Όταν μιλάει ο Ιπτάμενος Ολλανδός

Τα τέσσερα clásico, ή αλλιώς ο πόλεμος των 18 ημερών, όπως είχα χαρακτηρίσει προ ημερών τις αναμετρήσεις μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Barça, τελείωσαν και ομολογώ ότι προσωπικά ανακουφίστηκα, καθώς η κατάσταση ξέφυγε από το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε εικόνες, που δεν συνάδουν με την ιστορία των δύο τεράστιων συλλόγων.   

Θα κλείσω λοιπόν αυτό το κεφάλαιο της τετραπλής μονομαχίας, με ένα σχόλιο, όχι δικό μου, αλλά του Johan Cruyff, ο οποίος αρθρογραφεί στην Καταλανική πολιτική εφημερίδα El Periodico. Ο Cruyff, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, αποτελεί τοτέμ στην Βαρκελώνη, αφού διέπρεψε με τα χρώματα της Barça, τόσο ως παίκτης της (σε εποχές δύσκολες, καθώς στην Ισπανία δέσποζε τότε, η μορφή του δικτάτορα Φράνκο, που επεδίωξε αποδεδειγμένα, την εξόντωση της Barcelona) όσο και ως προπονητής της, (δημιουργός της περίφημης dream team των Καταλανών {1988-1996}).

Ο ίδιος λατρεύει την Barça, αφού δεν δίστασε το μακρινό 1974, αν και Ολλανδός, να βαφτίσει τον γιό του με το Καταλανικό όνομα Jordi, παρόλο που την εποχή εκείνη είχε απαγορευτεί από το Μαδριλένικο καθεστώς να δίνονται καταλανικά ονόματα στα νεογέννητα. Χαίρει παρόλα αυτά, του σεβασμού όλου του ποδοσφαιρικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των ΜΜΕ της Μαδρίτης, που πολλές φορές αναδημοσιεύουν τις απόψεις του. Απέχει άλλωστε από τους πάγκους αρκετά, ώστε να μπορεί να βλέπει τα πράγματα με σοφία τέτοια, που πολλές φορές δεν διστάζει να κρίνει σκληρά ακόμα και την αγαπημένη του Barça.     

Η αναδημοσίευση που ακολουθεί, περιλαμβάνει αποσπάσματα από τα δύο τελευταία άρθρα (2 και 5 Μαϊου 2011) του.

Για την Συμπεριφορά Του Mourinho

«Ο Mourinho κάνει τη δουλειά του με τον δικό του τρόπο. Τον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. Αλλά είναι απλά ο προπονητής. Πάνω από αυτόν, βρίσκεται ο πρόεδρος και εκείνος αποφασίζει ποιος θέλει να είναι ο στρατηγός του, ο άνθρωπος που θα οδηγεί τους παίκτες δηλαδή. Στο γήπεδο, ο προπονητής είναι η προέκταση των αξιών που θέλει να πρεσβεύσει για την ομάδα του, ο πρόεδρος της. Όταν όμως η μοναδική αξία που πρεσβεύεις, είναι η τελική νίκη με κάθε τρόπο και κάθε κόστος, υπάρχει πρόβλημα..»

Για τον Τρόπο Παιχνιδιού Του Mourinho

«Ο Florentino Perez υπέγραψε τον Mourinho, για να τερματίσει την κυριαρχία της Barça με κάθε κόστος. Προσωπικά δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι η Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσισε να αφήσει το επιθετικό ποδόσφαιρο κυριαρχίας, που την χαρακτήριζε πάντα, ούτε οι συνεχείς διαμαρτυρίες του Mourinho για τα πάντα. Ωστόσο ο Perez ξεχνάει ένα σημαντικό πράγμα. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει φανταστικούς παίκτες, με τους οποίους θα μπορούσε (ίσως όχι άμεσα) να τερματίσει την κυριαρχία της Barça, ικανοποιώντας και τους φιλάθλους της , με τον τρόπο που θα αγωνιζόταν. Ξέρω πολύ καλά τον Valdano (σ.σ. εκτελεστικός διευθυντή της Ρεάλ). Δεν έχω μιλήσει μαζί του, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο σκληρός τρόπος που προσέγγισε τους αγώνες η ομάδα του, δεν τον βρίσκει σύμφωνο..»

Ποιός είναι  (κατά την γνώμη του) ο δρόμος της Ρεάλ για την κορυφή

«Όταν εγώ πήγα στην Barça (ως προπονητής),το 1988, όλοι στην Βαρκελώνη έκλαιγαν για την διαιτησία, η πραγματικότητα ήταν όμως ότι η Ρεάλ είχε πολύ καλύτερη ομάδα. Μας πήρε τρία χρόνια για να τους ξεπεράσουμε, αλλά το κάναμε με τον δικό τους τρόπο, παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο, κάνοντας και εκείνους να παίξουν ακόμα καλύτερα.»

Για τις δηλώσεις του Guardiola κατά του Mourinho

«Άκουσα τι είπε ο Pep και συμπάσχω μαζί του. Η κίνηση του όμως ήταν λάθος! Είναι εργαζόμενος της Barça. Στρατηγός μεν, αλλά εργαζόμενος. Η δουλειά του είναι να προετοιμάζει την ομάδα, ώστε να είναι έτοιμη στο γήπεδο και όχι να αποτελεί την εικόνα της προς τα έξω, ακόμα κι αν το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Ο Perez προσέλαβε τον Mourinho και για να εκπροσωπεί την ομάδα προς τα έξω. Ο Guardiola δεν είναι τέτοιος χαρακτήρας όμως..»

Μετά την πρόκριση της Barça στον τελικό του Champions League

«Ο Mourinho πρέπει να πήρε τις απαντήσεις που ήθελε όταν ρωτούσε «γιατί;» μετά τον πρώτο ημιτελικό. Όταν αναγκάζεσαι να κυνηγάς συνεχώς την μπάλα, φυσιολογικό είναι πως για να την πάρεις πρέπει να κάνεις φάουλ. Πολλά φάουλ. Και όταν έρχεται και η κούραση, τότε τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Η ομάδα του θα μπορούσε να τελειώσει τον αγώνα με 9 παίκτες (Diarra – Adebayor) και ο Mourinho γνωρίζει πολύ καλά, ότι ο τρόπος που η ομάδα του αγωνίζεται και μόνον αυτός, προκαλεί κάτι τέτοιο.»

«Όσοι κρίνουν τον δεύτερο ημιτελικό, διαχωρίζοντας τον από τον πρώτο αγώνα, κάνουν μεγάλο λάθος.  Αν η Barça επεδίωκε να επιτίθεται κατά κύματα μετά το 0-2 του πρώτου αγώνα, θα ήταν απλά ηλίθια! Δεν υπήρχε λόγος να το κάνει και παρόλα αυτά, ήταν ο Casillas που έσωσε την Ρεάλ από μία νέα ήττα, με την εκ νέου εξαιρετική του απόδοση. Το επίτευγμα της Barça, να φτάσει στον τελικό του Champions League, είναι πολύ μεγάλο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι παίκτες της, ήταν πρωταγωνιστές (και επομένως καταβεβλημένοι) στο Παγκόσμιο Κύπελλο το καλοκαίρι του 2010.»

Το δίδαγμα για την Ρεάλ Μαδρίτης

«Η Barça έδειξε στην Ρεάλ τον τρόπο για να της πάρει τα σκήπτρα της απόλυτης πρωταγωνίστριας του Ισπανικού ποδοσφαίρου και αυτός δεν είναι άλλος από το επιθετικό, δημιουργικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Για την ώρα, η διαφορά τους είναι τεράστια. Και ο Mourinho το ξέρει..»