Δυο μαέστροι, μια ορχήστρα

Ζαλισμένος από τη χθεσινή πανδαισία ποδοσφαίρου στο Camp Nou, άνοιξα σήμερα το πρωί τον υπολογιστή μου, κάνοντας μια αφηρημένη αναδρομή στο σύνολο της αρθρογραφίας μου σε σχέση με το FC Barcelona. Μέτρησα κάπου πάνω από 500 ξεχωριστά κείμενα και κάπου εκεί, καταλαβαίνοντας ότι σκοτώνω το χρόνο μου με κάτι μάλλον ανούσιο, σταμάτησα. Μου προέκυψε όμως μια απορία.

Όλα αυτά τα χρόνια, σπάνια (πρέπει να ήταν με το ζόρι καμιά δεκαριά φορές) έχω αφιερώσει άρθρα για τον Lionel Messi. Προβληματίστηκα για λίγο. Κατέληξα ότι μάλλον το παράκανα και (αν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία) εκτιμώ ότι υπάρχει λόγος που συνέβη αυτό. Τι θα μπορούσα να προσθέσω λοιπόν, που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Ο Messi είναι τόσο καλός, που σχεδόν μας έχει γίνει συνήθεια η μοναδικότητα του. Ρεκόρ, μοναδικές παραστάσεις, τίτλοι... Αυτό φυσικά, είναι εν μέρει και άδικο. Γιατί όταν δεν είναι στη δική του ξεχωριστή διάσταση και μεταμορφώνεται σε κοινό θνητό, αρχίζουν οι μουρμούρες.

Οι "μέτριες" χρονιές του Messi, θα ήταν ικανές να προσφέρουν χρυσό στα πόδια άλλων ποδοσφαιριστών. Αλλά επειδή πρόκειται για τον Messi, ο πήχης έχει ανέβει στη συνείδηση του κόσμου, σε δυσθεώρητα ύψη.

Σκεφτόμουν χθες μετά το τέλος του αγώνα με τη Bayern, πως όσοι επιμένουν να αμφισβητούν την αξία του, παραθέτοντας επιχειρήματα του τύπου: "Δεν τον έχουμε δει σε άλλο πρωτάθλημα πλην της la Liga ή δεν έχει πάρει παγκόσμιο κύπελλο" κινδυνεύουν πλέον με γελοιοποίηση και να με συμπαθάνε. 

Η τελευταία φορά που ασχολήθηκα αρθρογραφικά μαζί του, ήταν τον περασμένο Γενάρη, μετά την ήττα της Barcelona στο Anoeta. Ήταν η περίοδος που η ομάδα είχε κουραστεί από το συνεχές rotation του Lucho και είχαν ξεκινήσει οι διαρροές στον Τύπο, που μιλούσαν για δυσαρέσκεια των ποδοσφαιριστών οι οποίοι (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής) δεν καταλάβαιναν ποιο είναι το πλάνο του προπονητή τους. Ταυτόχρονα ξεκίνησε τότε μια επίθεση στον Luis Enrique από τα ΜΜΕ. Επίθεση στοχευμένη, που επιχειρούσε να τον βάλει απέναντι στον Messi.

Ένιωσα ότι και οι δύο όφειλαν, ο καθένας με τον τρόπο του και παρότι δεν το προκάλεσαν εκείνοι, να βάλουν τέλος στη σπέκουλα, για το καλό της ομάδας. Το ένιωσα και το έγραψα. Τόσο απλά. Η συνέχεια, είναι γνωστή σε όλους.

Σήμερα λοιπόν, δέχθηκα ένα εισερχόμενο μήνυμα στο mail μου.  Σχόλιο αναγνώστη στο blaugrana.gr, σε ένα άρθρο που είχα γράψει στις 10 του Γενάρη, πριν από 5 μήνες δηλαδή. "Τώρα είναι καλό παιδί ο Messi;" Με περιέλουσε ένα πικρό χαμόγελο. Έχω επίγνωση, ότι το να διατυπώνεις την άποψη σου ξεκάθαρα και σχεδόν συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Είναι  όμως αυτό, που σε βοηθά να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Δεν είμαι λοιπόν σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι αν ο Messi είναι πράγματι καλό παιδί (παρότι η αίσθηση μου είναι ακριβώς αυτή).

Είναι όμως βέβαιο, πως στον χθεσινό ημιτελικό απέναντι στη Bayern του Μονάχου, ο Messi ήταν για ακόμη μια φορά καθοριστικός.

Ο αγώνας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για τους Καταλανούς. Η επιλογή του Pep να ξεκινήσει με σχήμα τριών στην άμυνα, έτσι ώστε να μεταφέρει το παιχνίδι μακριά από την εστία του Neuer, δεν του βγήκε. Στα πρώτα 15' η Barcelona έκανε δύο κλασικές ευκαιρίες για γκολ, που αποσοβήθηκαν λόγω της κλάσης του Γερμανού γίγαντα. Ο Guardiola υπαναχώρησε εν μέρει, αλλάζοντας τη διάταξη και οι ισορροπίες αποκαταστήθηκαν. Δύο λεπτά αργότερα, στο 17' η Bayern είχε την μοναδική, όπως αποδείχθηκε, κλασική της ευκαιρία να σκοράρει, με τον Lewandowski. Oι blaugrana διατήρησαν την πρωτοβουλία των κινήσεων και το ημίχρονο τελείωσε με την Barca να έχει τις ευκαιρίες και την κατοχή να είναι σχεδόν μοιρασμένη.

Στο δεύτερο μέρος και μέχρι το 75', η πίεση στα 3/4 του γηπέδου από τους Βαυαρούς, που στο ίδιο εκείνο διάστημα μάρκαραν ασφυκτικά τον Busquets, μετά από σχετική οδηγία του προπονητή τους, έμοιασε να έχει μπλοκάρει τις επιλογές της Barcelona. Η Bayern δεν απειλούσε και δεν απειλούνταν.

Ο Luis Enrique, δεν βιάστηκε να κάνει αλλαγές. Η άμυνα της ομάδας ήταν υποδειγματική, αλλά έλειπε ο αστάθμητος παράγοντας στην επίθεση, το ξεχωριστό που φέτος προσφέρουν απλόχερα οι Neymar, Suarez και Messi, ώστε να σπάσει το τείχος που είχε υψώσει ο Neuer. Ο Lucho περίμενε και η εξέλιξη τον δικαίωσε.

Σε μόλις 4 λεπτά, από το 75' μέχρι το 80', το 0-0 έγινε 2-0, με δύο γκολ του Messi. Του ξεχωριστού. Του αστάθμητου παράγοντα. Το δεύτερο, βγαλμένο από τις πιο τολμηρές ονειρώξεις των blaugrana οπαδών. Ντρίπλα στον Boateng που σωριάστηκε ανάσκελα στο καλο-κουρεμένο χορτάρι του Camp Nou και σκάψιμο της μπάλας με το "κακό" του πόδι, πάνω από το κεφάλι του καλύτερου τερματοφύλακα στον κόσμο.

Ο Neuer, που μέχρι το 75' κράτησε το μηδέν με μια σειρά σπουδαίων επεμβάσεων, εκτέθηκε όχι ίσως από το γκολ, αλλά μάλλον από την δήλωση του νωρίτερα, πως θα έδειχνε στον Lio ποιος είναι το αφεντικό. Κάποιοι μίλησαν για ύβρη, κάποιοι άλλοι για τόλμη του Γερμανού. Η ιστορία του αγώνα, έδειξε με το δάχτυλο, ποιοι είχαν δίκιο.

Η Bayern σχεδόν κατέρρευσε και το τρίτο γκολ, αυτή τη φορά από τον Neymar, στέλνει τη Barcelona στο Μόναχο, με την αυτοπεποίθηση στα ύψη. Όχι άδικα.

Η φετινή σεζόν, φαίνεται ότι θα δικαιώσει πολλούς, που μέχρι πρόσφατα άκουγαν πολλά, δικαίως και αδίκως. Ο Dani Alves ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ο Βραζιλιάνος χθες γιόρτασε τα 32 του χρόνια, με μια εξαιρετική εμφάνιση και ας μη βιαστούμε να την αποδώσουμε στην απουσία των Ribery και Robben, κάποιον εκ των οποίων θα έπρεπε να αντιμετωπίσει. Ο Dani έτρεξε όλη την πτέρυγα μέχρι και το 90', παραλίγο να σκοράρει και ήταν εκείνος που ξεκίνησε την προσπάθεια από την οποία προήλθε το πρώτο γκολ του Messi.

Στην άμυνα ο Mascherano συνεχίζει να καταθέτει ψυχή. Ώρες ώρες νιώθει κανείς, ότι αν φορέσει περούκα πολλοί θα τον μπερδέψουν με τον  Puyol. Ήταν ο πρώτος επίσης που έτρεξε να αγκαλιάσει την ώρα των πανηγυρισμών, τον Luis Enrique. Ο Αστουριανός το είχε πει από την αρχή: θεωρεί τον Masche ηγέτη. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ο ίδιος ο Mascherano πρόσφατα δήλωσε ότι για την φρεσκάδα και την αποτελεσματικότητα της ομάδας ευθύνεται ο Luis Enrique. Και αυτός έχει απόλυτο δίκιο. Πιο μπροστά από τον Αργεντινό, ο Rakitic μοίραζε και έκοβε αποφασιστικά, με ηρεμία και μυαλό. Εργαλείο ολκής.

Ο Xavi πέρασε ως αλλαγή. Ίσως ήταν ο τελευταίος ευρωπαϊκός αγώνας του καλύτερου μέσου όλων των εποχών, στο Camp Nou. Στο γήπεδο απ' όπου ξεκίνησαν όλα. Μεγάλη συγκίνηση. Ο Luis Enrique αγκάλιασε τον Pep πριν την έναρξη του αγώνα. Κι 'άλλη συγκίνηση. Τα μάτια τους είπαν όλη την αλήθεια. Ξέρουν και οι δύο, ότι μόνο οι συγκυρίες τους έφεραν για δύο 90λεπτα αντίπαλους. Κατά τα άλλα είναι συμπορευτές και κοινωνοί της ίδιας φιλοσοφίας.

Ο φωτογραφικός φακός τους απαθανάτισε την ώρα του αγώνα, να δίνουν οδηγίες κάνοντας σχεδόν τις ίδιες κινήσεις, σαν σε μια συντονισμένη χορογραφία. Σαν δύο μαέστροι που διευθύνουν την ίδια ορχήστρα. Ναι, την ίδια.

Γιατί και οι δύο ομάδες που παρατάχθηκαν χθες στον αγωνιστικό χώρο, είχαν έναν σκοπό: Να νικήσουν με έναν κοινό τρόπο. Διεκδικώντας την πρωτοβουλία, κυνηγώντας το γκολ δημιουργικά, με φαντασία. Δεν γινόταν φυσικά να φύγουν και οι δύο νικητές.

Κάποιοι θα πουν ότι ο μαθητής κέρδισε τον δάσκαλο, εννοώντας τον Messi και τον Pep. Κάποιοι άλλοι, ότι ο δάσκαλος κέρδισε τον μαθητή, εννοώντας τη Barcelona και τον Pep. Άλλοι, λιγότεροι, θα θυμηθούν να βάλουν και τον πεισματάρη, αλλά δουλευταρά Lucho στην εξίσωση. Ο παρονομαστής όμως είναι ένας: Η φιλοσοφία του club, που χθες το βράδυ φόρεσε τα γιορτινά της και μας χάρισε μια από τις ωραιότερες ποδοσφαιρικές βραδιές, στην ιστορία του θεσμού.