάω πίσω, αλλά θυμάμαι πολλά πράγματα με νοσταλγία. Βέβαια δεν μπορώ να πω το ίδιο, μιλώντας για το παρόν. »

«Η γνώμη μου για τον Rosell; Νομίζω ότι το έβαλε στα πόδια χωρίς να δώσει καμία εξήγηση. ‘Οσο για τον Bartomeu, πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ενώ γνωρίζω ότι κανένας δεν τον ψήφισε για πρόεδρο. Μπορεί να εκμεταλλεύτηκε το καταστατικό του συλλόγου για να αναλάβει τα ηνία, αλλά θα ήταν πιο ηθικό αν ο κόσμος οδηγούνταν στις κάλπες το περασμένο καλοκαίρι.»
Στιγμιότυπο από την ομιλία του, μετά την οριστική του αθώωση από τις δικαστικές αρχές, για τις κατηγορίες της διοίκησης Rosell, περί πλασματικών ισολογισμών

Η μεγάλη συνέντευξη στο Lesportiu
Μετά την αθώωση του, ο Laporta παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στο Lesportiu και τον Fernando Straps, όπου αναφέρθηκε σε πολλά ζητήματα που αφορούσαν στην περίοδο της προεδρίας του. 

--Στις εκλογές του 2003 ήσασταν το αουτσάιντερ. Περιμένατε την νίκη;
«100% ναι. Αν δεν το πίστευα, δεν υπήρχε λόγος να είμαι υποψήφιος. Υπήρχε ένα σημαντικό μέρος των ΜΜΕ, που μας έδινε 0% πιθανότητες και τελικά κερδίσαμε, με το υψηλότερο ποσοστό που πήρε ποτέ πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου. Ήμασταν μια καλή ομάδα, νέων επιχειρηματιών και μεταφέραμε με τον σωστό τρόπο το μήνυμα στον κόσμο. Αν το διασκεδάζεις κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τότε έχεις περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσεις. Ο κόσμος ήθελε μια πραγματική αλλαγή και εμείς την φέραμε.»

--Όμως το φαβορί ήταν ο Lluis Bassat, που είχε σαν όπλο του τον Pep Guardiola.
«Ναι, τον είχε. Αλλά για το πόστο του τεχνικού διευθυντή, όχι για προπονητή. Η δική μας πρόταση, ήταν πιο πειστική. Η δική τους, ήταν μπερδεμένη και εμπεριείχε πολλά πρόσωπα από το παρελθόν.»

--Ανακοινώσατε τότε, ότι συμφωνήσατε με τον David Beckham. Ήταν αυτό καθοριστικό για την εκλογή σας;
«Εκτιμώ ότι είχαμε ήδη κερδίσει πριν την ανακοίνωση. Ωστόσο ναι, μπορεί εκείνη η κίνηση να βοήθησε κάποιους αναποφάσιστους. Δείξαμε ότι αν και νέοι, είχαμε την δυνατότητα να διαπραγματευτούμε μεγάλα συμβόλαια και μεγάλα ονόματα.»

--Είχατε πει μετά την εκλογή σας, ότι θα αφιερώσετε τα καλύτερα χρόνια της ζωής σας στην Barça. Το κάνατε;
«Για 7 χρόνια ναι. Τότε ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Ελπίζω να επανέλθω στο μέλλον, ακόμη καλύτερος. Κάναμε πολλά και συνεισφέραμε θετικά στην ιστορία του συλλόγου.»

--Αναλάβατε την διαχείριση του συλλόγου, μια εβδομάδα πριν το οικονομικό κλείσιμο εκείνης της χρονιάς, μια εβδομάδα που σας προκάλεσε πολλά προβλήματα.
«Ήταν μια καλά στημένη παγίδα. Θέλησαν να μας φορτώσουν αποτυχίες, χρέη και αποφάσεις που ήταν ήδη δρομολογημένες από την προηγούμενη διοίκηση και σίγουρα δεν ήταν δικές μας. Το γνώριζα, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να το αποτρέψω. Έπρεπε να ζήσουμε μ’ αυτό.»

--Και άμεσα ονομάσατε τεχνικό διευθυντή τον Txiki Begiristain.
«Πάντα δέχομαι τις συμβουλές του Johan Cruyff. Η πρόσληψη του Txiki για το πόστο του τεχνικού διευθυντή, ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα ποτέ, από αθλητικής πλευράς. Είναι ο κύριος δημιουργός όλων των επιτυχιών και της κληρονομιάς που δημιουργήθηκε αυτά τα χρόνια.»

--Για το πόστο του προπονητή, μιλήσατε με Hiddink, Koeman και τελικά καταλήξατε στον Rijkaard;
«Ο Rijkaard ήταν η πρώτη επιλογή, ήδη από το 2002. Είχε την στήριξη του Cruyff και του Txiki και αυτό για μένα έφτανε. Εκτιμώ και τους άλλους δύο, αλλά έπρεπε να είναι ο Rijkaard

--Ο Ronaldinho  τελικά ήρθε, επειδή δεν ήρθαν οι Albeda, Aimar και Ayala;
«Όχι, αυτό δεν ισχύει. Οι επιλογές μας ήταν Ronaldinho, Beckham και Henry. Κάποιοι απ’ αυτούς ή και οι τρεις μαζί! Και πρέπει να παραδεχτώ ότι για την απόκτηση του Ronaldinho, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η τωρινή διοίκηση του συλλόγου.»

--Και σχεδόν αμέσως ξεκινήσατε εκστρατεία κατά της βίας.
«Αυτό κράτησε για πολλά χρόνια. Γνωρίζαμε ότι εκείνοι οι εγκληματίες έπρεπε να φύγουν από το Κάμπ Νόου. Ήταν δύσκολο, δεχόμασταν για χρόνια προσωπικές απειλές. Γι’ αυτό και βγήκα από τα ρούχα μου, όταν έμαθα ότι η τωρινή διοίκηση προχώρησε σε συμφωνία μαζί τους. Αυτό είναι ριψοκίνδυνο. Γνωρίζουμε όλοι ότι πολύ εύκολα μπορεί να βγουν εκτός ελέγχου, όπως συνέβη και στην δική μας περίοδο.»

--Πίσω στο 2003, η χρονιά δεν είχε ξεκινήσει καλά και ο Rijkaard είχε αμφισβητηθεί έντονα.
«Γεγονός. Ο Sandro Rosell μου ζήτησε τότε να απομακρύνω Rijkaard και Txiki και κάποιους παίκτες που προερχόταν από την Masia και τους οποίους θεωρούσε ηττοπαθείς. Ήθελε να αναλάβει ο Gratacos την ομάδα  μέχρι το καλοκαίρι και να προσλάβουμε τον Scolari για την θέση του προπονητή, μετά το τέλος του euro. Ευτυχώς, ήμουν τυχερός και δεν συμφώνησα μαζί του.»

--Και την επόμενη χρονιά, ακολούθησε η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
«Ήταν η επιβράβευση μας. Υπερασπιστήκαμε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ποδοσφαίρου. Θυμηθείτε ότι, ήδη από τον Γενάρη της πρώτης μας χρονιάς (2003-04), η ομάδα έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο. Παραλίγο να παίρναμε το πρωτάθλημα από τότε.»

--Κάποιοι όμως αποχώρησαν, μετά το καλοκαίρι του 2004.
«Κοιτάξτε, ξοδέψαμε πολύ χρόνο υπερασπίζοντας 4 ανθρώπους στο διοικητικό συμβούλιο, που ήταν πάντα εναντίον μας. Ήταν ανώριμοι τότε και παραμένουν ανώριμοι και σήμερα.»

--Και μετά ήρθε το champions league το 2006, στο Παρίσι.
«Ναι, μου βγήκε η ψυχή εκείνη την ημέρα! Το έβλεπα για παράταση, αλλά το γκολ του Beletti με ξάφνιασε θετικά. Μετά ήμουν στα ουράνια.»

--Έπειτα ακολούθησε η ιστορία με τον γαμπρό σας.
«Ο Echevarria έκανε πολύ καλή δουλειά στον τομέα της ασφάλειας και μάλιστα σε δύσκολες στιγμές, οπότε δεν μετανιώνω για την πρόσληψη του. Το πρόβλημα και η ευθύνη μου αν θέλετε, ήταν ότι δεν γνώριζα εξαρχής την αλήθεια. Είχα την ψευδαίσθηση πως όλα ήταν εντάξει. Όταν διαπίστωσα, ότι πράγματι σχετίζεται με το ίδρυμα των οπαδών του Franco, τον εξανάγκασα σε παραίτηση.» 

--Επανεκλογή λοιπόν, το 2006.
«Μια περίεργη κατάσταση. Πολλοί ήθελαν εκλογές, αλλά κανείς δεν εμφανιζόταν με μια ουσιαστική πρόταση.»

--Η δεύτερη θητεία σας, ξεκίνησε με την συμφωνία με την UNICEF
«Δεν ήταν η σημαντικότερη απόφαση που πήραμε όσον αφορά το αθλητικό πλαίσιο, αλλά αφορούσε κυρίως την θέση μας και όσα αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος, παγκοσμίως. Κρίμα που αντικαταστάθηκε από την χορηγία του Κατάρ, η οποία για μένα είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η συμφωνία με την UNICEF ανανεώθηκε, αλλά όλοι ήξεραν ότι η απόφαση να αντικατασταθεί από χορηγό, ήταν ήδη ειλημμένη.»

--Μετά το Παρίσι, ακολούθησαν 2 χρόνια ανομβρίας.
«Και παίρνω την ευθύνη γι’ αυτό, γιατί εγώ ήμουν ο πρόεδρος. Ήταν μια περίοδος που δεν υπήρχε αρχή και τέλος. Εφησυχασμός, κορεσμός, χάθηκε ο έλεγχος και έπρεπε να λάβουμε δραστικά μέτρα.»

--Κάπως έτσι ήρθε η πρόταση μομφής. Ήταν μια απόφαση εναντίον σας, καθαρά με αθλητικά κριτήρια;
«Όχι, νομίζω πως ήταν κάτι που προετοιμαζόταν για πολύ καιρό. Την ξεπεράσαμε και επέστρεψα στην δουλειά. Αντικαταστήσαμε Ronaldinho, Deco και Rijkaard με ανθρώπους από τα σπλάχνα του συλλόγου, όπως οι Xavi, Iniesta, Messi και Guardiola και ξεπεράσαμε την κρίση. Δεν ήταν καθόλου εύκολο πάντως.»

--Ναι, όμως απομακρύνατε και 8 μέλη του διοικητικού συμβουλίου.
«Εκείνη η κρίση ήταν διαφορετική από την πρώτη. Μετά την πρόταση μομφής, αρκετοί έπαψαν να πιστεύουν στο πλάνο μας. Υπήρχε επίσης τεράστια πίεση από τα ΜΜΕ και κάποιοι δεν μπορούσαν την διαχειριστούν, κάτι που κατανοώ.»

--Ανακοινώσατε ότι ο Pep θα είναι ο νέος προπονητής, πριν την πρόταση μομφής.
«Μεγάλη απόφαση. Είχε την υποστήριξη των ανθρώπων που εμπιστευόμουν, όπως ο Cruyff, ο Txiki και ο Rafa Yuste. Νομίζω ότι ξεπέρασε πάντως όλες τις προσδοκίες, μαζί με τους παίκτες που τον πίστεψαν.»

--Ο Mourinho βρέθηκε κοντά στο να αναλάβει τότε την ομάδα;
«Π Ο Τ Ε. Οι περισσότεροι στο διοικητικό συμβούλιο υποστήριζαν την πρόταση μου, που αφορούσε τον Guardiola. Το είπα στον Mendes (σ.σ. ο μάνατζερ του Mourinho) και κάπου εκεί τελείωσε η ιστορία.»

--Ο σύλλογος κέρδισε πολλούς τίτλους επί προεδρίας σας, αλλά ξόδεψε και πάρα πολλά χρήματα. Κάτι για το οποίο κατηγορείστε.
«Με έχουν κατηγορήσει για διαφθορά, κάτι που δεν είναι αλήθεια. Οι υποθέσεις αυτές, έχουν πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Η διοίκηση μας ήταν ξεκάθαρη και διαυγής. Για παράδειγμα η υπόθεση με την Βίλαντεκανς. Την αγοράσαμε για 18.000.000€ και αυτοί κατάφεραν, μέσω ενός πρακτορείου, να την αξιολογήσουν για 3.000.000€ φορτώνοντας σε εμένα την οικονομική διαφορά. Τώρα η Δίωξη αποφάνθηκε ότι η αγορά ήταν σωστή.»

--Εκμεταλλευτήκατε την θέση σας, για να κάνετε δουλειές στο Ουζμπεκιστάν;
«Εκτός από πρόεδρος, ήμουν (και είμαι) και δικηγόρος και έπρεπε να εξασφαλίσω τα προς το ζην (sic). Ζήτησαν νομικές συμβουλές και τους τις έδωσα. Τίποτα περισσότερο. Δεν ζημίωσα τον σύλλογο. Αντιθέτως πληρωθήκαμε 3.000.000 για ένα φιλικό και θα παίρναμε και περισσότερα αν παίζαμε και εκεί, αλλά οι υπόλοιποι φιλικοί αγώνες ματαιώθηκαν.»

--Γνωρίζατε εξ αρχής ότι κατασκοπεύουν τους αντιπροέδρους σας;
«Όχι. Είναι ξεκάθαρο από την απόφαση που έχει αρχειοθετηθεί από την Δίωξη. Αυτή η ιστορία ξεκίνησε γιατί ένας αντιπρόεδρος είχε ζητήσει να γίνει έλεγχος και ο τότε γενικός διευθυντής, Joan Oliver, κρίνοντας σωστά, αποφάσισε να το εφαρμόσει για όλους τους αντιπροέδρους, αφού βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο. Θα αποδειχθεί ότι δεν υπήρχε καμία παράβαση και ο Oliver, ο γενικός διευθυντής της καλύτερης Barça της ιστορίας, θα αποδειχθεί αθώος.»

--Άρα δεν παρακολουθούνταν ούτε ο Sandro Rosell;
«Όχι. Επίσης το αναφέρει η απόφαση αρχειοθέτησης της Δίωξης.»

--Τελικά θα εμφανιστείτε στις εκλογές;
«Είπα ήδη ότι είμαι έτοιμος και ο ενθουσιασμός μου αυξάνεται, βλέποντας την εμμονή να καταστραφεί ότι με κόπο είχαμε χτίσει. Υπάρχει πολύ δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα και πριν από 10 χρόνια, αλλά η αντίδραση μας θα έρθει στην ώρα της.»

--Και θα θέλατε να το κάνετε αυτό μαζί με τον Pep Guardiola;
«Με τον Pep, με τον Cruyff, με τον Txiki, με τον Estiarte, με τον Alexanko, με τον Javie Sala, τον Joan Oliver, τον Rafa Yuste.. (σ.σ. ουσιαστικά στο σημείο αυτό, ο Laporta ονομάτισε όλο το επιτελείο, της προηγούμενης θητείας του στον σύλλογο).»

Η Σχέση Με Τους Boixos Nois
Το 1981, μια μικρή ομάδα 50 ανθρώπων, ιδρύει έναν σύνδεσμο φίλων της Barça,  με  κεντρικό σύνθημα την ανεξαρτησία της Καταλωνίας. Βαφτίζονται Boixos Nois (Mad Boys στην αγγλική).

Με επιρροές από τον αγγλικό χουλιγκανισμό και την εισροή, λίγα χρόνια μετά, στις τάξεις τους, ακροδεξιών στοιχείων, εξελίσσονται σε οργανωμένους ταραξίες τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδων και προκαλούν τον φόβο στις εκάστοτε διοικήσεις, οι οποίες, για να έχουν την εύνοια τους και το κεφάλι τους ήσυχο, τους παραχωρούν πολλά προνόμια.

Φθηνά εισιτήρια, δωρεάν ταξίδια για να παρακολουθούν αγώνες της ομάδας, τον δικό τους χώρο στο Camp Nou για να εκθέτουν τα εμβλήματα τους, ενώ υπό την διοίκηση του Gaspart (ουσιαστικού προκατόχου του Laporta) η μεταχείριση τους είναι τόσο προνομιακή, που αποκτούν το προσωνύμιο «τα παιδιά του προέδρου.»

Παιδιά του Laporta όμως, δεν θα γινόταν ποτέ.

Ο δραστήριος δικηγόρος, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ανοίγει πόλεμο μαζί τους. Στα τέλη του 2003, η διοίκηση παραχωρεί δείπνο στην αντίστοιχη της La Coruna, ενόψει του αγώνα των δύο ομάδων. Ο πρόεδρος των Γαλιθιανών, ρωτάει τον Laporta«Έχετε προβλήματα με τους Boixos Ο Laporta απαντάει: «Πληρωνόταν με μετρητά και εισιτήρια από προηγούμενες διοικήσεις. Ζήτησαν χρήματα και από μας. Δεν δεχθήκαμε. Στην Barça που ονειρευόμαστε, δεν έχουν θέση.»

Ο Laporta ανέλαβε την Barça για να την ωθήσει έξω όρια της Καταλονίας και να γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο, όπως κατά την γνώμη του, της άρμοζε. Εξτρεμιστικά και αποτρεπτικά στοιχεία, σε ένα τέτοιο πλάνο, δεν χωρούσαν.

Οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Συνθήματα γράφονται στους τοίχους του σπιτιού του «Laporta θα πεθάνεις», «Φύγε όσο προλαβαίνεις» και πολλά αλλά, εμετικού περιεχομένου.  Στις αρχές του 2004, δέχεται επίθεση από 7 άτομα μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο αρχηγός των Boixos Nois. Η παρέμβαση των ανθρώπων της ασφαλείας του, αποτρέπει τα χειρότερα. Η υπόθεση πηγαίνει στα δικαστήρια. Η δίκη τελειώνει και τα πρακτικά δημοσιοποιούνται. Αποκαλύπτεται σκευωρία,  οργανωμένη από την προηγούμενη διοίκηση, με σκοπό να αποχωρήσει ο Laporta από την προεδρία.

Βγαίνει ενισχυμένος από την περιπέτεια και οι Boixos περιθωριοποιούνται. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν. Τον Μάρτιο του 2009, στο ξενοδοχείο όπου έχει καταλύσει η αποστολή της ομάδας, ενόψει του αγώνα για τους 8 του Champions League, στο Μόναχο, εναντίον της Bayern, μέλη των Boixos επιτίθενται απροκάλυπτα για άλλη μια φορά εναντίον του. Και αυτή την φορά γλυτώνει, ένας άντρας της προσωπικής του ασφάλειας όμως, τραυματίζεται, ευτυχώς όχι σοβαρά και μεταφέρεται σε νοσοκομείο.
Οι Boixos Nois δεν κατάφεραν να τρομάξουν τον Laporta, που τους έδιωξε από το Camp Nou.

Το τίμημα της ευθείας αντιπαράθεσης με τους οργανωμένους, αποδεικνύεται βαρύ για τον Laporta. Τα παιδιά του πηγαίνουν στο σχολείο, συνοδεία ασφαλείας. Η αποφασιστικότητα του όμως, στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπήρξε παροιμιώδης.

Ξανά υποψήφιος για την προεδρία, το 2015
Στις εκλογές του 2015, ο Joan Laporta διεκδίκησε ξανά την προεδρία της Barça. Παρόλο που είχε ξανά τη στήριξη του Cruyff, αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτοιμος.

Το 2003, η προσωπική του δυναμική εικόνα, σε συνδυασμό με τον κορεσμό που προκάλεσε στον κόσμο η -σχεδόν 25ετής- διοίκηση που προϋπήρχε, ήταν αρκετή για να του δώσει τότε τη νίκη. Δεν αρκούσε όμως, για να τον οδηγήσει εκ νέου στην προεδρία, το 2015, συνυπολογίζοντας και τα δικά του σοβαρά λάθη κατά την διάρκεια της επταετούς πρότερης θητείας του (2003-2010).

Οι κορώνες του, περί UNICEF, Masia, Cruyff και Καταλανικής ταυτότητας του συλλόγου, δεν συνοδεύτηκαν από ισχυρή επιχειρηματολογία και νέα άφθαρτα πρόσωπα. Η προεκλογική του εκστρατεία, δεν επεκτάθηκε περισσότερο από το, διάρκειας ενός λεπτού, video στο youtube, με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του.

Ο Laporta δεν ήταν έτοιμος για μια τρίτη θητεία. Θα προτιμούσε οι εκλογές να διεξάγονταν το καλοκαίρι του 2016. Ίσως τότε, κατάφερνε να συμπεριλάβει στο σχήμα του πρόσωπα που το 2015, κυρίως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν κατάφεραν να τον βοηθήσουν.

Ο Xavi ήταν ακόμη παίκτης, ο Txiki Begiristain βρισκόταν πλέον στην Man City, ο Sala i Martin στις Η.Π.Α, ο Guardiola είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα επιστρέψει στον σύλλογο, αλλά ακόμη κι αν το επιθυμούσε, το treble του Luis Enrique, έναν μήνα πριν εκείνες τις εκλογές, θα καθιστούσε αληθινό ατόπημα οποιαδήποτε σκέψη για αντικατάσταση του. Άλλωστε ο Laporta ήταν εκείνος που πρώτος του έδωσε δουλειά προπονητή, τοπoθετώντας τον στην Barça B.

Η επιλογή του Abidal για το πόστο του τεχνικού διευθυντή ήταν συναισθηματικά λυτρωτική και εκείνη του Alexanko για τις ακαδημίες, λίρα εκατό, αλλά δεν αρκούσαν. Η απόφαση του Laporta να επιλέξει και να προβάλει ξανά τον Joan Oliver για τη θέση του γενικού διευθυντή, ξυπνούσε άσκημες μνήμες. Ο Oliver μπορεί πραγματικά να ήταν ο καλύτερος CEO στον κόσμο, αλλά υπήρξε και ο άνθρωπος που συνδέθηκε άμεσα με την υπόθεση των παρακολουθήσεων (metodo 3).

Στο μοναδικό debate που είχε δεχθεί να συμμετάσχει τότε, ο μετέπειτα πρόεδρος Bartomeu, ο Laporta εμφανίστηκε λιγότερο αιχμηρός απ' ότι θα τον περίμεναν οι υποστηρικτές του.

Είχε βέβαια δύο καλές στιγμές.

Η πρώτη, όταν κατηγόρησε τον Bartomeu ότι διοικεί την ομάδα έχοντας ως πρότυπο τον Florentino Perez, επενδύοντας δηλαδή τεράστια ποσά για μεταγραφές και αγνοώντας τις ακαδημίες, κάτι που συνηθίζει να κάνει η Ρεάλ Μαδρίτης.

Η δεύτερη, όταν του τόνισε ότι ξεπούλησε την μεγαλύτερη κληρονομιά της Barcelona, δηλαδή τη φανέλα της.

Είχε προτάξει επίσης, την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, κάτι που θα έδινε τη δυνατότητα συμμετοχής σε αποφάσεις, σε όλα τα μέλη και όχι μόνο σε όσα εδρεύουν στη Καταλωνία. Τάχθηκε ξεκάθαρα κατά του Qatar και υποσχέθηκε πως αν εκλεγόταν, η UNICEF θα επέστρεφε στην εμπρός όψη της φανέλας.

Άφησε όμως στην άκρη, πολλά και σοβαρά επιχειρήματα για τα οποία ο Bartomeu θα καλούνταν -και όφειλε- να απαντήσει. Ίσως επειδή ήθελε να προτάξει την επιλογή του, να μην συνεχίσει έναν εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε ο ανεκδιήγητος Rosell, ήδη από το 2005. Όπως ο ίδιος είχε τονίσει: «εφόσον εκλεγώ δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω τον σύλλογο, για να κυνηγήσω δικαστικά τους κυρίους Rosell και Bartomeu. Αυτή είναι δουλειά της δικαιοσύνης και όχι του club που οφείλει να δείχνει σεβασμό σε ανθρώπους που διετέλεσαν πρόεδροι του.»

Επίλογος
Η εμπλουτισμένη με νέα στοιχεία, (και σε ορισμένα σημεία αναθεωρημένη) έρευνα μου, για έργα και ημέρες του Joan Laporta, ενός προέδρου που -αποδεδειγμένα- βρέθηκε στο τιμόνι της Barça, στην πιο επιτυχημένη (τουλάχιστον αγωνιστικά) περίοδο της ιστορίας της, μας δίνει πλέον, μια πιο ξεκάθαρη εικόνα της προσωπικότητας του.

O Laporta είναι ένας γνήσιος Καταλανός, αφοσιωμένος στην ιδέα της ανεξαρτησίας, κάτι που θεωρούσε (και θεωρεί ακόμη) πως οφείλει να πρεσβεύει και η Barça. Για τον ίδιο, η αγαπημένη του Barcelona δεν μπορεί να αποστασιοποιείται από τα πολιτικά δρώμενα της εποχής.

Με εκείνον στο τιμόνι, η Barça δεν θα αγωνιζόταν ποτέ, στον αγώνα της ντροπής με την Las Palmas, την 1η Οκτώβρη του 2017, την ώρα που ο κόσμος στην Καταλωνία έτρωγε ξύλο, στις κάλπες που είχαν στηθεί, με διακύβευμα την απόσχιση από την Ισπανία.

Η ουδετερότητα δεν υπάρχει, ως έννοια, στο λεξιλόγιο του. Υπήρξε πάντα παθιασμένος, δυναμικός και δεν δίσταζε να βγαίνει μπροστά, όποτε θεωρούσε πως η ομάδα του αδικούνταν. Και το είχε πράξει ούκ ολίγες φορές.

Ένας άνθρωπος συναισθηματικός, που δεν τον ενδιέφερε ποτέ να κρύβει τα συναισθήματα του, με πρόσφατο παράδειγμα, την εικόνα του στην τελετή για τον τελευταίο αποχαιρετισμό στον Johan Cruyff, τον Μάρτη του 2016, όταν ξέσπασε σε λυγμούς, μη μπορώντας να αποδεχθεί την απώλεια του προσωπικού του ήρωα.

Ήταν όμως και υπέρμετρα συγκεντρωτικός και πολλές φορές πιεστικός και προς το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο Guardiola υπέφερε με τον Rosell, αλλά είχε δύσκολες στιγμές και με τον Laporta, παρόλο που μαζί του, είχε απείρως καλύτερη χημεία.

Θύμα των προσωπικών του αδυναμιών, υπέρμετρα γλεντζές, με πάρτι σε κότερα, ακριβά ταξίδια και με δημόσια εικόνα που -αρκετές φορές- πλήγωσε δικαίως, την αισθητική των αληθινών cule.

Όταν ο Laporta ανέλαβε πρόεδρος, το 2003, ήμουν 24 χρονών. Παθιασμένος cule, σε ηλικία που το αίμα βράζει, έζησα -μαζί με εκατομμύρια ακόμη ομοϊδεάτες- μια ονειρική περίοδο. Η Barça έπαψε να αντιμετωπίζει συμπλεγματικά την Μαδρίτη, έδωσε έμφαση στους παίκτες από την cantera, κέρδισε τίτλους εγχώριους και ευρωπαϊκούς, έπαιξε ξανά το ποδόσφαιρο που πρέσβευε ο Johan Cruyff (και μάλιστα σε σαφώς καλύτερη του εκδοχή), τιμώντας παράλληλα τον Ιπτάμενο Ολλανδό όπως του άξιζε και όχι μετά θάνατο, συνέχισε να κερδίζει και μετά την αποχώρηση του, έγινε εξωστρεφής, έπαψε να εισπράττει τις ειρωνείες εγχώριων ειδικών, που δεν ξεχνούσαν ποτέ να μας θυμίζουν πως «έχετε τόσα Champions League, όσα και η Notigham Forrest».

Μεγάλωσε η Barça επί Laporta και μεγάλωσε τόσο, που άρχισε να ενοχλεί. Ταυτόχρονα, διατήρησε καθαρή τη φανέλα της, από χορηγούς.

Μπορεί η δική του διοίκηση, να είχε εξ αρχής προαναγγείλει πως σκοπεύει να σπάσει εκείνη την εκατονταετή παράδοση, ωστόσο η τελική της απόφαση, ήταν να τοποθετηθεί στο εμπρός μέρος της φανέλας, η UNICEF. Με τον τρόπο αυτό, προωθήθηκε παγκοσμίως το σύνθημα του συλλόγου «Mes que un club». Ήταν μια πανέξυπνη κίνηση, που έγινε επί δικής του προεδρίας.

Η επώδυνη συμφωνία με το Κατάρ, δεν ήταν έργο Laporta και είτε αυτό συνέβη, επειδή απλά δεν πρόλαβε, είτε επειδή δεν ήθελε να το κάνει ποτέ, δεν γίνεται παρά να του πιστωθεί.

Laporta έχει περάσει στην ιστορία, ως ένας από τους σημαντικότερους προέδρους του Futbol Club Barcelona

Πηγές: Graham Hunter: The making of the greatest team in the world, National Geographic, BBC: FC Barcelona- Confidential,  La Vanguardia, FourFourTwo Magazine, Guardian, Don BallonSpoiler, El Mundo Deportivo, Sport, Marca, L’esportiu, El Pais, As, Ara.cat, BarcaBlaugranes.com, wikipedia, totalbarca, fcbarcelona.cat.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου