Ο θρίαμβος της τοξικότητας

Καλησπέρα. Από την ημέρα που δημιούργησα τους Balacticos, έχω φροντίσει να υπενθυμίζω συχνά σε όσες και όσους διαβάζουν τα κείμενα μου, πως δεν υπόσχομαι συνέπεια με την έννοια της συστηματικής αρθρογραφίας, αλλά υπόσχομαι συνέχεια. Γνωρίζω πως αυτή την υπόσχεση την τήρησα. Σχεδόν 16 χρόνια από το πρώτο μου κείμενο, είμαι εδώ, ακόμη και τις περιόδους που παραμένω σιωπηλός. 

Είναι αλήθεια πως εσχάτως η …σιωπηρή περίοδος υπήρξε μεγάλη. Τελευταία φορά που τα είπαμε ήταν τον Νοέμβρη του 22, με την αφορμή της αποχώρησης από τα γήπεδα, του Gerard Pique. 5 μήνες μετά λοιπόν, θα επιχειρήσω να μοιραστώ μαζί σας λίγες σκέψεις μου για ορισμένα από τα πολλά ζητήματα που απασχολούν (όπως πάντα) την καθημερινότητα του Futbol Club Barcelona.

«Ο θρίαμβος της τοξικότητας»

Αν για κάποιον λόγο δεν είχες τη δυνατότητα να παρακολουθείς το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τους τελευταίους μήνες, δε γνώριζες τη βαθμολογία, και η ενημέρωση σου βασιζόταν σε μια απλή περιήγηση στα socials της πλειοψηφίας των λογαριασμών που αφορούν στη Barcelona (fan pages, ειδησεογραφικά sites, αρκετοί δημοσιογράφοι ή και δημοφιλείς οπαδοί) το πιθανότερο είναι να σχημάτιζες την εντύπωση πως η ομάδα του Xavi έχει χάσει ήδη τον τίτλο. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. 

Η Barcelona είναι 13 ολόκληρους βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη Ρεάλ Μαδρίτης. Την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης και Ισπανίας, κάτι που μάλλον αρκετοί επιλέγουν να ξεχνάνε… Και βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάκτηση του τίτλου της La Liga, κάτι που έχει να συμβεί από το 2019. Αν τελικά τον πάρει, θα είναι η πρώτη φορά που τα καταφέρνει μετά την αποχώρηση του καλύτερου παίκτη της ιστορίας της. Του Leo Messi. 

Όλα αυτά θα συμβούν, εν μέσω τρομακτικών οικονομικών δυσχεριών, με ένα ρόστερ που σε μεγάλο βαθμό φτιάχτηκε με υπαναχωρήσεις, παραδοχές αλλά και με αρκετά λάθη τα οποία ήταν αδύνατο να αποφευχθούν καθώς έγιναν από μια διοίκηση που εργάζεται. Και όταν δεν κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια και δουλεύεις, λογικό και επόμενο είναι να κάνεις λάθη. Δικαιολογούνται. Αρκεί να μην είναι εσκεμμένα προς όφελος των λίγων, όπως συνέβαινε για σχεδόν μια δεκαετία, μέχρι και την αποχώρηση του Bartomeu. 

Έχουμε χορτάσει από ανέξοδη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κριτική. Κάθε φορά που παίζει η ομάδα, πρέπει να απενεργοποιούμε τις ειδοποιήσεις στα socials για να μη μας ανεβαίνει η πίεση με αυτά που διαβάζουμε. Στοχοποίηση παικτών, στοχοποίηση τεχνικού επιτελείου, βαριές εκφράσεις, καμία τεκμηρίωση, μόνος στόχος το θυμικό του κόσμου. Ο θρίαμβος της τοξικότητας. 

Κανείς δεν είπε, κανείς δε λέει, ούτε κι εγώ πιστεύω πως η Barcelona παίζει θελκτικό ποδόσφαιρο. Υπάρχουν ζητήματα που επιδέχονται βελτίωσης, υπάρχουν και παίκτες που δεν αποδίδουν. Έχοντας φοιτήσει στο τμήμα εξειδικευμένης τακτικής ανάλυσης του Barca Innovation Hub, είμαι σε θέση να γνωρίζω τόσο τον (εξαντλητικά) αναλυτικό τρόπο λειτουργίας της ομάδας στο συγκεκριμένο τομέα, όσο και το πλήθος των καταρτισμένων επαγγελματιών που ασχολούνται 24/7 με την επίλυση των αγωνιστικών προβλημάτων. Τίποτα όμως δεν επιτυγχάνεται με μαγικό τρόπο. Απαιτείται χρόνος. Και αν η ομάδα κερδίσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ισπανίας, τότε αυτόν τον χρόνο θα τον έχει κερδίσει δικαιωματικά και ο Xavi με το επιτελείο του. 

Ένα ποτήρι μπορείς να το βλέπεις μισοάδειο, μπορείς να το βλέπεις και μισογεμάτο. Είναι θέμα οπτικής. Σε αυτή την περίπτωση όμως, σίγουρα δεν είναι σπασμένο. 

«Η επιστροφή του Messi δε γίνεται να είναι ερώτημα»

Καλές οι αναλύσεις, τα αφιερώματα και οι αριθμοί. Αυτό που δεν περισσεύει στις ημέρες μας όμως, είναι η άποψη. Η οποία πολλές φορές τεχνηέντως κρύβεται πίσω από όλα τα προαναφερόμενα. Σε ο,τι με αφορά, η ανάγκη μου να εκφράσω τη γνώμη και τα συναισθήματα μου, είναι και ο λόγος που συνεχίζω να κρατάω ζωντανή αυτή τη γωνιά. 

Το ζήτημα της πιθανολογούμενης επιστροφής του Leo Messi στη Barcelona, είναι μια από από αυτές τις περιπτώσεις. 

Αρχικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως μιλάμε για μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Barcelona θα έχει τη δυνατότητα να προβεί στις ενέργειες που απαιτούνται, ώστε ο Αργεντινός να επιστρέψει στη Βαρκελώνη, ακόμη κι αν υποθέσουμε πως και οι δύο πλευρές το επιθυμούν σφόδρα (κάτι που δε διαψεύδεται, αντιθέτως υπάρχουν και επίσημες δηλώσεις τουλάχιστον από τη πλευρά του συλλόγου). 

Αυτό όμως, είναι και το μοναδικό ερώτημα. Το αν δηλαδή η ομάδα μπορεί και κατόπιν οι δύο πλευρές επιθυμούν την επανένωση. 

Γιατί κατά τα άλλα, δε γίνεται να είσαι φίλος του ποδοσφαίρου (όχι απλά των Blaugrana) και να μη θέλεις να δεις την επιστροφή του Messi στην πόλη όπου έχτισε τον μύθο του και στην ομάδα της οποίας άλλαξε την σύγχρονη ιστορία. 

Η απόφαση της διοίκησης να χτιστεί άγαλμα του στον περιβάλλοντα χώρο του Camp Nou είναι ειλημμένη. Γιατί να μη δούμε και τον ίδιο με σάρκα και οστά να δίνει τις τελευταίες ποδοσφαιρικές του παραστάσεις, μπροστά στο κοινό που τον αγάπησε, φορώντας τη φανέλα με τον σταυρό του Sant Jordi στο στήθος? Ας έχει ο μύθος του, το τέλος που του αξίζει.