Ο θρίαμβος της ταπεινότητας

Το 1996 ένας μικροκαμωμένος 12χρονος πιτσιρικάς περνούσε τις πόρτες της La Masia, της φημισμένης ακαδημίας της Barcelona. Το παρουσιαστικό του δεν προδιέθετε για κάτι το ιδιαίτερο. Κοντούλης, αδύναμος, κάτασπρος σαν το χιόνι, έδινε την εντύπωση ότι φοβόταν και τον ίσκιο του. Τον ακολουθούσε όμως η φήμη ότι όταν η μπάλα ήταν στα πόδια του δεν ξεκολλούσε από εκεί, παρά μόνο αν το επιθυμούσε ο ίδιος. Το όνομα του: Jorge Andrés Iniesta Luján ή απλά Andres Iniesta.

Η πορεία του στην ακαδημία της Barca ήταν εντυπωσιακή. Το 1999 ηγείται της δεύτερης ομάδας σ’ ένα τουρνουά που διοργάνωνε η Nike. Στην απονομή, ο τωρινός προπονητής του (τότε αστέρι της πρώτης ομάδας) Pep Guardiola, του δίνει αυτόγραφο στο οποίο του γράφει: «Στον καλύτερο παίκτη που έχω δει ποτέ» ενώ λίγο αργότερα λέει στον Xavi: «Εσύ θα με κάνεις να κρεμάσω τα παπούτσια μου, αλλά ο Iniesta θα σε κάνει να κρεμάσεις τα δικά σου» Λόγια που τότε ακούγονταν υπερβολικά, αλλά τελικά αποδείχθηκαν προφητικά.

Το 2003-04 ο Iniesta προωθήθηκε στην 1^η ομάδα και άρχισε να δείχνει στοιχεία του ταλέντου του. Σε μια περίοδο όμως που στην Βαρκελώνη έλαμπε το άστρο του Ronaldinho, λίγοι ασχολούνταν με τον ταπεινό Ισπανό. Τότε ο Βραζιλιάνος σταρ σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει: «Mη νομίζετε ότι  κάνω τίποτα σπουδαίο με την μπάλα στα πόδια. Τα λέτε αυτά  γιατί δεν βλέπετε τι κάνει ο Iniesta στις προπονήσεις.» 

Η αλήθεια είναι ότι ο Iniesta μπέρδευε πολύ όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Γρήγορο ποδοσφαιριστή δεν τον έλεγες. Παίκτη γραμμής; Ούτε. Δεκάρι; Με Ronaldinho στην ενδεκάδα, ούτε συζήτηση. Κι όμως όταν κολλούσε την μπάλα στα πόδια του δεν υπήρχε πιθανότητα να του την πάρει κανείς και την έδινε πάντα εκεί ακριβώς που ήθελε.

Παρακολουθώντας έναν αγώνα για το Champions League τη σεζόν 2005-06 με έναν καλό μου φίλο (φανατικό οπαδό της Man Utd) γυρίζω σε κάποια στιγμή και τον ρωτάω: «Βλέπεις τι κάνει ο Iniesta; Είναι απίστευτος όταν έχει την μπάλα στα πόδια του» «Ναι; Δεν τον έχω παρατηρήσει» μου απαντάει, μεταξύ αδιαφορίας και απορίας. Δεν είχε άδικο.  Ήταν φανερό ότι κάτι έλειπε για να εκτινάξει τις μετοχές του Ισπανού μέσου στα ύψη. Σε μία ομάδα με συγκεκριμένους ρόλους ο Iniesta έδειχνε να μην βρίσκει σταθερή θέση.  Σε μία κανονική ομάδα... Στην ομάδα της Barca όμως που έχτισε ο Guardiola από τη σεζόν 2008-09 και έπειτα, όπου από την μέση και μπροστά όλοι οι παίκτες αλλάζουν συνέχεια θέσεις και ρόλους, ο Iniesta βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε.

Πρώτη του μεγάλη προσωπική στιγμή στον ημιτελικό του Champions League τη σεζόν 2008-09 απέναντι στην Chelsea, όπου με έναν δικό του κεραυνό στον επαναληπτικό, στην Αγγλία, έστειλε την Barcelona στον τελικό όπου και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είχε προηγηθεί ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπης με την Ισπανία στο Euro 2008 ενώ ακολούθησαν οι τίτλοι του πρωταθλητή Ισπανίας και κόσμου με τους Καταλανούς. Το αποκορύφωμα  ήρθε το περασμένο καλοκαίρι όταν η εθνική Ισπανίας αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου νικώντας στον τελικό την Ολλανδία, με δικό του γκολ.

Ένα γκολ που ο Andres πανηγύρισε, βγάζοντας την φανέλα του και αποκαλύπτοντας  ένα μπλουζάκι στο οποίο αφιέρωνε τη νίκη στον αδικοχαμένο ποδοσφαιριστή της Espanyol, Dani Jarque. Λεπτομέρεια: η Espanyol είναι παραδοσιακά η μισητή αντίπαλος της Barcelona. Μεγαλείο ψυχής από έναν ποδοσφαιριστή που ΔΕΝ πρωταγωνιστεί σε σεξουαλικά σκάνδαλα, ούτε σε διαφημίσεις, ΔΕΝ έχει τρομερούς κοιλιακούς, ΔΕΝ κάνει ανταύγειες το μαλλί του, ΔΕΝ τον ακολουθούν οι κάμερες μετά το τέλος των αγώνων, ΔΕΝ προκαλεί γενικώς με την συμπεριφορά του, είναι όμως χάρμα οφθαλμών τα 90 λεπτά που διαρκεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Και τελικά εκεί είναι και η ουσία. Στην περίπτωση λοιπόν του Andres (που αποτελεί εξαίρεση) η ταπεινότητα θριάμβευσε.