Dream Team: Είκοσι Χρόνια Από Το Όνειρο.

Στα πλαίσια της αρθρογραφίας φίλων, οι balacticos σήμερα έχουν την τιμή να δημοσιεύσουν ένα άρθρο του Χρήστου Αποστόλου, αφιερωμένο στην αυθεντική Dream Team, με αφορμή την συμπλήρωση σε λίγες ημέρες, είκοσι χρόνων από την πρώτη εμφάνιση της στο παγκόσμιο στερέωμα. 

Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την εμφάνιση στο παγκόσμιο μπάσκετ μιας ομάδας που ως τότε δεν είχε εμφανιστεί ποτέ σε γήπεδα μπάσκετ. Μιας ομάδας στην οποία έπαιζαν οι καλύτεροι από τους καλύτερους. Της θρυλικής Dream Team. Σε αυτό το πρώτο μου άρθρο στους balacticos θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με την Dream Team, την καλύτερη ομάδα που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι να έχω δει να αγωνίζεται. Της αμερικάνικης εθνικής ομάδας μπάσκετ που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, στη Βαρκελώνη. 

Βέβαια αυτόν τον τίτλο θα μπορούσαν να διεκδικούν και άλλες δυο ομάδες που εμφανίστηκαν και πάλι σε Ολυμπιακούς Αγώνες πριν από αυτή. Η πρώτη, ήταν ομάδα που συμμετείχε το 1960 στη Ρώμη, που ούτε σε ονόματα υστερούσε (Τζέρι Λούκας, Ουόλτ Μπέλαμι, Όσκαρ Ρόμπερτσον, Τζέρι Ουέστ κλπ) ούτε και επιδόσεις (99,6 πόντοι σε κάθε αγώνα, ποσοστό ευστοχίας 60% και μικρότερη διαφορά 24 πόντοι), που είχε από τον τύπο της εποχής το παρατσούλκι Ρολς-Ρόις (και με ταχύτητα έτρεχε και αστραφτερή πολυτέλεια διέθετε). Ή η ομάδα που μετείχε στους αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες (Πάτρικ Γιούιν, Κρις Μάλιν, Ουέιμαν Τίσντεϊλ, Σαμ Πέρκινς και βεβαίως Μάικλ Τζόρνταν), η οποία κέρδιζε τους αντιπάλους της με μέσο όρο διαφορά 32 πόντους (τυχεροί οι Δυτικογερμανοί στα προημιτελικά έχασαν με 11) και ευστοχία 56%. Όμως αυτές οι ομάδες αποτελούνταν από παίχτες κολλεγίων. Πως δημιουργήθηκε όμως αυτή η ομάδα; Και τι ήταν αυτό που της έδωσε το χαρακτηρισμό της Dream Team, της Ομάδας Όνειρο;

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Το 1989, στο ετήσιο συνέδριο της η FIBA, αποφάσισε με ψήφους 56-13 να εγκαταλείψει την υποκρισία του ψευδό-ερασιτεχνισμού και να επιτρέψει στους επαγγελματίες να συμμετάσχουν στις διοργανώσεις της. Από εδώ και πέρα οι παίχτες του ΝΒΑ μπορούσαν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Ο τότε γ. γ της FIBA Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς ήταν ο βασικός εκφραστής αυτής της ιδέας. «Το ιδανικό είναι να παίζουν οι καλύτεροι κόντρα στους καλύτερους. Μόνο έτσι θα προοδεύσει το άθλημα», έλεγε ο Γιουγκοσλάβος. Και όσοι του θύμιζαν ότι οι Αμερικανοί θα μονοπωλούσαν πάλι την κορυφή, είχε έτοιμη απάντηση: «Το ίδιο συνέβαινε από το 36 ως το 72!». Οι Ευρωπαίοι πανηγύριζαν. Οι Αμερικανοί, πάλι, όχι! Άλλωστε είχαν ψηφίσει κατά. Τρόμο προκαλούσε στις ομάδες του ΝΒΑ η ιδέα ενός σοβαρού τραυματισμού σε ξένο έδαφος για το τίποτα. Έτσι το έβλεπαν τότε. Άλλες ζητούσαν υπέρογκα ποσά για να ασφαλίσουν τους παίχτες τους. Άλλες δεν το συζητούσαν καν. Αρκούσε μια και μόνο κουβέντα του Μάτζικ Τζόνσον. «Θέλω να παίξω στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης». Αυτό ήταν!

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Στην ομάδα αυτή αποφασίστηκε να κρατηθούν μια ή δυο θέσεις για κολεγιακούς αστέρες. Οι άλλες θέσεις ήταν κλεισμένες για τους καλύτερους των καλύτερων. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι οι αστέρες του ΝΒΑ περίμεναν ο ένας τι θα κάνει άλλος. Ο Μάτζικ περίμενε τον Μπερντ, ο Μπερντ τον Τζόρνταν και ο Τζόρνταν τον Μάτζικ. Και η επιτροπή που θα επέλεγε την ομάδα, τους περίμενε όλους μαζί. Στη Βαρκελώνη έπρεπε να πάει μια δωδεκάδα για την οποία η ήττα δεν θα αποτελούσε καν φευγαλέα σκέψη.

Προπονητής επελέγη ο Τσακ Ντέιλι. Ο Πρίγκιπας της Απαισιοδοξίας και δις πρωταθλητής ΝΒΑ με τους Ντιτρόιτ Πίστονς. Ο Ντέιλι φοβόταν την αποτυχία περισσότερο από κάθε άλλο. Και γι’ αυτό το λόγο πρόσεξε και την παραμικρή λεπτομέρεια στη συγκρότηση της ομάδας. Έτσι, έθεσε τις προδιαγραφές του για την ομάδα: Παίχτες με μυαλό και ενθουσιασμό. Παίχτες που να μπορούν να καλύψουν παραπάνω από μια θέσεις. Κάποιους που να χρεωθούν το ρόλο του ηγέτη. Ομαδική δουλειά, χρειάζονταν ριμπάουντ, σκριν, πάσες, άμυνα, τρέξιμο και όχι μάρκετινγκ, θέαμα και χαμόγελα. Καλούς σουτέρ για την αναπόφευκτη ζώνη των Ευρωπαίων και έναν ευέλικτο σέντερ που να προλαβαίνει να βγαίνει στην περιφέρεια να μαρκάρει και να επιστρέφει στη θέση του. Τι τύχη! Ότι και αν ήθελε το είχε το ΝΒΑ!

Ο Ντέιλι, στη μοναδική φορά που συναντήθηκε με την 13μελή επιτροπή που θα επέλεγε την ομάδα, στις 7 Απριλίου 1991 στο Ορλάντο, παρέδωσε μια λίστα με 26 παίχτες για να επιλεγεί η ομάδα. Και να ποιους:

-         Έξι point guards: Μάτζικ Τζόνσον, Αιζάια Τόμας, Τζον Στόκτον, Κέβιν Τζόνσον, Τιμ Χάρνταγουεϊ, Τέρι Πόρτερ

-        Τέσσερις shooting guards: Μάικλ Τζόρνταν, Τζο Ντούμαρς, Κλάιντ Ντρέξλερ, Ρέτζι Μίλερ

-              Πέντε small forwards: Σκότι Πίπεν, Κρις Μάλιν, Λάρι Μπερντ, Ντομινίκ Ουίλκινς, Μπέρναρντ Κινγκ

-                  Έξι power forwards: Καρλ Μαλόουν, Ντένις Ρόντμαν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Μπακ Ουίλιαμς, Τζέιμς Ουόρθι, Κέβιν ΜακΧέιλ

-     Πέντε centers: Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Πάτρικ Γιούιν, Μπραντ Ντόχερτι, Ρόμπερτ Πάρις, Μπιλ Λαμπίερ

Η επιτροπή κατέληξε στους εφτά άκρως απαραίτητους: Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον, Ρόμπινσον, Γιούιν, Πίπεν, Μαλόουν, Μάλιν. Από εκεί και πέρα άρχισε το… κόψιμο. Η επιτροπή άρχισε να κόβει παίχτες με βάση αγωνιστικά κριτήρια κυρίως, για να καταλήξει στους υπόλοιπους. Οι παραπάνω εφτά εγκρίθηκαν από όλα τα μέλη. Ο Μπάρκλεϊ, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις, μέσα και αυτός. Ο Ρόμπινσον, που είχε πέσει στα δόντια του Σαμπόνις τέσσερα χρόνια πριν στη Σεούλ, ήταν ο πιο πρόθυμος από όλους. Ο Τζόρνταν ρώτησε μόνο δυο πράγματα: Πόσο καιρό θα έπαιρνε αυτή η ιστορία και ποιος θα ήταν ο προπονητής; «Θα απαντήσω σε 24 ώρες», είπε. Και έτσι έγινε. «Θα παίξω», απάντησε μια μέρα μετά. Άρα αυτομάτως έμενε εκτός ο Τόμας, ορκισμένος εχθρός του Τζόρνταν. Μέσα, λοιπόν, ο Στόκτον. Μέσα και οι Μπερντ, Ντρέξλερ. Μέσα και ο Κρίστιαν Λέτνερ, αστέρας του κολεγιακού πρωταθλήματος με το Ντιούκ, πρωταθλητής εκείνη τη χρονιά. Ήξερε από την αρχή ότι κυρίως θα κουβαλούσε τις βαλίτσες των άλλων και θα έτρεχε για τα θελήματα και είπε… yes με κεφαλαίο Υ! Ο Πίπεν δέχτηκε αμέσως, ο Μάτζικ ήταν ο μόνος σίγουρος. 

Κάπως έτσι γεννήθηκε η πρώτη Ομάδα Όνειρο. Και οι παίχτες που την αποτελούσαν, με προπονητή τον Τσακ Ντέιλι, ήταν: Κρίστιαν Λέτνερ, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Πάτρικ Γιούιν, Λάρι Μπερντ, Σκότι Πίπεν, Μάικλ Τζόρνταν, Κλάιντ Ντρέξλερ, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ και Μάτζικ Τζόνσον (με τη σειρά που φορούσαν τα νούμερα από το 4 στο 15).

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Τι έπρεπε να κάνει λοιπόν αυτή η ομάδα; Πρώτα-πρώτα, να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πως; Ναι, καλά διαβάσατε. Η τροπαιοθήκη των Αμερικανών ήταν απελπιστικά άδεια από το καλοκαίρι του 1986, όταν και κατέκτησαν το χρυσό στο Παγκόσμιο  Πρωτάθλημα μπάσκετ στην Ισπανία. Ούτε το 87 στο Παναμερικανικό εντός έδρας δεν τα κατάφεραν (έχασαν από τη Βραζιλία του Όσκαρ Σμιντ), ούτε και το 90 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Αργεντινή. Στους δε Ολυμπιακούς της Σεούλ έπεσαν πάνω στον Σαμπόνις και την σοβιετική αρκούδα και δεν έπαιξαν καν τελικό. Έτσι, έπρεπε να περάσουν από το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα μπάσκετ που οι ίδιοι διοργάνωσαν στο Πόρτλαντ, για να προκριθούν στη Βαρκελώνη. Αρκεί να τερμάτιζαν στην πρώτη τετράδα. Σιγά το δύσκολο…

Η ομάδα μαζεύτηκε για προετοιμασία στην Λα Χόλα της Καλιφόρνια και το διασκέδαζαν σε υπερβολικό βαθμό! Η σκέψη ότι θα περνούσαν σχεδόν όλο το καλοκαίρι μαζί, τα πάρτι, το γκολφ, η πλάκα, τους έφτιαχνε τη διάθεση. Σοβαρότητα; «Θα σοβαρευτούμε όταν περάσουμε τον Ατλαντικό. Αντί για έξι ώρες γκολφ την ημέρα, θα παίζουμε τρεις!». Τάδε έφη, Λάρι Μπερντ. Αλλά τι είχαν να φοβηθούν;

Έφτασε λοιπόν η ώρα για να ξεκινήσει το σόου στο Ρόουζ Γκάρντεν του Πόρτλαντ, την έδρα των Μπλέιζερς. Πρώτος αγώνας εναντίων της Κούβας. Τι ήξεραν οι αμερικανοί για την Κούβα; «Ότι την κυβερνάει ένας ασουλούπωτος τυπάκος με γένια» η σχετική απάντηση του καπετάν φασαρία Τσαρλς Μπάρκλεϊ σε σχετική ερώτηση Αργεντινού δημοσιογράφου. Ξεκίνησε, λοιπόν ο αγώνας και ο Λάρι Μπερντ σκόραρε το πρώτο καλάθι αυτής της ομάδας. Στα πρώτα λεπτά του αγώνα εκείνου υπήρχε κάπως στον πάγκο των Αμερικανών που δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ο Ντέιλι. «Μην χαλαρώνετε!», φώναζε. Τα πράγματα στη θέση τους ανέλαβε να βάλει ο Μπάρκλεϊ. «Ηρέμησε, Τσακ. Η πεντάδα σου αξίζει 100 εκατομμύρια δολάρια! Παλουκώσου, λοιπόν». Και έστειλε, κυριολεκτικά, κάθε κατεργάρη στον πάγκο του!

Τι φοβόταν, όμως, ο Ντέιλι; Τους αντιπάλους; Όχι. ΕΣΣΔ δεν υπήρχε, το ίδιο και η Γιουγκοσλαβία και στο Παναμερικανικό κανένας δεν μπορούσε να κοιτάξει τους Αμερικανούς στα μάτια. Φοβόταν τους τραυματισμούς, την κόπωση και την υπερβολική αυτοπεποίθηση. Και το στραπάτσο του… 1992! Το ποιο; Οι Αμερικανοί, στα πλαίσια της προετοιμασίας, έπαιξαν 20λεπτο φιλικό με μια ομάδα αστέρων του κολεγίων (Άνφερνι Χάρνταγουεϊ, Γκραντ Χιλ, Άλαν Χιούστον, Τζαμάλ Μάσμπερν, Κρις Ουέμπερ και Έρικ Μόντρος μεταξύ άλλων) με Ευρωπαίους διαιτητές και κανονισμούς της FIBA. Ηττήθηκαν με 62-54! Και αυτή ήταν η μοναδική ήττα αυτής της ομάδας, έστω και σε μισό ημίχρονο!

Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες στο Πόρτλαντ γεννήθηκε το ερώτημα «Να νικάμε με πολλά ή με λίγα;». Και πάλι η απάντηση δόθηκε από τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ: «Αν νικάμε με πολλά, θα μας κατηγορούν ότι το παρακάνουμε επίτηδες. Αν νικάμε με λίγα, θα λένε ότι κάτι δεν πάει καλά». Και προτίμησαν την πρώτη λύση… Η Κούβα έχασε με 136-57. Οι παίχτες της στην παρουσίαση των ομάδων χειροκροτούσαν τους αντιπάλους του. Στο τέλος, στήθηκαν για φωτογραφίες, ζήτησαν καπέλα και φανέλες. Ο Μάτζικ αρνήθηκε ευγενικά. Ο Μαλόουν τσαντίστηκε. Βλέπετε, είχε συνηθίσει να παίζει εναντίων πολεμιστών και όχι θαυμαστών. Εκείνο το πρώτο ματς των Αμερικανών αστέρων, εκείνη την πρώτη παράσταση αυτής της ανεπανάληπτης ομάδας, ο προπονητής της ο Τσακ Ντέιλι, την παρομοίασε με πίνακα του Πικάσο.

Τα παιχνίδια στο Πόρτλαντ συνεχίστηκαν ως το τέλος στον ίδιο ρυθμό για τις ΗΠΑ, που η χειρότερη επίδοση τους στην επίθεση ήταν οι 105 πόντοι απέναντι στους σκληροτράχειλους γείτονές τους Καναδούς (Καζανόβσκι, Ράουτινς, Γουίλτζερ, Σμρεκ, Γουένινγκτον). 105-61 για την ιστορία το σκορ. Οι ΗΠΑ πήραν φυσικά την πρόκριση (φυσικά…) και μαζί τους εισιτήριο για την Καταλονία τσέκαραν και η Βενεζουέλα (αντίπαλος στον τελικό), το Πουέρτο Ρίκο και η Βραζιλία. Η παρέα του Όσκαρ Σμιντ ήταν η μόνη από πού δεν συνάντησε τους Αμερικανούς σ’ αυτή τη διοργάνωση. Παρόλα αυτά, ο Όσκαρ ζήτησε αυτόγραφο από τον Μπερντ (το είδωλό του όπως ο ίδιος δήλωσε) και αυτός έγραψε και αφιέρωση: «Σε περιμένω να παίξουμε μονό στο Φρεντς Λικ (σ. σ: η γενέτειρα του Μπερντ στην Ιντιάνα)». Για την ιστορία ο Μπερντ σημείωσε το τελευταίο καλάθι των ΗΠΑ στον τελικό με την Βενεζουέλα. 

ΒΓΑΛΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Οι αστέρες των ΗΠΑ προσγειώθηκαν λοιπόν στην Ευρώπη. Πρώτη στάση το Μονακό, για φιλικό με τη Γαλλία (111-71 κέρδισαν οι ΗΠΑ) και… γεύμα με τον πρίγκιπα Ρενιέ. «Ο μόνος γαλαζοαίματος που είχα συναντήσει ποτέ ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν», είπε για λογαριασμό των παικτών ο Μάτζικ Τζόνσον.

Και ήρθε η ώρα για τη στιγμή που όλος ο μπασκετικός πλανήτης περίμενε. Οι αστέρες του ΝΒΑ παρέλασαν κανονικά με την υπόλοιπη ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Και στις 26 Ιουλίου άρχισε το σόου. Το μπάσκετ δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιο.

Πρώτη αντίπαλος των Αμερικανών η Αγκόλα. Η πρωταθλήτρια της Αφρικής δεν προσδοκούσε και πολλά απέναντι στους αστέρες των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ προηγήθηκαν 31-0 (τελικό 116-48) και το μόνο άξιο αναφοράς ήταν η άνευ λόγου και αιτίας αγκωνιά του Μπάρκλεϊ στον Αγκολέζο Ερλάντερ Κοΐμπρα. «Με χτύπησε και τον χτύπησα» είπε ο σερ Τσαρλς, αλλά κανείς δεν είδε κάτι τέτοιο, ούτε καν στα ριπλέι της ισπανικής τηλεόρασης. Μέχρι και ο Τζόρνταν τον επέπληξε στη συνέντευξη τύπου. Και άλλο αξιοσημείωτο; Σε μια στιγμή ένας Αγκολέζος μάρκαρε τον Μάτζικ Τζόνσον όταν γύρισε προς τον πάγκο της ομάδας του και… κλικ! Στο τέλος, οι Αγκολέζοι στήθηκαν για φωτογραφίες με τους άσσους του ΝΒΑ και είπαν και ευχαριστώ.

Το παιχνίδι που όλοι περίμεναν, ήταν αυτό της 2ης αγωνιστικής, μια μέρα μετά, εναντίον της Κροατίας. Το «ντέρμπι». Καλού κακού, ο Ντέιλι έβαλε τους παίχτες του να μάθουν 2-3 συστήματα των Κροατών. Δεν το έκανε για καμιά άλλη ομάδα! Το παιχνίδι που περίμενε όσο κανείς άλλον ο Σκότι Πίπεν. Και υπήρχε λόγος: Τόνι Κούκοτς. Ο Πίπεν μισούσε τον Κούκοτς χωρίς καν να τον ξέρει, επειδή τα αφεντικά των Μπούλς έδιναν στον Κροάτη άσσο 3 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, τη στιγμή που ο Τζόρνταν έπαιρνε 2,5 και ο ίδιος ο Πίπεν μόλις 700.000. «Αυτόν άστον σε μένα» ήταν η απαίτηση προς τον Ντέιλι και δεν του χάλασε το χατίρι. 40 λεπτά μετά ο Κούκοτς ζούσε τον εφιάλτη έχοντας μόλις 4 πόντους με 2/11 σουτ και 7 λάθη. Ο Πίπεν απολάμβανε τον θρίαμβο του βάζοντας ο ίδιος το κερασάκι στην τούρτα. Σε έναν αιφνιδιασμό κοίταξε δεξιά, προσποιήθηκε ότι θα αφήσει την μπάλα στον Μάλιν, έδωσε πάσα με το δεξί χέρι, την άρπαξε με το αριστερό του πριν απομακρυνθεί και την άφησε στο καλάθι. Ασσίστ στον εαυτό του!

Εναντίον της Γερμανίας το πρόβλημα ήταν άλλο. Ο Μάτζικ ήταν ελαφρά τραυματίας στο γόνατο και δεν μπορούσε να παίξει, ούτε και ο επίσης ελαφρά τραυματίας Στόκτον. Ποιος θα έπαιζε λοιπόν πλέι μέικερ; Ο Τζόρνταν! Κανένα πρόβλημα! Ο Μάικλ ανάλαβε να οργανώσει το παιχνίδι και μοίρασε, έτσι για πλάκα, 15 ασσίστ! Και ο Μπερντ εκείνο το βράδυ, προς το τέλος της μεγάλης καριέρας του και παρά την ταλαιπωρημένη του πλάτη, έτρεχε και σούταρε σαν μικρό παιδάκι. 19 πόντους, πρώτος σκόρερ του αγώνα.

Όμως άλλος ήταν εκείνος που δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Και αυτός ήταν ο Όσκαρ Σμιντ. Μια επιτιμητική δήλωση ενός συμπαίκτη του για τους Αμερικανούς είχε αποδοθεί λανθασμένα στον ίδιο, οι Αμερικανοί δεν είχαν ξεχάσει το πάθημα της Ινδιανάπολις το 87 (με παρόντα τον Ρόμπινσον) ε, δεν ήθελε και πολύ. Παρόλα αυτά ο μεγάλος Βραζιλιάνος έβαλε με τον τρόπο του 24 πόντους, κυρίως στο 2ο ημίχρονο που οι Αμερικανοί είχαν βαρεθεί.

Μετά και τον διαδικαστικού χαρακτήρα αγώνα με την Ισπανία και τον προημιτελικό με το Πουέρτο Ρίκο (που πάλι κέρδισαν με 38 πόντους διαφορά, όπως και στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα), είχε σειρά ο ημιτελικός με τη Λιθουανία. Ο αγώνας που περίμενε ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Ο συνήθως σεμνός και ήρεμος «Ναύαρχος» (καθότι έχει αποφοιτήσει από την ακαδημία του αμερικανικού ναυτικού με πτυχίο στα μαθηματικά) ήθελε να καταπιεί τον Σαμπόνις. Ο Πρίγκιπας της Βαλτικής ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της διοργάνωσης 4 χρόνια πριν στη Σεούλ, όπου κανείς από τους σέντερ της αμερικάνικης ομάδας (μεταξύ τους ο Ρόμπινσον) δεν μπορούσε να τον σταματήσει στον ημιτελικό. 

Η μεταξύ τους αναμέτρηση στη Βαρκελώνη έβγαλε νικητή τον Ρόμπινσον στα σημεία. 13 πόντους και 8 ριμπάουντ ο Ρόμπινσον, 11 πόντους και ισάριθμα ριμπάουντ ο Σαμπόνις, με τη διαφορά ότι ο Λιθουανός χρειάστηκε 17 σουτ για να σημειώσει τους δικούς του, ενώ ο Ρόμπινσον 10. Ο Σαμπόνις πάντως κέρδισε τις εντυπώσεις με μια εντυπωσιακή τάπα στον Τζόρνταν. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Αρτούρας Καρνισόβας, εκκολαπτόμενος αστέρας των Λιθουανών τότε, πήρε τη φωτογραφική του μηχανή και στήθηκε πίσω από το καλάθι που υπερασπίζονταν οι συμπαίκτες του. Σε κάθε επίθεση των ΗΠΑ, άστραφταν τα φλας από τη μηχανή του.

Στον τελικό οι Κροάτες δεν είχαν και πολλά να αποδείξουν. Πάλευαν για να αποδείξουν ότι άξια στέκονταν δίπλα στους Αμερικανούς στον τελικό και τα κατάφεραν. Σίγουρα ήταν η καλύτερη… γήινη ομάδα και το απέδειξαν. Μόνο για 10 λεπτά ανησύχησαν οι αστέρες από το ΝΒΑ. Μπροστά οι Κροάτες 26-25 στο 10:16, με τον Ντέιλι να ετοιμάζεται να καλέσει 1η φόρα στη διοργάνωση τάιμ άουτ. Όμως πέντε συνεχόμενοι πόντοι από Μπάρκλεϊ-Ντρέξλερ έφταναν για να διώξουν τα φαντάσματα.

Ο τελικός τελείωσε. Οι αστέρες του ΝΒΑ ανέβηκαν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου για να παραλάβουν τα μετάλλια τους. Ήταν η φυσική κατάληξη που όλοι προεξοφλούσαν όταν ακόμα δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα. Δίπλα τους στάθηκαν άξια δεύτερη η Κροατία, που μετρούσε μόνο λίγους μήνες ζωής σαν αποτέλεσμα της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας και η Λιθουανία, που εμφανίστηκε μετά από 50 χρόνια στο χάρτη. Και η σημαντικότερη στιγμή εκείνης της βραδιάς, 8 Αυγούστου του 1992 στη Βαρκελώνη, έμελε να είναι για τον μεγάλο Μάτζικ Τζόνσον. Τη στιγμή που ανέβηκε στο βάθρο για να πάρει το μετάλλιο του, το γήπεδο σείστηκε από τα χειροκροτήματα 12.500 ανθρώπων και έλαμψε από το χαμόγελο αυτού του ανθρώπου, που πάλευε με το AIDS ήδη 9 μήνες. Ενός ανθρώπου που λίγες μέρες πριν μοίρασε δώρα αξίας 5.000 δολαρίων στα φτωχά παιδιά της Μπανταλόνα.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΑΔΑ ΟΝΕΙΡΟ;

Τι έκανε αυτή την ομάδα τόσο ξεχωριστή; Γιατί ονομάστηκε Ομάδα Όνειρο; Πάμε, λοιπόν:

-         Γιατί ποτέ άλλοτε σε μια ομάδα δεν ήταν μαζεμένες τόσο μεγάλες προσωπικότητες του μπάσκετ. ΚΑΙ Τζόρνταν ΚΑΙ Μάτζικ ΚΑΙ Μπερντ. Οι τρεις αυτοί είναι μέρος της ιστορίας του ΝΒΑ με τα κατορθώματα τους και ειδικά ο Τζόρνταν. Όχι φυσικά ότι οι άλλοι πήγαιναν πίσω.

-         Γιατί όλοι τους προέρχονταν από εξαιρετικές χρονιές. Ο Τζόρνταν και ο Πίπεν ήταν φρέσκοι πρωταθλητές στο ΝΒΑ με τους Μπούλς, ο Ντρέξλερ είχε οδηγήσει τους Μπλέιζερς στους τελικούς του ΝΒΑ, ο Μάτζικ και ο Μπερντ ήταν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες στις ομάδες τους ακόμα και στη Δύση της καριέρας τους, το ίδιο και οι υπόλοιποι. Ακόμα και ο Λέτνερ ήταν πρωταθλητής στο κολεγιακό με το Ντιούκ

Γιατί πολύ απλά είχε 12 ισάξιους παίχτες (με τον Τζόρνταν πιο… ισάξιο από τους άλλους) που μπορούσαν να καλύψουν ανά πάσα στιγμή οποιαδήποτε θέση (βλ. παραπάνω την περίπτωση Τζόρνταν και τη δημιουργία της ομάδας)

-         Ξέρετε πολλές ομάδες που να διαθέτουν μόνο έναν παίκτη στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ (ο Μπάρκλεϊ ήταν πρώτος σκόρερ της Dream Team και 9ος συνολικά στη διοργάνωση με 144 πόντους) και να έχουν πετύχει αυτά τα ασύλληπτα ρεκόρ;

-         Η ομάδα αυτή είχε την πολυτέλεια να μοιράσει το χρόνο συμμετοχής σε όλους τους παίχτες. Μόνο ο Τζόρνταν… κουράστηκε παραπάνω με 185 λεπτά όρο συμμετοχής, ενώ ο Λέτνερ μόλις συμπλήρωσε μια ώρα.

-         Γιατί έπαιξε μπάσκετ που δεν είχαμε δει μέχρι τότε, συνδυάζοντας θέαμα και ουσία με απίστευτες φάσεις

-         Γιατί κανείς παίκτης δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα στις στατιστικές κατηγορίες, εκτός του Τζόρνταν που ήταν 1ος στα κλεψίματα, του Μπερντ στα ποσοστά ευστοχίας και του Μπάρκλεϊ που είχε 88% στα… τρίποντα!

-         Ξέρετε πολλές ομάδες που δεν χρειάστηκε ποτέ να καλέσουν τάιμ άουτ σε μια και μόνο διοργάνωση;

-         Ξέρετε πολλές ομάδες που έχουν την πολυτέλεια να αλλάζουν ΟΛΗ την πεντάδα τους σε τελικό; Το έκανε ο Ντέιλι στον τελικό με την Κροατία, πέντε λεπτά πριν τη λήξη! Έξω οι πέντε που αγωνίζονταν, μέσα οι άλλοι πέντε!

-         Ξέρετε πολλές ομάδες που παίζουν αμυντικά συστήματα που δεν γνωρίζουν; Εναντίον της Γερμανίας του Σρεμπφ, οι Αμερικανοί έπαιξαν ζώνη!

-         Ξέρετε πολλές ομάδες που να παίζουν ελεύθερο μπάσκετ και να σπανίζουν τα λάθη; Οι Αμερικανοί, παρά το ελεύθερο παιχνίδι, είχαν 8,5 λάθη μέσο όρο

 (βλ. παραπάνω την περίπτωση Τζόρνταν και τη δημιουργία της ομάδας)

-         Γιατί έπαιζαν οι νούμερο 1, 2 και 3 καλύτεροι παίχτες στον κόσμο εκείνη την περίοδο (Τζόρνταν, Μάτζικ και Μπερντ, με αυτή τη σειρά). Τους υπόλοιπους βάλτε τους με τη σειρά από τον 3 στο 12 όπως νομίζετε

-         Γιατί στην τελική σε αυτή την ομάδα έπαιζαν απλά οι καλύτεροι!

Αν είχε μειονεκτήματα αυτή η ομάδα; Σας αφήνω να τα ανακαλύψετε. Ο γράφων τουλάχιστον διαπίστωσε ότι μόνο σε θέματα συμπεριφοράς υπήρχε τέτοιο θέμα. Ο ένας (Λέτνερ) κουβαλούσε τις βαλίτσες και έτρεχε για τα θελήματα των άλλων. Η ομάδα έμενε σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο και όχι στο Ολυμπιακό Χωριό, ενώ όταν μετακινούνταν τη συνόδευαν περιπολικά και ελικόπτερα της αστυνομίας. Ενώ ήρθαν και σε ρήξη με την ολυμπιακή επιτροπή των ΗΠΑ σχετικά με τα ρούχα που θα φορούσαν στην απονομή. Η  ολυμπιακή επιτροπή είχε συμβόλαιο με τη Reebok ενώ οι παίχτες συμβόλαια με άλλες αθλητικές εταιρίες και κυρίως τη Nike, τελικά οι παίχτες φόρεσαν τα ρούχα της  Reebok με το σήμα της εταιρίας καλυμμένο. Ο Μπάρκλεϊ πέρασε γενεές δεκατέσσερις την ολυμπιακή επιτροπή, ενώ ο θρύλος λέει πως οι παίχτες γιόρτασαν τη συμφωνία καταναλώνοντας στα McDonald’s… 155 χάμπουργκερ και αφήνοντας λογαριασμό 500.000 δολάρια!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Και μετά και μετά;! Δεν έχει και μετά! Όπως όλες οι ωραίες ιστορίες, έτσι και αυτή έχει ευτυχισμένο τέλος. Ήταν μια ομάδα μοναδική στην ιστορία του μπάσκετ. Η Ομάδα Όνειρο ήρθε, είδε, έγραψε μοναδικές σελίδες στην ιστορία του μπάσκετ, έγραψε νέα (ακαταρρίπτα) ρεκόρ, ενίκησε και… αποχώρησε. Μια ομάδα που εμφανίστηκε μόνο για 16 (επίσημους) αγώνες (8 στο Πόρτλαντ και άλλους τόσους στη Βαρκελώνη). Αλλά να αφήσει στιγμές τόσο λαμπερές που κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει. Λαμπερές, σαν το χαμόγελο τη νύχτα της απονομής, του Έρβιν Τζόνσον του νεότερου, από το Λάνσινγκ του Μίσιγκαν.

Υ.Γ.: Ελπίζω να μην σας κούρασα. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο σύντομος γίνεται για μια ομάδα που θα μπορούσαν να γραφτούν  ολόκληροι

Πηγές: Το βιβλίο των Ηλία Δρυμώνα-Νίκου Παπαδογιάννη 5 κύκλοι σε ένα καλάθι, Wikipedia, linguasport.com καθώς και οι προσωπικές μου αναμνήσεις

Πηγές φωτογραφιών : Sports Illustrated