Ο θρίαμβος της τοξικότητας

Καλησπέρα. Από την ημέρα που δημιούργησα τους Balacticos, έχω φροντίσει να υπενθυμίζω συχνά σε όσες και όσους διαβάζουν τα κείμενα μου, πως δεν υπόσχομαι συνέπεια με την έννοια της συστηματικής αρθρογραφίας, αλλά υπόσχομαι συνέχεια. Γνωρίζω πως αυτή την υπόσχεση την τήρησα. Σχεδόν 16 χρόνια από το πρώτο μου κείμενο, είμαι εδώ, ακόμη και τις περιόδους που παραμένω σιωπηλός. 

Fins Aviat Leo

 

«Μου αρέσει ο Messi, γιατί ευτυχώς δεν πιστεύει πως είναι ο Messi. Είναι ο μόνος που με κάνει να ονειρεύομαι και να αγαπώ» έλεγε τo 2011 o Eduardo Galeano μιλώντας στην καταλανική τηλεόραση. O αείμνηστος Ουρουγουανός συγγραφέας με το εκπληκτικό και φλεγματικό του χιούμορ, είχε αναπτύξει τη δική του θεωρία γύρω από το φαινόμενο Messi.

Ευχαριστούμε Ροζάριο

 

Στο Garibaldi, ένα νοσοκομείο που ίδρυσαν στο Ροζάριο της Αργεντινής πολιτικοί πρόσφυγες από την Ιταλία, γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου του 1987 περίπου στις 6 το πρωί ο τρίτος γιός της Celia Cuccittini και του Jorge Messi.

Ρώμη και Βατικανό

Πολλές φορές τα ΜΜΕ ψάχνουν για φωτιά εκεί που δεν υπάρχει ούτε καπνός. Ψάχνουν για προβλήματα, εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι κι’ αυτός ένας (κακός) τρόπος να συντηρούνται. Η Barça, με εκατομμύρια φίλους παγκοσμίως, δεν θα αποτελούσε την εξαίρεση του κανόνα. Έχουμε διαβάσει, έχουμε δει και έχουμε ακούσει κατά καιρούς, πράγματα που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα του συλλόγου. Αυτή τη φορά όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Γενέθλια

Την Παρασκευή η Barça συμπλήρωσε 120 έτη ζωής, αλλά χρόνος για εορτασμούς (που τόσο αρέσουν στον Pique) δεν υπήρχε. Το ταξίδι στη Μαδρίτη, για να αντιμετωπίσει την Atleti στα πλαίσια του πρωταθλήματος, δεν άφηνε περιθώρια εφησυχασμού. Το κάθε άλλο. Όταν οι blaugrana πάτησαν χθες το βράδυ στο χορτάρι του υπέροχου Metropolitano, οι λευκοί της Μαδρίτης βρισκόταν ήδη 3 βαθμούς μπροστά στη βαθμολογία, βάζοντας παραπάνω πίεση στην -έτσι κι αλλιώς- φορτισμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί στη Βαρκελώνη εδώ και μήνες.

Το περίεργο, είναι πως μοιάζει φυσιολογικό

Η Barça κατέκτησε ένα ακόμη πρωτάθλημα Ισπανίας, επιβεβαιώνοντας ξανά, τον κυρίαρχο ρόλο της στη La Liga, τις τελευταίες -σχεδόν- δύο δεκαετίες. Και το περίεργο, όπως έγραφαν και τα μπλουζάκια των πρωταθλητών, το περασμένο Σαββατόβραδο, μετά τη νίκη-στέψη επί της Levante, είναι πως μοιάζει φυσιολογικό. Και αν μοιάζει φυσιολογικό, είναι γιατί στη Βαρκελώνη, λάμπει ακόμη το άστρο του Leo Messi.

Το μεγάλο ταξίδι του Messi

Στα μέσα Σεπτέμβρη του 2000, ο Jorge Messi ταξιδεύει με τον 13χρονο γιό του, από το Ροζάριο της Αργεντινής, στη Βαρκελώνη. Σκοπός του ταξιδιού, είναι ο μικρός να δοκιμαστεί στην ακαδημία της Barça. Το όνομα του πιτσιρικά, είναι Lionel ή πιο απλά, Leo.

Κατά κάποιον τρόπο, είναι αθάνατος

Την Πρωτομαγιά του 2005 στο Camp Nou και μπροστά σε 91.174 θεατές, πέτυχε το πρώτο του γκολ σε επίσημο αγώνα με την Barcelona. Μπήκε αλλαγή στο 88’ και τρία λεπτά αργότερα σκόραρε με το αριστερό πόδι, γράφοντας το (τελικό) 2-0 απέναντι στην Albacete. Όλοι μιλούσαν τότε για ένα μεγάλο ταλέντο. Πρώτος και καλύτερος, ο άνθρωπος που του είχε δώσει την τελική πάσα εκείνο το βράδυ στη Βαρκελώνη, ο μεγάλος Ronaldinho.

Οι ιδέες ανήκουν σε όλους

«Οι ιδέες ανήκουν σε όλους και σε ό,τι με αφορά έχω κλέψει όσες περισσότερες μπορούσα» εξομολογούνταν το 2014 ο Pep Guardiola στον φίλο του (και συγγραφέα των Pep Confidential και Pep Evolucion) Marti Perarnau. Για τον Pep που καθόλου δεν θεωρεί τον εαυτό του ιδιοφυή, αλλά αντίθετα βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τις προσωπικές του ανασφάλειες που ορίζονται από την ανάγκη του για γνώση και γιγαντώνονται από την δίψα του για εξέλιξη, είναι απολύτως φυσιολογική η συλλογή στοιχείων της τακτικής προπονητών και ομάδων από όλο τον κόσμο διαχρονικά και η μετέπειτα ενσωμάτωση και μετεξέλιξη τους, υπό το πρίσμα των απαιτήσεων της σύγχρονης εποχής.

Ο σωματοφύλακας του Messi

Το 1984 οργάνωσε το πρώτο ριφιφί στην ιστορία της Ισπανίας ενώ λήστεψε περισσότερες από 150 τράπεζες σε ένα διάστημα 20 ετών. Χρήστης σκληρών ναρκωτικών για περισσότερο από 25 χρόνια, με τρεις διαφορετικές θητείες στη φυλακή, συγγραφέας πλέον πέντε βιβλίων, πατέρας δύο παιδιών και σωματοφύλακας διασημοτήτων, μεταξύ των οποίων ο Lionel Messi. Το 1989 διαγνώσθηκε με AIDS και του ανακοινώθηκε ότι έχει έναν ακόμη χρόνο ζωής. Χρόνια αργότερα χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση καθώς υπέφερε από καρκίνο στο συκώτι. O 57χρονος πλέον κύριος Daniel el Rojo, νίκησε εθισμούς και ασθένειες και ζει μια ήρεμη ζωή.

Ο μάγος από το Rosario και οι ηλίθιες συγκρίσεις

Τα ΜΜΕ επιμένουν να βομβαρδίζουν τον κόσμο με ηλίθιες συγκρίσεις. O Messi έτσι, ο Maradona αλλιώς. Πολλοί αποφαίνονται ότι ο πρώτος είναι φλώρος γιατί δεν καβάλησε το άσπρο άλογο, δεν έγινε τακίμι με την Καμόρα, δεν είδε την δύσκολη πλευρά της ζωής, δεν έβγαλε τα αντίστοιχα γούστα με τον Diego, δεν τα πήρε όλα μόνος του. Δεν είναι "μάγκας". Σχεδόν τον έβγαλαν προϊόν εργαστηρίου.

Δυο μαέστροι, μια ορχήστρα

Ζαλισμένος από τη χθεσινή πανδαισία ποδοσφαίρου στο Camp Nou, άνοιξα σήμερα το πρωί τον υπολογιστή μου, κάνοντας μια αφηρημένη αναδρομή στο σύνολο της αρθρογραφίας μου σε σχέση με το FC Barcelona. Μέτρησα κάπου πάνω από 500 ξεχωριστά κείμενα και κάπου εκεί, καταλαβαίνοντας ότι σκοτώνω το χρόνο μου με κάτι μάλλον ανούσιο, σταμάτησα. Μου προέκυψε όμως μια απορία.

O Vilanova έπεισε τον Messi

Συνταρακτικές λεπτομέρειες από τις τελευταίες στιγμές του Tito Vilanova, έφερε στην δημοσιότητα το el periodico και ο Emilio Perez de Rozas, στο φύλλο της 31ης Μαϊου. Αποκαλύπτεται ο λόγος για τον οποίο δεν παραβρέθηκε στο τελευταίο αντίο του αδερφικού του φίλου, ο Pep Guardiola, αλλά και μια επίσκεψη του Messi στο σπίτι του Tito, λίγες ημέρες πριν αποχαιρετήσει τα εγκόσμια ο προπονητής της Barca.

Ένα διαφορετικό clasico

Στις 23 του Μάρτη, η Real Madrid υποδέχθηκε την Barça σε έναν αγώνα που θα μπορούσε να βγάλει είδηση. Αν οι Καταλανοί έχαναν, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα παρέδιδαν το στέμμα (όσο κι αν η λέξη "στέμμα" προκαλεί αλλεργία στην Βαρκελώνη) της πρωταθλήτριας Ισπανίας, αφού θα έμεναν 7 ολόκληρους βαθμούς πίσω από τους blancos, αφήνοντας τους ανενόχλητους στο κυνήγι του τίτλου, μαζί με την συμπολίτισσα Atletico. Βέβαια όταν μιλάμε για clasicos, δηλαδή τις αναμετρήσεις μεταξύ των δυο μεγαλύτερων συλλόγων στην Ισπανία, δεν μιλάμε μόνο για ειδήσεις. Εικόνες, σκέψεις, αντιδικίες και συναισθήματα πλημμυρίζουν σχεδόν πάντα αυτούς τους αγώνες. Για αυτά θα μιλήσουμε σήμερα.

Ballon d'Or Τόσο σημαντικό, όσο ασήμαντο

Όταν ακούμε για την πατρίδα του ποδοσφαίρου, το μυαλό κάποιων πηγαίνει στην Αγγλία, άλλοι θυμούνται την Λατινική Αμερική, κανένας όμως δεν αναφέρεται στην Γαλλία. Κι’ όμως ένα γαλλικό περιοδικό ευθύνεται για την αντιπαράθεση εκατομμυρίων ποδοσφαιρόφιλων σε σχέση με το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Μια ιδέα του France Football πριν από σχεδόν 60 χρόνια, είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα ετήσια αθλητικά γεγονότα.

Τώρα μας φταίει ο Cruyff

Το μελάνι από το χθεσινό μου άρθρο στο οποίο υπερθεμάτιζα υπέρ της υπομονής και των χαμηλών τόνων, δεν στέγνωσε καλά καλά και λίγες ώρες αργότερα ο Johan Cruyff με μια του πρόταση, απασφάλισε μια πυρηνική κεφαλή που κανείς δεν διανοήθηκε καν να αγγίξει την τελευταία δεκαετία: «Αν ήμουν στην θέση των διοικούντων, εφόσον αποκτήθηκε ο Neymar, θα σκεφτόμουν σοβαρά να βάλω πωλητήριο στον Messi!» είπε ο Ιπτάμενος Ολλανδός, προκαλώντας μετασεισμικές δονήσεις σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ή μήπως στον δικό μας μικρόκοσμο της γκρίνιας και της εσωτερικής φθοράς λέω εγώ;

Η δήλωση της χρονιάς, ανήκει στον Messi

Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι συχνά στον Messi. Όχι επειδή δεν τον θαυμάζω απεριόριστα, αλλά επειδή γράφονται τόσα πολλά, άλλα αξιόλογα και άλλα, λιγότερο σημαντικά, για τον Αργεντινό μάγο, που συνήθως νιώθω, ότι δεν έχω να προσθέσω κάτι διαφορετικό.

Η άσβεστη δίψα των άθλιων

Ο Λέο Μέσι, πριν από λίγες ημέρες, βίωσε για πρώτη φορά στην ζωή του, ένα συναίσθημα, που κανένα από τα εκατοντάδες γκολ που έχει πετύχει μέχρι στιγμής στην καριέρα του, δεν μπορεί να του χαρίσει. Έγινε πατέρας. Η Μπάρσα, δεν έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις μεσούσης αυτής της εβδομάδας (πράγμα σπάνιο) και έτσι, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Λέο, να ζήσει για λίγες ώρες παραπάνω, την ευτυχία της οικογένειας του. Μάταια όμως.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 σε αγώνα της Barcelona με την Athletic Bilbao ένας όχι ιδιαίτερα γνωστός Βάσκος αμυντικός ονόματι Goikoetxea, έμελλε να ζήσει το ένα λεπτό διασημότητας που αντιστοιχεί σε όλους τους κοινούς θνητούς.