Οι μεταγραφές της Barça ανά σεζόν από το 1978

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, τι νόημα έχει ένα αφιέρωμα, που φιλοδοξεί να παρουσιάσει αναλυτικά τις μεταγραφές μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ανά σεζόν και για μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν μισό αιώνα. Από το 1978 έως το 2018. Εξίσου εύκολα, θα μπορούσαν να βρεθούν ατέλειες και μικρά -ίσως και μεγαλύτερα- λάθη, σε μια παρουσίαση που οι αναφορές της γυρίζουν πολύ πίσω, σε μια εποχή για την πληροφόρηση της οποίας, οι πηγές αντλούνται κατά κύριο λόγο από τις εφημερίδες και τις συνεντεύξεις προσώπων και πρωταγωνιστών.

Σε ο,τι αφορά στο πρώτο σκέλος, την ουσία δηλαδή μιας τέτοιας δευτερογενούς έρευνας, όσοι γνωρίζουν τους balacticos και τον τρόπο σκέψης της αφεντιάς μου, ξέρουν ότι διαχρονικά επιχειρώ να αγγίζω θέματα που, ενώ με μια πρώτη ματιά μοιάζουν κουραστικά, στην πραγματικότητα έχουν τη δική τους ξεχωριστή αξία και αρκετές είναι οι φορές που έχουν χρησιμοποιηθεί ως «οδηγός» στην ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης ή και της επικαιρότητας του Futbol Club Barcelona. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, υπήρξε η σειρά αφιερωμάτων σε έργα και ημέρες προέδρων του συλλόγου, αντικείμενο που, εκτιμώ, πως δεν θα βρείτε τόσο διεξοδικά αναλυμένο, σε κανέναν άλλον ελληνικό ιστότοπο. Έτσι λοιπόν και για τις μεταγραφές, ήθελα να υπάρχει μια σχετική «πυξίδα» στο blog μας.

Σε σχέση τώρα με την αξιοπιστία των στοιχείων που παρατίθενται, ξεκαθαρίζω με βεβαιότητα στους αναγνώστες των balacticos, ότι θα βρουν πράγματα που ίσως ξενίσουν, κάτι που άλλωστε αντιμετώπισα και ο ίδιος κατά τη διάρκεια αυτού του τετραετούς πονήματος.

Ήταν αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες βρέθηκα σε αδιέξοδο, όταν επιχειρώντας να διασταυρώσω το κόστος ή ακόμη και την περίοδο που έλαβε χώρα μια μεταγραφή, διαπίστωνα διαφορές στα στοιχεία που παρουσίαζαν δύο (πολλές φορές και περισσότερες) διαφορετικές πηγές. Άλλα έλεγε το ψηφιακό αρχείο της έντυπης έκδοσης της Mundo Deportivo, άλλα έβρισκα στο επίσημο site του συλλόγου, στο transfermarkt και στις υπόλοιπες πηγές (μεταξύ των οποίων μια εξαιρετική βάση δεδομένων που αφορά στο ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου) που αποτέλεσαν τον οδηγό μου.

Για να βγω από το λαβύρινθο, επιχείρησα να συμβουλευτώ καλούς φίλους που ζουν στη Βαρκελώνη και είναι άριστοι γνώστες της καθημερινότητας του FC Barcelona. Ακόμη και γι’ αυτούς, κάποια ονόματα αποδείχθηκαν σπαζοκεφαλιά. Ανέτρεξα επίσης σε συγκεκριμένους αγώνες, συνεντεύξεις πρωταγωνιστών και στατιστικά στοιχεία, με σκοπό την εξαγωγή όσο το δυνατόν ακριβέστερων συμπερασμάτων.

Τα προβλήματα όμως δεν περιορίστηκαν μόνο στις αντικρουόμενες πληροφορίες. Έχοντας επιλέξει να παρουσιάσω μέσω απλών πινάκων (για να αποφύγω την πολυπλοκότητα) τις μεταγραφές ανά έτος, δεν ήταν δυνατόν να καλύψω με ακρίβεια τις περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που αποχώρησαν -όχι στην ενδιάμεση μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου- αλλά πριν ή μετά και μάλιστα για έξω-αγωνιστικούς λόγους (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των Schuster και Romario) και άλλων, που αποκτήθηκαν και παρέμειναν για μόλις έναν μήνα στην ομάδα.

Ένα ακόμη ζήτημα που προέκυψε προϊόντος της έρευνας, ήταν ο βαθμός δυσκολίας στην κατεύθυνση της σωστής παρουσίασης σε ο,τι αφορά στην προώθηση (διαχρονικά) παικτών από την δεύτερη ομάδα της Barcelona.

Υπήρξαν ποδοσφαιριστές που προωθήθηκαν και την ίδια σεζόν δόθηκαν με δανεισμό ή και με μεταγραφή και άλλες που αθλητές, ενώ κατέγραψαν συμμετοχές με την πρώτη ομάδα, αγωνιζόταν κατά κανόνα με την Barcelona B (ή Barcelona Athletic όπως λεγόταν παλαιότερα). Για παράδειγμα, ο Xavi Hernandez έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα τον Μάρτιο του 1998 (σε ημιτελικό του Copa Catalunya) αλλά έγινε κανονικό μέλος της, από την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Ακόμη πιο δυνατό σταυρόλεξο αποδείχθηκε η περίοδος πριν το 1990, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που παίκτες από την δεύτερη ομάδα αγωνιζόταν για μία ή και δύο σεζόν με τους μεγάλους και έπειτα επέστρεφαν στους «μικρούς».

Σε ο,τι αφορά το οικονομικό σκέλος, αποφάσισα για λόγους ομοιομορφίας να μετατρέψω όλα τα ποσά σε ευρώ, έχοντας επίγνωση του ρίσκου αλλά και της αναντιστοιχίας που εμπεριείχε αυτή η απόφαση. Παραδείγματος χάρη προτίμησα να παρουσιάσω πως το κόστος της μεταγραφής του Diego Maradona στη Barcelona το 1982, ήταν 7.200.000€ αντί του 1.200.000.000 πεσετών που δαπανήθηκαν για την απόκτηση του. Τουλάχιστον όσοι μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το αφιέρωμα, δεν θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε κομπιουτεράκια.

Σε μεταγραφές δε, για τις οποίες δεν κατάφερα να βρω το κόστος τους από τουλάχιστον δύο διαφορετικές πηγές, επέλεξα να μην παραθέσω καθόλου νούμερα.  

Τελευταίος σκόπελος που όφειλα να προσπεράσω, ήταν ο τρόπος παρουσίασης, κάτι που ομολογουμένως δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Είναι εξάλλου δύσκολο να βρεις τρόπο ώστε να παραθέσεις 40 πίνακες χωρίς να κουράσεις. Κατέληξα τελικά να χωρίσω αυτές τις 40 αγωνιστικές περιόδους με ένα δικό μου προσωπικό κριτήριο, σε επτά διαφορετικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν διαδοχικά. Η προτροπή ενός καρδιακού μου φίλου όμως, που πρόσφατα μου είπε πως αυτό το πόνημα θα έπρεπε να παρουσιαστεί και αυτούσιο, με οδήγησε σε αυτό που βλέπετε σήμερα. Συγκεντρωμένο δηλαδή, σε μία ανάρτηση, όλο το υλικό.  

Το πρώτο μέρος φθάνει μέχρι την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Johan Cruyff (1978-1988).

Το δεύτερο εμπεριέχει τις σεζόν του Ιπτάμενου Ολλανδού και την δημιουργία της «dream team» (1988-1996).

Το τρίτο αρχίζει από την απόλυση του Johan Cruyff και αφορά στα ταραχώδη χρόνια που ακολούθησαν (1996-2003).

Το τέταρτο ξεκινά από την ανάληψη της προεδρίας από τον Joan Laporta και τελειώνει με την απομάκρυνση του Frank Rjikaard (2003-2008).

Το πέμπτο μέρος είναι αφιερωμένο στη θητεία του Pep Guardiola (2008-2012).

Στo έκτο μέρος παρουσιάζεται η σεζόν του αείμνηστου Tito Vilanova και του Tata Martino που τον διαδέχθηκε (2012-14).

Στο έβδομο και τελευταίο, θα βρείτε την τριετία του Luis Enrique αλλά και τις μεταγραφές της φετινής σεζόν, με τον Ernesto Valverde πλέον στην άκρη του πάγκου (2014-2018). 

1978-1988 Η εποχή των super stars

  

Τα δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης και τα 3 Copa del Rey, δεν ήταν αμελητέα ποσότητα. Ωστόσο η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος Ισπανίας σε μια ολόκληρη δεκαετία -αυτή την οποία περιγράφει αυτό το άρθρο- κατά την οποία μάλιστα επενδύθηκαν τεράστια ποσά για την απόκτηση πολλών και σημαντικών ποδοσφαιριστών, καταδείκνυε με ακρίβεια πως η Barcelona δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της χώρας και δεν θα μπορούσε να είναι, όταν -εκτός των χιλιοειπωμένων αντικειμενικών έξω-αγωνιστικών δυσχερειών- στο ίδιο διάστημα άλλαξε 8 προπονητές, καθιστώντας αδύνατη τη δημιουργία οποιασδήποτε συνοχής.

Μεγάλη απογοήτευση σκόρπισε και ο χαμένος τελικός, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, από την ταπεινή Steaua και μάλιστα επί ισπανικού εδάφους.

Θα ήταν ατόπημα αν παραγνωρίζαμε πως συνέβησαν και πολύ σημαντικές κινήσεις εκείνη την περίοδο, που αποτέλεσαν επένδυση στο μέλλον του συλλόγου, όπως ήταν η απόφαση να μετατραπεί ένα ιστορικό κτίριο που ανήκε στην ομάδα, σε κέντρο φιλοξενίας ταλαντούχων παιδιών, για να βρει με αυτόν τον τρόπο το σπίτι της η Masia. Εξίσου σπουδαία και η οικοδόμηση του Mini Estadi -έδρα της δεύτερης ομάδας- ωστόσο σε αυτό το αφιέρωμα, εστιάζουμε κυρίως στις μεταγραφές της πρώτης ομάδας διαχρονικά. Με αυτό το κριτήριο, η περίοδος 1978-1988 δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη.

Η απόκτηση των Hans Krankl, Allan Simonsen, Bernd Schuster, Diego Maradona, Gary Lineker, Mark Hughes και Steve Archibald, παικτών που απολάμβαναν παγκόσμιας αναγνώρισης από την ποδοσφαιρική κοινότητα, δικαιολογεί και τον τίτλο του άρθρου. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε, πως υπήρξαν και ορισμένοι παίκτες σε αυτή την δεκαετία, που προωθήθηκαν και σταδιοδρόμησαν στην πρώτη ομάδα από την ακαδημία, κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό.  

1978-79

Ήταν η πρώτη σεζόν της θητείας του Josep Lluis Nunez, του μακροβιότερου μέχρι και σήμερα προέδρου στην ιστορία της Barcelona. Οι blaugrana, με προπονητή τον Γάλλο Lucien Muller Schmidt (που απολύθηκε 7 αγωνιστικές πριν το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, για να αντικατασταθεί από τον Joaquim Rife) απέκτησαν τον Hans Krankl, πρώτο σκόρερ της Ευρώπης την περίοδο 1977-78. Ήταν η πρώτη «λαμπερή» μεταγραφή της νέας διοίκησης.

Ο Αυστριακός έμεινε για δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, πετυχαίνοντας πολλά γκολ (64 σε 88 συμμετοχές) μεταξύ των οποίων και το νικητήριο στην παράταση του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1979, στη Βασιλεία, απέναντι στην Fortuna Dusseldorf, μετά μάλιστα από μια πολύ δύσκολη για τον ίδιο προσωπική περιπέτεια.

H προώθηση όμως ενός νεαρού από την ακαδημία της ομάδας, που την ίδια σεζόν επέστρεψε από τον δανεισμό του στην Terrassa και έμελλε να αγαπηθεί από τους culers όσο λίγοι, σταδιοδρομώντας για 11 χρόνια στη Barcelona και μετρώντας 491 συμμετοχές, 92 γκολ και 10 τίτλους, ξεχώρισε εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν ο αέρινος Francisco ‘Lobo’ Carrasco.

Την ίδια αγωνιστική περίοδο, έκλεισε στη Βαρκελώνη το κεφάλαιο του «ποδοσφαιριστή Johan Cruyff». Οι μεγαλύτερες ημέρες δόξας του Ιπτάμενου Ολλανδού στη Barcelona όμως, έμελλε να ακολουθήσουν μερικά χρόνια αργότερα.

1979-80

Η απόκτηση του Δανού επιθετικού Allan Simonsen, που είχε κερδίσει το 1977 το Ballon d’Or, ήταν σίγουρα η πιο επιτυχημένη κίνηση, την ίδια περίοδο που αποχώρησε ο σπουδαίος Johan Neskeens. Προωθήθηκε ο αμυντικός Jose Manuel Martinez, πιο γνωστός και ως Manolo, που είχε συμπληρωματικό ρόλο τα επόμενα χρόνια. O Landaburu ήταν επίσης ένας πολύ καλός μέσος, με βασικό ρόλο στα δύο πρώτα χρόνια της παρουσίας του.

Το μεταγραφικό φιάσκο της χρονιάς όμως, ήταν ο Βραζιλιάνος αρχισκόρερ της Vasco da Gama, Roberto Dinamite, που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο του 1980. Κόστισε πανάκριβα, έμεινε μόλις δύο μήνες, πέτυχε μόλις δύο γκολ και επέστρεψε στη Βραζιλία όπου βρήκε ξανά τον καλό του εαυτό του. Όπως και την προηγούμενη σεζόν, είχαμε αλλαγή προπονητή πριν τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου, με τον Helenio Herrera να αντικαθιστά τον Rife στην 24^η αγωνιστική. Η Barcelona δεν κέρδισε κανέναν τίτλο.

1980-81

Ξανά δύο προπονητές (Kubala - Helenio Herrera), ξανά αποτυχία στο πρωτάθλημα. Η κατάκτηση του Copa del Rey δεν ήταν αρκετή για να απαλύνει την απογοήτευση των φιλάθλων, που είδαν νωρίτερα  έναν από τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης να ντύνεται στα blaugrana. Επρόκειτο για τον Γερμανό Bernd Schuster. Σημαντικότατη η απόκτηση του αμυντικού Alexanko, που έμελλε να διαγράψει λαμπρή πορεία στη Βαρκελώνη (ο άνθρωπος που γλίτωσε από την θύελλα του Hotel Esperia και σήκωσε έπειτα ως αρχηγός, το πρώτο Champions League στην ιστορία της ομάδας, το 1992 στο Wembley) αλλά και του Quini, ενός εξαιρετικού σκόρερ (για την ιστορία της απαγωγής του οποίου έχουμε κάνει αφιέρωμα στους balacticos). Προωθήθηκε ο Angel Pedraza, που έμεινε για 3 σεζόν στην πρώτη ομάδα. Σημαντικές και οι αποχωρήσεις, με κυριότερη εκείνη του Asensi (που έπαιξε 10 χρόνια στην ομάδα) αλλά και του Krankl.   

1981-82

Ακόμη μια περίοδος χωρίς πρωτάθλημα, αυτή τη φορά όμως χωρίς αλλαγή στον πάγκο μεσούσης της σεζόν, καθώς ο Γερμανός Udo Lattek, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της προπονητικής εκείνης της εποχής, άντεξε μέχρι τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου. Η ομάδα κέρδισε ξανά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Ξεχωριστή η απόκτηση του αείμνηστου (και σπουδαίου) τερματοφύλακα Urruti, που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Μεγάλο όνομα και ο μέσος Victor Munoz, που έκανε σημαντική καριέρα στη Βαρκελώνη. O Gerardo Miranda ήταν επίσης μια καλή μεταγραφή, καθώς έμεινε για 7 χρόνια και ήταν βασικός τη χρονιά της κατάκτησης του πρωταθλήματος (1985).

Η απόκτηση του Βραζιλιάνου Cleo έχει περάσει στη σφαίρα της μυθολογίας, καθώς αποκτήθηκε εκτάκτως λόγω ενός τραυματισμού του Schuster, αλλά δεν φόρεσε ποτέ τα blaugrana, παρά μόνο ένα γαμπριάτικο κοστούμι. Ένας δημοσιογράφος από την Βραζιλία, εντόπισε μια ημίγυμνη φωτογράφηση του, που έγινε για περιοδικό της Βραζιλίας (και η οποία όμως δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, λόγω της παρέμβασης του ίδιου του παίκτη), αλλά η ζημιά είχε γίνει, καθώς ξεκίνησε ακατάσχετη φημολογία για τη σεξουαλικότητα του, στην προσπάθεια να δικαιολογηθεί η καθυστέρηση της άφιξης των απαραίτητων δικαιολογητικών, που θα του επέτρεπαν να αγωνιστεί. Θορυβημένη η διοίκηση τον πάντρεψε άρον άρον στη Βαρκελώνη, με τον πρόεδρο Nunez στο ρόλο του μάρτυρα και τον αντιπρόεδρο Gaspart να αναλαμβάνει ρόλο κουμπάρου. Επέστρεψε τελικά στη Βραζιλία, χωρίς να καταγράψει ούτε μια επίσημη συμμετοχή. 25 χρόνια αργότερα, ο Cleo (που στο μεταξύ έγινε και πατέρας δύο παιδιών) θα δήλωνε στην Καταλανική SPORT μετανιωμένος που δεν έμεινε στην Ευρώπη, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για τον τότε αντιπρόεδρο των blaugrana, Joan Gaspart, ο οποίος του φέρθηκε σαν δεύτερος πατέρας.

Αποσύρθηκε επίσης ο Carles Rexach μετά από μια λαμπρή καριέρα: 656 αγώνες και 197 γκολ.

1982-83

Η Barcelona έφερε στην Ευρώπη τον Diego Armando Maradona, έναντι ενός υπέρογκου ποσού, με την ελπίδα να συνθέσει ένα εκρηκτικό δίδυμο με τον Schuster και να φτάσει επιτέλους στην πολυπόθητη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Simonsen ένιωσε θιγμένος και αποχώρησε, καθώς με την απόκτηση του Maradona οι ξένοι της ομάδας έγιναν τρεις και ένας θα έπρεπε να μένει εκτός αγώνων. Αποκτήθηκαν επίσης τρεις… Alonso: Oι Marcos, Pichi και Perico (o πρώτος είναι πατέρας του νυν παίκτη της Chelsea και ήταν και ο μόνος που έκανε αξιόλογη καριέρα στη Barcelona) καθώς και ο σπουδαίος Julio Alberto από την Atleti.

Ο Cesar Luis Menotti, αντικατέστησε τον Lattek στην άκρη του πάγκου, σε μια κίνηση που θεωρήθηκε πως θα βοηθούσε στον καλύτερο εγκλιματισμό του Diego. Ο Menotti άλλαξε την ώρα προπονήσεων (απόγευμα αντί για πρωί) προσπαθώντας να καλύψει την έλλειψη διάθεσης για προπόνηση, του Maradona, ο οποίος νωρίτερα είχε προσβληθεί από ηπατίτιδα. Το πρωτάθλημα αποδείχθηκε ξανά ανέφικτος στόχος. Οι blaugrana συμβιβάστηκαν με ένα Copa del Rey και ένα League Cup Ισπανίας.

1983-84

Μετά το «τίναγμα της μπάνκας» με την απόκτηση του Maradona, οι μεταγραφικές κινήσεις ήταν ελάχιστες. O Juan Carlos Perez Rojo προωθήθηκε από την 2^η ομάδα και χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, έπαιξε αρκετούς αγώνες κυρίως την περίοδο 1984-85. O Αργεντινός Gabrich δεν ήταν απόφοιτος της Masia, έπαιξε όμως στη 2^η ομάδα λόγω του περιορισμού στη συμμετοχή ξένων παικτών και μέτρησε μόλις 2 εμφανίσεις στη La Liga.

Τα προβλήματα συνεχίστηκαν για τον Diego, που τραυματίστηκε σοβαρά τον Σεπτέμβρη του 1983. Η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα και τα επεισόδια στον τελικό του Copa del Rey με την Athletic Bilbao, με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί, έγραψαν το πικρό φινάλε της καριέρας ενός εκ των σπουδαιότερων ποδοσφαιριστών του κόσμου, στη Barcelona. Ο ίδιος ο Menotti, που αρχικά προσπάθησε να βοηθήσει τον Diego, έφτασε στο τέλος να θέτει στον Nunez ως όρο για την ανανέωση του δικού του συμβολαίου, την πώληση του συμπατριώτη του.

1984-85

Ο Menotti που είχε δημιουργήσει ένα πολύ καλό σύνολο έφυγε, ο Maradona πωλήθηκε στη Napoli, αποχώρησε και ο Quini και ο Terry Venables (εισήγηση του καλού φίλου του Nunez, Bobby Robson) ανέλαβε την τεχνική ηγεσία. Αποκτήθηκε ο Σκωτσέζος επιθετικός Steve Archibald, που συνέβαλε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας από την Barcelona μετά από 11 χρόνια αναμονής.

1985-86

Λίγες μεταγραφικές κινήσεις, καθώς η ομάδα είχε βρει τη συνοχή της με τον Venables και έφτασε μέχρι τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης. Η απρόσμενη ήττα όμως από την ταπεινή Steaua, πυροδότησε αντιδράσεις, ο απόηχος των οποίων θα ταλάνιζε τον σύλλογο για πολύ καιρό. Ο Bernd Schuster, σημαντικότερος παίκτης των blaugrana, αποχώρησε εκείνο το βράδυ με ταξί από το γήπεδο. Την επόμενη σεζόν, δεν θα αγωνιζόταν ούτε σε έναν αγώνα πρωταθλήματος.  

1986-87

Ο Nunez στήριξε τον Venables και έβαλε ξανά βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αποκτήθηκαν οι Mark Hughes και Gary Lineker καθώς και ο Andoni Zubizarreta που έμελλε να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο επιτυχημένους τερματοφύλακες στην ιστορία της ομάδας. Κατέφθασε από την Valencia και ο Robert Fernandez (διετέλεσε αργότερα τεχνικός διευθυντής του ποδοσφαιρικού τμήματος). Ο ρόλος του Archibald έγινε αναιμικός, λόγω του περιορισμού στη συμμετοχή ξένων παικτών αλλά και ενός σοβαρού τραυματισμού. Ο Schuster μπήκε στο περιθώριο, λόγω της στάσης του μετά τον χαμένο τελικό του πρωταθλητριών του 1986 και η σεζόν, παρά τις ηχηρές προσθήκες, κατέληξε σε φιάσκο.

 1987-88

Ο Terrry Venables που άντεξε τρεις ολόκληρες σεζόν στον ηλεκτρικό blaugrana πάγκο απολύθηκε την 4^η αγωνιστική και προσελήφθη ο Luis Aragones. Οι προσθήκες παικτών ήταν ελάχιστες, επέστρεψε όμως από την σιωπηρή τιμωρία του ο Schuster. Η ομάδα κατέκτησε το Copa del Rey, έχασε όμως το πρωτάθλημα και ακολούθησε «η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Από την επόμενη αγωνιστική περίοδο, ο σύλλογος θα άλλαζε οριστικά σελίδα. 

1988-1996 Η περίοδος του Johan Cruyff

  

Από τους 8 προπονητές σε 10 χρόνια, η Barcelona άλλαξε πολιτική και κράτησε στην τεχνική ηγεσία της ομάδας έναν προπονητή για την επόμενη οκταετία. Ήταν ο Johan Cruyff, που επέστρεψε για να αλλάξει τα πάντα. Αποκήρυξε τον πεσιμισμό, προέταξε την αυτοκριτική, ενεργοποίησε την ουσιαστική αξιοποίηση των παιδιών από την ακαδημία, σύστησε -και το κυριότερο επέβαλε- έναν ρηξικέλευθο τρόπο παιχνιδιού. Η επιρροή του σαν προπονητής, αποδείχθηκε απείρως πιο σημαντική από εκείνη που επέφερε στον σύλλογο παλαιότερα, ως ποδοσφαιριστής.

Ανέλαβε την ομάδα σε ένα καλοκαίρι τρομακτικών εκκαθαρίσεων, απόρροια κυρίως της «ανταρσίας του Esperia», γεγονός που εν μέρει βοήθησε το έργο του. Κατέφθασαν -ήδη από το 1988-  σπουδαίοι ποδοσφαιριστές με εξαιρετικούς χαρακτήρες. Οι blaugrana απέκτησαν το 1992 το προσωνύμιο «dream team», εμπνευσμένο από την παρουσία της ομάδας μπάσκετ των Η.Π.Α στη Βαρκελώνη, την ίδια χρονιά. Η Barcelona κατέκτησε επιτέλους το πρωτάθλημα Ευρώπης, 93 χρόνια από την ίδρυση της.

Ο κόσμος άρχισε να βρίσκει νέους  ήρωες στα πρόσωπα των Guillermo Amor, Lluis Mila, Pep Guardiola, Alber Ferrer, Sergi Barjuan, Roger και Oscar Garcia, Albert Celades και Ivan de la Pena, νεαρών δηλαδή, που μετακόμισαν στο Camp Nou από το γειτονικό Mini Estadi. Η προώθηση και καθιέρωση παικτών από την ακαδημία, έγινε κανόνας. Οι ακριβές αστοχίες όμως στην επιλογή ορισμένων (κυρίως) ξένων παικτών -ιδίως μετά το 1994- δεν έλειψαν ούτε και κατά την διάρκεια της δικής του θητείας.  

Ο χαμένος τελικός του Champions League στην Αθήνα το 1994, με το εκκωφαντικό 4-0 από την Milan, αποτέλεσε το σημείο καμπής της περιόδου που περιγράφεται σε αυτό το άρθρο. Ο Cruyff δεν κατάφερε να ανανεώσει ένα σύνολο που άρχισε πλέον να δείχνει την ηλικία του, έκανε λάθη στην προσπάθεια μετάβασης στην επόμενη ημέρα και είχε πλέον απέναντι του μια διοίκηση, με την οποία δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για τα αυτονόητα και η οποία του έβαζε τρικλοποδιές και του συμπεριφερόταν τουλάχιστον εχθρικά.

Αποχώρησε με τρόπο θλιβερό για την αξία και την προσφορά του, αφήνοντας όμως ως παρακαταθήκη μια μαγιά που έμελλε να επιδράσει στην αγωνιστική ταυτότητα του συλλόγου για τις επόμενες δεκαετίες. Περισσότεροι από 20 ποδοσφαιριστές του ακολούθησαν καριέρα στην προπονητική, με ορισμένους να αφήνουν το στίγμα τους στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μέχρι και την ημέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

1988-89

Καλοκαίρι σταθμός. Η εκκαθάριση στο τμήμα ήταν καθολική. Παρέμειναν μόνο 9 παίκτες από το ρόστερ της προηγούμενης σεζόν και η ομάδα ουσιαστικά χτίστηκε από μηδενική βάση. Αποκτήθηκαν άλλοι που έμελλε να αφήσουν το στίγμα τους όχι μόνο στην Barcelona αλλά και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τον καθένα ξεχωριστά, θα χρειαζόμασταν ένα άλλο αφιέρωμα.

Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Eusebio, Lopez Ricarte, Serna, Begiristain, Salinas. Μια απλή ανάγνωση στον σχετικό πίνακα επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Με μεγάλη δυσκολία θα ξεχωρίζαμε μεταξύ ίσων (με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια) τον Jose Maria Bakero. Προωθήθηκε από την ακαδημία ο υπέροχος Amor αλλά και ο Lluis Milla. Και οι δύο έπαιξαν στο σύνολο των αγώνων εκείνης της περιόδου.

Ο μέσος Guillermo Amor επρόκειτο να γίνει το σύμβολο, όλων εκείνων που πίστευαν ότι η Barcelona όφειλε να επενδύει στην ακαδημία της. Καταγράφοντας περισσότερες από 450 συμμετοχές ως παίκτης της πρώτης ομάδας, αποτέλεσε παίκτη-κλειδί της dream team του Cruyff, ο οποίος πρόλαβε στο μεταξύ να θέσει το πρώτο του βέτο: Έπεισε τον Nunez ότι ο Alexanko δεν έπρεπε να φύγει και όταν ο κόσμος αποδοκίμασε στην ανάκρουση του ονόματος του από τα μεγάφωνα του Camp Nou, κατά την παρουσίαση του ρόστερ στο Gamper του 1988, πήρε το μικρόφωνο και συνέστησε στον κόσμο ψυχραιμία. Του έδωσε μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Η ιστορία επρόκειτο να τον δικαιώσει.

Η ομάδα δεν κέρδισε το πρωτάθλημα, κατέκτησε όμως ένα ακόμη Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Sampdoria με γκολ των Julio Salinas και Lopez Ricarte.    

1989-90

Αποχώρησαν σημαντικοί παίκτες, όπως οι Carrasco, Hughes και Lineker και αποσύρθηκε ο Migueli ένας παίκτης-μύθος για τον σύλλογο, ο Carles Puyol εκείνης της εποχής. Η άφιξη των Ronald Koeman (έναντι ενός ποσού που άγγιξε εκείνο που είχε διατεθεί παλαιότερα για τον Maradona) και Michael Laudrup, έδωσαν το στίγμα εκείνης της μεταγραφικής περιόδου και προσέθεσαν ποιότητα σε μια ήδη καλοδουλεμένη ομάδα.

Ένας ψηλόλιγνος πιτσιρικάς από την ακαδημία, τράβηξε την προσοχή του Cruyff και έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα τον Δεκέμβρη του 1990, σε έναν αγώνα εναντίον της Cadiz. Λεγόταν Pep Guardiola και δυο χρόνια αργότερα θα ξεκινούσε βασικός σε τελικό του Champions League. Οι blaugrana δεν κέρδισαν κανέναν σημαντικό τίτλο, εκτός του Copa del Rey.

1990-91

Κατέφθασε από την CSKA Σόφιας ο Hristo Stoichkov, πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη την προηγούμενη σεζόν και ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της Γηραιάς Ηπείρου την δεκαετία του 1990. Ο Βούλγαρος, ταίριαξε γάντι στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας και αποδείχθηκε μια από τις καλύτερες blaugrana μεταγραφές όλων των εποχών, παρά τον εκρηκτικό του χαρακτήρα.

Προωθήθηκε ο εξαιρετικός Albert Ferrer, που έμελλε να καθιερωθεί στο δεξί άκρο της άμυνας για πολλά χρόνια. Μαζί του και ο Carles Busquets (πατέρας του Sergio) που έμεινε όμως στη σκιά του Zubizarreta. Αποκτήθηκε με μηδενικό κόστος ο Nando από τη Σεβίλλη, που την επόμενη διετία θα αποτελούσε σημαντικό γρανάζι της ομάδας (ξεκίνησε βασικός και το 92 στο Wembley). Έφυγαν (μεταξύ άλλων) οι Carlos Unzue, Ernesto Valverde και Robert Fernandez. Και οι τρεις θα επέστρεφαν μελλοντικά στον σύλλογο, από άλλο πόστο. Η ομάδα κέρδισε το πρώτο από τα 4 σερί πρωταθλήματα, της περιόδου Cruyff.   

1991-92

Δεύτερο σερί πρωτάθλημα και το πρώτο Champions League στην ιστορία του συλλόγου. Ξεχώρισε η απόκτηση του Miguel Angel Nadal, γνωστού και ως «βράχου» που προσέθεσε ασφάλεια και αξιοπιστία στην άμυνα. Σημαντική και η προσθήκη του Juan Carlos, από την Atleti, που αγωνιζόταν στο αριστερό άκρο της άμυνας. Η μεταγραφή του Witschge από τον Ajax, αποδείχθηκε -εκτός από ακριβή- και αποτυχημένη, παρότι ο Johan Cruyff εκτιμούσε πως επρόκειτο για τεράστιο ταλέντο.  

1992-93

Καμία αξιόλογη προσθήκη καθώς ο κορμός είχε πλέον δημιουργηθεί. O Vucevic, που ήταν το σπουδαιότερο ταλέντο της Κροατίας εκείνη την περίοδο, δεν μπόρεσε να βρει ποτέ τις ευκαιρίες για να αναδειχθεί (η προ Bosman εποχή έπαιξε τον ρόλο της). Την ίδια τύχη και για παρόμοιους ίδιους λόγους, είχε και ο Δανός Ekelund. O Pablo Alfaro, κόστισε πολύ και έπαιξε ελάχιστα, όντας μάλλον η απόλυτη αποτυχία της σεζόν.   

 1993-94

Το τέταρτο και τελευταίο πρωτάθλημα με τον Cruyff στον πάγκο, μετά τον δραματικό τελικό της Αθήνας. Η απόκτηση του Romario, ίσως του καλύτερου επιθετικού που ανέδειξε η Βραζιλία ποτέ (ξέρω, βαριά κουβέντα) πρόσφερε απίστευτες στιγμές ποδοσφαιρικής φαντασίας, 30 γκολ σε 33 αγώνες πρωταθλήματος αλλά και μεγάλα προβλήματα στη συνέχεια, λόγω του ιδιαίτερου του χαρακτήρα του.

Προωθήθηκε ο Sergi Barjuan, ο πιο σημαντικός παίκτης που έπαιξε στο αριστερό άκρο της άμυνας των blaugrana μέχρι την άφιξη -πολλά χρόνια μετά- του Jordi Alba. Έκανε ντεμπούτο τον Νοέμβριο του 1993 σε εκτός έδρας αγώνας με την Galatasaray και από τότε αποτέλεσε σημείο αναφοράς με τις πληθωρικές του εμφανίσεις.

1994-95

Ο τελικός της Αθήνας, στοίχειωσε την επόμενη ημέρα της Barcelona υπό την καθοδήγηση του Cruyff και οδήγησε σε λάθη. Έφυγαν οι Laudrup, Salinas, Zubizarreta και Juan Carlos. Επιλέχθηκαν για να ηγηθούν της επόμενης ημέρας, παίκτες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν, όπως ο ταλαντούχος αλλά ιδιόρρυθμος Hagi και ο Escurza που τραυματίστηκε σοβαρά και έχασε σχεδόν όλη τη σεζόν. Μόνο ο τίμιος κεντρικός αμυντικός Abelardo, έμελλε να μείνει για πολλά χρόνια στη Βαρκελώνη.

Προωθήθηκε ο Jordi Cruyff, που έκανε ντεμπούτο σε εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος τον Σεπτέμβρη του 1994, σκοράροντας μάλιστα στο νικηφόρο 2-1 επί της Racing. O Jordi, δεν είχε το ταλέντο του πατέρα του -χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν κακός ποδοσφαιριστής- και δεν κατάφερε να κάνει καριέρα στην Barcelona, πληρώνοντας σε σημαντικό βαθμό την κόντρα Cruyff-Nunez.

Η επικοινωνία μεταξύ διοίκησης και προπονητή σχεδόν έπαψε να υφίσταται. O Romario αποχώρησε τον Γενάρη του 1995, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την ομάδα. 

1995-96

Το επίσημο τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ο Cruyff ανέφερε αργότερα στην αυτοβιογραφία του, πως εκείνη τη σεζόν ζήτησε την απόκτηση του Zinedine Zidane, αλλά ο Nunez δεν είχε καμία διάθεση να του κάνει το χατίρι. Έγιναν πανάκριβες (και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες) μεταγραφές. Δόθηκαν πολλά χρήματα για την απόκτηση του Βόσνιου Kodro, που πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Κροάτης Prosinecki, ήταν σπουδαίος μέσος, αλλά οι τραυματισμοί δεν του άφησαν περιθώριο να δείξει την αξία του. O Popescu αποκτήθηκε από την Tottenham για να αντικαταστήσει τον πληθωρικό Koeman, έργο εκ των πραγμάτων δύσκολο. Ωστόσο η διετής παρουσία του Ρουμάνου κεντρικού αμυντικού, ήταν μάλλον επιτυχημένη.   

Ο Πορτογάλος Luis Figo, αποδείχθηκε παίκτης-κλειδί τα επόμενα χρόνια για τους blaugrana. Ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής, με ηγετικά χαρακτηριστικά, που έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, πριν προκαλέσει νέο εμφύλιο στην Ισπανία, με την αμφιλεγόμενη μετακίνηση του στη Μαδρίτη.

Προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα ο Ivan de la Pena, ίσως ο ποιοτικότερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε η Masia κατά την οκταετία του Cruyff. Ένας επιτελικός μέσος που μπορούσε να πασάρει μέσα από το μάτι μιας βελόνας και εκείνη τη σεζόν έπαιξε σε πολλούς αγώνες, όπως συνέβη και με τους Roger και Oscar Garcia. Συμμετοχές πήρε και ο Albert Celades, ένας καλός αμυντικός μέσος. Αποχώρησαν παίκτες - θρύλοι, όπως οι Stoichkov, Eusebio, Begiristain και Ronald Koeman.

Ο Johan Cruyff απολύθηκε, σε μια απόφαση που του ανακοινώθηκε στα αποδυτήρια δυο εβδομάδες πριν τελειώσει το πρωτάθλημα, από τον -τότε- αντιπρόεδρο της ομάδας Joan Gaspart, με τον οποίο σχεδόν ήρθαν στα χέρια. Χρόνια αργότερα, θα δήλωνε πως το μεγαλύτερο παράπονο του, ήταν ότι δεν του δόθηκε ούτε η ευκαιρία να αποχαιρετήσει το κοινό στο Camp Nou. Αυτή, ήταν η αναγνώριση της προσφοράς του στη Barcelona.

1996-2003 Σε αναζήτηση ταυτότητας

Περίοδος αντιθέσεων για την Barcelona. Με σπουδαίους παίκτες, που θα μείνουν στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων και την εμφάνιση ορισμένων νεαρών από την ακαδημία, που επρόκειτο μακροπρόθεσμα να αφήσουν εποχή. Χωρίς όμως σταθερή αγωνιστική ταυτότητα, απόρροια των πολλών αλλαγών στην άκρη του πάγκου και της έλλειψης μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.

Ο τρόπος που λειτουργούσε (και με τον οποίο διοικούνταν) ο σύλλογος, ήταν φανερό πως είχε προσπεραστεί από την ίδια την εποχή. Πολλές αποφάσεις είχαν εκδικητικό χαρακτήρα ή παίρνονταν εν θερμώ και υπό την πίεση του κόσμου ή των στιγμών. Έλλειψη συνοχής και συνέπειας λόγων και πράξεων, με την ηττοπάθεια να ελλοχεύει και να απειλεί να γίνει κανόνας.

Σε επίπεδο προπονητών, η παρουσία του εκκεντρικού Louis Van Gaal ξεχώρισε. Ο Ολλανδός είχε πάντα έναν μαγικό τρόπο να σε κάνει να μπερδεύεσαι: Θα ήταν ανόητο να αμφισβητούσαμε την αξία του, ωστόσο κατάφερνε να βάζει τρικλοποδιές στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είχε τον τρόπο να κερδίζει τους παίκτες, άφηνε άλλους στο περιθώριο, επέμενε σε επιλογές που δεν του έβγαιναν. Δεν ήταν επίσης επικοινωνιακός, κάτι που δεν είναι απαραίτητο κακό, αλλά τον έβαλε απέναντι στα πανίσχυρα ΜΜΕ. Άδικο για την υστεροφημία του, θα μπορούσε να πει κάποιος. Πράγματι, αλλά και με δική του ευθύνη, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε.

Ο Louis Van Gaal διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και μερική ανάδειξη παικτών, που έμελλε να γράψουν ιστορία στην Barcelona κατά τη διάρκεια αλλά -κυρίως- μετά την αποχώρηση του. Μετρήστε ονόματα που λιγότερο ή περισσότερο αναδείχθηκαν κατά την παρουσία του: Xavi Hernandez, Luis Garcia, Gabri, Andres Iniesta, Victor Valdes, Oleguer, Sergio Garcia, Roberto Trashorras, Carles Puyol. Ειδικά οι Xavi και Puyol χρωστάνε πολλά στον Van Gaal, οπότε μαζί τους και όλοι οι φίλαθλοι της Barcelona. «Έχασε» όμως και παίκτες, όπως ο Ivan de la Pena ή ο Albert Ferrer, που αποχώρησε για την Chelsea, για να παίζουν ο Bogarde και ο Reizeiger.

    

1996-97

Το σοκ της μετάβασης στην μετά Cruyff εποχή προσπάθησε να απαλύνει ο Nunez, προσλαμβάνοντας στην τεχνική ηγεσία, τον καλό του φίλο και σπουδαίο, Bobby Robson, με τον οποίο είχε συμφωνήσει ήδη από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν και ανοίγοντας τα ταμεία του συλλόγου. Αποκτήθηκαν πολλοί παίκτες.

Ο Ronaldo μπορεί να «γέμισε ασήμι» σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, ωστόσο η μία και μοναδική του σεζόν στη Βαρκελώνη, ήταν -ίσως- η σπουδαιότερη της καριέρας του. Σε επίπεδο ατομικής απόδοσης, οι εμφανίσεις του μπορούν να συγκριθούν μόνον με τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ημέρες των Kubala, Cruff, Ronaldinho και Messi. Δεν ήταν όμως η μόνη σημαντική προσθήκη. Αποκτήθηκε ο Laurent Blanc. Οι Giovanni, Vitor Baia και Fernando Couto, ποδοσφαιριστές με προοπτική. Ο Νιγηριανός Amunike επίσης. Επέστρεψε ο Stoichkov και υπέγραψε (χωρίς κόστος) ο Luis Enrique, που αποδεσμεύθηκε από την Μαδρίτη για να μετατραπεί σε μια από τις σημαντικότερες μορφές της ομάδας, τα επόμενα (δύσκολα) χρόνια.

Από τις αποχωρήσεις, ξεχώρισε εκείνη του Bakero, ενός από τα τελευταία «τέκνα» του Johan Cruyff.  H σεζόν δεν συνοδεύτηκε με την επιστροφή στην κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος, η ομάδα όμως κέρδισε ένα ακόμη Κυπελλούχων καθώς και το Copa del Rey. Η στροφή (ξανά) στις πολυδάπανες μεταγραφές, ήταν εμφανής.  

1997-98

Ξεκίνησε η περίοδος του Louis Van Gaal, του ανθρώπου που είχε δημιουργήσει νωρίτερα μία από τις καλύτερες ομάδες που παρουσίασε ο Ajax στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Οι προσδοκίες του κόσμου ήταν υψηλές και η πρώτη του σεζόν προμήνυε για μια εξαιρετική συνέχεια. Τα χρήματα που διατέθηκαν στη μεταγραφική αγορά  ήταν και πάλι πολλά.

Αποκτήθηκαν οι Reiziger και Bogarde (μέλη εκείνου του σπουδαίου Ajax του Van Gaal, μακριά όμως από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές του ημέρες) μαζί και ένας ακόμη Ολλανδός, ο (μέτριος) τερματοφύλακας Ruud Hesp. O Rivaldo έμελλε να γράψει τεράστια ιστορία στη Βαρκελώνη και επίσης σπουδαίος (αλλά μάλλον ιστορικά αδικημένος) ήταν και ο Sony Anderson. Οι δυο τους αποτέλεσαν το πανάκριβο «αντίδοτο» στην αποχώρηση του Ronaldo, που πωλήθηκε στην Inter. Κανένας δεν κατάλαβε τι νόημα είχε η απόκτηση του επιθετικού Dugarry από τη Milan, έναντι σημαντικού ποσού. Βαρύς και προβλέψιμος, ο Γάλλος δημιούργησε προβλήματα στα αποδυτήρια, έπαιξε 7 φορές συνολικά και δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ. Πέρασε και δεν ακούμπησε και o Dragan Ciric.

Η Barcelona κατέκτησε το double, αποδίδοντας ωραίο ποδόσφαιρο και ξεπέρασε την κατάθλιψη που είχε προκαλέσει η πώληση του Ronaldo.

1998-99

Δεύτερη σεζόν του Van Gaal, δεύτερο σερί πρωτάθλημα, ωστόσο η ολλανδική παροικία (που ναι, πάντα ήταν ευπρόσδεκτη στη Barcelona) μεγάλωσε μάλλον υπερβολικά, καθώς όταν η εθνική Ολλανδίας είχε υποχρεώσεις, οι παίκτες που έμεναν στη Βαρκελώνη δεν έφταναν ούτε για 5x5.  Από τους 6 ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν, οι 5 ήταν Ολλανδοί.

Από αυτούς, ο μόνος που δεν κόστισε ούτε ένα ευρώ, ήταν ο εξαιρετικός μέσος Philip Cocu -πραγματικό πολυεργαλείο που έπαιζε μέχρι και αριστερός μπακ- και έμελλε μάλιστα να έχει και την μεγαλύτερη -διαχρονικά- προσφορά. Άξια αναφοράς και η μεταγραφή του Kluivert, ενός από τους καλύτερους επιθετικούς εκείνης της εποχής. Ο πανάκριβος ακραίος Zenden δεν έπεισε ποτέ, ενώ από τα αδέρφια De Boer, μόνον ο Frank είχε καλή παρουσία.

Προωθήθηκαν επίσης παίκτες από την ακαδημία, δύο εκ των οποίων είναι σήμερα πασίγνωστοι. Πρόκειται για τον Xavi Hernandez και τον Luis Garcia.   

1999-00

Σεζόν χωρίς τίτλο, στο τέλος της οποίας έφυγε ο Van Gaal. Δόθηκαν πολλά χρήματα για τον Dani Garcia Lara που δεν μπόρεσε ποτέ να σταδιοδρομήσει στη Barcelona, ενώ η επένδυση στον Simao Sabrossa με τη φιλοδοξία να εξελιχθεί σε νέα περίπτωση Figo, δεν βγήκε. Ο Van Gaal προσπάθησε να δώσει μια ευκαιρία στον «γυάλινο» Litmanen, που υπήρξε ο παίκτης ορχήστρα του σπουδαίου Ajax.

Τον Οκτώβρη του 1999, ο Van Gaal μας σύστησε έναν μακρυμάλλη νεαρό από τη δεύτερη ομάδα, τον οποίο καθιέρωσε (αρχικά) στο δεξί άκρο της άμυνας. Λεγόταν Carles Puyol και έμελλε να εξελιχθεί στον σπουδαιότερο κεντρικό αμυντικό στην ιστορία του συλλόγου. Προωθήθηκαν επίσης οι Gabri, Arnau και Nano. O Gabri, κατάφερε να αποκτήσει σταθερό ρόλο τα επόμενα χρόνια.

2000-01

Αλλαγή στην προεδρία του συλλόγου μετά από 22 χρόνια. Καθήκοντα ανέλαβε ο Joan Gaspart, μέχρι τότε αντιπρόεδρος και δεξί χέρι του Nunez. Ξανά αλλαγή προπονητή μεσούσης της σεζόν, καθώς ο Serra Ferrer που αντικατέστησε το καλοκαίρι τον Louis Van Gaal, απολύθηκε 7 αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος και ανέλαβε ο Carles Rexach.

Η «προδοσία του Figo» κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού Τύπου. Την ιστορία της μεταγραφής του στη Ρεάλ Μαδρίτης την έχουμε περιγράψει σε άλλο άρθρο μας. Η Barcelona επένδυσε με τον χειρότερο τρόπο τα χρήματα της ρήτρας αποδέσμευσης, που της πλήρωσε η Μαδρίτη για τον Luis Figo.

O Marc Overmars (κυρίως λόγω τραυματισμών) δεν έγινε ποτέ το αγωνιστικό «αντίδοτο» στην αποχώρηση του Πορτογάλου, η ομάδα πλήρωσε ένα καράβι λεφτά στη Valencia για τον μετριότατο Gerard (που εξαργύρωσε το hat-trick του απέναντι στους blaugrana, στα πλαίσια του Champions League, την προηγούμενη σεζόν) ο Alfonso που αποκτήθηκε ως «μπομπέρ» πέτυχε 2 γκολ σε όλη τη σεζόν και ο Petit πιο πολύ κατέστρεφε το παιχνίδι της ομάδας του, παρά των αντιπάλων.

Προωθήθηκε (και πήρε συμμετοχές) ο Pepe Reina. Αξίζει πάντως να πούμε, πως ο Ferrer ήταν από τους ανθρώπους που πίστεψαν όσο λίγοι στην αξία και την προοπτική που είχε ένας νεαρός, που λεγόταν Andres Iniesta.

2001-02

O Carles Rexach, που αποτελούσε διαχρονικά την προσωρινή λύση, όποτε η διοίκηση αποφάσιζε να αλλάξει προπονητή, πήρε την ευκαιρία του για μια ολόκληρη σεζόν. Πακτωλός χρημάτων και μια ακόμη απογοητευτική σεζόν -σχεδόν αντιγραφή της προηγούμενης-. Σημαδεύτηκε από τον αποκλεισμό στα ημιτελικά του Champions League, από την Ρεάλ Μαδρίτης.

H άφιξη του «κούνελου» Javier Saviola από την River Plate, προκάλεσε ενθουσιασμό στον κόσμο της ομάδας, η οποία έψαξε σταθερότητα κάτω από τα δοκάρια, αποκτώντας τον συμπατριώτη του Αργεντινού, Roberto Bonano. Έναν καλό -αλλά όχι στο peak της απόδοσης του τότε- τερματοφύλακα.

Οι αστοχίες δεν είχαν τελειωμό. Αποκτήθηκε ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός Andresson, ήρωας της Bayern την προηγούμενη σεζόν, όταν με δικό του γκολ οι Βαυαροί πήραν τον τίτλο στη Γερμανία, την τελευταία αγωνιστική. Η Barcelona όμως, δεν τον αγόρασε για τα γκολ του, αλλά για να προσδώσει ασφάλεια στο κέντρο της άμυνας, παραγνωρίζοντας το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό του. Ούτε ο Christanval δικαιολόγησε ποτέ τα όσα λέγονταν για το ταλέντο του, ενώ οι Geovanni και Rochemback, δεν κατάφεραν ποτέ να καθιερωθούν, πολύ απλά γιατί δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ενδεικτικό της τρικυμίας, η απόκτηση (με τη μορφή δανεισμού) του Francesco Coco από την Inter για το αριστερό άκρο της άμυνας, ενός παίκτη που -βάσει των τεχνικών του χαρακτηριστικών- υπό άλλες συνθήκες, δεν θα περνούσε ούτε έξω από τον περιβάλλοντα χώρο του Camp Nou.

Προωθήθηκε ο Tiago Motta, ένας ταλαντούχος μέσος που μάλλον οι τραυματισμοί ήταν ο λόγος που δεν του επέτρεψε να κάνει καριέρα στη Βαρκελώνη. Οι φήμες της εποχής έλεγαν μάλιστα, πως στις προπονήσεις κέρδιζε συστηματικά στους διαγωνισμούς εκτελέσεων φάουλ, τον σπεσιαλίστα Rivaldo. Αποχώρησε -μεταξύ άλλων- ο Pep Guardiola.    

2002-03

O Luis Van Gaal επέστρεψε, μετά από τρεις σεζόν στις οποίες η Barcelona δεν κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα. Ο στόχος ήταν να την οδηγήσει ξανά στη κορυφή και το αποτέλεσμα, ήταν η ομάδα να συγκεντρώσει 23 βαθμούς μετά από τις 19 πρώτες αγωνιστικές, όντας μόλις 3 πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η αντικατάσταση του από τον Radomir Antic, έφερε αλλαγή στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας, που κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει 56 βαθμούς, τερματίζοντας στην 6^η θέση της βαθμολογίας.

Η σεζόν είχε ξεκινήσει με μεγάλες προσδοκίες, κύριος υπεύθυνος των οποίων ήταν ο κύριος Juan Roman Riquelme. Το τελευταίο παλαιάς κοπής δεκάρι της Αργεντινής, ήταν ένας υπέροχος παίκτης που όμως δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία του Van Gaal, ο οποίος δεν δίστασε να τον υποδεχθεί με τη φράση «το παιδί σου βλέπω να φοράει περισσότερες φορές τη φανέλα απ’ ότι εσύ», σε έναν αστεϊσμό που όμως δεν απείχε τελικά πολύ από την πραγματικότητα.

Ο Mendieta, που επέστρεψε στην Ισπανία μετά το αποτυχημένο του πέρασμα από την Lazio, δεν είχε καμία σχέση πλέον με τον Mendieta της Valencia. Αποκτήθηκε ο (αδικοχαμένος αργότερα) Robert Enke, ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας που αντιμετώπισε όμως τρομερά προβλήματα προσαρμογής. O Juan Pablo Sorin, που αποκτήθηκε με δανεισμό τον Γενάρη του 2003, ήταν ένας εξαιρετικός αριστερός φουλ μπακ, αλλά η ομάδα δεν αποφάσισε να τον αγοράσει το ίδιο καλοκαίρι. 

Προωθήθηκαν όμως μεταξύ άλλων και οι Andres Iniesta, Victor Valdes και Oleguer Presas. Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Ο Ολλανδός απέτυχε βραχυπρόθεσμα, αλλά άφησε παρακαταθήκη που έμελλε να οδηγήσει σε θριάμβους την Barcelona. Το είχε κάνει και στην πρώτη θητεία του. 

2003-2008 Η περίοδος του Frank Rjikaard

Νέα σελίδα, θα μπορούσε να τιτλοφορείται η περίοδος που ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 2003. Μετά από 25 χρόνια, υπήρξε ουσιαστική αλλαγή στη διοίκηση του συλλόγου, με την εκλογή ενός νεαρού δικηγόρου, του Joan Laporta, συνεπικουρούμενου από μια σειρά εξίσου νεαρών επιχειρηματιών και όραμα τον εκσυγχρονισμό της Barcelona. Δύο εξ αυτών, οι Sandro Rosell και Josep Maria Bartomeu, θα διαδέχονταν διαδοχικά τον Laporta στην προεδρία, μετά το 2010. Αλλά αυτή, είναι μια άλλη ιστορία.

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος, τα λάθη δεν αποφεύχθηκαν (και δεν ήταν λίγα) αλλά το πρόσημο είναι -σχεδόν μετά βεβαιότητας- θετικό. Η συγκεκριμένη περίοδος έχει μείνει στην μνήμη του κόσμου κυρίως για την παρουσία του Ronaldinho, κάτι που δεν είναι απόλυτα αληθές, καθώς υποτιμάται ο τότε ρόλος πολλών ανθρώπων -εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων- οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά, προετοιμάζοντας το έδαφος για την κορύφωση της περιόδου Pep, που ακολούθησε. 

Η ομάδα απέκτησε σταθερή δομή, οι ρόλοι έγιναν ευδιάκριτοι, τα αποδυτήρια θωρακίστηκαν, ο θεσμός του τεχνικού διευθυντή αναβαθμίστηκε, οι αποφάσεις δεν περνούσαν πλέον μόνον από την κρίση ενός στενού διοικητικού συμβουλίου, όπου ο λόγος του προέδρου ήταν νόμος. Ενεργοποιήθηκε ο Johan Cruyff σε ρόλο συμβουλευτικό, καθοδηγητικό (κάποιοι τον έχουν χαρακτηρίσει σκιώδη-προσωπικά δεν το υιοθετώ) και όλο αυτό, μετατράπηκε σε αγωνιστικές επιτυχίες στα χρόνια που ακολούθησαν.

Η Barcelona αγωνίστηκε εκείνη την πρώτη σεζόν (2003-04) στο κύπελλο UEFA. Τα επόμενα 14 χρόνια μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η παρουσία της στο Champions League είναι αδιάλειπτη, δείγμα -αν μη τι άλλο- σταθερότητας.

Πριν ακόμη την κατάκτηση του Champions League στο Παρίσι το 2006, οι προσωπικές διαφορές στη διοίκηση, άρχισαν να εμφανίζονται και στη συνέχεια η έπαρση και αρκετές κακές μεταγραφικές επιλογές, παραλίγο να τινάξουν στον αέρα ο,τι χτιζόταν από το 2003, κάτι που αποφεύχθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και όχι χωρίς κόστος, αλλά θα μας απασχολήσει στο επόμενο μας άρθρο.

Αγωνιστικά, η περίοδος 2003-2008, περιστρέφεται κατά βάση γύρω από τον Ronaldinho αλλά και ορισμένους ακόμη σπουδαίους παίκτες, όπως ο Deco, o Eto’o, o Puyol, o Marquez, o Giuly, οι Xavi και Iniesta (που βρήκαν πάντως την αναγνώριση που τους άξιζε, μετά το 2008). Ήταν επίσης η περίοδος που ο Frank Rjikaard, σύστησε στον ποδοσφαιρικό κόσμο, τον παίκτη που έμελλε να θεωρείται σήμερα ο καλύτερος στον κόσμο. Τον Lionel Messi. O Ολλανδός, έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην -με άριστο τρόπο- εξέλιξη του Andres Iniesta.

2003-04

Κάθε αρχή και δύσκολη και πράγματι έτσι ξεκίνησε και η θητεία του Frank Rjikaard. Αναζητήθηκε ο παίκτης που θα ηγούνταν της νέας προσπάθειας και η άρνηση του David Beckham να αναλάβει τον ρόλο, έφερε στη Βαρκελώνη τον Ronaldinho Gaucho. Ο Ronnie, ήταν το πιο λαμπερό αστέρι εκείνης της εποχής και η απόκτηση του γέμισε χαμόγελα το πληγωμένο γόητρο των Καταλανών. Η παρουσία του, οδήγησε σε τίτλους και άφησε στη μνήμη του κόσμου ποδοσφαιρικές στιγμές μαγείας, που δύσκολα θα ξεχαστούν.

Αποκτήθηκε ο Μεξικανός Rafa Marquez, ένας υπέροχος κεντρικός αμυντικός με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, που παρά τις αρχικές δυσκολίες (είχε συζητηθεί μέχρι και ο δανεισμός του στον Ολυμπιακό), καθιερώθηκε, συνθέτοντας ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Carles Puyol. Πολλά χρήματα διατέθηκαν για τον Πορτογάλο Quaresma (το σύνδρομο ‘ψάχνουμε τον νέο Figo’ δεν είχε εκλείψει ακόμη). Ο δανεισμός από την Arsenal, του Gio Van Bronckhorst, αποδείχθηκε λίρα εκατό. Ο Ολλανδός, αγωνιζόταν στους κανονιέρηδες ως αμυντικός μέσος, ωστόσο στη Barcelona έκανε σπουδαία καριέρα σαν αριστερός μπακ. Ο Mario από την Valladolid, κόστισε ακριβά και δεν αγωνίστηκε ουσιαστικά ποτέ. 

Ο Luis Garcia επέστρεψε μετά από μια εξαιρετική σεζόν με την Atleti και σε μια κίνηση που εξέπληξε, αποκτήθηκε ο Τούρκος τερματοφύλακας Rustu Recber, μόνο για να γυαλίζει τα γάντια του Victor Valdes, που καθιερώθηκε κάτω από τα δοκάρια. Ο Rjikaard, του εμπιστεύθηκε την υπεράσπιση της blaugrana εστίας μετά την περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καταλανός αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα ο πιο επιτυχημένος τερματοφύλακας στην ιστορία του συλλόγου.

Τον Γενάρη του 2004 και μετά από ένα πολύ κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, η ομάδα απέκτησε τον Ολλανδό Edgar Davids σε έναν από τους ακριβότερους δανεισμούς στην σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου, που όμως αποδείχθηκε ανταποδοτικός. Η ομάδα δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, σε σημαντικό βαθμό γιατί κομμάτια του πρόσφατου αγωνιστικού παρελθόντος, δεν είχαν ακόμη αποκολληθεί.

2004-05

Σημαντικοί παίκτες που δεν είχαν πλέον πολλά να δώσουν (Luis Enrique, Cocu, Kluivert) αποχώρησαν. Από όσους αποκτήθηκαν εκείνο το καλοκαίρι, μοναδική «παραφωνία» αποδείχθηκε ο Maxi Lopez, ο οποίος παρουσιάστηκε στο κοινό ως «ο νέος Batistuta» έχοντας αγοραστεί ενός σημαντικού ποσού από την River Plate, στην οποία πρόλαβε να παίξει μόνο 19 φορές. Το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε από την παρουσία του, είναι ένα όμορφο γκολ στο Champions League απέναντι στην Chelsea. Ο Demetrio Albertini στη δύση της καριέρας του, ήταν μια φθηνή λύση ανάγκης (ο Rjikaard ήθελε πάντα να έχει στο κέντρο, δυναμικούς μέσους με έμφαση στα δυναμικά χαρακτηριστικά).

Από τους υπόλοιπους, ποιον να ξεχωρίσει κανείς; Ο Samuel Eto’o αγοράστηκε από την Mallorca και οι blaugrana αναγκάστηκαν μάλιστα να πληρώσουν ένα ποσό και στην Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία είχε μέρος των δικαιωμάτων του. Ο Eto’o, έφερε πίσω τα χρήματα που κόστισε και με το παραπάνω, καθώς εξελίχθηκε στην αιχμή του δόρατος της επίθεσης, έχοντας για αγαπημένο «θύμα» την Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Καμερουνέζος πέτυχε επίσης γκολ και στους 2 νικηφόρους τελικούς Champions League στους οποίους αγωνίστηκε με την Barcelona. Θεωρείται σήμερα, ένας από τους σημαντικότερους επιθετικούς που φόρεσαν την blaugrana φανέλα.

Ο Deco, αποδείχθηκε αληθινός μαέστρος στο κέντρο. Η συμβολή του στις επιτυχίες της τριετίας 2004-06, υπήρξε καθοριστική. Η απόκτηση του Giuly, μπορεί να ανέστειλε την εξέλιξη του Iniesta, ωστόσο η προσφορά του Γάλλου (που πέτυχε στο Μιλάνο το εκτός έδρας γκολ που, ουσιαστικά, έστειλε στον τελικό του Champions League τους Καταλανούς το 2006) δεν αμφισβητείται. Ο Larsson, που αποκτήθηκε για να χρησιμοποιηθεί ως εφεδρεία στην επίθεση, κατάφερε να γίνει ο ήρωας εκείνου του τελικού, στο Παρίσι. Ακόμη και οι Edmilson και Beletti παρά τα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισαν (ιδίως ο πρώτος) επ’ ουδενί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κακές επιλογές. Ένας 16χρονος, ο Lionel Messi πήρε τις πρώτες του συμμετοχές με τους μεγάλους. H ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 6 χρόνια αναμονής και έμοιαζε πλέον έτοιμη για το μεγάλο άλμα και στην Ευρώπη.

2005-06

Η πιο μετριοπαθής οικονομικά σεζόν της προεδρίας Laporta με προπονητή τον Rjikaard, αποδείχθηκε και η πιο επιτυχημένη αγωνιστικά, καθώς η ομάδα κατέκτησε πρωτάθλημα και Champions League. Αποκτήθηκαν, με μηδενικό κόστος, οι Van Bommel και Santi Ezquerro. O Βάσκος επιθετικός, έπαιξε ελάχιστα (και δεν ήταν και τίποτα το ιδιαίτερο) αλλά ο Ολλανδός έπαιζε συχνά βασικός, εκτοπίζοντας τον Xavi από την ενδεκάδα (το κόλλημα του Rjikaard που περιγράψαμε πιο πάνω).

Η έκπληξη της χρονιάς, ήταν όμως ο μικροκαμωμένος Αργεντινός από την ακαδημία, που είχε, ήδη από την προηγούμενη σεζόν, δώσει δείγματα του ταλέντου του. Ο Lionel Messi προωθήθηκε και υπέγραψε συμβόλαιο ως παίκτης της πρώτης ομάδας, διαδραματίζοντας απρόσμενα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη εκείνης της σεζόν, αγωνιζόμενος βασικός μέχρι και στα προημιτελικά του Champions League. To σώμα του όμως, δεν ήταν ακόμη έτοιμο για το κορυφαίο επίπεδο και ένας μυικός τραυματισμός, έδωσε ουσιαστικά τέλος στη σεζόν του, τον Μάρτη του 2006.

Στις 17 Μαϊου του 2006 στο Παρίσι, η Barcelona έριξε ένα δυνατό χαστούκι στην κατήφεια που είχε βυθίσει τον σύλλογο η πανωλεθρία του τελικού στην Αθήνα, το 1994. Εκείνη η νύχτα, δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη στη σύγχρονη ιστορία των blaugrana, για λόγους περισσότερο συμβολικούς και λιγότερο αμιγώς αγωνιστικούς.    

2006-07

Ο υποβιβασμός της Juventus, έφερε στη Βαρκελώνη τους Zambrotta και Thuram. Κανένας εκ των δύο ωστόσο δεν κατάφερε να κάνει σημαντική καριέρα στην Barcelona. Ούτε και ο Ισλανδός Gudjohnsen, που αποκτήθηκε από την Chelsea για να δώσει λύσεις στην επίθεση και έφτασε να παίζει αμυντικός μέσος. Η Barcelona, άρχισε να εμφανίζει ανεξήγητα σημάδια πρόωρου αγωνιστικού κορεσμού, κάτι που πλήρωσε, χάνοντας στην ισοβαθμία το πρωτάθλημα από την Ρεάλ Μαδρίτης, μετά το 2-2 της προτελευταίας αγωνιστικής στο Camp Nou με την Espanyol (το γνωστό και ως Tamudazo, εξαιτίας των 2 γκολ του Tamudo). To άστρο του Messi, δεν αρκούσε για να καλύψει την αγωνιστική πτώση (κυρίως) του Ronaldinho, αλλά και του Deco.

2007-08

Η απόκτηση του Thierry Henry προκάλεσε (δικαιολογημένα) ντελίριο στον κόσμο της ομάδας. Αποκτήθηκαν επίσης οι Eric Abidal, Yaya Toure, Jose Manuel Pinto και ο «γυάλινος» Milito για να  δώσει λύσεις στην άμυνα. Όλες οι μεταγραφές κόστισαν το βάρος του σε χρυσάφι. Προωθήθηκαν οι Pedro Rodriguez, Gio Dos Santos (σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, ο ‘Μεξικανός Messi’) Marc Crosas και ο Rjikaard έδωσε σημαντικό χρόνο συμμετοχής στον Bojan Krkιc, που άφησε υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον. Η σεζόν κατέληξε (δεδομένων και των προσδοκιών) σε φιάσκο, με τους blaugrana να χάνουν όλους τους τίτλους που διεκδίκησαν. 

2008-2012 Το χτίσιμο της Pep team 

Ίσως η καλύτερη περίοδος στην ιστορία της Barcelona, τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο. Τόσο καλή που έχει φτάσει πλέον να ανάγεται σχεδόν στη σφαίρα του μυθικού, με όσους κινδύνους παρερμηνείας των γεγονότων μπορεί να κρύβει κάτι τέτοιο. Οι blaugrana επαναπροσδιόρισαν με τον τρόπο παιχνιδιού τους -σε σημαντικό βαθμό- ορισμένες από τις σταθερές, του ίδιου του αθλήματος.

Παρουσίασαν μια υπέροχη ομάδα, ο κορμός της οποίας βασίστηκε σε παίκτες αλλά και έναν προπονητή, που προήλθαν από τα σπλάχνα του συλλόγου. Καθιερώθηκε στο πάνθεον των μεγαλύτερων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών, ο Leo Messi. Είναι λίγα αυτά που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, στην χρυσόσκονη που περιβάλλει την εποχή Guardiola στη Βαρκελώνη, ωστόσο εστιάζοντας στο κυρίως θέμα του αφιερώματος μας, δηλαδή τις μεταγραφές, υπάρχουν αρκετά που μπορούμε να πούμε.

Σαφώς και αποκτήθηκαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, αλλά δεν ήταν όλες οι κινήσεις επιτυχημένες. Υπήρξαν πολλοί παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν σε αυτό το διάστημα και άλλοι που ήρθαν με περγαμηνές και απέτυχαν. Ένα στοιχείο που -εκτιμώ- ότι αξίζει αναφοράς, είναι το γεγονός πως ο Guardiola καρπώθηκε την απόλυτη αξιοποίηση της ακαδημίας και την ανάδειξη παικτών, κάτι που συνέβη σε μεγάλο βαθμό, όχι βέβαια με τον απόλυτο τρόπο που περιγράφεται σήμερα, έξι χρόνια μετά την αποχώρηση του. Και το λέει αυτό, ένας δεδηλωμένος Guardiolista (όσο κι αν ο ίδιος ο Pep έχει πει πως απεχθάνεται αυτόν τον όρο). Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.

Αναζητώντας ποιοι παίκτες από την Masia αναδείχθηκαν (και καθιερώθηκαν) επί θητείας του στην πρώτη ομάδα, θα συναντήσουμε τρία ονόματα. Του Pedro Rodriguez, του Sergio Busquets (που αποτελεί ξεκάθαρη και αποκλειστική επιτυχία του Pep) και του Thiago Alcantara (που δεν καθιερώθηκε, είχε όμως αρκετές συμμετοχές στην Pep team). Τρεις παίκτες πρώτης γραμμής σε μια τετραετία (ασχέτως της κατάληξης που είχε η περίπτωση του Thiago) εκ των οποίων οι δύο, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις επιτυχίες της περιόδου που περιγράφεται στο άρθρο, φυσικά και δεν είναι λίγοι.

Πρεμιέρα επί Guardiola έκαναν και οι Martin Montoya, Nolito, Oriol Romeu, Deulofeu, Marc Bartra, Andreu Fontas, Jeffren, Cristian Tello και Isaac Cuenca. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τον Sergi Roberto στον οποίο ο Pep «χάρισε» το ντεμπούτο πολύ νωρίς, τον Δεκέμβρη του 2010 (αργότερα, τον Απρίλη του 2011 μπει και αλλαγή στο τέλος του επικού ημιτελικού στο Champions League εναντίον της Μαδρίτης).  

Ο Guardiola, ήταν εκείνος που τόλμησε να κάνει την μεγάλη ρήξη με το πρόσφατο ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν της Barcelona, ζητώντας ουσιαστικά την απομάκρυνση των Ronaldinho και Deco (αλλά και του Eto’o που όμως άργησε -ευτυχώς για την ομάδα- έναν χρόνο) και «χτίζοντας» τον ηγετικό ρόλο του Messi. Ήταν εκείνος που έπεισε τον Xavi να σταματήσει να σκέφτεται το Manchester και τον μετέτρεψε σε παίκτη-ορχήστρα της «μηχανής» που ο ίδιος δημιούργησε. Ήταν εκείνος που απογείωσε τον Iniesta, καθιέρωσε τον -τότε άγνωστο- Busquets και άφησε πολλές φορές στον πάγκο τον Henry, για να παίξει στη θέση του ο Pedro (για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, σαν να «τρώει» την σεζόν 2018-19 ο Jose Arnaiz τη θέση του Luis Suarez στην ενδεκάδα, αυτό είχε συμβεί με Pedro-Henry). Κανείς δεν μπορεί να τα αρνηθεί όλα αυτά. Θα ήταν άλλωστε γελοίο. Αυτό όμως που είναι άδικο, είναι η αντίληψη που έχει επικρατήσει και η οποία λέει πως παρέλαβε «καμένη γη». Πρόκειται για απόλυτα λανθασμένη εκτίμηση.

Το κύριο επίτευγμα του Pep, ήταν πως εμπιστεύτηκε και έδωσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ένα σύνολο εξαιρετικών γηγενών παικτών, πολλοί εκ των οποίων όμως προϋπήρχαν στον σύλλογο και αναδείχθηκαν από Van Gaal και Rjikaard, ο ρόλος των οποίων -κάκιστα- έχει υποτιμηθεί από την ίδια την ιστορία. Carles Puyol και Xavi ανδρώθηκαν επί Van Gaal. Iniesta, Valdes και Messi, επί Rjikaard. Ο Guardiola τους απογείωσε, αλλά δεν τους «ανακάλυψε». Είχε επίσης την ευλογία, να έχει στο πλάι του έναν εξαιρετικό βοηθό. Τον αείμνηστο Tito Vilanova, ο ρόλος του οποίου ήταν πολύ σημαντικός.

Ο Guardiola, ένας από τους σπουδαιότερους -κατά την ταπεινή μου εκτίμηση- προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, επιλέχθηκε ουσιαστικά για την τεχνική ηγεσία από τον Johan Cruyff, τον άνθρωπο που τον είχε «πλάσει» όταν ακόμα ήταν ποδοσφαιριστής. Είχε την ευλογία να στηρίζεται (τουλάχιστον μέχρι το 2010) από μια διοίκηση που αρχικά τον εμπιστεύθηκε τυφλά (κάτι που δυστυχώς πλήρωσε στη συνέχεια) και την τύχη να έχει στα χέρια του μια εξαιρετική γενιά ποδοσφαιριστών, ίσως την καλύτερη που έβγαλε ποτέ η ακαδημία της ομάδας. Είχε επίσης την ικανότητα/ευστροφία/χάρισμα να τα μετατρέψει όλα αυτά, σε ένα ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που όσοι το ζήσαμε, θα έχουμε την χαρά (αλλά και την τεράστια ευθύνη) να το διηγηθούμε στις επόμενες γενιές.

Είχε όμως και την μεγάλη ατυχία, να βρεθεί μεταξύ διασταυρούμενων πυρών, καθώς η θητεία του ξεκίνησε επί προεδρίας Laporta αλλά ολοκληρώθηκε επί του Sandro Rosell. Δυο παλιοί φίλοι και μετέπειτα ορκισμένοι εχθροί, η αντιπαλότητα των οποίων έμελλε να επηρεάσει και τον Pep ο οποίος από το 2010 (όταν και εξελέγη ο Rosell) έπαψε να έχει τον απόλυτο έλεγχο και από το 2011 ένιωθε ήδη ξένο σώμα στην Barcelona. Τουλάχιστον το δικό του αντίο, έγινε μπροστά στον κόσμο, μέσα στο Camp Nou και όχι στα αποδυτήρια της ομάδας, όπως είχε συμβεί 16 χρόνια νωρίτερα με τον μέντορα του, τον Johan Cruyff.

    

2008-09

Καλοκαίρι που θύμισε το αντίστοιχο του 1988, όταν είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία ο Johan Cruyff. Έφυγαν παίκτες-σύμβολα, όπως ο Ronaldinho και ο Deco. Ο κόσμος αντέδρασε, καθώς η ακριβότερη μεταγραφή εκείνης της περιόδου, ήταν ένας παίκτης που αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού μπακ. Επρόκειτο για τον Dani Alves, που έμελλε να γίνει ο πιο επιτυχημένος -σε επίπεδο τίτλων- ξένος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, για την Barcelona.

Αποκτήθηκε ο Seydou Keita από τη Σεβίλλη και δόθηκε ένα σημαντικό ποσό για τον Ουρουγουανό Caceres, με την προοπτική να γίνει σημείο αναφοράς στο κέντρο της άμυνας. Ο Gerard Pique που επέστρεψε (με κανονική μεταγραφή) από τη Manchester United, δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα ήταν εκείνος που θα καθιερωνόταν αργότερα στο πλάι του Carles Puyol, καθώς ο Caceres δεν προσαρμόστηκε ποτέ στη Βαρκελώνη.

Ακριβή (και τελικά αποτυχημένη) και η μεταγραφή του Hleb από την Arsenal και το μυστήριο εκείνου του καλοκαιριού, άκουγε στο όνομα Henrique. Ο Βραζιλιάνος αποκτήθηκε από την Palmeiras, δεν έπαιξε ποτέ στην Barcelona, δόθηκε 5 σερί σεζόν με δανεισμό σε άλλες ομάδες και αποδεσμεύθηκε τελικά από τον σύλλογο το 2013!

Προωθήθηκε από την δεύτερη ομάδα ο Sergio Busquets, ο οποίος καθιερώθηκε αμέσως. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε αντίστοιχη περίπτωση παίκτη, που να ανέβηκε από την ακαδημία και να έγινε άμεσα τόσο σημαντικό γρανάζι της ομάδας.

Η σεζόν εξελίχθηκε στην πιο επιτυχημένη της ιστορίας του συλλόγου. Η Barcelona κατέκτησε πρωτάθλημα, κύπελλο και το Champions League.

2009-10

Το καλοκαίρι του Zlatan Ibrahimovic. Η Barcelona σε μια πανάκριβη κίνηση έδωσε γη, ύδωρ και τον Samuel Eto’o στην Inter, για να αποκτήσει τον παίκτη που ο Guardiola θεωρούσε πως θα απογείωνε τις αγωνιστικές του επιλογές. Ήταν ο παίκτης που -σύμφωνα με τους αναλυτές της εποχής- θα «ξεκλείδωνε» με την παρουσία του, τις ασφυκτικές άμυνες που αντιμετώπιζαν οι blaugrana. Ο Σουηδός όμως, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο πνεύμα της ομάδας, από τα Χριστούγεννα του 2009 ήταν ήδη ξένο σώμα και έφυγε το επόμενο καλοκαίρι.

Ο Keirrison ήταν το δεύτερο διαδοχικό «δώρο» στην Palmeiras, θαρρείς και η Barcelona είχε να της ξεχρεώσει παλιά γραμμάτια. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός -όπως συνέβη και με τον Henrique- δεν έπαιξε ποτέ, δόθηκε κι αυτός 5 σερί σεζόν με δανεισμό σε άλλες ομάδες και αποδεσμεύθηκε τελικά από τον σύλλογο, το 2014.  

Η συνεχής αναζήτηση ενός καλού κεντρικού αμυντικού, οδήγησε σε άλλο ένα λάθος, μεγαλύτερο από εκείνο της επιλογής του Caceres. Δόθηκαν σχεδόν 25.000.000€ για τον Chygrynsky, που ξεχώρισε την προηγούμενη σεζόν στο UEFA με την Shaktar. Ο Ουκρανός αποκτήθηκε ως επένδυση στο μέλλον, έπαιξε μόλις 12 φορές και αποχώρησε το επόμενο καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τον Caceres, που έκανε καλή καριέρα σε Villarreal και Juventus, η δική του πορεία έδειξε πως μάλλον ήταν μια άστοχη επιλογή.

Για την ιστορία πάντως, να αναφέρουμε πως ο Chygrynsky προκάλεσε το πρώτο ρήγμα στη σχέση του Guardiola με τη διοίκηση, καθώς αρνήθηκε τρεις φορές να συναινέσει στην πώληση του, πριν τελικά αποδεχθεί την απόφαση του Rosell.

Η μόνη προσθήκη εκείνης της σεζόν που βοήθησε την ομάδα -έστω και σε συμπληρωματικούς ρόλους- ήταν ο Βραζιλιάνος Maxwell.

2010-11

Αλλαγή διοίκησης και αρχή του τέλους της περιόδου Guardiola, παρόλο που η ομάδα κατέκτησε εκείνη τη σεζόν ακόμη μια φορά το Champions League. Αποκτήθηκε (από την απερχόμενη διοίκηση Laporta) o David Villa της Valencia, ένας παίκτης που ταίριαξε στην επίθεση των blaugrana και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο.

Πιο επιτυχημένη κίνηση, αποδείχθηκε η μεταγραφή του Mascherano από τη Liverpool, που έγινε για να καλυφθεί το κενό του Yaya Toure, ο οποίος στο μεταξύ αποχώρησε καθώς δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τον ρόλο της «ρεζέρβας» του Busquets και τη θέση του κεντρικού αμυντικού στην οποία τον χρησιμοποιούσε συχνά ο Pep. Αγοράστηκαν επίσης ο Adriano από τη Σεβίλλη, ένας καλός ακραίος αμυντικός, με τρομερή ευπάθεια όμως σε τραυματισμούς και ο Afellay από την PSV.

Η ομάδα κατέκτησε το 4^ο Champions League της ιστορίας της, στο ιστορικό Wembley απέναντι στην Manchester United του Alex Ferguson, που δήλωσε με τη λήξη του αγώνα, πως εκείνη η Barcelona, ήταν η καλύτερη ομάδα που είχε αντιμετωπίσει στην καριέρα του.  

2011-12

Η απόλυτα επιτυχημένη επιστροφή του Pique και η ευφορία που συνοδεύτηκε από την καθιέρωση πολλών γηγενών παικτών στην βασική ενδεκάδα, προκάλεσε φρενίτιδα και στον Τύπο. Οποιοσδήποτε παίκτης είχε περάσει από τη Masia και δεν έπαιζε πλέον στη Barcelona, μετατρεπόταν αυτόματα σε μεταγραφικό στόχο. Τέτοια περίπτωση ήταν ο Cesc Fabregas, που οι χειρισμοί για την απόκτηση του, δημιούργησαν από τότε αυτό που έχω ονομάσει ως «σύνδρομο Cesc».

Ο Καταλανός μέσος (ίδια φουρνιά με Pique και Messi) είχε μετακομίσει από το 2003 στο Λονδίνο, κατάφερε να πάρει συμμετοχές στην Arsenal από τα 16 του χρόνια και από το 2006 αποτελούσε βασικό παίκτη της ομάδας. Από το καλοκαίρι του 2010, η Barcelona εργάστηκε για τον επαναπατρισμό του, αλλά η Arsenal δεν αποδέχθηκε την προσφορά των blaugrana. Στους εορτασμούς, μετά την κατάκτηση του mundial το 2010 από την εθνική Ισπανίας, ο Pepe Reina επιχείρησε να του φορέσει με το ζόρι μια φανέλα της Barcelona, σε μια εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου. Στο μεταξύ, το όνομα του φιγουράριζε μόνιμα στα πρωτοσέλιδα των ισπανικών εφημερίδων.

Η επιστροφή του όμως στην Βαρκελώνη, θα  πραγματοποιούνταν το καλοκαίρι του 2011, έναντι ενός σημαντικότατου ποσού, καθώς ο Cesc είχε λίγους μήνες νωρίτερα ανανεώσει το συμβόλαιο του με την Arsenal.

O Cesc αφίχθη σε μια περίοδο που -για τους ψύχραιμους αναλυτές- η απόκτηση του δεν ήταν απαραίτητη, συνυπολογίζοντας ότι την ίδια σεζόν προωθήθηκε από την δεύτερη ομάδα ένας Βραζιλιάνος, στον οποίο ο Guardiola είχε δώσει ήδη ευκαιρίες από την προηγούμενη σεζόν. Ήταν ο Thiago Alcantara. Μαζί του, έκανε το άλμα και ο Isaac Cuenca. Συμμετοχές κατέγραψε και ο Cristian Tello (προωθήθηκε όμως την επόμενη σεζόν).

Αποκτήθηκε επίσης ο Χιλιανός Alexis Sanchez από την Udineze. Αποχώρησαν μεταξύ άλλων οι Zlatan, Bojan και Nolito.  

Τον Απρίλη του 2012 και σε διάστημα 5 ημερών, η Barcelona τέθηκε εκτός των δύο βασικών της στόχων, χάνοντας ουσιαστικά το πρωτάθλημα στο Camp Nou από την Μαδρίτη και παραχωρώντας εντός έδρας ισοπαλία στον ημιτελικό του Champions League στην Chelsea. Στο τέλος εκείνης της σεζόν, ο Pep Guardiola αποχώρησε, έχοντας πάρει τις αποφάσεις του ήδη από τα τέλη του 2011. Το τοξικό περιβάλλον που δημιούργησε η διοίκηση Rosell, έπαιξε σίγουρα ρόλο στην τελική του απόφαση. 

2012-2014 Μια δύσκολη διετία

Με την αποχώρηση του Guardiola οι ελπίδες για συνέχιση του project που προκάλεσε νωρίτερα γενικευμένο θαυμασμό, εναποτέθηκαν στο πρόσωπο του μέχρι πρότινος στενού του συνεργάτη. Ο Tito Vilanova ανέλαβε την τεχνική ηγεσία, εν μέσω ικανοποίησης από τους φιλάθλους της ομάδας. Ο Tito είχε τις ίδιες αγωνιστικές αρχές με τον Pep και απέμενε να αποδειχθούν και οι δυνατότητες του στην άμεση διαχείριση του αγωνιστικού πλάνου, όντας πλέον πρώτος προπονητής.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ, που θα μπορούσε να φθάσει και πως θα εξελισσόταν αγωνιστικά η Barcelona, αν ο καρκίνος δεν νικούσε τελικά τον αείμνηστο Tito, έναν υπέροχο άνθρωπο που πάλεψε μέχρι τέλους με αξιοπρέπεια, χάνοντας τελικά την άνιση μάχη (συγχωρήστε με για την κλισέ έκφραση) με τον καρκίνο.

Η δική του Barcelona, πρόλαβε πάντως να επιτύχει δύο επιτεύγματα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθούν μελλοντικά. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα συγκεντρώνοντας 100 βαθμούς και αγωνίστηκε την ίδια σεζόν (2012-13) σε αγώνα της LaLiga με 11 παίκτες από την ακαδημία της. Συνέβη στις 25 Νοεμβρίου του 2012, όταν μετά την αντικατάσταση του Dani Alves από τον Montoya στο 14’ της εκτός έδρας αναμέτρησης με την Levante, στον αγωνιστικό χώρο βρέθηκαν οι Victor Valdes, Montoya, Puyol, Pique, Jordi Alba, Busquets, Xavi, Iniesta, Pedro, Fabregas και Messi. Ένα όνειρο -στα όρια του ανέφικτου- γινόταν εκείνο το βράδυ πραγματικότητα.

Με τη λήξη εκείνης της σεζόν και έχοντας ολοκληρώσει τις θεραπείες του στη Νέα Υόρκη, ο Tito Vilanova ξεκίνησε το χτίσιμο της ομάδας για τη σεζόν 2013-14, αναγκάστηκε όμως τελικά να αποχωρήσει μπροστά στην επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του. Αντικαταστάθηκε από τον Tata Martino, μια επιλογή που εμπεριείχε υψηλό ρίσκο, κάτι που αποδείχθηκε και προϊόντος της αγωνιστικής περιόδου.

Σε επίπεδο μεταγραφών, η διετία εκείνη χαρακτηρίστηκε από την απόκτηση των Neymar και Jordi Alba και τις αποχωρήσεις των Keyta, Abidal, David Villa και Thiago. Υπήρξε μια περίοδος που όλος ο οργανισμός του FC Barcelona βυθίστηκε σε βαθιά κατάθλιψη, που ακολούθησε της αποχώρησης Guardiola και κορυφώθηκε με τον θάνατο του Vilanova, επιδρώντας και στην ανταγωνιστικότητα της ομάδας, η οποία στα μέσα του 2014 έμοιαζε να έχει απολέσει την ταυτότητα και τα στοιχεία που την οδήγησαν στην κορυφή, καθώς και τα κίνητρα που απαιτούνταν για να παραμείνει ανταγωνιστική, βλέποντας την ίδια ώρα σημαντικούς πυλώνες της, να βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους.

Ταυτόχρονα, η υπόληψη του συλλόγου δέχθηκε βαρύ πλήγμα, εξαιτίας των χειρισμών του Sandro Rosell σε μια σειρά από ζητήματα, με κυρίαρχο την μεταγραφή του Βραζιλιάνου Neymar. Ένα θέμα που απασχολεί ακόμη και σήμερα την επικαιρότητα των blaugrana και έμελλε να «σκάσει» το 2015.

2012-13

Καλοκαίρι μικρής μεταγραφικής δραστηριότητας. Προωθήθηκαν 5 παίκτες από τη δεύτερη ομάδα. Οι Bartra, Muniesa, Montoya, Jonathan Dos Santos και Tello ήταν καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά για μια σειρά από διαφορετικούς λόγους (που αφορούσαν τόσο σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, όσο και σε τραυματισμούς) δεν μπόρεσαν να βρουν σημαντικούς ρόλους στην πρώτη ομάδα.

Αποκτήθηκε ο Jordi Alba από τη Valencia. Η μεταγραφή του, παρότι τότε αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό, αποδείχθηκε από τις πιο επιτυχημένες της σύγχρονης εποχής. O Jordi Alba κατάφερε να γίνει ο πρώτος αριστερός φουλ μπακ που έφτασε (ίσως και ξεπέρασε) σε προσφορά και επιδόσεις, τον Sergi Barjuan.

Ανέκδοτο ολκής, αποδείχθηκε η ακριβότερη μεταγραφή εκείνης της σεζόν, ο Alex Song  που αποκτήθηκε από την Arsenal -θεωρητικά- για να δώσει ανάσες στον Busquets και να καλύψει το κενό του Keyta και κατάφερε τελικά να απασχολήσει τον κόσμο, μόνο με τις ενδυματολογικές του επιλογές.

Τα σχεδόν 3.500.000€ που δόθηκαν στην Sporting για την απόκτηση των Edgar Ie και Agostino Ka, με σκοπό να ενισχύσουν αρχικά την δεύτερη ομάδα, αποδείχθηκαν ακόμη μια χαμένη επένδυση, καθώς και οι δύο αποχώρησαν ως ελεύθεροι, λίγα χρόνια αργότερα. Η μοίρα τους έκτοτε, αγνοείται.

O Tito Vilanova έδωσε πολλά λεπτά συμμετοχής στην προετοιμασία στον Sergi Roberto, που αποτελούσε ακόμη βασικό παίκτη της δεύτερης ομάδας.

Η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα, συγκεντρώνοντας 100 βαθμούς, παρά τα, υποχρεωτικά, μεγάλα διαστήματα απουσίας του Tito Vilanova.   

2013-14

Παραιτήθηκε στα μέσα της σεζόν ο Sandro Rosell και ανέλαβε καθήκοντα προέδρου ο Josep Maria Bartomeu. Τον Δεκέμβρη του 2011, ο πατέρας του Neymar συμφώνησε με τον Sandro Rosell για τη μεταγραφή του γιου του στη Barcelona, μετά από τρεις αγωνιστικές περιόδους. O Guardiola συνηγόρησε νωρίτερα στην πρόταση του προέδρου, επιλέγοντας τον Neymar αντί του Loucas Moura (τα δυο ονόματα που του είχε παρουσιάσει η διοίκηση). Η μεταγραφή τελικά πραγματοποιήθηκε έναν χρόνο νωρίτερα από τα προσυμφωνηθέντα, τον Μάιο του 2013, λόγω της εμπλοκής της Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Βραζιλιάνος -που θεωρούνταν εκείνη την περίοδο ο,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην παγκόσμια αγορά, από άποψης ταλέντου και προδιαγραφών, παρουσιάστηκε στο κοινό του Camp Nou εν μέσω αποθέωσης. Η διοίκηση δήλωνε περήφανα πως το κόστος της μεταγραφής δεν ξεπέρασε τα 57.000.000€, ωστόσο οι αναφορές στα ΜΜΕ (κυρίως) της Βραζιλίας, έκαναν λόγο για ένα ποσό που άγγιζε ή ακόμη και ξεπερνούσε τα 100.000.000€. Ο Sandro Rosell και ο Javier Faus, έκαναν λόγο για ανυπόστατα δημοσιεύματα, ωστόσο η ιστορία επρόκειτο να τους διαψεύσει πανηγυρικά.

Στην έναρξη της σεζόν, ο Victor Valdes ανακοίνωσε πως θα διένυε την τελευταία του χρονιά με την φανέλα της Barcelona.

Προωθήθηκε (από τον Tito Vilanova) ο Sergi Roberto, για τον οποίο ο Tata Martino είχε δηλώσει: «Είναι παίκτης που κάνει πάντα τη σωστή επιλογή. Είναι εγγύηση. Πάντα αξιόπιστος, πάντα ακριβής. Του λείπει μόνο το θράσος για να γίνει ένας πλήρης ποδοσφαιριστής». Τελικά το «θράσος» και η καθιέρωση, έμελλε να έρθουν έναν χρόνο αργότερα.

Προωθήθηκαν επίσης και δόθηκαν άμεσα με δανεισμό, οι Deulofeu και Rafinha. Αποκτήθηκαν, για να ενταχθούν στη δεύτερη ομάδα, ο Denis Suarez και ο Fabian Ortola (νυν τρίτος τερματοφύλακας της πρώτης ομάδας).

Αποχώρησε με άσκημο τρόπο ο Eric Abidal και πωλήθηκε ο Thiago στην Bayern, με ένα φτηνό τέχνασμα, στην προσπάθεια να μπουν χρήματα στα ταμεία της ομάδας. Πωλήθηκε (σχεδόν χαρίστηκε για να είμαστε ακριβείς) ο David Villa στην Atletico. 

2014-2018 Luis Enrique και αλλαγή φιλοσοφίας

  

Κρίσιμη περίοδος για την Barcelona. H αποχώρηση παικτών-συμβόλων, η απόλυτη αγωνιστική αποτυχία της προηγούμενης σεζόν, η παραίτηση του προέδρου Rosell εν μέσω σκανδάλων και σοβαρά έξω-αγωνιστικά ζητήματα, απείλησαν την ίδια την υπόσταση του συλλόγου που -μέσα σε όλα- τιμωρήθηκε από την FIFA με απαγόρευση μεταγραφών για δύο μεταγραφικές περιόδους. Στο διάστημα που περιγράφεται στο άρθρο, έφυγαν από τη ζωή ο Tito Vilanova και ο Johan Cruyff. Ο οργανισμός κλονίστηκε.

Το καλοκαίρι του 2014, επιλέχθηκε για τη θέση του προπονητή ο Luis Enrique. Πέρα και έξω από οτιδήποτε μπορεί να αφορά μεταγραφικές επιλογές και αγωνιστικές τακτικές, ο αγαπημένος των blaugrana φιλάθλων, Lucho, αποδείχθηκε ο ιδανικός άνθρωπος για να οδηγήσει την Barcelona έξω από την θύελλα των στιγμών. Είχε την ψυχολογία, γνώριζε άριστα την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου, πρόσωπα και καταστάσεις και με την ηγετική του παρουσία, οδήγησε σε ήρεμα νερά το club. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο του επίτευγμα, στην τριετία που παρέμεινε στην άκρη του πάγκου. Συσπείρωσε, ανύψωσε το ηθικό, διέγειρε τον καλώς εννοούμενο εγωισμό των παικτών.

Έγιναν πολλές αποτυχημένες μεταγραφικές κινήσεις στο ίδιο διάστημα και οι περισσότεροι παίκτες που αποκτήθηκαν και κατάφεραν να επιτύχουν, κόστισαν χρυσάφι. Δεν το λες και επιτυχία. Σε ο,τι αφορά την ακαδημία, μοναδικός παίκτης που κατάφερε στο ίδιο διάστημα να καθιερωθεί, ήταν ο Sergi Roberto που λογίζεται σήμερα από τους καλύτερους παίκτες του blaugrana ρόστερ, κάτι για το οποίο -σχεδόν- αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο Luis Enrique. Ο Sergi Roberto ΔΕΝ θα βρισκόταν σήμερα (εν έτη 2018) στη Βαρκελώνη αν δεν τον έπειθε ο Lucho να μείνει, όταν τον Ιούνη του 2015 το είχε πάρει απόφαση, πως στην Barcelona δεν θα έκανε καριέρα.

Ωστόσο, ο Luis Enrique δεν έδωσε ευκαιρίες και σε άλλα παιδιά από την Masia (ευθύνεται για την προώθηση των Sandro και Munir, στους οποίους όμως όφειλε να επιμείνει - δεν το έκανε, όπως συνέβη και με τον Samper) προς απογοήτευση (ίσως και μεγάλης έκπληξης) όσων το περίμεναν.

Οι μεταγραφές της τελευταίας τετραετίας που αναλύονται σε αυτό το κείμενο, χαρακτηρίζονται από την οριστική αλλαγή φιλοσοφίας, απόλυτα εναρμονισμένη με την σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η εμφάνιση εμίρηδων και Κρατών που έχουν στο μεταξύ αναλάβει τις τύχες ευρωπαϊκών συλλόγων, οδηγεί την μεταγραφική αγορά σε μια εποχή παράκρουσης, που προκαλεί το κοινό αίσθημα και η Barcelona που υπερηφανεύεται για την Masia, δεν καταφέρνει (ούτε και δείχνει να θέλει) να αποτελέσει εξαίρεση του νέου κανόνα.

Η αντικατάσταση του Luis Enrique από τον Ernesto Valverde, το καλοκαίρι του 2017, δεν δείχνει -τουλάχιστον στο ζήτημα των μεταγραφών- πως θα οδηγήσει σε αλλαγή ρότας. Εξάλλου, ας μη γελιόμαστε, λίγα είναι αυτά που μπορεί πλέον να κάνει οποιοσδήποτε προπονητής για να «φρενάρει» την φρενίτιδα και των πακτωλό δισεκατομμυρίων που κυριαρχούν στην ποδοσφαιρική αγορά.

Η αποχώρηση του Neymar, ήταν ένα συγκλονιστικό παράδειγμα της «νέας» εποχής. Οι cult φιγούρες των εκπροσώπων της PSG που κατέφθασαν στη Βαρκελώνη για να ολοκληρώσουν την μετακίνηση του στο Παρίσι, κρατώντας στα χέρια τους τεράστιους χαρτοφύλακες, που εμπεριείχαν τα έγγραφα με το ιλιγγιώδες ποσό των 222.000.000€ της ρήτρας αποδέσμευσης του ποδοσφαιριστή, ήταν το ενσταντανέ του καλοκαιριού.

Όχι πως η Barcelona λειτούργησε διαφορετικά βέβαια.. Σχεδόν άλλα τόσα (και περισσότερα) χρήματα επένδυσαν οι blaugrana στη μεταγραφική αγορά, στην πιο ακριβή (μεταγραφικά) περίοδο της ιστορίας τους. Ας τα δούμε όμως αναλυτικά.

   

2014-15

O Rosell είχε (ήδη από τον Γενάρη) αποχωρήσει και χρέη προέδρου εκτελούσε ο Josep Maria Bartomeu. Ο σύλλογος, γνώριζε ήδη ότι για τις επόμενες δύο αγωνιστικές περιόδους δεν θα μπορούσε να κάνει μεταγραφές (θυμηθείτε εδώ όλες τις λεπτομέρειες της υπόθεσης) και σε συνδυασμό με την αποχώρηση των Carles Puyol και Victor Valdes, των δύο πυλώνων της αμυντικής λειτουργίας για περισσότερη από μια δεκαετία, στην τεχνική ηγεσία σήμανε γενικός συναγερμός.

Η πιο ακριβή κίνηση της σεζόν, έναντι ενός πολύ μεγάλου ποσού, ήταν η απόκτηση του Luis Suarez από τη Liverpool. Ενός παίκτη, που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς στην επίθεση της Barcelona. Η προσφορά του, έχει ήδη ξεπεράσει εκείνη του σπουδαίου Eto’o και ο Ουρουγουανός συγκαταλέγεται (εν έτη 2018) με ευκολία στους μεγαλύτερους επιθετικούς που φόρεσαν διαχρονικά τη blaugrana φανέλα. Η τεχνική ηγεσία επένδυσε πάνω του, παρά τα κρούσματα επιθετικής συμπεριφοράς που είχε επιδείξει στο παρελθόν και ο Luisito δικαίωσε εκείνους που τον επέλεξαν.

Αποκτήθηκαν δύο τερματοφύλακες, για να καλυφθεί η απώλεια του Victor Valdes. Και οι δύο έμελλε να αποδειχθούν άκρως επιτυχημένες κινήσεις, που τις πιστώθηκε (δικαίως) ο τεχνικός διευθυντής, Andoni Zubizarreta. H παλιά δόξα των blaugrana, μπορεί να συνέδεσε το όνομα του και με περιπτώσεις που αποδείχθηκαν ανέκδοτα (βλέπε Douglas) και να χρησιμοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα ως εξιλαστήριο θύμα (απολύθηκε τον Γενάρη του 2015) του κακού αγωνιστικού ξεκινήματος εκείνης της σεζόν, ωστόσο οι επιλογές του για τη θέση κάτω από τα δοκάρια, υπήρξαν άριστες.

Η αποχώρηση του Puyol, έφερε στη Βαρκελώνη δύο κεντρικούς αμυντικούς, τους Jeremy Mathieu και Thomas Vermaelen που κόστισαν ακριβά, πρόσφεραν λίγο και δεν μπόρεσαν να καθιερωθούν. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Ivan Rakitic, που τα 18.000.000€ που κόστισε η αγορά του από την Σεβίλλη, μοιάζουν σήμερα λίγα σε σχέση με την προσφορά του Κροάτη, ο οποίος υπήρξε προσωπική επιλογή του Luis Enrique. Ένας άλλος Κροάτης, ο Alen Halilovic, έγινε η διαχρονικά πιο ακριβή μεταγραφή παίκτη που αγοράστηκε για να παίξει στη δεύτερη ομάδα, ωστόσο δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να δείξει το ταλέντο του.

Το ανέκδοτο της σεζόν, αποδείχθηκε ο Βραζιλιάνος Douglas που αποκτήθηκε -θεωρητικά- για να αποτελέσει την διάδοχη κατάσταση του Dani Alves. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας…  

Ο Rafinha γύρισε στην Barcelona από την Celta, όπως και ο Deulofeu τον οποίο όμως ο Luis Enrique δεν κράτησε στο ρόστερ, απογοητευμένος από την αγωνιστική του συμπεριφορά στην καλοκαιρινή προετοιμασία. Ο Denis Suarez προωθήθηκε και δόθηκε με δανεισμό στη Σεβίλλη.

Ο Alexis Sanchez (μετά την απόφαση για απόκτηση του Luis Suarez) πωλήθηκε στην Arsenal και ο Cesc Fabregas που ποτέ δεν κατάφερε να βρει σταθερό ρόλο, ούτε και την αποδοχή που περίμενε, από τον κόσμο της ομάδας, αποχώρησε για την Chelsea.

H Barcelona κατέκτησε ξανά το treble. Η περίοδος της αγωνιστικής κατάθλιψης στη Βαρκελώνη, ήταν πλέον παρελθόν.

2015-16

Η σεζόν της πιο σκανδαλώδους μεταγραφής που -προσωπικά- θυμάμαι στη σύγχρονη ιστορία της Barcelona. Ενώ ο σύλλογος διοικούνταν από επιτροπή και προσωρινό πρόεδρο, εν μέσω εκλογών και σε παραβίαση του καταστατικού, αποκτήθηκε ο Arda Turan από την Atletico και ανακοινώθηκε μόνο μετά την εκλογή του Bartomeu. Ο Τούρκος, ήταν επιλογή του Luis Enrique και από τον Γενάρη του 2016 μέχρι και την αποχώρηση του, δεν δικαιολόγησε (όχι μόνον με δική του ευθύνη) ποτέ τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτηση του.

Εισήγηση του Luis Enrique και ο Aleix Vidal, με σκοπό να αντικαταστήσει (σταδιακά) τον Dani Alves στο δεξί άκρο της άμυνας. Ο Aleix δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής μέχρι τον Γενάρη του 2016 (λόγω της τιμωρίας της FIFA) και σε συνδυασμό με έναν τραυματισμό του Dani Alves, βρίσκει ευκαιρίες για σταθερό χρόνο συμμετοχής ο Sergi Roberto. Από μια αλληλουχία γεγονότων, η Barcelona βρήκε μετά από καιρό ένα νέο αγωνιστικό σημείο αναφοράς, που προερχόταν από τα σπλάχνα του συλλόγου.

Arda Turan και Aleix Vidal, αξίζουν ωστόσο ξεχωριστής μνείας, υπό την έννοια πως προερχόταν και οι δύο από εξαιρετικές σεζόν με τις προηγούμενες ομάδες τους, ωστόσο αποδέχθηκαν το ρίσκο να μεταγραφούν στην Barcelona, γνωρίζοντας ότι δεν θα έπαιζαν σε επίσημο αγώνα για 6 μήνες. Τίτλος τιμής.

Προωθήθηκαν από την δεύτερη ομάδα οι Sandro και Munir, δυο πολύ ταλαντούχοι επιθετικοί που έδειξαν ότι μπορούν να προσφέρουν λύσεις.

Αποχώρησε ο Xavi Hernandez, εν μέσω πλήρους αποθέωσης και αγωνιστικής ολοκλήρωσης. Έφυγε ο Pedro Rodriguez για την Chelsea κατόπιν προσωπικής του επιθυμίας, καθώς με την τριάδα Messi-Neymar-Suarez, ο χρόνος συμμετοχής του είχε μειωθεί δραματικά. Μια αποχώρηση που -ομολογουμένως- στοίχισε στην Barcelona.

Η ομάδα κατέκτησε το double.

2016-17

Η Barcelona μπορούσε να βγει ξανά στην αγορά για μεταγραφές, μετά την λήξη της τιμωρίας της και ενώ φάνηκε να ξεκινά συγκροτημένα και με πλάνο, η λήξη της μεταγραφικής περιόδου άφησε τον κόσμο με αρκετές απορίες.

Αποκτήθηκε ο Samuel Umtiti από την Lyon, η πιο επιτυχημένη μεταγραφή κεντρικού αμυντικού από το 2008 (και τον τότε επαναπατρισμό του Pique) αλλά η συνέχεια δεν ήταν εξίσου επιτυχημένη. Δόθηκαν πολλά χρήματα για ένα (μέτριο αγωνιστικά) αντίγραφο του Jordi Alba, τον Lucas Digne. Ο Γάλλος μάλιστα, κόστισε περισσότερα και από το ποσό που είχε δαπανηθεί παλαιότερα για την αγορά του Jordi Alba. Επέστρεψε ο Denis Suarez από τη Villarreal (μέσω μιας ρήτρας επαναγοράς που ο σύλλογος έχει κάνει πλέον κανόνα σε όσους παίκτες από την δεύτερη ομάδα της, αποφασίζει να πουλήσει) και αγοράστηκε ο Cillessen από τον Ajax, για να καλυφθεί το κενό του Bravo, που έφυγε για την City.

Η ομάδα, αποφάσισε πως οι Sandro και Munir δεν μπορούσαν να αποτελέσουν αξιόπιστες εναλλακτικές στην επίθεση και έτσι ο πρώτος έφυγε ως ελεύθερος (!) για την Malaga και ο Munir δόθηκε με δανεισμό στη Valencia. Στη θέση τους, αποκτήθηκε ο πανάκριβος Paco Alcacer, ένας καλός επιθετικός που όμως ακόμη και σήμερα δεν έχει βρει σταθερό ρόλο και χρόνο συμμετοχής.

Το «σοκ» εκείνης της αγωνιστικής περιόδου, άκουγε στο όνομα Andre Gomes. Ο Πορτογάλος μέσος της Valencia (που δεν είχε περάσει ούτε κατά λάθος από την μεταγραφική ονοματολογία των πρωτοσέλιδων που αφορούσαν στην Barcelona) ανακοινώθηκε στα τέλη του καλοκαιριού ως μια απόλυτη επιτυχία της διοίκησης που «κατάφερε να κλέψει» μέσα από τα χέρια της Μαδρίτης τον παίκτη. Δυο χρόνια μετά, δεν είναι ξεκάθαρο αν τελικά οι culers χάρηκαν ή λυπήθηκαν για εκείνη την «αρπαγή».

Σημαντική η αποχώρηση του Dani Alves, ο οποίος παρότι είχε συμφωνήσει το 2015 σε διετή επέκταση της συνεργασίας του με τους blaugrana, αποφάσισε να φύγει «τιμωρώντας» την διοίκηση για τον ασεβή τρόπο με τον οποίο είχε χειριστεί την ανανέωση του συμβολαίου του.      

2017-18

Ο Ernesto Valverde αντικατέστησε τον Luis Enrique, που αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του.

Επέστρεψε (ξανά) ο Deulofeu μέσω ρήτρας επαναγοράς και δόθηκε ένα πολύ σημαντικό ποσό, για την απόκτηση του Βραζιλιάνου Paulinho από την κινεζική Guangzhou. Αγοράστηκε ο Nelson Semedo από την Benfica για να ενισχυθεί η θέση του δεξιού μπακ και ο Jose Arnaiz από την Valladolid, ένας πολύ ταλαντούχος ακραίος επιθετικός, για να ενισχύσει την δεύτερη ομάδα.

Αποφασίστηκε επίσης η αγορά, από την Fluminense, του κεντρικού αμυντικού Marlon Santos που έπαιζε ήδη από την προηγούμενη σεζόν (με τη μορφή δανεισμού) στην Β ομάδα. Ο Βραζιλιάνος, ακολούθησε την προετοιμασία της ομάδας στην Αμερική, αλλά τελικά δόθηκε με διετή (!) δανεισμό στην Nice.

Η ομάδα ξεκίνησε την καλοκαιρινή της προετοιμασία, εν μέσω ακατάσχετης φημολογίας που παρουσίαζε τον Neymar αποφασισμένο να φύγει από την Barcelona. O Βραζιλιάνος, ακολούθησε κανονικά την προετοιμασία της ομάδας και την πρώτη ημέρα του Αυγούστου του 2017 ανακοίνωσε μέσω… Instagram την απόφαση του να μεταγραφεί στην PSG, η οποία κατέβαλε την ρήτρα των 222.000.000€ που όριζε το συμβόλαιο που είχε υπογράψει ο παίκτης με τους Καταλανούς, λίγους μήνες νωρίτερα.

Ο αγωνιστικός σχεδιασμός τινάχτηκε στον αέρα και η Barcelona βρέθηκε να κυνηγά τον παίκτη που θα αντικαθιστούσε τον Neymar, λίγες ημέρες πριν τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου. Αποκτήθηκε τελικά από την BvB o Ousmane Dembele, έναντι ενός τεράστιου ποσού, καθώς τα χρήματα που καρπώθηκε η Barcelona από τον Neymar, αύξησαν τις απαιτήσεις όλων των ομάδων, που είχαν στα ρόστερ τους παίκτες, που ενδιέφεραν τους blaugrana.

Ξεχωριστό κεφάλαιο θα μπορούσαν να αποτελέσουν οι μεταγραφικές κινήσεις του Ιανουαρίου, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της η Barcelona διέθεσε ένα ποσό που άγγιξε τα 140.000.000€ για να ενισχυθεί μεσούσης της σεζόν. Αποκτήθηκε από την Liverpool o Coutinho και από την Palmeiras o κεντρικός αμυντικός Yerry Mina, o πρώτος Κολομβιανός που φόρεσε ποτέ τα blaugrana, στην υπεραιωνόβια ιστορία του club.

Αποχώρησε επίσης τον Γενάρη ο Mascherano, μετά από μια λαμπρή καριέρα στη Βαρκελώνη. Πωλήθηκαν σημαντικοί παίκτες από την δεύτερη ομάδα, όπως οι Mboula, Sergio Gomez και Eric Garcia, ποδοσφαιριστές με εξαιρετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. 

2018-19

Ξεκινώντας από τα θετικά, η σεζόν 2018-19, ήταν η πρώτη μετά από 14 χρόνια, που το ισοζύγιο των μεταγραφών για τους blaugrana ήταν θετικό. Τα χρήματα που διέθεσαν στην μεταγραφική αγορά δηλαδή, ήταν λιγότερα από τα χρήματα που εισέπραξε ο σύλλογος, κάτι που -ιστορικά- συμβαίνει σπάνια.

Αυτό οφείλεται -κυρίως- στην πώληση του Yerry Mina και του Lucas Digne στην Everton, για τους οποίους ο σύλλογος εισέπραξε 52.700.000€. Η επιστροφή του Paulinho στην Κίνα, ήταν μια περίεργη υπόθεση, καθώς για τον Βραζιλιάνο εισπράχθηκαν, ακριβώς όσα χρήματα είχαν δαπανηθεί τη σεζόν 2017-18, για την απόκτηση του.

Σημαντικό ήταν το ποσό που καρπώθηκαν οι blaugrana από την πώληση του Delofeu στην Watford (13.000.000€) και του Aleix Vidal (8.500.000€) στη Σεβίλλη, ενώ και για τους παίκτες που αποχώρησαν με τη μορφή δανεισμού, όπως οι Andres Gomes και Denis Suarez, η Barcelona κέρδισε ένα σημαντικό ποσό, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια.

Οι κακές επιλογές παρελθόντων ετών, συνεχίζουν να ταλαιπωρούν φυσικά την ομάδα, καθώς λίγοι θα θυμούνται πως οι Arda Turan και Douglas Pereira, συνέχισαν να πληρώνονται και φέτος από την Barcelona, αγωνιζόμενοι με τη μορφή δανεισμού στην Τουρκία. Το συμβόλαιο του Βραζιλιάνου τελειώνει φέτος, αλλά ο Τούρκος έχει έναν ακόμη χρόνο, στην πανάκριβη συμφωνία που είχε υπογράψει το καλοκαίρι του 2015 με την διοίκηση Bartomeu.

Οι αποχωρήσεις των Paco Alcacer και Munir, εκ του αποτελέσματος δεν «βγήκαν», καθώς ο Paco έκανε μια εξαιρετική σεζόν με την BvB, ενώ και ο Munir, που πουλήθηκε τον Γενάρη (απλά για να μην φύγει ελεύθερος το καλοκαίρι) θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο την επίθεση της ομάδας, από τον Boateng που πέρασε και δεν ακούμπησε, ότι δηλαδή συνέβη και στην άμυνα, με τον Jeison Murillo.

Στο πεδίο των παικτών που αποκτήθηκαν, η μεταγραφή του Arthur Melo (που έκλεισε από τον απελθόντα τεχνικό διευθυντή, Robert Fernandez) και του Clement Lenglet, κρίνονται απόλυτα επιτυχημένες. Βοήθησε και ο Arturo Vidal, που μπορεί να μην ήταν επιλογή του Valverde, αλλά χρησιμοποιήθηκε πολύ και προσέφερε στην ομάδα. Αντιθέτως, η αγορά του Malcom, που ήταν και η πιο ακριβή μεταγραφή της  σεζόν 2018-19, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, καθώς ο Βραζιλιάνος (που επίσης δεν ήταν επιλογή Valverde) δεν βρήκε τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελε.

Μεγάλο λάθος, κακή εκτίμηση -πείτε το όπως θέλετε- ήταν και η παραχώρηση με τη μορφή δανεισμού, του Marc Cucurella στην Eibar, η οποία μάλιστα μπορεί να αγοράσει τώρα τον ποδοσφαιριστή, έναντι 8.000.000€. Η ομάδα έμεινε ουσιαστικά χωρίς εναλλακτική λύση στη θέση του αριστερού μπακ και αυτό βαρύνει κυρίως τους Segura και Valverde, που επέλεξαν να κρατήσουν τον Miranda για να κάνει τα ρεπό του Jordi Alba, με κύριο γνώμονα την καλύτερη σωματοδομή του, στοιχείο με το οποίο είναι εμμονικός ο Pep Segura.  

2019-20

Η πιο ακριβή μεταγραφή της αγωνιστικής περιόδου 2019-20, ήταν εκείνη του Antoine Griezmann. Ο Γάλλος επιθετικός της Atletico κόστισε στους blaugrana 120.000.000€. Η πρώτη του χρονιά στη Βαρκελώνη, χωρίς να είναι απογοητευτική, είναι σίγουρα κατώτερη των προσδοκιών.

Η πιο ουσιαστική κίνηση, ήταν η αγορά του Ολλανδού μέσου Frenkie De Jong, από τον Ajax. Τα 75.000.000€ της αγοράς του, ίσως αποδειχθούν μακροπρόθεσμα λίγα, σε σχέση με αυτά που μπορεί να προσφέρει μελλοντικά στην ομάδα.

Αποκτήθηκε ο Junior Firpo από την Betis, με σκοπό να αποτελέσει τον μελλοντικό αντικαταστάτη του Jordi Alba και ο τερματοφύλακας Neto Murara από την Valencia, ο οποίος αντικατέστησε τον Cillessen, που έκανε το αντίθετο δρομολόγιο.

Αγοράστηκαν τα δικαιώματα δύο Βραζιλιάνων: Του αμυντικού μέσου Matheus Fernandes της Palmeiras, ο οποίος δόθηκε δανεικός στη Real Valladolid τον Γενάρη του 2020 και του δεξιού οπισθοφύλακα Emerson σε συνιδιοκτησία με την Real Betis όπου και αγωνίζεται φέτος, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις.      

Τον Γενάρη του 2020 ανακοινώθηκε η απόκτηση από τη Braga, του Πορτογάλου μεσοεπιθετικού Francisco Trincao, έναντι 31.000.000€. Ο 20χρονος Trincao θα ενσωματωθεί στη Barcelona τον Ιούλιο του 2020.

Τo ίδιο διάστημα, οι blaugrana προχώρησαν στην απόκτηση του Δανού Braithwaite από την Leganes, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του Luis Suarez. Ήταν μια κίνηση τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, καθώς ταυτόχρονα πωλήθηκε στην Roma o Carles Perez, ένα παιδί από τα σπλάχνα του συλλόγου που είχε αποδείξει ότι μπορούσε να δώσει λύσεις στην επίθεση.   

Στο πεδίο των αποχωρήσεων, ξεχώρισε η παραχώρηση με τη μορφή ετήσιου δανεισμού, του Coutinho στην Bayern του Μονάχου. Η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του συλλόγου, μετά από μόλις ενάμιση χρόνο έφυγε για άλλες πολιτείες και το μέλλον του είναι αβέβαιο.

Κακή επιλογή κατά την εκτίμηση μου, ήταν και η πώληση του Marc Cucurella στην Getafe. O Cucu θα μπορούσε να δώσει λύσεις πίσω από τον Jordi Alba, κάτι που τελικά απέδειξε και η εξαιρετική σεζόν που κάνει με την ομάδα της Μαδρίτης. Ακόμη ένα παιδί της Masia που δεν πήρε τις ευκαιρίες που άξιζε.

Ο Βραζιλιάνος Malcom, για την απόκτηση του οποίου η Barcelona σχεδόν είχε χαλάσει τις σχέσεις της με την Roma το καλοκαίρι του 2018, μετά από μόλις μία σεζόν στην ομάδα, έφυγε για την Zenit.

Παράξενων κινήσεων… συνέχεια, καθώς ούτε ο δανεισμός του Todibo στην Schalke, τον περασμένο Γενάρη ήταν φυσιολογικός, αφού άφησε την ομάδα ουσιαστικά με 3 κεντρικούς αμυντικούς για το υπόλοιπο της σεζόν. Για τον 21χρονο Γάλλο μάλιστα, υπάρχει και οψιόν αγοράς από τους Γερμανούς.

Ο δανεισμός του Carles Alena στην Real Betis τον Γενάρη, ήταν περισσότερο επιθυμία του παίκτη παρά του συλλόγου και είναι αρκετά πιθανό ο παίκτης το καλοκαίρι να επιστρέψει στη Βαρκελώνη.

Στον πίνακα, μπορείτε να δείτε αναλυτικά όλες τις μεταγραφές της αγωνιστικής περιόδου 2019-20, η οποία περιλάμβανε και αλλαγή προπονητή, με την άφιξη του Quique Setien, αντί του Ernesto Valverde.

2020-21

Το καλοκαίρι του 2021, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της διοίκησης Bartomeu για την Barcelona.  Ήταν το φινάλε ενός κύκλου που άνοιξε το 2010, με την εκλογή Rosell. 11 ολόκληρα χρόνια στα οποία ο σύλλογος δοκιμάστηκε σε όλα τα επίπεδα και παρότι κέρδισε πολλούς τίτλους, κατευθύνθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις με δική του επιλογή, σε μια φιλοσοφία εντελώς ξένη από εκείνη του club, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση αυτές ακριβώς τις αγωνιστικές επιτυχίες, που ήταν όμως προϊόν και συνέχεια της πρότερης κατάστασης.

Οι τίτλοι, στόχος αλλά και πανάκεια μαζί, έκρυψαν πολλές ανορθογραφίες, τόσο εκτός όσο και εκτός γηπέδων. Το ποδοσφαιρικό τμήμα μετατράπηκε σε έναν λαβύρινθο, με τις αρμοδιότητες να είναι συγκεχυμένες και να καταλήγουν σε υπερσυγκεντρωτισμό στο πρόσωπο ενός μόνο ατόμου. Του Josep Maria Bartomeu.

Το τεχνικό επιτελείο έχασε την ισχύ του και σε πολλές περιπτώσεις μάθαινε αποφάσεις, για τις οποίες υποτίθεται πως ήταν υπεύθυνο, μέσω του Τύπου. Ο σχεδιασμός, για ομάδα κορυφαίου επιπέδου, ήταν σχεδόν ανύπαρκτος και αυτό δεν είναι προσωπικό αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά προκύπτει από τα γεγονότα. Σημαντικότερο παράδειγμα, το ξεπούλημα του βραζιλιάνου Arthur στη Juventus.

Ο Arthur, έκλεινε τα 24 του χρόνια τον Αύγουστο του 21. Η Barcelona, είχε στο ρόστερ της στο κέντρο, τον Arturo Vidal που είχε κλείσει τα 33, τον Ivan Rakitic και τον Sergio Busquets που με την έναρξη εκείνης της σεζόν θα έκλειναν τα 32 και ο μόνος μέσος κάτω των 30 στην πρώτη ομάδα, ήταν ο Frenkie de Jong (24), ενώ συμμετοχές έπαιρνε και ο ταλαντούχος Riqui Puig που προέρχεται από τη Β’ ομάδα και ήταν 20 χρονών.

Ενώ λοιπόν ήταν προφανές πως είχε έρθει η ώρα για ανανέωση σε έναν τόσο νευραλγικό χώρο, όπως είναι αυτός του κέντρου, η επιλογή της ομάδας ήταν να δώσει σε έναν άμεσο ανταγωνιστή της τον 24χρονο Arthur, παίρνοντας μάλιστα ως «αντάλλαγμα» από τη Juve, έναν ακόμη παίκτη που είχε πατήσει τα 30, τον Miralem Pjanic.

Φυσικά αυτό ελάχιστα ενδιέφερε τον Bartomeu, που διάγοντας την τελευταία σεζόν του ως πρόεδρος, στόχευσε αποκλειστικά στα άμεσα αποτελέσματα και όχι για το τι θα άφηνε ως παρακαταθήκη στον διάδοχο του.

Ο Arthur σχεδόν εκβιάστηκε από τη διοίκηση ώστε να αποχωρήσει, για να μην χρειαστεί τα μέλη του Δ/Σ να βάλουν χρήματα από την τσέπη τους, στο κλείσιμο ενός οικονομικού έτους που δεδομένα είχε ζημίες. Μια ακόμη θλιβερή ιστορία, προστέθηκε στις τόσες πίκρες που είχαμε βιώσει, με εκείνη την διοίκηση.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, η απόκτηση του Pedri από την UDLP, αποδείχθηκε μια από τις καλύτερες στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και μάλιστα με ελάχιστο κόστος. Ο 17χρονος μέσος μπήκε άμεσα στην ενδεκάδα και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. 

Ταυτόχρονα η προώθηση και καθιέρωση του Ουρουγουανού κεντρικού αμυντικού Ronald Araujo που είχε αποκτηθεί νωρίτερα για την Β ομάδα, ήταν ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο εκείνης της σεζόν.

Ο Ramon Planes μπορούσε να κάνει καλή δουλειά. Το θέμα ήταν πως δεν τον άφηναν...

2021-22

Μια χρονιά που ξεκίνησε με πρόεδρο τον Bartomeu, προπονητή τον Ronald Koeman και τεχνικό διευθυντή τον Ramon Planes, συνεχίστηκε με προσωρινή διοίκηση και ολοκληρώθηκε με την επανεκλογή του Joan Laporta, τεχνικό διευθυντή τον Mateu Alemani και προπονητή τον Xavi, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ιδιόμορφη και σε επίπεδο μεταγραφών. 

Το καλοκαίρι ο σύλλογος παρουσίαζε μηδενική ρευστότητα και οι παίκτες που αποκτήθηκαν ήταν όλοι ελεύθερες μεταγραφές. Kun Aguero και Memphis Depay (εισήγηση του Koeman) και ο Luuk de Jong με δανεισμό από την Σεβίλλη, ήταν οι μόνες προσθήκες, σε συνδυασμό με την προώθηση των Gavi, Nico Gonzalez και Ez Abde από την δεύτερη ομάδα, ενώ ευκαιρίες πήρε και ο Ferran Jutgla. 

Τον Ιανουάριο έγιναν πιο σημαντικές κινήσεις, κάτι που συμβαίνει σπάνια στην ιστορία του συλλόγου. Η πιο ακριβή μεταγραφή, ήταν του 21χρονου Ferran Torres, που αποκτήθηκε από την Man City. Εντυπωσιακή ήταν και η επιστροφή του σχεδόν 40χρονου Dani Alves ο οποίος στο γήπεδο απέδειξε πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός. 

Κοσμοϊστορικό γεγονός αποτέλεσε η αποχώρηση του Messi (αναλυτικά δείτε εδώ) και η σεζόν στιγματίστηκε και από την απόσυρση του Kun Aguero από την ενεργό δράση, λόγω ενός καρδιολογικού προβλήματος.

Η προώθηση και χρησιμοποίηση κυρίως των Gavi και Nico, μπορεί να αποδειχθεί χρυσή για το μέλλον του συλλόγου. Και σε αυτό, μερίδιο επιτυχίας ανήκει και στον Ronald Koeman.

2022-23

Η πρώτη πλήρης σεζόν με τον Joan Laporta στη θέση του προέδρου, τεχνικό διευθυντή τον Mateu Alemani και προπονητή τον Xavi, ήταν και η πρώτη που η Barcelona πήρε πρωτάθλημα χωρίς τον Messi, έναν χρόνο μετά τη δραματική αποχώρηση του καλύτερου παίκτη στην ιστορία του συλλόγου.

Η απόκτηση του Robert Lewandowski που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της ομάδας, ήταν η πρώτη μεγάλη μεταγραφή της νέας διοίκησης και ο Πολωνός σταρ, χωρίς να βρίσκεται στο peak της καριέρας του, βοήθησε σημαντικά στην επιστροφή της ομάδας στην κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος. 

Σημαντική και η προώθηση των Balde - Yamal από την Β ομάδα.