Τώρα μας φταίει ο Cruyff

Το μελάνι από το χθεσινό μου άρθρο στο οποίο υπερθεμάτιζα υπέρ της υπομονής και των χαμηλών τόνων, δεν στέγνωσε καλά καλά και λίγες ώρες αργότερα ο Johan Cruyff με μια του πρόταση, απασφάλισε μια πυρηνική κεφαλή που κανείς δεν διανοήθηκε καν να αγγίξει την τελευταία δεκαετία: «Αν ήμουν στην θέση των διοικούντων, εφόσον αποκτήθηκε ο Neymar, θα σκεφτόμουν σοβαρά να βάλω πωλητήριο στον Messi!» είπε ο Ιπτάμενος Ολλανδός, προκαλώντας μετασεισμικές δονήσεις σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ή μήπως στον δικό μας μικρόκοσμο της γκρίνιας και της εσωτερικής φθοράς λέω εγώ;

Για τυχών νέους επιβάτες λοιπόν: καλώς ήλθατε στον κόσμο της Barca. Της Barca που πάντα έβρισκε τον τρόπο να τρώει τα σωθικά της. Της Barca που δεν της έφτανε ποτέ το ανελέητο κυνήγι από καθεστώτα και κατεστημένα, αλλά έφτιαχνε και δικά της κυνήγια μαγισσών, θεών και δαιμόνων. Όσοι θεωρούν ότι η ιστορία αυτή ξεκίνησε από την κόντρα Laporta-Rosell ή παλαιότερα από  εκείνη του Cruyff με τον Nunez, πλανώνται πλάνην οικτρά. Η υπεραινώβια ιστορία της είναι γεμάτη από εσωτερικές διαφωνίες και συγκρούσεις, που σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε μακρύ αγωνιστικό λήθαργο τον σύλλογο.

Σήμερα λοιπόν, ήρθε (για ακόμη μια φορά στην ζωή του) η ώρα και για τον Cruyff μετά από μια δική του ατυχέστατη δήλωση, να γνωρίσει την απαξίωση και να δεχτεί τα ειρωνικά έως απάνθρωπα σχόλια ανθρώπων, κάποιοι εκ των οποίων δεν είχαν γεννηθεί ούτε καν όταν ο Ολλανδός βρισκόταν στον πάγκο της Barca. Κάνοντας μια περιήγηση στο διαδίκτυο σοκαρίστηκα. Εξηγούνται τέτοιου είδους αντιδράσεις, καθώς o Messi είναι σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ιστορίας του συλλόγου. Εξηγούνται, αλλά προσωπικά δεν τις αποδέχομαι και στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να νιώσω μόνο θλίψη για να μην πω οργή.

Πόσοι αλήθεια από όσους απευθύνουν ποταπούς χαρακτηρισμούς στον Ολλανδό, έψαξαν να βρουν το πλήρες περιεχόμενο της συνέντευξης του στην MARCA; Ο Cruyff λοιπόν είπε ότι ΕΦΟΣΟΝ θα υπέγραφε τον Neymar (πράγμα που ο ίδιος απορρίπτει στην ίδια συνέντευξη κατηγορηματικά) τότε και μόνο θα σκεφτόταν να βάλει πωλητήριο στον Messi.

Εν συνεχεία μάλιστα δέχτηκε προβοκατόρικη ερώτηση από τον δημοσιογράφο, ο οποίος του είπε ότι ο Messi είχε διαφωνίες με τους Ibra, Eto'o, Bojan και Villa και όλοι τους έφυγαν και ο Ολλανδός απαντά: «Έτσι όπως το θέτεις είναι σαν να λες ότι ο Messi είναι ένας μικρός δικτάτορας.» Αυτό ήταν λοιπόν; Ο Cruyff είπε δικτάτορα τον Messi; Φυσικά και όχι. Ακούστε και τη συνέχεια: «Ο Messi είναι μέσα στο σύνολο και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τότε είναι ο πρώτος που θα κατηγορηθεί. Όταν ΕΙΣΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, τότε πρέπει να είσαι και λίγο δικτάτορας, αφού η υπόληψη σου κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή. Η πίεση στον Messi είναι τεράστια γιατί όλοι πηγαίνουν στο γήπεδο, περιμένοντας να τον δουν να κάνει θαύματα». Σαν να διαφέρει λίγο το νόημα, αν κάνει κανείς τον κόπο να διαβάσει όλα τα λόγια του Cruyff, δεν νομίζετε;

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν είμαι εδώ σήμερα για να παρουσιαστώ ως αυτόκλητος προστάτης του Cruyff. Και να το ήθελα, δεν έχω ούτε την ανάλογη υπόσταση, ούτε το ειδικό βάρος για να το κάνω. Παραμένω βέβαια θαυμαστής του και νιώθω υπόχρεος απέναντι του για όλα όσα έχει προσφέρει στην ομάδα που πάνω απ’ όλα (εννοώ πρόσωπα) αγαπώ. Είμαι θιασώτης άλλωστε της άποψης που λέει ότι αν δεν ΣΕΒΕΣΑΙ την ιστορία και το παρελθόν σου, τότε δεν έχεις ούτε παρόν ούτε μέλλον.

Ο Cruyff έχει κάνει λάθη και μάλιστα πολλά. Και συνεχίζει να κάνει. Για παράδειγμα δεν έλεγε τα ίδια, έλεγε ακριβώς τα αντίθετα, όταν το 2007 η Barca αποκτούσε τον Henry, έχοντας ήδη στις τάξεις της τους Eto'o, Ronaldinho, Messi, Deco, Iniesta. Μπορούμε μελλοντικά να το αναλύσουμε διεξοδικά, σε μια άλλη συζήτηση υπό άλλες περιστάσεις. Παραμένει όμως στα 65 του χρόνια παθιασμένος με τον σύλλογο που δόξασε και δοξάστηκε και αυτό δεν δικαιούται να του το στερήσει κανείς.

Επέλεξε την Barcelona αντί της Ρεάλ Μαδρίτης, σε μια εποχή που ο φασισμός στην Ισπανία ήταν στο απόγειο του. Και θα πρέπει 40 χρόνια μετά, να μετράει τα λόγια του ή να φοβάται να εκφράσει τις (πραγματικά αμφισβητούμενες) απόψεις του; Που στο διάολο είναι η δημοκρατικότητα που εκφράζει αυτός ο σύλλογος; Την συναισθανόμαστε αλήθεια ή μας ενδιαφέρουν μόνο οι κούπες, τα ρεκόρ και τα υπόλοιπα χαριτωμένα;

Μας φταίει ο Cruyff που μίλησε για τον Messi και όχι η ίδια η ομάδα που φαίνεται να τον έχει αφήσει ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟ πολλάκις; Ξεχάσαμε κιόλας την παρωδία του ημιτελικού στο Μόναχο;

Μπορούμε και επιβάλλεται να κρίνουμε τα λεγόμενα ανθρώπων (πόσο μάλλον δημόσιων προσώπων), αλλά πως μπορούμε να ΚΑΤΑκρίνουμε τους ίδιους τους ανθρώπους, την ίδια μας την ιστορία διάολε; Μετά τα σημερινά, είμαι βαθιά απογοητευμένος. Αυτό το τούνελ που επιλέγουμε να μπούμε, θα είναι πολύ βαθύ. Και δεν ξέρω ειλικρινά αν θα βρω τα κουράγια για να το διανύσω έως τέλους, μέχρι να ξαναδούμε φως. Έχω φοβηθεί ελάχιστα πράγματα στην ζωή μου. Αλλά πόλεμο με τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτούς που θεωρώ συνοδοιπόρους μου, δεν μπορώ να ανοίξω.