Η πιο μεγάλη ώρα, είναι τώρα

Τα ψέματα τελείωσαν. Σε δύο μέρες  θα γνωρίζουμε, ποια ομάδα θα φέρει τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη, σε συλλογικό επίπεδο, μέχρι τον επόμενο Μάιο, του 2012. Barcelona ή Manchester United; Πρωταθλήτρια Ισπανίας ή πρωταθλήτρια Αγγλίας;

Μεγάλος είσαι μόνο όταν ξέρεις και να χάνεις

Μετά τον χθεσινό πρώτο ημιτελικό του Champions League, το ευρωπαϊκό clasico μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Barcelona που ανέδειξε νικητές τους Καταλανούς (0-2) κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε μόνο για το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον για εκείνο που έπαιξε η ομάδα του Pep Guardiola. Ωστόσο, τα γεγονότα που συνέβησαν πριν αλλά και κατά την διάρκεια του αγώνα, δεν αφήνουν περιθώρια για αμιγώς αγωνιστική προσέγγιση. 

Ο πόλεμος των 18 ημερών

Από αύριο και μέχρι της 3 Μαϊου, οι φίλοι του ποδοσφαίρου και ειδικότερα της Primera Division, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στο παρελθόν και δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον. Τι είναι αυτό; Τέσσερις αναμετρήσεις, τέσσερις τιτανομαχίες καλύτερα, μεταξύ των δύο κορυφαίων Ισπανο- Καταλανικών ομάδων.

Μεσιέ Wenger, αδικήσατε την ομάδα σας

Όταν πριν από λίγο καιρό, προέκυψαν τα ζευγάρια της φάσης των 16 για το Champions League, η προσοχή  του φίλαθλου κόσμου επικεντρώθηκε σε δύο αναμετρήσεις. Αυτή της Inter με την Bayern (ήταν βλέπετε το ζευγάρι του περσινού τελικού) και στην μονομαχία της Barcelona με την Arsenal, δύο ομάδων που κατά κοινή ομολογία, παίζουν την τρέχουσα περίοδο άκρως ελκυστικό ποδόσφαιρο και συνεπακόλουθα η μονομαχία τους προσφερόταν για να παρακολουθήσουμε υψηλής ποιότητας ποδοσφαιρικό θέαμα.

Στην εποχή του Xavi

Αυτό το clasico θα το θυμόμαστε για χρόνια. Όχι επειδή η Barcelona διέλυσε την μέχρι χθες αήττητη Ρεάλ Μαδρίτης του Mourinho. Όχι επειδή το 5-0 έχει συμβεί μόνο 4 φορές ακόμη τον τελευταίο αιώνα. Όχι επειδή ο Guardiola μετράει πλέον 5 στα 5 σε clasicos με απολογισμό γκολ 17-2. Όχι. Αυτό που μετατρέπει τον συγκεκριμένο αγώνα σε ορόσημο, είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη για την ομάδα του Pep. Ήταν ο τρόπος της Barca και εκφράστηκε μέσα από την απόδοση ενός παίκτη: Του Xavi Hernandez.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή σαν τραγωδία

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 σε αγώνα της Barcelona με την Athletic Bilbao ένας όχι ιδιαίτερα γνωστός Βάσκος αμυντικός ονόματι Goikoetxea, έμελλε να ζήσει το ένα λεπτό διασημότητας που αντιστοιχεί σε όλους τους κοινούς θνητούς. 

Ο θρίαμβος της ταπεινότητας

Το 1996 ένας μικροκαμωμένος 12χρονος πιτσιρικάς περνούσε τις πόρτες της La Masia, της φημισμένης ακαδημίας της Barcelona. Το παρουσιαστικό του δεν προδιέθετε για κάτι το ιδιαίτερο. Κοντούλης, αδύναμος, κάτασπρος σαν το χιόνι, έδινε την εντύπωση ότι φοβόταν και τον ίσκιο του. Τον ακολουθούσε όμως η φήμη ότι όταν η μπάλα ήταν στα πόδια του δεν ξεκολλούσε από εκεί, παρά μόνο αν το επιθυμούσε ο ίδιος. Το όνομα του: Jorge Andrés Iniesta Luján ή απλά Andres Iniesta.