Στο Garibaldi, ένα νοσοκομείο που ίδρυσαν στο Ροζάριο της Αργεντινής πολιτικοί πρόσφυγες από την Ιταλία, γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου του 1987 περίπου στις 6 το πρωί ο τρίτος γιός της Celia Cuccittini και του Jorge Messi.
Το Ροζάριο, μια πόλη απογόνων μεταναστών κυρίως από την Ιταλία και την Ισπανία, πλούσια σε αγροτική παραγωγή και με πληθυσμό 1.000.000 κατοίκων, δεν είναι η πρωτεύουσα της χώρας αλλά είναι η πόλη στην οποία υψώθηκε για πρώτη φορά η σημαία της ανεξαρτησίας της Αργεντινής το 1812.
Είναι επίσης η ιδιαίτερη πατρίδα του Ernesto Che Guevara αλλά και η πόλη στην οποία γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο Lionel Messi.
Ο Che ήταν οπαδός της Rosario Central αλλά ο Messi από μικρός αγάπησε το αντίπαλο δέος, την Newell’s Old Boys. Την ομάδα που έπαιξε ο πατέρας του αλλά και εκείνη στην οποία έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.
Το καλοκαίρι του 2000, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Βαρκελώνη δημοσιεύθηκε η πρώτη συνέντευξη της ζωής του, στην εφημερίδα La Capital. «Τι είναι οι Newell’s για εσένα;» τον ρώτησε ο δημοσιογράφος. «Τα πάντα» αποκρίθηκε ο 13χρονος Leο. «Τα πάντα» όμως τον περίμεναν σε μια άλλη ήπειρο…
Στα μέσα Σεπτέμβρη του 2000, ο Jorge Messi ταξίδεψε με τον 13χρονο γιό του, από το Ροζάριο της Αργεντινής στη Βαρκελώνη. Σκοπός του ταξιδιού ήταν να δοκιμαστεί ο μικρός στην ακαδημία της Barça.
Για τον Messi, είχαν νωρίτερα εισηγηθεί θετικά στον Carles Rexach (τότε τεχνικός διευθυντής της Barcelona) και εκείνος έδωσε την σχετική έγκριση για να ταξιδέψει ο νεαρός με την οικογένεια του στην Καταλωνία.
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση δεδομένου του ότι εκείνη την εποχή, δεν ήταν στην πολιτική της Barcelona να παίρνει στην ακαδημία της τόσο μικρούς σε ηλικία παίκτες, που προερχόταν από άλλες χώρες.
Εύκολη απόφαση δεν ήταν ούτε και για την οικογένεια Messi. Διφορούμενες ιστορίες σε σχέση με την κάλυψη εξόδων της ορμονικής θεραπείας του Leo αλλά και η (επιβεβαιωμένη) επιφυλακτικότητα της River Plate να επενδύσει στην περίπτωση του, έδωσαν το έναυσμα για το υπερατλαντικό ταξίδι.
Στις 17 Σεπτέμβρη, ημέρα Κυριακή, πατέρας και γιος Messi προσγειώθηκαν με την πτήση των Αργεντίνικων αερογραμμών στο αεροδρόμιο el Prat. Την επομένη το απόγευμα ο Leo πέρασε για πρώτη φορά την πύλη των αθλητικών εγκαταστάσεων της Barcelona για να προπονηθεί με την ομάδα της ηλικίας του. Το δοκιμαστικό κράτησε πέντε ημέρες και οι εντυπώσεις όλων των προπονητών ήταν εξαιρετικές.
Ωστόσο, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να αποφασίσει για το μέλλον του, ο Carles Rexach, βρισκόταν στην Αυστραλία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν θα επέστρεφε πριν τις 2 Οκτωβρίου. Ο Jorge Messi, αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή τους στη Βαρκελώνη παρά τις οικονομικές δυσκολίες, ώστε να μη στερήσει από τον γιό του την μεγάλη ευκαιρία.
Με την επιστροφή του από το Σίδνεϊ, ο Rexach ζήτησε τη διοργάνωση ενός φιλικού αγώνα ώστε να δει το επίπεδο του Αργεντινού, για τον οποίο τόσα είχε ακούσει.
Το απόγευμα τις 3ης Οκτωβρίου του 2000, είδε για πρώτη φορά από κοντά τον παίκτη που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου.
Ο ίδιος διηγήθηκε το 2012 στον Ιταλό συγγραφέα Luca Caioli:
«Ήμουν καλεσμένος σε ένα δείπνο και έφτασα στις αθλητικές εγκαταστάσεις μετά την έναρξη του αγώνα. Για να φτάσω στη μεριά που καθόταν οι προπονητές των ομάδων, έπρεπε να μεταβώ στην απέναντι πλευρά του γηπέδου, κάτι που μου πήρε περίπου 8 λεπτά. Δεν χρειάστηκε περισσότερος χρόνος για να καταλάβω πως εκείνος ο μικρός ήταν φαινόμενο. Όλα όσα κάνει σήμερα, τα έκανε και στα 13 του χρόνια.
«Δεν τον ανακάλυψα εγώ τον Messi. Και ένας εξωγήινος να περνούσε εκείνη την ημέρα από το γήπεδο, θα καταλάβαινε πως επρόκειτο για κάτι ξεχωριστό.»
Το δοκιμαστικό πήγε εξαιρετικά και έτσι δύο ημέρες αργότερα, οι Messi επέστρεψαν στην Αργεντινή, περιμένοντας πλέον τις λεπτομέρειες που θα καθόριζαν τον τρόπο με τον οποίο θα μετακινούνταν η οικογένεια στη Βαρκελώνη.
Μια διαδικασία που αποδείχθηκε δύσκολη και ιδιαίτερα χρονοβόρα, τόσο, που παραλίγο θα τίναζε στον αέρα την μετακίνηση του Messi στη Barça.
Από τις 5 Οκτωβρίου και για δύο ολόκληρους μήνες, οι υποσχέσεις που πήρε ο Jorge Messi δεν τηρήθηκαν. Ο Carles Rexach εξήγησε στον Luca Caioli τους λόγους:
«Δεν ήταν μια εύκολη κατάσταση. Πρώτον, έπρεπε να εξηγήσω στον πρόεδρο Gaspart γιατί θα έπρεπε να κάναμε μια υψηλού ρίσκου επένδυση, σε ένα τόσο νεαρό παιδί. Ήταν ξένος και βάσει νομοθεσίας δεν επιτρεπόταν να παίξει σε καμία εθνική κατηγορία. Ήταν μικρός και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα προσαρμογής. Ένας σοβαρός τραυματισμός επίσης, θα έδινε τέλος στα όνειρα του για μια σημαντική καριέρα. Είχε τα ζητήματα με την ανάπτυξη του και έπρεπε να βρούμε και δουλειά για την οικογένεια του.»
Τελικά στις 14 Δεκέμβρη του 2000, ο τότε εκπρόσωπος της οικογένειας, συναντήθηκε με τον Rexach σε ένα εστιατόριο στο Monjuic. Το μήνυμα που έστειλε στη Barcelona ήταν ξεκάθαρο: «Ή προχωράμε, ή ο μικρός θα δοκιμάσει στη Ρεάλ Μαδρίτης».
Ο Rexach δεν έχασε άλλο χρόνο. Άρπαξε μια χαρτοπετσέτα και έγραψε: «Ο σύλλογος θα υπογράψει με τον Leo Messi, εφόσον τηρηθούν όλες οι λεπτομέρειες της συμφωνίας». Γενικά, αόριστα αλλά πανέξυπνα. Την υπέγραψε και το ίδιο έκανε και η πλευρά του Αργεντινού.
Στη μυθολογία της αθλητικής ιστορίας του Messi, έχει επικρατήσει η αντίληψη πως εκείνη η χαρτοπετσέτα ήταν ο λόγος που τελικά κατέληξε στην Barça. Φυσικά, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Θα χρειαζόταν ακόμη μια συνάντηση, στις 8 Ιανουαρίου του 2001, όπου η Barcelona έδωσε στους εκπροσώπους του παίκτη, δύο διαφορετικά έγγραφα: Ένα, που αφορούσε στις αθλητικές δεσμεύσεις του συλλόγου απέναντι στον ποδοσφαιριστή και ένα άλλο, με το οικονομικό σκέλος της συμφωνίας, που περιλάμβανε τις λεπτομέρειες παραμονής της οικογένειας του στη Βαρκελώνη.
Στις 15 Φεβρουαρίου του 2001, ο Leo Messi επέστρεψε στην Καταλωνία και ένα μήνα αργότερα εκδόθηκε το πρώτο του δελτίο στη Barça.
Το ίδιο καλοκαίρι η αδερφή του, Maria Sol, μαζί με τη μητέρα του επέστρεψαν στην Αργεντινή και η οικογένεια χωρίστηκε στα δύο. Τα αγόρια παρέμειναν με τον πατέρα στη Βαρκελώνη.
Ο Leo είχε πάρει τη γενναία απόφαση να παλέψει για να κάνει καριέρα στην Barcelona αλλά μέχρι και τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής σε επίσημους αγώνες. Ήταν μια φρικτή περίοδος για τον ίδιο.
Όταν τελικά εκδόθηκε το δελτίο του, εντάχθηκε σε μια εκπληκτική ομάδα νέων με περίσσιο ταλέντο.
Μεταξύ των συμπαικτών του, ήταν και ο Cesc Fabregas. «Στην αρχή νομίζαμε πως ήταν μουγκός. Τόσο ντροπαλός ήταν. Αλλά με τον καιρό και παίζοντας PlayStation μαζί μας άρχισε να ξεθαρρεύει» θυμάται ο Cesc.
«Στο γήπεδο δεν ήταν καθόλου ντροπαλός. Αντίθετα είχε απίστευτο θάρρος και ποδοσφαιρικό θράσος. Μου θύμιζε τον Maradona» έλεγε ο αείμνηστος Tito Vilanova, τότε προπονητής και των δύο.
Στις 16 Νοεμβρίου 2003 ο Leo έκανε
το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα όχι σε ισπανικό έδαφος αλλά στην
Πορτογαλία, στο νεόκτιστο τότε Estadio Dragao με την αφορμή των εγκαινίων του
γηπέδου από την Porto. Πέρασε στον αγώνα ως αλλαγή στη θέση του Navarro στο
Έναν χρόνο μετά, τον Ιούνη του 2004 ήρθε και η πρώτη κλήση από την ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής μέσω ενός εγγράφου όπου το όνομα του γραφόταν λανθασμένα ως «Mecci» αντί για «Messi».
Στις 16 Οκτώβρη του 2004 ο Leo πραγματοποίησε το παιδικό του όνειρο «να παίξει στη μεγάλη κατηγορία» μπαίνοντας ως αλλαγή στη θέση του Deco στο τοπικό ντέρμπι με την Espanyol, στο Monjuic. Την Πρωτομαγιά του 2005 ερχόμενος ξανά από τον πάγκο πέτυχε το πρώτο του γκολ στο Camp Nou, στον αγώνα πρωταθλήματος με την Albacete. Τα πράγματα έμοιαζαν ιδανικά. Δεν ήταν όμως.
Ενώ ο Messi είχε ενηλικιωθεί και είχε υπογράψει το καλοκαίρι του 2005 το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, υπήρχει πρόβλημα με τη συμμετοχή του στο εγχώριο πρωτάθλημα, την ώρα που μπορούσε να αγωνίζεται κανονικά στο Champions League.
Η Deportivo La Coruna και η Alaves μέσω του τότε νομικού εκπροσώπου της και σήμερα προέδρου της La Liga, Javier Tebas, απειλούσαν την Barcelona και προσέφυγαν στην Επιτροπή Επαγγελματικού ποδοσφαίρου ζητώντας να αποκλειστεί ο Messi από τις αγωνιστικές δραστηριότητες.
Το πρόβλημα συνεχίστηκε ακόμη και αφού ο Leo απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα. Ο πρόεδρος της Barcelona, Joan Laporta, πήρε την κατάσταση στα χέρια του:
«Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να αφήσουν τον Messi να παίξει. Κινδυνεύει η καριέρα ενός τόσο ταλαντούχου νέου και αρχίζω να αναρωτιέμαι ποιοι έχουν συμφέρον από κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι στη σύγχρονη Ισπανία ορισμένοι θέλουν να αναβιώσουν καταστάσεις αντίστοιχες με εκείνη του Alfredo Di Stefano. Δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε».
Και πράγματι, τόσο εκείνη όσο και την επόμενη αγωνιστική περίοδο, παρόλα τα εμπόδια ο Messi άρχισε να καταγράφει συμμετοχές και στο πρωτάθλημα.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2006 η Barcelona κέρδισε για το Champions League την Chelsea στο Stamford Bridge με 2-1 και ολοκλήρωσε την αποστολή της αποκλείοντας τους Λονδρέζους στον επαναληπτικό του Camp Nou στις 7 του Μάρτη.
Εκείνο το βράδυ, ο Messi τραυματίστηκε για πρώτη φορά σοβαρά. Έχασε το υπόλοιπο της σεζόν και μαζί την ευκαιρία να βρεθεί έστω για λίγα λεπτά στον αγωνιστικό χώρο, στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στο Παρίσι. Ο Rijkaard δεν ρίσκαρε και ο ίδιος πικραμένος δεν παρέλαβε το μετάλλιο του νικητή και έλειπε από την πανηγυρική ομαδική φωτογραφία.
Στις 18 Απρίλη του 2007 στο Camp
Nou απέναντι στη Getafe, o Messi τρέχοντας
Σίγουρα δεν ήταν από τα πιο σημαντικά που έχει πετύχει, αλλά είναι εκείνο που έβαλε σε κάδρο μια σύγκριση που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ: Αυτή, που αφορά τον αείμνηστο Diego Maradona.
Το καλοκαίρι του 2008 η Barcelona αποφάσισε να αλλάξει τα σημεία αναφοράς της ομάδας. Η νέα αγωνιστική σελίδα θα είχε στον τίτλο το όνομα του Messi. Είχε πλέον την ηλικία, την ωριμότητα, τους κατάλληλους συμπαίκτες και το κυριότερο: έναν προπονητή με τον οποίο έμελλε να μεγαλουργήσει. Τον Pep Guadiola.
Λίγοι το θυμούνται, αλλά ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Pep στη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο των blaugrana, ήταν ότι κατάφερε να πείσει την διοίκηση του συλλόγου, πως ο Messi έπρεπε εφόσον το επιθυμούσε τόσο πολύ, να συμμετάσχει με την εθνική ομάδα της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο.
Μετά από μια τεράστια διαμάχη της ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αργεντινής με την Barcelona που βρήκε νικήτρια την δεύτερη, ο Messi βρέθηκε να ξεκινά προετοιμασία με την ομάδα του και ενώ κατάφερε τελικά να φύγει για το Πεκίνο, κλήθηκε να επιστρέψει πίσω.
Μια τηλεφωνική συνομιλία του με τον Pep έμελλε -ίσως και με μια δόση υπερβολής- να διαμορφώσει τη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Ο Guardiola υποσχέθηκε στον Messi πως θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να πείσει τον πρόεδρο Laporta και τον τεχνικό διευθυντή Txiki Begiristain, έτσι ώστε να τον αφήσουν να αγωνιστεί με την εθνική του ομάδα. Και τήρησε την υπόσχεση του.
Ο Messi έπαιξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και επέστρεψε στη Βαρκελώνη περιχαρής και γεμάτος από ευγνωμοσύνη για τον προπονητή του. Οι δυο τους υπήρξαν οι πυλώνες της Pep team...
13 χρόνια μετά και 21 από την ημέρα που η οικογένεια Messi ξεκίνησε από το Ροζάριο για τη Βαρκελώνη, εν έτη 2021, ο Lionel Messi έχει κατακτήσει τα πάντα με τη Barcelona.
Εκτός των άλλων, είναι πλέον πρώτος αρχηγός της, πρώτος σκόρερ και πρώτος σε ασίστ όλων των εποχών με τη φανέλα της και στον αγώνα πρωταθλήματος με τη Real Sociedad την προσεχή Κυριακή, θα γίνει και ο πρώτος σε συμμετοχές.
H Celia, η αγαπημένη γιαγιά του που τον πήγαινε στο γήπεδο από μικρό, πέθανε το 1998 και δεν πρόλαβε να τον χαρεί, αλλά το αγαπημένο της εγγόνι έχει φροντίσει να σηκώσει ήδη 661 φορές τα χέρια του στον ουρανό, αφιερώνοντας της με τον χαρακτηριστικό του πανηγυρισμό, όλα τα γκολ που έχει πετύχει.
Κάπου εδώ σταματά η διήγηση της ιστορίας ενός ντροπαλού και μικροκαμωμένου αγοριού από το Ροζάριο της Αργεντινής, που έμελλε να κατακτήσει τον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Και γράφω «σταματά» πολύ απλά γιατί ακόμη δεν έχει τελειώσει και φυσικά έχω εσκεμμένα παραλείψει αρκετά κεφάλαια.
Μέχρι λοιπόν αυτό το ποδοσφαιρικό παραμύθι να φτάσει στο τέλος του, ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τον Messi, έχοντας επίγνωση ότι βλέποντας τον στα γήπεδα, παρακολουθούμε την καταγραφή ενός σημαντικού μέρους της ποδοσφαιρικής παγκόσμιας ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου