Boixos Nois. Η Ιστορία των φανατικών της Barça

Με το τέλος της δικτατορίας του Franco στην Ισπανία, νεαροί οπαδοί των περισσότερων αθλητικών συλλόγων στην χώρα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν τους δικούς τους ιδεολογικούς χώρους και να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα σε μια κοινωνία που εμφανώς βρισκόταν σε φάση αλλαγής και προσαρμογής στα νέα δεδομένα που έφερνε το δημοκρατικό πια, πολίτευμα.

Στα τέλη του 1970 το Camp Nou ήταν ένα γήπεδο όπου χιλιάδες κόσμου μαζεύονταν κάθε Κυριακή για να απολαύσει την αγαπημένη του Barcelona. Μια μερίδα φιλάθλων όμως, νεαρής ηλικίας στην πλειοψηφία τους, θεωρούσαν ότι η ατμόσφαιρα στο γήπεδο δεν ήταν ενθουσιώδης, τουλάχιστον στον βαθμό που κατά την γνώμη τους άρμοζε στον σύλλογο.

Έτσι το 1981 μια ομάδα 50 ανθρώπων με μπροστάρη έναν πρώην αθλητή του συλλόγου, τον Josep Tortosa, ιδρύει έναν σύνδεσμο φιλάθλων που φιλοδοξεί να βάλει φωτιά με την παρουσία του στις κερκίδες του Camp Nou. Ο σύνδεσμος βαφτίζεται Boixos Nois (τρελά αγόρια) ένας συνδυασμός της λέξης τρελός (boig) και της γειτονιάς Can Boixeres, του μέρους όπου συγκεντρώνονταν τα μέλη του συνδέσμου πριν και μετά τους αγώνες. Για λογότυπο επιλέγεται το αγγλικό μπουλντόγκ. Στα πρώτα του βήματα η οργάνωση του συνδέσμου ήταν υποτυπώδης. Οι συναντήσεις των μελών περιορίζονταν μόνο στις ημέρες που διεξάγονταν οι αγώνες της ομάδας.

Ωστόσο οι επιρροές από κουλτούρες άλλων χωρών δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Σε αυτό βοήθησε και η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 στην Ισπανία, το οποίο αποτέλεσε μια πολύ σημαντική πηγή έμπνευσης και αλληλεπίδρασης για τους νεαρούς Καταλανούς που γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν απόψεις με Άγγλους και Ιταλούς (κυρίως) οπαδούς και έμαθαν τον τρόπο λειτουργίας τους. Πολλοί μάλιστα, στη συνέχεια πραγματοποιούν ταξίδια στην Βρετανία και την Ιταλία για να παρακολουθήσουν από κοντά την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκεί οι ντόπιοι οπαδοί.

Στο μεταξύ στη Βαρκελώνη, η χορήγηση από την διοίκηση του συλλόγου, φθηνών εισιτηρίων στη μαθητική νεολαία με σκοπό να προσελκύσει νέους σε ηλικία φιλάθλους στο γήπεδο, συγκυριακά ευνόησε και τους Boixos Nois, στις τάξεις των οποίων εντάσσονταν νέοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα της πόλης με σκοπό να γεμίσουν το Camp Nou με χρώματα και ενθουσιασμό που όμοιος του δεν θα είχε εμφανιστεί ποτέ ξανά. Το κάτω διάζωμα στη Νότια πλευρά του γηπέδου, έγινε το δεύτερο σπίτι τους.

Η αντίληψη τους σε ότι αφορούσε την υποστήριξη της ομάδας, ήταν πως: «Κάποιοι πηγαίνουν στο γήπεδο για να απολαύσουν θέαμα. Εμείς προτιμούμε να δημιουργούμε θέαμα. Πρόκειται για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την διασκέδαση»

Η ανάπτυξη του συνδέσμου υπήρξε ραγδαία. Το πάθος τους για την ομάδα καθώς και ο δεδηλωμένος καταλανισμός, τους έκαναν αρχικά ιδιαίτερα συμπαθείς τόσο στις τάξεις των παικτών όσο και στους υπόλοιπους μη οργανωμένους φιλάθλους. Τα μέλη των Boixos άρχισαν επίσης να εμπορεύονται μπλούζες, σημαίες και κασκόλ του συνδέσμου, δείγμα κι’ αυτό της οργάνωσης που άρχισαν να αποκτούν.

Ωστόσο οι Boixos Nois δεν έμελλε να γίνουν ποτέ ένας απλός σύνδεσμος υποστηρικτών της Barcelona. Οι πολιτικές πεποιθήσεις τους και η (τουλάχιστον στο ξεκίνημα τους) αριστερή ιδεολογία, τους έφερε κοντά με αντίστοιχους συνδέσμους άλλων συλλόγων, όπως οι Herri Norte Taldea της Athletic Bilbao, οι Indar Gorri της Osasuna, οι Pena Mujika της Real Sociedad και οι Brigadas Amarillas της Cadiz. Ταυτόχρονα οι ακροδεξιών πεποιθήσεων  Ultras Sur της Ρεάλ Μαδρίτης, οι LFN της Zaragoza και μετέπειτα οι Brigadas Blanquiazules της Espanyol και οι Yomus της Valencia, έγιναν ορκισμένοι εχθροί τους. Η ιστορία επρόκειτο να ξεφύγει πολύ σύντομα από τα αμιγώς αθλητικά πλαίσια..

Η αρχή της βίας και η γέννηση των Blanquiazules

Η ταχεία εξέλιξη των Boixos συνοδεύτηκε και από μία εξίσου γρήγορη εμφάνιση φαινομένων βίαιης συμπεριφοράς και βανδαλισμών από μέλη του συνδέσμου που στη συνέχεια εξελίχθηκαν και σε συγκρούσεις σώμα με σώμα με οπαδούς άλλων ομάδων. Η πρώτη σημαντική βίαιη αντιπαράθεση συνέβη το 1983.

Η Barcelona αντιμετώπιζε στην Σαραγόσα την Ρεάλ Μαδρίτης για τον τελικό του Copa Del Rey. Η ταυτόχρονη παρουσία των Boixos Nois και των Ultras Sur στις κερκίδες προκάλεσε σοβαρές συμπλοκές μεταξύ των φανατικών, την ώρα που η αστυνομία φανερά απροετοίμαστη, έμεινε θεατής των επεισοδίων. Ο απλός κόσμος πίσω στη Βαρκελώνη άρχισε να δείχνει τη δυσφορία του για την συμπεριφορά των Boixos, ωστόσο οι εκρήξεις βίας έμελλε πλέον να είναι αλυσιδωτές.

Η τραγωδία στο Heysel στις 29 Μαϊου 1985 όπου 39 άνθρωποι που βρισκόταν στις κερκίδες των υποστηρικτών της ιταλικής Juventus έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν, όταν οι οπαδοί της Liverpool παραβίασαν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους Ιταλούς, με τραγικά στη συνέχεια αποτελέσματα, αποτέλεσε την αφορμή για τις αρχές και στην Βαρκελώνη για να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα, αλλά δυστυχώς έδωσε και το έναυσμα στους Boixos για να προχωρήσουν σε άλλη μια κίνηση ντροπής.

Στις 5 Μαρτίου 1986 η Barcelona υποδέχτηκε την Juventus στα πλαίσια μιας αναμέτρησης των δύο ομάδων για το πρωτάθλημα Ευρώπης. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν ισχυρή. 800 αστυνομικοί περιφρουρούσαν τους 5000 Ιταλούς οπαδούς, ωστόσο το Camp Nou πήρε φωτιά όταν στην κερκίδα των Boixos Nois υψώθηκε πανό που ευχαριστούσε τους οπαδούς της Liverpool για την τραγωδία της προηγούμενης χρονιάς, προκαλώντας την αντίδραση ακόμη και των υπόλοιπων φιλάθλων των Καταλανών που βρισκόταν στο γήπεδο.

Σε συνέντευξη που έδωσε μέλος των Boixos τον Απρίλιο του 2004 δήλωσε για το συγκεκριμένο περιστατικό: «Θυμάμαι το Heysel. Έβλεπα τον αγώνα από την τηλεόραση και πανηγύριζα για τους Άγγλους χούλιγκανς. Ένιωθα να μεγαλώνει μέσα μου η αίσθηση του χουλιγκανισμού και μου άρεσε πολύ! Πολιτικά βέβαια οι Άγγλοι μου είναι αδιάφοροι..»

Η αστυνομία σε συνεργασία με την διοίκηση εντατικοποίησε τους ελέγχους στο νότιο τμήμα του γηπέδου, εκεί που κατοικοέδρευαν οι Boixos, εγκαταστάθηκαν κάμερες ασφαλείας και το νότιο διάζωμα χωρίστηκε με την βοήθεια κιγκλιδωμάτων σε 8 τομείς. Δημιουργήθηκαν έτσι κάποιες μικρότερες ομάδες όπως οι Anarko Sud και κάποιες πολυάριθμες όπως οι Cel - Lules Blaugrana.

Εν τω μεταξύ οι Boixos είχαν ξεκινήσει να δημιουργούν προβλήματα και σε άλλα γήπεδα όπως στη Sarria, έδρα της Espanyol, παραδοσιακού αντιπάλου της Barcelona. Όταν οι blaugrana αγωνιζόταν εκεί, οι Boixos προπηλάκιζαν νεαρούς υποστηρικτές της Espanyol, μέλη της Penya Juvenil, ενός συνδέσμου που είχε δημιουργηθεί με την παρότρυνση της διοίκησης των Pericos και αποτελούνταν από νεαρούς, κυρίως φιλήσυχους όμως, οπαδούς. Οι σκληροπυρηνικοί της Espanyol αποφάσισαν τότε να ιδρύσουν έναν σύνδεσμο στα πρότυπα των Boixos. Τον ονόμασαν Brigadas Blanquiazules, αδελφοποιήθηκαν με τους Ultras Sur της Μαδρίτης και παρακολουθούσαν μάλιστα μαζί πολλούς αγώνες των ομάδων τους. Ξεκίνησε έτσι στην Βαρκελώνη ένας φαύλος κύκλος κλιμακούμενης εχθρότητας.

Η συχνότητα των συμπλοκών στην ευρύτερη περιοχή της Βαρκελώνης αυξήθηκε δραματικά το 1986. Τραυματίζονται πολλοί, μαχαιρώνεται οπαδός των Boixos από έναν Ultra της Espanyol ενώ τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς μετά από έναν αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων στο Camp Nou, οι υπεύθυνοι ασφαλείας παραδέχονται ότι απέτυχαν να διαχωρίσουν τους οπαδούς, οι οποίοι χρησιμοποιώντας τις ζώνες των παντελονιών τους και τα κοντάρια των σημαιών, μετατρέπουν το γήπεδο σε πεδίο μάχης. «Παλαιότερα, πηγαίναμε στη Sarria και κάναμε ότι θέλαμε. Δεν υπήρχε καμία αντίσταση. Στη συνέχεια όμως με τη δημιουργία των Blanquiazules τα πράγματα άλλαξαν. Άρχισαν να φέρουν μαχαίρια και υπήρχε κάποιο ρίσκο για εμάς». (Συνέντευξη μέλους των Boixos, Μάρτιος 2004)

Το μακελειό δεν έχει τέλος. Τον Δεκέμβρη του 1990 άλλος ένας 21χρονος οπαδός των Boixos μαχαιρώνεται σε στάση λεωφορείου και τα αντίποινα δεν αργούν. Ένα μήνα μετά πέντε μέλη των Boixos επιτίθενται σε δύο μέλη των Blanquiazules. Ο 16χρονος Jose Maria Arboleas τραυματίζεται σοβαρά και ο 19χρονος Frederic Rouquier δολοφονείται.

Η μακροχρόνια αντιπαλότητα της Barcelona και της Espanyol σε συλλογικό επίπεδο, φάνταζε πλέον σαν πταίσμα μπροστά στις αθλιότητες των φανατικών των δυο ομάδων.

Οι Sang Cule και η δολοφονία του Guillem Agullo 

Η κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του’80, είχε εμφανώς πλέον ξεφύγει από τον έλεγχο. Η αστυνομία διαμαρτυρόταν ότι δεν είχε την αμέριστη συμπαράσταση της διοίκησης του συλλόγου στο κυνήγι των ταραξιών, καταλογίζοντας της ότι δεν αναγνώριζε πιθανούς υπόπτους που συλλαμβάνονταν ενώ από την μεριά της η διοίκηση ισχυριζόταν ότι οι αρμοδιότητες της τελείωναν στον έλεγχο των εντός γηπέδου δραστηριοτήτων των Boixos Nois και ότι για όσα συνέβαιναν εκτός Camp Nou, αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν η αστυνομία.

Μετά από μια σειρά σοβαρών επεισοδίων εντός του Camp Nou, η διοίκηση αποφάσισε να απομακρύνει τους Boixos από την παραδοσιακή τους θέση, μεταφέροντας τους το 1989 στο πάνω διάζωμα του νότιου πετάλου του γηπέδου.  Εν τω μεταξύ στον πυρήνα των Boixos Nois ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ομογενής, είχε παρεισφρήσει (από το 1986) σημαντικός αριθμός ακροδεξιών skinheads, που ευθύνονταν σε μεγάλο βαθμό για τα επεισόδια που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος.  

Έτσι όταν στα τέλη του 1990 οι Boixos επέστρεψαν στο αγαπημένο τους κάτω διάζωμα, ένα μέρος τους αρνήθηκε να τους ακολουθήσει, σχηματίζοντας έναν άλλο σύνδεσμο, τους Sang Cule Cor Catala (cule αίμα, Καταλανική καρδιά).

Οι Sang Cule αποφάσισαν να αποστασιοποιηθούν από τους Boixos Nois, στους οποίους όλο και μεγάλωνε η επιρροή νέο-φασιστικών και νέο - Ναζιστικών ιδεών. Οι Sang Cules που έφταναν σε αριθμό περίπου τα 550 μέλη, ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι και ταγμένοι στον “Καταλανικό σκοπό” και παρακολουθούσαν εκτός από τους αγώνες της ποδοσφαιρικής ομάδας και αντίστοιχους άλλων τμημάτων του συλλόγου, όπως του μπάσκετ και του χάντμπολ. Ήταν επίσης αντίθετοι στην χρήση βίας για αθλητικούς λόγους, όχι όμως και για πολιτικούς..

Αντίθετοι στην χρήση βίας ήταν και οι Almogavers, άλλο ένα γκρουπ που σχηματίστηκε μάλιστα προγενέστερα των Sang Cules, αριθμούσε κοντά στα 600 μέλη και απέκτησε εξειδίκευση στα coreo. Παρόλο που το όνομα τους παρέπεμπε στους Καταλανούς μισθοφόρους που κατά τον 14^ο αιώνα λεηλατούσαν πολλές περιοχές στην Ευρώπη, οι Almogavers διαχώρισαν εξ’ αρχής την θέση τους από τους βίαιους Boixos Nois και θεωρούσαν επίσης ότι η πολιτική δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο.

Ένα περιστατικό που συνέβη τον Απρίλιο του 1993, επιβεβαίωσε την πεποίθηση των Sang Cule ότι οι Boixos Nois δεν διέφεραν σε τίποτα από τους ακροδεξιούς Ultras Sur της Μαδρίτης. Ο Guillem Agullo, αντιφασίστας και μέλος μάλιστα των Boixos στην περιοχή της Βαλένθια, δολοφονήθηκε από Ultras των Yomus, του ακροδεξιού συνδέσμου της ποδοσφαιρικής ομάδας των νυχτερίδων, οι οποίοι μια εβδομάδα αργότερα στον αγώνα εναντίον της Albacete, ύψωσαν προσβλητικού περιεχομένου πανό για τον αποθανών.

Λίγους μήνες μετά, οι Sang Cules υποκίνησαν μια διαμαρτυρία εναντίον των Yomus στην οποία συμμετείχαν και πολλά μέλη των Boixos Nois, όχι όμως και τα ακροδεξιοί μέλη, γεγονός που προκάλεσε σοβαρό σχίσμα στις τάξεις τους. Πολλοί προσχώρησαν στους Sang Cules ενώ κάποιοι άλλοι δημιούργησαν λίγο αργότερα (1992) ένα τρομακτικό φασιστικό έκτρωμα: τους Casuals FCB. Την ίδια στιγμή στους εναπομείναντες Boixos Nois τα ηνία πήραν οι ακροδεξιοί. Ο εμφύλιος στις κερκίδες του Camp Nou ήταν πλέον μια υπαρκτή κατάσταση. Έπρεπε να ληφθούν μέτρα και μάλιστα άμεσα.

Η ιδέα της Granda Joven και πώς έπεσε στο κενό

Ακολουθώντας μια αλληλουχία δυσάρεστων και τραγικών περιστατικών, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η El Mundo Deportivo και σχεδόν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων της Barcelona ξεκινούν μια εκστρατεία για να πείσουν την διοίκηση ότι όλα τα γκρουπ πρέπει να ενωθούν σε μία κοινή εξέδρα. Η ιδέα βαφτίζεται Grada Joven.

Η διοίκηση τελικά συμφωνεί να διαμορφώσει το κάτω βόρειο (αυτή τη φορά) διάζωμα του Camp Nou, η χωρητικότητα του οποίου είχε πέσει στις 1.000 θέσεις (μετά και τις επιταγές της UEFA περί καθήμενων) και να το παραχωρήσει για την υλοποίηση της Granda Joven. Οι επικεφαλής των συνδέσμων αντιδρούν και δείχνουν απογοητευμένοι καθώς τα μέλη τους αριθμούν περί τα 2.000. Κατά την δική τους οπτική η διοίκηση έχει παραβιάσει την αρχική  τους συμφωνία, που μιλούσε για κερκίδα χωρητικότητας 4.000 θέσεων.

Συμφωνούν εντέλει να συμμετάσχουν στο πρότζεκτ, οι βασικές αρχές του οποίου κατατίθενται και υπογράφονται από όλους τους συνδέσμους, οι οποίοι δεσμεύονται ότι εντός του σταδίου θα σταματήσουν να προτάσσουν τις ιδεολογικές απόψεις τους, γεγονός που στο παρελθόν υπήρξε η αιτία των περισσότερων εμφύλιων συγκρούσεων. Οι Boixos που αποτελούν πλέον (όχι άδικα) το κόκκινο πανί, μετατρέπονται σε επίσημη penya το 1995 και διακηρύσσουν ότι έχουν απομακρύνει από τις τάξεις τους τα ακροδεξιά στοιχεία.

Η Granda Joven αποτελείται τελικά από 4 διαφορετικούς συνδέσμους: Boixos Nois, Almogavers, Unibarcataris και Sang Cule. Οι Boixos εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι δυναμικοί υποστηρικτές της ομάδας ενώ οι υπόλοιποι σύνδεσμοι παραμένουν φανερά αντίθετοι στον εκτός λογικής χουλιγκανισμό των Nois.  Παρόλο που οι ηγέτες των συνδέσμων προσπαθούν να αποτρέψουν εκ νέου συγκρούσεις, οι πολιτικές διαφορές είναι τόσο ισχυρές που οι εκ νέου εμφύλιες διαμάχες είναι αναπόφευκτες.

Το 1997 οι Sang Cule εγκαταλείπουν την ιδέα της Granda Joven και επιστρέφουν στο νότιο διάζωμα. Δύο χρόνια μετά αποχωρούν και οι άλλοι σύνδεσμοι και οι Boixos Nois μένουν και πάλι μόνοι τους. Τον Δεκέμβριο του 1997 σε έναν αγώνα εναντίον της Atletico, ένα περιστατικό έρχεται για να διαταράξει και πάλι τις ισορροπίες και να δημιουργήσει πρόβλημα στον σύλλογο. 

Οι Boixos Nois απαιτούν από την διοίκηση να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός 26χρονου μέλους τους, που πριν λίγες ημέρες είχε φύγει από τη ζωή. Ο συγκεκριμένος, καταδικασμένος παλαιότερα για πολλά περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς, όταν το 1991 είχε εμφανιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ που αφορούσε τους skinheads, στην ισπανική τηλεόραση, είχε ερωτηθεί αν θεωρούσε έγκλημα την δολοφονία ενός ομοφυλόφιλου (γεγονός που είχε λάβει χώρα στη Βαρκελώνη) και απάντησε χωρίς δισταγμό όχι!

Οι Boixos απειλούσαν τώρα ότι αν δεν τηρούνταν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, θα εγκατέλειπαν τις θέσεις τους προκαλώντας προβλήματα στις υπόλοιπες κερκίδες. Τελικά, αν και αρχικά η διοίκηση ήταν αντίθετη, συμφώνησε στο αίτημα των Nois. Την ώρα λοιπόν του ενός λεπτού σιγής, πολλοί φίλαθλοι με πρώτους τους Sang Cule αποδοκίμασαν με σφυρίγματα και φώναξαν συνθήματα: «Ναζί έξω από το Camp Nou!»  Αμέσως μέλη των Boixos κατευθύνθηκαν στις κερκίδες που βρισκόταν οι Sang Cule. Η αστυνομία και το προσωπικό ασφαλείας απέτυχε να τους εμποδίσει, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να τραυματιστούν. Δύο μέλη των Sang Cule μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, ο ένας εκ των οποίων με συντριπτικά κατάγματα στο κρανίο!

Λίγες ημέρες αργότερα οι Sang Cule ανακοίνωσαν την προσωρινή διάλυση τους. Ένα μεγάλο κομμάτι τους ίδρυσε τους Dracs, οι οποίοι υφίστανται μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Δηλώνουν αντίθετοι στην χρήση βίας και παρακολουθούν πιστά τους αγώνες του συλλόγου κυρίως στο μπάσκετ και στο χάντμπολ. Σπάνια επισκέπτονταν οργανωμένα το Camp Nou, υπό τον φόβο των Boixos Nois. Η Granda Joven είχε αποτύχει.

Casuals FCB, ICC και φασισμός

Οι πρώτες φασιστικές και ακροδεξιές τάσεις στους Boixos Nois, έκαναν την εμφάνιση τους στα μέση της δεκαετίας του ’80. Μετά και την δολοφονία του Rouquier το 1991 οι Skinheads ακροδεξιοί αποφάσισαν να αλλάξουν στρατηγική για να διαφύγουν της προσοχής των αρχών. Δημιουργήθηκε έτσι το 1992 το πιο σκληροπυρηνικό παρακλάδι των Boixos, οι Casuals FCB.

Θέλοντας να αποφύγουν λοιπόν της προσοχής της αστυνομίας, άλλαξαν τρόπο ενδυμασίας (από εκεί και το.. casuals) επιλέγοντας ρούχα της Umbro, της Kappa και της Adidas και μετατράπηκαν σε “κυριλέ χούλιγκανς”. «Υιοθετούμε τα αγγλικά πρότυπα και αφήνουμε στην άκρη τις ιταλικές επιρροές» (συνέντευξη μέλους των Casuals, Μάιος 1992)

Παρόλο που θεωρητικά επιθυμούν να μείνουν στην αφάνεια, παραδόξως υψώνουν πανό με το όνομα τους στο Camp Nou, ενώ η δράση τους είναι τόσο έντονη που αναπόφευκτα γίνονται το επίκεντρο αρνητικής δημοσιότητας και συνδέονται μάλιστα με μια σκληροπυρηνική Βρετανική ακροδεξιά οργάνωση, την διαβόητη Combat 18. Ακόμη και μέλη των Blanquiazules (των φανατικών της Espanyol) εντάσσονται στις τάξεις τους, ακλόνητη απόδειξη ότι η παρουσία και των Casuals καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την Barcelona.

Όλοι τους σε ηλικίες μεταξύ των 20 και 30, προχωρούν σε τρομερούς βανδαλισμούς και πληγώνουν και αυτοί τον σύλλογο. Στις 16 Ιανουαρίου 2000, σε έναν αγώνα των blaugrana στην Σαραγόσα, αγοράζουν κρυφά εισιτήρια μέσα στην κερκίδα των αντίπαλων οπαδών και ακολουθεί πραγματικό μακελειό. Δεν περιορίζονται όμως μόνο σε εντός των συνόρων διενέξεις.

Τον Σεπτέμβριο του 2002, ενώ η Barcelona ετοιμάζεται να αγωνιστεί στα πλαίσια του Champions League με την Βελγική Bruge στο Camp Nou, κάποιοι φανατικοί Βέλγοι απειλούν μέσω διαδικτύου τους Boixos και τους Casuals FCB. Πριν τον αγώνα, σε ένα μπαρ όπου οπαδοί των φιλοξενούμενων είναι συγκεντρωμένοι, πραγματοποιείται άλλη μια σύγκρουση. Μαχαίρια και  μπουκάλια στον αέρα συνθέτουν το σκηνικό της μάχης. Η αστυνομία συλλαμβάνει 5 οπαδούς των Casuals. Οι 4 αφήνονται ελεύθεροι λίγο πριν την έναρξη του αγώνα.

Ναζιστικά σύμβολα, ρατσιστικές προσβολές και προπηλακισμοί, είναι το υπόβαθρο των Casuals και των Boixos, μέσα σε έναν πραγματικό ναό της δημοκρατίας όπως είναι το Camp Nou. Ακόμη και οι παραδοσιακά καλές σχέσεις τους με τους οργανωμένους ομάδων κυρίως από την χώρα των Βάσκων, διαταράσσονται. Τον Ιανουάριο του 1995 μέλη των Boixos επιτίθενται απροκάλυπτα μέσα στο Camp Nou σε δύο οπαδούς της Athletic Bilbao. Το ίδιο συμβαίνει και με οπαδούς της Atleti (Frente Atletico) ενώ αναφορές της αστυνομίας μιλούν για κοινό δίκτυο εγκληματικότητας στην Βαρκελώνη και την Μαδρίτη, μεταξύ των Casuals FCB και των παιδιών του Φράνκο, τους Ultras Sur της Ρεάλ Μαδρίτης δηλαδή.  

«Υπήρξαν κάποιες αξιοσημείωτες μεταμορφώσεις. Αριστερών πεποιθήσεων οπαδοί μετατρέπονταν σε ακροδεξιούς skinheads μέσα σε μια νύχτα! Έχω στην κατοχή μου φωτογραφίες με ανθρώπους που φέρουν σβάστιγκες και κάποτε δήλωναν αριστεροί. Είχαν κάνει μάλιστα και φυλακή για χάρη της ιδεολογίας τους και τώρα.. Τι να πω, φαίνεται ότι αλλάζουν απόψεις ανάλογα με την μόδα των καιρών..» (Συνέντευξη μέλους των Boixos, Απρίλιος 2004)

Εκτός των Casuals FCB, αναφοράς αξίζει και άλλο ένα γκρουπ, οι ICC (Inter City Cule). Αποτελούμενοι από πρώην μέλη των Cel lules Blaugranes, οι ICC πήραν το όνομα τους από τους οπαδούς μιας αγγλικής ομάδας, της West Ham Utd. Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα μικρό γκρουπ 15 ατόμων που ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι αλλά και κατά της φασιστικής ιδεολογίας. «Θεωρούμε τους εαυτούς μας χούλιγκανς. Θα παλέψουμε με οπαδούς άλλων ομάδων, δεν θα επιτεθούμε όμως ποτέ σε έναν πατέρα που θα είναι στο γήπεδο με το παιδί του, ακόμη και αν είναι φίλαθλος της Μαδρίτης.» (συνέντευξη μέλους ICC, Απρίλιος 2004)

Η γνώμη των ICC για τους Boixos Nois και τους Casuals FCB αντικατοπτρίζεται στην ίδια συνέντευξη: «Αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ. αναφέρονται στους Nois) πιστεύουν ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές ανθρώπων. Αυτή είναι μια ανοησία, επειδή ο ρατσισμός καμία σχέση δεν έχει με τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της Καταλονίας και της Barcelona, που έχουν παράδοση στην υποδοχή και ενσωμάτωση μεταναστών. Εμείς πιστεύουμε μόνο στους Paisos Catalans και τα αυτόνομα Καταλανικά εδάφη..»

Οι ICC, μεγάλοι πλέον σε ηλικία και οι περισσότεροι με οικογένειες, έχουν εγκαταλείψει την χρήση βίας. Συνεχίζουν πάντως να δίνουν το παρών στους αγώνες στο Camp Nou.

Τα παιδιά του προέδρου

Από το καλοκαίρι του 2000 την προεδρία του συλλόγου ανέλαβε ο Joan Gaspart. Κατηγορήθηκε πολλάκις ότι διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους Boixos Nois αλλά και με ηγετικά στελέχη των Casuals FCB. Οι ενέργειες του, είναι αλήθεια ότι υπήρξαν τουλάχιστον περίεργες.

Είχε προσωπικά εκφράσει πολλές φορές δημόσια την συμπάθεια του για τους Boixos, δηλώνοντας μάλιστα ότι όταν θα αποχωρούσε από τον προεδρικό θώκο θα γινόταν μέλος του συνδέσμου! Διατηρούσε βέβαια ήδη από το 1995 (χρονιά που οι Boixos μετατράπηκαν σε επίσημη penya) στην κατοχή του, την κάρτα μέλους με αριθμό Νο1. Οι Boixos Nois αποκαλούνταν πλέον, “τα παιδιά του προέδρου.”

Τους είχε παραχωρηθεί δικός τους χώρος στο Camp Nou όπου φύλασσαν τα εμβλήματα τους και αυτό ήταν το λιγότερο. Ο σύλλογος παραχωρούσε εισιτήρια σε χαμηλότερες τιμές, ακόμα και δωρεάν είσοδο στο γήπεδο, σε μέλη των Boixos Nois και των Casuals FCB. «Πολλά εισιτήρια που τα παίρναμε δωρεάν από την διοίκηση, τα πουλούσαμε μετά στη μαύρη αγορά για να καλύψουμε τις ..οικονομικές μας ανάγκες!» (συνέντευξη μέλους των Boixos, το 2004)

Διαβόητα μέλη ταξίδευαν επίσης μαζί με την ομάδα σε εκτός έδρας αναμετρήσεις και έμεναν μάλιστα στο ίδιο ξενοδοχείο με την αποστολή, με όλα τα έξοδα πληρωμένα από την διοίκηση, άλλοι πάλι προσλαμβάνονταν από ανθρώπους του Δ/Σ στις προσωπικές τους επιχειρήσεις ως προσωπικό ασφαλείας σε ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης.

Αποσπασματικά, γίνονταν κάποιες προσπάθειες για να περιοριστεί η δράση τους μέσα στο Camp Nou, όπως ήταν η τοποθέτηση γυάλινου τοίχου στις αρχές του 2003 στο βόρειο και το νότιο κάτω διάζωμα του σταδίου, για να απομονωθούν από το υπόλοιπο γήπεδο, παρά τις αντιρρήσεις της τοπικής κυβέρνησης που πίστευε ότι η κίνηση αυτή θα προκαλούσε περαιτέρω συγκρούσεις. 

Επίσης τον Ιανουάριο του 2003 δόθηκαν από την διοίκηση περίπου 2.000.000€ για επιπρόσθετα μέτρα ασφαλείας, που αφορούσαν κυρίως τον περιορισμό ρίψης αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο, γεγονός που είχε αρχίσει να κοστίζει ποικιλοτρόπως πλέον στην Barcelona τόσο οικονομικά (υπό την μορφή προστίμων και τιμωρίας της έδρας) όσο και σε επίπεδο γοήτρου.

Τα φαινόμενα βίας ωστόσο συνεχίζονταν. Τον Αύγουστο του 2003 σε αγώνα εναντίον της Boca Juniors, τρία μέλη των Casuals επιτέθηκαν σε 2 Μαροκινούς. Και οι δύο άτυχοι άνθρωποι, μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο για να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Η διοίκηση Gaspart (που είχε στο μεταξύ αποχωρήσει από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους) ακροβάτησε σε μια ισορροπία τρόμου. Η επίσημη Barcelona κινδύνευε να συνδεθεί με συμπεριφορές που ουδεμία σχέση δεν είχαν με τις αρχές που διέπουν από τα γεννοφάσκια του ακόμη, τον σύλλογο.

Κυνήγι δικαίων και αδίκων ή κάθαρση;

«Οι στρατηγικές που ακολουθούνταν έως τώρα, ήταν προσωρινές και δεν έπειθαν. Όποτε οι Boixos Nois αντιδρούσαν, κάναμε πίσω. Υπήρχαν φυσικά άνθρωποι που δούλευαν πάνω στα θέματα βίας, αλλά τίποτα οργανωμένο. Όπως γνωρίζετε επίσης, όλοι οι φάκελοι που αφορούν μέλη των Boixos, έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί.» (συνέντευξη του υπεύθυνου ασφαλείας της διοίκησης Laporta, Μάιος 2004).

Τα πράγματα για τους Boixos Nois από το καλοκαίρι του 2003 φαίνεται να αλλάζουν δραματικά. Μετά την αποχώρηση Gaspart (Φεβρουάριος 2003) και την μεταβατική διοίκηση Enric Reyna, τις τύχες του συλλόγου αναλαμβάνει η διοίκηση Laporta. Δηλώνει αποφασισμένη να τους απομακρύνει από τον σύλλογο και συνεργάζεται στενά με τις διωκτικές αρχές. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ήδη η βάση των Boixos ήταν διαιρεμένη. Πολλά μέλη τους είχαν ήδη αποχωρήσει είτε για να διαφύγουν της προσοχής της αστυνομίας, είτε λόγω των μεταξύ τους ιδεολογικών διαφορών.

Στον πρώτο επίσημο αγώνα για το πρωτάθλημα την αγωνιστική περίοδο 2003-04, επιτρέπεται η είσοδος στο γήπεδο μόνο 20 μελών του συνδέσμου, οι οποίοι φωνάζουν συνθήματα: «Ένα πραγματικό μέλος, μένει έξω από το γήπεδο…» ενώ στην διάρκεια εκείνης της χρονιάς η παρουσία τους στους εντός έδρας αγώνες δεν ξεπερνά ποτέ σε αριθμό τα 50 άτομα.

Οι δύο αγώνες απέναντι στην Deportivo La Coruna την ίδια σεζόν, αφιερώνονται στην μνήμη του Manuel Rios Suarez (που έχασε τη ζωή του σε επεισόδια). Πριν τον αγώνα στο Camp Nou οι δύο ομάδες κρατούν ένα πανό που αναγράφει “Όχι Στη Βία”. Η επίσημη Barcelona φτιάχνει κοντά στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου έναν “τοίχο κατά της βίας.” Εκατοντάδες φίλαθλοι αλλά και επισκέπτες από άλλες χώρες υπογράφουν πάνω του. Οι Boixos Nois σβήνουν με graffiti τις υπογραφές και αναγράφουν απειλητικά συνθήματα κατά της νέας διοίκησης.

Η βία εν τω μεταξύ εκτός γηπέδου συνεχίζεται αν και σε μικρότερη συχνότητα σε σχέση με παρελθόντα έτη. Μέλη των Casuals FCB και των Boixos Nois που συχνάζουν σε μπαρ στην περίμετρο του Camp Nou, επιτίθενται σε φιλοξενούμενους οπαδούς αλλά και σε φίλους της ομάδας.  Οι εκτός έδρας αναμετρήσεις της Barcelona εξακολουθούν να αποτελούν άλυτο πρόβλημα. Boixos και Casuals επιτίθενται εντός γηπέδων σε άλλους συνδέσμους, αρπάζοντας πανό, ντραμς και προπηλακίζοντας κόσμο.

Ταυτόχρονα οι επιθέσεις και οι προσβολές στην διοίκηση Laporta και στον ίδιο προσωπικά, συνεχίζονται μέχρι και το 2009 όταν τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς στο Μόναχο, μέλη των Boixos Nois επιτίθενται σε άτομα της προσωπικής ασφάλειας του προέδρου. Αναγνωρίζεται ο άνθρωπος που τους πούλησε τα εισιτήρια για να μεταβούν στο Μόναχο και να παρακολουθήσουν τον αγώνα απέναντι στην Bayern.  Πρόκειται για τον γραμματέα ενός κατά τ’ άλλα φιλήσυχου συνδέσμου, της La Pena Barcelonista Riojana De Logrono. Ο σύνδεσμος δηλώνει άγνοια για την κίνηση του μέλους της και τον αποβάλει από τις τάξεις του.

Ωστόσο η διοίκηση Laporta κατηγορείται από μερίδα φιλάθλων που ισχυρίζεται ότι τα σκληρά μέτρα και ο αποκλεισμός από το γήπεδο των Boixos Nois και των Casuals, συμπαρασύρει και άλλους συνδέσμους που ουδεμία σχέση έχουν με βίαιες συμπεριφορές. Στην επταετία Laporta συνέβησαν πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές τους οργανωμένους και την διοίκηση του Καταλανού δικηγόρου, κάποια από τα οποία αναφέρονται στο αφιέρωμα που έχουν κάνει οι balacticos στον Laporta οπότε εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε και εδώ. Οι Boixos Nois πάντως, σταδιακά περιορίζονται και η δράση τους μειώνεται.

Από το καλοκαίρι του 2010 η διοίκηση Laporta αποτελεί παρελθόν. Αναλαμβάνει ο Sandro Rosell. Οι Boixos Nois εν έτη 2012 εξακολουθούν να υφίστανται (έχουν και την δική τους επίσημη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο) ωστόσο η παρουσία τους στις εντός έδρας αναμετρήσεις είναι ισχνή και δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα σε ένα διάστημα 30 χρόνων από την ίδρυση τους, οι σχέσεις των Boixos Nois με τις εκάστοτε διοικήσεις του συλλόγου ήταν στο σύνολο τους διφορούμενες. Σίγουρα έγιναν λάθος εκτιμήσεις, καθώς κάποιες διοικήσεις τους παραχώρησαν προνόμια θέλοντας να τους κρατήσουν μακριά από ακρότητες εντός του Camp Nou, θεωρώντας (κατά την γνώμη μου λανθασμένα) ότι μόνο εκεί καθρεφτίζεται η εικόνα του συλλόγου.

Από την άλλη μεριά, η ιδιαίτερη πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα της Barcelona, υπήρξε ευχή και κατάρα για τους ίδιους τους χούλιγκανς. Σε μια περιοχή με τόσο ευαίσθητες και εύθραυστες ισορροπίες, όπως είναι η Καταλονία, βρήκαν τον χώρο που χρειαζόταν και προτάσσοντας τον ριζοσπαστικό Καταλανικό εθνικισμό, προχώρησαν σε ακρότητες που καμία σχέση δεν είχαν με τις ιδέες που θεωρητικά ευαγγελίζονταν. Ωστόσο κάποιες ακροδεξιές και εθνικιστικές αντιλήψεις που εισχώρησαν πολύ νωρίς στα ενδότερα τους, προκάλεσαν την διάσπαση του πυρήνα τους και έφεραν νομοτελειακά την περιθωριοποίηση τους.

Ζήτησα ενόσω επεξεργαζόμουν αυτόν τον Φάκελο, από τον φίλο Dimo El Grec, που ζει στην Βαρκελώνη, να μου μεταφέρει (όσο είναι δυνατόν) πως ο ίδιος οσμίζεται την αντίληψη και την γνώμη των απλών ανθρώπων εκεί, για τους Boixos Nois. Μου μετέφερε λιτά ότι ο κόσμος δεν τους βλέπει με καλό μάτι και τους θεωρεί χούλιγκανς. Θα μπορούσε να είναι και αλλιώς; 

Πηγές: Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του αφιερώματος, βασίστηκε στην μελέτη του Ramon Spaaij, λέκτορα και ερευνητή σε δύο πανεπιστήμια κοινωνιολογίας, στο Άμστερνταμ και την Μελβούρνη , όπως αυτή αποτυπώθηκε στο εξαιρετικό βιβλίο “Undestanding Football Hooligansm (2006)”. Άλλες πηγές: La Vanguardia, El Mundo Deportivo, Sport, wikipedia, Guardian, boixosnois.com,ultras-tifo.net. 

Νίκος Περπερίδης