3D. Από την Καστοριά στην κορυφή της Ευρώπης

Το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί (6 με 8 Μαϊου) η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ θα χτυπάει στην πανέμορφη Βαρκελώνη. Εκεί ο πρωταθλητής Ελλάδος Παναθηναϊκός, θα επιχειρήσει να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης για έκτη (!) φορά στην ιστορία του, αντιμετωπίζοντας αρχικά, στον 1^ο χρονικά ημιτελικό, την πρωταθλήτρια Ιταλίας Σιένα, την ομάδα δηλαδή που έκοψε τον δρόμο του Ολυμπιακού για την πρωτεύουσα της Καταλωνίας.

Το επίτευγμα της αυτό, αποτελεί από μόνο του καμπανάκι κινδύνου για το Τριφύλλι, που ξέρει ότι για να προκριθεί στον τελικό της 8^ης Μαϊου, θα πρέπει να παραμείνει συγκεντρωμένο και να μην υποτιμήσει τους Ιταλούς. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, προπονητής των τίτλων για τον Παναθηναϊκό, γνωρίζει καλά ότι φέτος το οπλοστάσιο του, δεν έχει το βάθος προηγούμενων ετών και είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι δεν πρόκειται να αφήσει τους παίκτες του να εφησυχάσουν.

Άλλωστε, μετά το έπος του αποκλεισμού της διοργανώτριας και κατόχου του τίτλου της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Μπαρσελόνα, όλοι αποδίδουν στους πράσινους τον ρόλο του φαβορί, γεγονός που σίγουρα, καθόλου δεν αρέσει στον Ζέλικο. Αυτός που καλείται λοιπόν, να επωμιστεί τον ρόλο του ανθρώπου, που θα κρατήσει χαμηλά τους τόνους εντός γηπέδου, τόσο ψυχολογικά όσο και αγωνιστικά, δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Την περασμένη Κυριακή, ο Καστοριανός σούπερ σταρ (όσο και αν δεν του αρέσει αυτός ο τίτλος) έδωσε συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση και μεταξύ άλλων, για το “φαινόμενο Διαμαντίδη” μίλησε και ο νυν προπονητής του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος σε μια αποστροφή του λόγου του, είπε: «Πολλοί λένε ότι ο Διαμαντίδης είναι από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Διαφωνώ. Είναι Ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη.»  

Τα λόγια αυτά, βγήκαν από το στόμα ενός ανθρώπου που έχει κατακτήσει κυριολεκτικά τα πάντα στην καριέρα του, χρυσά μετάλλια σε παγκόσμιες διοργανώσεις, πρωταθλήματα Ευρώπης, τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο και που από τα χέρια του πέρασαν, μερικοί από τους καλύτερους αθλητές που ανέδειξε το άθλημα, όπως οι Σάσα Τζόρτζεβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλιε, Πέτζα Ντανίλοβιτς, Ντίνο Ράτζα, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Σάρας Γιασικεβίτσιους και πολλοί, πολλοί άλλοι. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς, την σημασία της δήλωσης του για τον δικό μας, ένα ελληνόπουλο, τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ο Μήτσος του ελληνικού μπάσκετ, γεννηθείς το  1980, ξεκίνησε από την Καστοριά, ανδρώθηκε στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των απανταχού φιλάθλων, με την φανέλα του Παναθηναϊκού και φυσικά της Εθνικής μας ομάδας. Οι διακρίσεις του φαντάζουν αμέτρητες, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική μας (το 2005) με τον Παναθηναϊκό (2007 και 2009), 5 φορές καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη (2005 έως 2009), καλύτερος Έλληνας αθλητής (2007) και πολλές άλλες.

Η φετινή χρονιά είναι πάντως, αυτή που έπεισε και τους πλέον δύσπιστους για την αξία του Δημήτρη. Μαθημένος τα προηγούμενα χρόνια, να περιστοιχίζεται από σπουδαίους συμπαίκτες (Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους κ.α.) ο Διαμαντίδης φέτος κλήθηκε να κατευθύνει ουσιαστικά μόνος του το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, καθώς ο άπειρος Καλάθης δεν ήταν δυνατό να αποτελέσει σταθερό σημείο αναφοράς, δίπλα στον σπουδαίο Καστοριανό. Στο γήπεδο, (αδιάψευστο μάρτυρα προσφοράς και απόδοσης) μας διέψευσε όλους. Κατάφερε να διαχειριστεί όλα τα συστήματα των προπονητών του, παίζοντας σχεδόν 40 λεπτά σε όλους τους αγώνες, επιδεικνύοντας καθαρό μυαλό και παίρνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες από ποτέ, στα δύσκολα, ενώ κοντά του βελτιώθηκε αισθητά και ο Καλάθης.

Μοναδικό μελανό σημείο, η απόφαση του (οριστική όπως όλα δείχνουν) να σταματήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εθνική μας ομάδα, σε ηλικία μόλις 31 χρονών. Θύμα και αυτός (όπως από το περασμένο καλοκαίρι ο έτερος μεγάλος του ελληνικού μπάσκετ, Θοδωρής Παπαλουκάς) του καταραμένου δίπολου Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, που τραυματίζει θανάσιμα την Εθνική μας.. Όπως και να ‘χει, κατά την ταπεινή γνώμη του υπογράφοντα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης (μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά) θα μείνει στο πάνθεον του ελληνικού μπάσκετ, όχι απαραίτητα σε θέση πιο χαμηλά, από τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. 

Πριν βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν ιερόσυλο, ας αναλογιστούν τα επιτεύγματα των παραπάνω αθλητών και σε ποιες περιόδους συντελέστηκαν. Δε νομίζω ότι ο παρανομαστής θα βγάλει χαμένους τους σύγχρονους διόσκουρους (που έχουν και αποδεδειγμένα καλύτερες σχέσεις από αυτές που διατηρούσαν Γκάλης και Γιαννάκης)