Η επιστροφή του Guardiola

Αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε. Από τη στιγμή που ο Pep Guardiola αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Βαρκελώνη, δύο ήταν τα δεδομένα: Θα συνέχιζε την καριέρα του σε σύλλογο υψηλότατου επιπέδου και άρα νομοτελειακά θα ερχόταν και η ημέρα που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει την Barcelona. Το γνώριζε, το γνωρίζαμε όλοι. Αυτό που δεν ξέραμε, ήταν το πότε. 

Η χρονική συγκυρία τελικά, θα φέρει αντιμέτωπο στα ημιτελικά του Champions League της περιόδου 2014-15, τον Guardiola με τον σύλλογο από τη μήτρα του οποίου γεννήθηκε ο ίδιος, πρώτα σαν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής και μετέπειτα ως ένα από τα σημαντικότερα  ποδοσφαιρικά μυαλά του αιώνα μας και συμπαθάτε με, για τον ίσως υπερβολικό τόνο.

Ο Pep διανύει τον δεύτερο χρόνο του τριετούς συμβολαίου που υπέγραψε το 2013 με τη Bayern του Μονάχου. Το timing είναι τέτοιο, που σχεδόν οξύμωρα, βρίσκει τους βαυαρούς στη φάση που έχουν εμφυσήσει στη φιλοσοφία του, την ώρα που στη Βαρκελώνη, η Barcelona θυμίζει πλέον ελάχιστα την ομάδα που παρέδωσε ο ίδιος το καλοκαίρι του 2012 στον αείμνηστο Tito Vilanova. Η Barca πέρασε δύο βασανιστικές αγωνιστικές περιόδους, αλλά φέτος φαίνεται ότι αρχίζει να αποδέχεται το γεγονός, ότι δεν είναι πια η Pep team.

Ο άνθρωπος που προσπαθεί από τον περασμένο Μάιο να πείσει πρώτα τους παίκτες και στη συνέχεια τους, πάντα απαιτητικούς, οπαδούς, για το γεγονός ότι η ομάδα είναι αναγκασμένη να αλλάξει σταθερές και να τροποποιήσει τον αγωνιστικό της προσανατολισμό, δεν είναι άλλος από τον Luis Enrique. Συνυπολογίζοντας ότι απομένουν 8 ή 9 επίσημοι αγώνες (αν οι καταλανοί προκριθούν στον τελικό του Champions League) για να ολοκληρωθεί η φετινή σεζόν, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο Lucho δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, καθώς για τον υπογράφοντα, δεν κρίνονται όλα εκ του αποτελέσματος, (όπως και ο ίδιος ο Luis Enrique ισχυρίζεται) αλλά παίζει σημαντικό ρόλο και ο τρόπος. Αν για παράδειγμα, η περσινή Barcelona κατακτούσε τον τίτλο στη La Liga που έχασε στο νήμα από την Atletico, η χαρά για την κατάκτηση, θα επιβράδυνε την απαραίτητη αγωνιστική αλλαγή.

Όχι. Η Barcelona δεν σταμάτησε να επιτίθεται, απλά πλέον το κάνει με διαφορετικό τρόπο. Η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση έχει αλλάξει καθώς η αμήχανη και ανούσια, την περασμένη διετία, κυκλοφορία της μπάλας στο χώρο του κέντρου, αποτελεί παρελθόν και αντικαταστάθηκε από πιο άμεσο παιχνίδι. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει τρόπος να κλωνοποιηθεί ο Xavi, σχεδόν αποκλειστικός υπεύθυνος για όλα τα όμορφα που παρουσίασε δημιουργικά στο πρόσφατο παρελθόν η ομάδα, έπρεπε να γίνουν υπαναχωρήσεις.

Ο Rakitic δεν έχει το ταλέντο και τη λάμψη των λαμπερών μαργαριταριών της Masia, αλλά κάνει πολύ καλά τη δουλειά για την οποία αποκτήθηκε. Η λάμψη μετατοπίστηκε στην επίθεση, εκεί όπου ο προσαρμοσμένος πλέον στα ευρωπαϊκά δεδομένα, Neymar και ο Luis Suarez, πήραν σημαντικό βάρος από τους ώμους του Messi, που σχεδόν είχε γονατίσει από τις παράταιρα πολλές αρμοδιότητες, με τις οποίες είχε επιφορτιστεί την περασμένη διετία. Οι τρεις τους συνεργάζονται άψογα, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Η άμυνα φέτος, χωρίς να αλλάξει δραματικά σε πρόσωπα, είναι αγνώριστη προς το καλύτερο. Τόσο στις στημένες φάσεις, όσο και στις αλληλοκαλύψεις. Εύσημα στον Unzue, τον οποίο είχα μνημονεύσει αρθρογραφικά, μεσούσης της σεζόν.

Την τελευταία φορά που Bayern και Barcelona βρέθηκαν αντιμέτωποι στα ημιτελικά του θεσμού των πρωταθλητών, οι καταλανοί αποκλείστηκαν με τον βαρύ απολογισμό των 0-7 γκολ. 4 στο Μόναχο, ακόμη 3 στη Βαρκελώνη. Χαστούκι στο πρόσωπο μιας φουρνιάς παικτών που είχαν μάθει αλλιώς, με τον Messi τότε θεατή σε ρόλο Ελ Σίντ, λόγω τραυματισμού. Ήταν την περίοδο 2012-13. Όταν ο Pep βρισκόταν ακόμη στη Νέα Υόρκη. Το φετινό rotation, (στα όρια της υπερβολής) του Luis Enrique, προστάτεψε την ομάδα από τέτοιους κινδύνους. Το ρόστερ είναι ετοιμοπόλεμο στο 100%, ενόψει της τελικής ευθείας (και το γράφω αυτό με τον κίνδυνο να εκτεθώ, καθώς μέχρι την πρώτη αναμέτρηση των δύο ομάδων, απομένουν 9 ημέρες). Μέχρι και ο μονίμως τραυματίας Vermaelen, επανήλθε σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς. Κι άλλα εύσημα για το τεχνικό επιτελείο.

Την ίδια ώρα στη Βαυαρία, στο μέτωπο των τραυματιών, τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά. Η  Bayern έπαιξε στο Οπόρτο σχεδόν με μισή ομάδα. Ο Alaba, παίκτης κλειδί και μεγάλη αδυναμία του Pep, δεν υπολογίζεται μέχρι το τέλος της περιόδου. O Robben επιστρέφει από απουσία 5 εβδομάδων, ο Benatia έμεινε έξω άλλες 3. Και οι δύο με θλάσεις. O Schweinsteiger έλειπε μέχρι τον Δεκέμβρη και μέσα στο 2015 ξεκίνησε βασικός μόλις σε 14 αγώνες, ο Ribery επιστρέφει και αυτός από απουσία, λόγω τραυματισμού στο γόνατο, ο Javi Martinez είναι ανέτοιμος, ο άτυχος Badstuber μόλις πριν λίγες ημέρες χτύπησε ξανά και έφυγε στην Αμερική για χειρουργείο.  

Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, η εκκωφαντική τελικά, πρόκριση επί της Porto στα προημιτελικά του Champions League και η εξασφάλιση του τίτλου στη Bundesliga, τρίτος στη σειρά για την ομάδα και δεύτερος σε δύο σεζόν για τον Pep, αποδεικνύουν το αξιόμαχο της Bayern. Με την επιστροφή του Thiago στα γήπεδα και μάλιστα με τρόπο εντυπωσιακό και τον τίτλο εξασφαλισμένο, ο Guardiola μπορεί να αφοσιωθεί στους διπλούς αγώνες με την Barcelona, η οποία στο ενδιάμεσο των αναμετρήσεων της με τους βαυαρούς, θα πρέπει να αγωνιστεί σε 2 από τους 5 "τελικούς" που απομένουν, μέχρι την ολοκλήρωση της La Liga, στην οποία προηγείται με 2 βαθμούς διαφορά από την R Madrid, οπότε και τα περιθώρια λάθους είναι απαγορευτικά (θυμίζω ότι και στην ισοβαθμία οι μαδριλένοι υπερτερούν).

Ο Pep έχει αρχίσει ήδη να ψάχνει τρόπους για να σταματήσει τον Messi (αυτό κι αν ακούγεται οξύμωρο) και ο Luis Enrique άθελα του βρίσκεται αντιμέτωπος με το ιερό δισκοπότηρο των blaugrana οπαδών. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Από την ημέρα που ο Guardiola αποχώρησε από την Barcelona, όλα στη Βαρκελώνη περιστρέφονται γύρω του, περισσότερο κι από όταν βρισκόταν εκεί.

O Tito Vilanova γλύτωσε τις συγκρίσεις, μόνον εξαιτίας του προσωπικού του γολγοθά, τον Tata Martino τον κατάπιαν οι ίδιες συγκρίσεις σε συνδυασμό με τον ήπιο χαρακτήρα του και ο Lucho αντιμετωπίστηκε, ίσως ακόμη και προσλήφθηκε, με βασικότερο κίνητρο ότι είχε περάσει από την Barcelona σαν ποδοσφαιριστής αρχικά και σαν προπονητής της Β ομάδας εν συνεχεία, όπως είχε συμβεί και με τον Pep. Ευχή και κατάρα μαζί.

Αλληγορικά, ο Luis Enrique θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν άνθρωπο που ξυπνά από βαθύ ύπνο, σχεδόν παρακαλώντας να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο τους χειρότερους εφιάλτες του, ώστε να τους απομακρύνει δια παντός. Θα τον αδικούσαμε όμως αν το λέγαμε αυτό. Είναι πολύ καλός φίλος με τον Guardiola και αυτό δεν είναι εκτίμηση του υπογράφοντος, αλλά πραγματικό γεγονός. Ενδεικτικά θυμίζω πως παλαιότερα, έχοντας επισκεφθεί το Camp Nou για να παρακολουθήσει την Barcelona του Pep, είχε ερωτηθεί πως θα του φαινόταν αν κάποια ημέρα αναλάμβανε εκείνος τα ηνία της πρώτης ομάδας. Η απάντηση του, αποστομωτική. "Η ομάδα είναι εκπληκτική, ο Pep κάνει σπουδαία δουλειά και εύχομαι να συνεχίσει για πολλά χρόνια!"

Όταν στην αρχή της σεζόν δήλωνε ότι αυτός θα είναι το αφεντικό, πολλοί μειδίασαν, άλλοι έσπευσαν να τον ειρωνευτούν. Τώρα, με την αφορμή της συνάντησης με τη Bayern, δε δίστασε να δηλώσει ότι θεωρεί άτυχη όποια ομάδα κληρώνεται να αντιμετωπίσει την Barcelona. Όποιος είχε την ευκαιρία να δει τη συνέντευξη του σε video, κατάλαβε από τις εκφράσεις του προσώπου του, ότι δεν το είπε με αλαζονεία. Ήταν περισσότερο μια δήλωση γενναία, με σκοπό να γεμίσει με αυτοπεποίθηση τους παίκτες του, αδιαφορώντας για ακόμη μια φορά, για εκείνους που θα σπεύσουν και πάλι να τον ειρωνευτούν.

Δυο φίλοι λοιπόν, με παρόμοια αγωνιστική φιλοσοφία, που όμως είναι αναγκασμένοι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να την προσεγγίζουν και να προσπαθούν να την εφαρμόσουν, με διαφορετικό τρόπο. Τον Luis Enrique δεν τον αποδέχεται ακόμη, σχεδόν κανείς. Καμία πρωτοτυπία. Ο Pep Guardiola θα συμμετάσχει για έκτη φορά σε ημιτελικά του Champions League, όσα και τα χρόνια που ασκεί την προπονητική. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο μεγάλος Sir Alex Ferguson, το κατάφερε επτά φορές σε 26 χρόνια καριέρας. Κι όμως και ο Pep αμφισβητείται, ακόμη και στο Μόναχο.

Κανένας από τους δύο όμως, δεν τρέφεται από την αναγνώριση, κανείς τους δεν επιδιώκει την προσωπική προβολή. Θιασώτες της φιλοσοφίας του totaalvoetbal (total football), η αναμέτρηση τους θα έχει έναν και μοναδικό νικητή. Και αυτός είναι το ποδόσφαιρο, το όμορφο ποδόσφαιρο που σχεδόν εγγυάται το ζευγάρι της Barcelona με τη Bayern. Με αυτή την προοπτική, αξίζει να το προσεγγίσουμε όλοι.