Μεγάλος είσαι μόνο όταν ξέρεις και να χάνεις

Μετά τον χθεσινό πρώτο ημιτελικό του Champions League, το ευρωπαϊκό clasico μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Barcelona που ανέδειξε νικητές τους Καταλανούς (0-2) κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε μόνο για το ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον για εκείνο που έπαιξε η ομάδα του Pep Guardiola. Ωστόσο, τα γεγονότα που συνέβησαν πριν αλλά και κατά την διάρκεια του αγώνα, δεν αφήνουν περιθώρια για αμιγώς αγωνιστική προσέγγιση. 

Το ανεπανάληπτο ξέσπασμα του Pep στη συνέντευξη Τύπου πριν τον χθεσινό ημιτελικό, θα μείνει στην ιστορία, αλλά χθες το βράδυ στον αγωνιστικό χώρο του Bernabeu, "puto amo" ήταν η δική του ομάδα και ο Leo Messi. 

Στο πρώτο μισάωρο του αγώνα η κατοχή της μπάλας για τους Καταλανούς άγγιξε το 85%, αναγκάζοντας τον Cristiano Ronaldo να χειρονομεί απεγνωσμένα προς τους συμπαίκτες του, καλώντας τους να ανέβουν μέτρα στο γήπεδο. Μάταια. Οι οδηγίες του Mourinho ήταν ξεκάθαρες. Όλοι πίσω και αναμονή μήπως και βρεθεί η ευκαιρία για μια επίθεση στην κόντρα.

Στο δεύτερο μέρος ο ανεκδιήγητος Pepe έδωσε στον προπονητή του το τέλειο άλλοθι, πηγαίνοντας με όλη του τη δύναμη στο πόδι του Dani Alves. 

Κόκκινη κάρτα και αποβολή και του ίδιου του Jose λίγο αργότερα. 

Τα μονταρισμένα replays της MARCA μετά τη λήξη του αγώνα δεν έπεισαν ούτε τους ίδιους τους δημιουργούς τους. Αντίθετα προκάλεσαν γέλια, όπως και οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο και ήταν και αυτές αλλοιωμένες για να δείξουν την αδικία που υποθετικά υπέστη η Μαδρίτη. 

Βρώμικο παιχνίδι, καθόλου ποδόσφαιρο, σπέκουλα και γκρίνια. Το αγαπημένο κοκτέιλ του Πορτογάλου, που πληγώνει ωστόσο αρκετούς, ακόμη και στο στρατόπεδο των λευκών. Όπως για παράδειγμα τον μεγάλο Valdano. 

O Mourinho έχει χτίσει μια ομάδα που αρνείται να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αρέσκεται στους ψευτοπαλικαρισμούς και έχει υποστεί σημαντική βλάβη στο DNA της, λειτουργώντας φοβικά. Αυτή είναι η αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι.

Η Barcelona φαίνεται ότι έχει κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για να  κερδίσει αυτό που της στέρησε πέρυσι ο Jose: Την συμμετοχή δηλαδή σε έναν ακόμη τελικό του Champions League. 

Τον τελευταίο καιρό, ακούστηκαν κάποιες απόψεις -όχι ιδιαίτερα κολακευτικές- για την αρμάδα του Pep που γράφτηκαν είτε ειπώθηκαν από ανθρώπους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.  

Λέγεται λοιπόν, ότι το τρέξιμο (και η αντοχή) των παικτών της Barça είναι αφύσικο. Κατά καιρούς διαρρέουν στον τύπο ψευδείς υποτιθέμενες πληροφορίες, ότι στους παίκτες του Guardiola χορηγούνται απαγορευμένες ουσίες, κοινώς ότι ντοπάρονται. Έλα όμως που δεν είναι οι παίκτες της ομάδας που τρέχουν. Τρέχει η μπάλα γι’ αυτούς, καθώς το παιχνίδι τους βασίζεται στις γρήγορες μεταβιβάσεις. Αν αυτό, μετά από τρία χρόνια παρουσίας του Pep στον blaugrana πάγκο, δεν είναι ευδιάκριτο σε ορισμένους, λυπάμαι. 

Παίκτες που ατομικά έχουν την δυνατότητα να διασχίσουν όλο το γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, όπως ο Messi και ο Iniesta, σπάνια θα την κρατήσουν για περισσότερα από 5''. Επιστημονική βοήθεια σίγουρα τους παρέχεται, όπως και στους παίκτες όλων των μεγάλων ομάδων, καθώς τα περίπου 60 με 70 παιχνίδια στα οποία αγωνίζονται κατά τη διάρκεια μιας σεζόν, απαιτούν κάτι τέτοιο. 

Σε διαφορετική περίπτωση, θα γινόταν έρμαιο όλων αυτών που, με πίτσα και μπύρα, καθισμένοι σε έναν καναπέ, είναι πάντα έτοιμοι να κατηγορήσουν τον κάθε Messi και τον κάθε Cristiano.

Γράφτηκε και ειπώθηκε ότι η Barça δεν μπορεί να κατηγορεί τον Mourinho ότι παίζει φοβικά επειδή παίζει χωρίς καθαρό επιθετικό, αφού ούτε η ίδια παίζει με καθαρό επιθετικό. Η Barcelona όμως δεν παίζει με καθαρό επιθετικό από δική της επιλογή. Το δοκίμασε παλιότερα με έναν από τους καλύτερους στον κόσμο (Ibrahimovic) και απέτυχε. Είναι το στυλ της τέτοιο, που προϋποθέτει γρήγορους επιθετικούς που θα συμμετέχουν ενεργά στο πιεστικό παιχνίδι της και δεν θα αγκυροβολούν απλά μέσα στην αντίπαλη περιοχή περιμένοντας από την υπόλοιπη ομάδα να κάνει όλη την βρώμικη δουλειά. 

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι όταν η Barça επιτίθεται, ανεβάζει τουλάχιστον 8 παίκτες στην επίθεση. Ο Pique, που θεωρητικά είναι ο βασικός της κεντρικός αμυντικός, έχει τεχνική κατάρτιση που θα ζήλευαν πολλοί επιθετικοί ανά την Ευρώπη. 

Κάποιοι λένε ότι τους εκνευρίζει η Barcelona και οι παίκτες της, γιατί όλοι ασχολούνται με αυτούς, τους έχουν θεοποιήσει κ.τ.λ.  Δεν είναι επιλογή των παικτών της Barça, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ τους έχουν αναγάγει σε υπεράνθρωπους. Παίκτες όπως ο Xavi, ο Iniesta, ο Puyol και ο Messi, είναι ο ορισμός των αντιστάρ και δεν επιδιώκουν την προβολή με τον τρόπο που δραστηριοποιούνται εκτός αγωνιστικών χώρων. Ό,τι έχουν κερδίσει, το έχουν κερδίσει στο χορτάρι.

Λέγεται ότι η διοίκηση της ομάδας εκμεταλλεύεται την προσπάθεια της Καταλωνίας για ανεξαρτησία, για εμπορικούς σκοπούς. Τα 120 ντεσιμπέλ στα οποία αποφάσισαν οι διοργανωτές του κυπέλλου Ισπανίας να παίξει ο εθνικός ύμνος την προηγούμενη εβδομάδα για να μην ακούγονται οι αποδοκιμασίες των φίλων της Barcelona στον τελικό του κυπέλλου, αποτελούν από μόνα τους απάντηση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ όσο πιο περιεκτικά μπορώ, στις δηλώσεις που έκανε ο  Mourinho μετά τον χθεσινό αγώνα, θέτοντας μερικές δικές μου απορίες. Διευκρινίζω ότι τιμώ την προπονητική του αξία, παρόλο που με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι φοβικές τακτικές του. Παρόλα αυτά, μεγάλος δεν είναι μόνο αυτός που ξέρει να κερδίζει, αλλά και εκείνος που ξέρει να χάνει. Και εξηγούμαι:

Ο Mourinho δήλωσε ότι η Barcelona πιθανόν να έχει την εύνοια της διαιτησίας, λόγω της χορηγίας που έχει στην φανέλα της, που δεν είναι άλλη από την μη κερδοσκοπική οργάνωση UNICEF, την ώρα που η δική του ομάδα διαφημίζει στην φανέλα της μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στοιχήματος (BWIN) στον κόσμο. 

Είπε ότι η Barcelona θα έπρεπε να ντρέπεται για τον τρόπο με τον οποίο ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2009. Αυτός πόσο υπερήφανος αισθάνεται για τον τρόπο με τον οποίο απέκλεισε τους  blaugrana σαν προπονητής της Inter, στα ημιτελικά της περσινής διοργάνωσης; 

Είναι υπερήφανος για το γεγονός ότι η Barcelona εξαναγκάστηκε από την UEFA να ταξιδέψει με λεωφορείο από τη Βαρκελώνη στο Μιλάνο, διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να αγωνιστεί στον πρώτο ημιτελικό; 

Γνωρίζει άραγε σε ποια περίοδο, η ομάδα στην οποία είναι τώρα προπονητής, κέρδισε τους περισσότερους ευρωπαϊκούς της τίτλους; Μήπως ήταν η δικτατορική περίοδος του Φράνκο; Η μήπως ήταν εκείνη στην οποία ένστολοι εισέβαλαν στα blaugrana αποδυτήρια, απειλώντας να συλλάβουν το τότε αστέρι των Καταλανών, Johan Cruyff;  

Τελικά, στον απολογισμό της φετινής χρονιάς, ακόμη και αν η Ρεάλ Μαδρίτης περάσει στον τελικό του Champions League (κάτι που φαντάζει σχεδόν απίθανο) τι θα έχει μείνει ως παρακαταθήκη για τη νέα χρονιά στη Μαδρίτη; 

Ασχολήθηκε καθόλου ο Mourinho με τους Ισπανούς παίκτες της βασίλισσας; Πού είναι ο Pedro Leon; Ο Sergio Canales; Οι δύο πρώτοι, αποκτήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι ως ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην ισπανική αγορά. Γιατί δεν πήραν ευκαιρίες, την ίδια ώρα που η Barcelona παίζει με 12 παίκτες από την ακαδημία της; Με πόσους τέτοιους αγωνίζεται η Μαδρίτη; 

Ποιές είναι οι σχέσεις του με τους Ισπανούς διεθνείς; Με τον Casillas; Με τον Ramos; Πόσο σκοπεύει να μεγαλώσει την Πορτογαλική παροικία στο Valdebebas; 

Ισχύει ότι οι παίκτες της ομάδας του έχουν χωριστεί σε κατηγορίες, ανάλογα με τις εταιρείες management που τους εκπροσωπούν; 

Και αλήθεια, για την ντροπιαστική αποπομπή του Raul, ποια είναι η γνώμη του; Ποιός τον έδιωξε και τον Ιανουάριο η Μαδρίτη έψαχνε για επιθετικό, αποκτώντας τελικά τον Adebayor; Ποιού εισήγηση ήταν να πεταχθεί η ζωντανή ιστορία της Ρεάλ στα σκουπίδια; Ποιός ήταν ο ρόλος του Mendes σ' αυτή την ιστορία; Της Gestifute;