Δώσε μου μια μπάλα και θα κινήσω τον κόσμο

Διαβάζεις τα νούμερα και ζαλίζεσαι. Σε ένα club με περισσότερα από 100 χρόνια ιστορίας, είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές. 764 ήδη. Αριθμός απλησίαστος. 112 επίσημους τίτλους έχει κατακτήσει το FC Barcelona από το 1899. Στους 23 απ' αυτούς, ήταν παρών. Οι αριθμοί εντυπωσιάζουν αλλά αποτελούν και τον ασφαλέστερο τρόπο για να παραπλανήσεις και να παραπλανηθείς, όταν θέλεις να αναφερθείς στο φαινόμενο Xavi Hernandez.

Τι είδους παίκτης είναι τελικά; Πως θα τον θυμάται ο κόσμος τα προσεχή χρόνια; Η λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε για να τον περιγράψει, ήταν το "μαέστρος". Ίσως ό,τι πιο κοντινό προς τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, αλλά και πάλι ανεπαρκές.

Ο Xavi δεν έγινε ποτέ pivote (η λέξη που χρησιμοποιείται στην Ισπανία για να περιγράψει τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται μπροστά από την άμυνα) όπως ήταν ο Pep, παρόλο που θεωρήθηκε απ' όλους ως ο φυσικός του διάδοχος. Και η αλήθεια είναι πως ήταν, όχι όμως λόγω της θέσης του στο γήπεδο. 

Παίζοντας λίγο πιο μπροστά, σαν εσωτερικός μέσος, αξιοποιούσε στο έπακρο το ταλέντο των συμπαικτών του, καθορίζοντας ταυτόχρονα τον ρυθμό των αγώνων και καταφέρνοντας να μείνει στη συλλογική μνήμη ως ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ποτέ το ισπανικό ποδόσφαιρο αλλά και ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών.

Θα έλεγα ότι επαναπροσδιόρισε το ίδιο το άθλημα ή τουλάχιστον τον τρόπο με τον οποίο το προσέγγιζε η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, κάπου στις αρχές του 2000. Η αγωνιστική ταυτότητα της Barcelona όχι απλά διασώθηκε, αλλά τελικά θριάμβευσε και γι' αυτό χρωστάει πολλά στον Xavi, ο οποίος αποτέλεσε τη μύτη του πινέλου της φιλοσοφίας του Michels, του Cruyff και των υπολοίπων τεχνικών που θήτευσαν στη Βαρκελώνη και πίστεψαν στο joga bonito. Μεταξύ αυτών και ο προκάτοχος του στο γρασίδι, ο Pep Guardiola.    

Ο Xavi ήξερε ότι δεν είναι ο πιο γρήγορος, ήξερε ότι υστερεί στις προσωπικές μονομαχίες, ήξερε ότι δεν έχει τρομερή ευχέρεια στο γκολ. Η επίγνωση των αδυναμιών του, τον βοήθησε να τελειοποιήσει το σημαντικότερο πλεονέκτημα του: Το μυαλό. 

Η διορατικότητα και η ταχύτητα της σκέψης τον έκαναν, ένεκα και της εκπληκτικής του τεχνικής κατάρτισης, να βρίσκεται πάντα ένα βήμα, μία κίνηση (κάποιες φορές και δύο) μπροστά από τους αντιπάλους του. Μετέτρεψε σε επιστήμη, την άμεση μετουσίωση της σκέψης σε πράξη.

Όταν πάσαρε, σκεφτόταν ήδη την επόμενη κίνηση, την μεθεπόμενη πάσα. Και οι πάσες του ήταν εξωπραγματικές. Φεύγει από τη Βαρκελώνη μετά από 17 σεζόν επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με ποσοστό επιτυχημένων μεταβιβάσεων που αγγίζει το 90%. Αυτά δεν είναι φυσιολογικά πράγματα.

Ο ίδιος σε συνέντευξη του πριν από μερικά χρόνια, προσπάθησε να εξηγήσει:  

"Σκέφτομαι γρήγορα, ψάχνω για χώρους. Όσοι δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο, δεν ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό, να ψάχνεις για χώρους. Βλέπω τον χώρο και δίνω την πάσα. Αυτό κάνω."

Σε μια εποχή που στην Ευρώπη φάνηκε ότι θα κυριαρχούσαν οι δυναμικοί, σκληροί μέσοι με τα ακατάπαυστα τρεξίματα, ο Xavi απέδειξε ότι τίποτα δεν τρέχει πιο γρήγορα, από το ίδιο το μυαλό.

Όλοι θα θυμούνται τη Barcelona του προπονητή Guardiola, του Messi και των υπολοίπων. Υπήρξε μια ομάδα σταθμός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μια ομάδα που δεν θα είχε δημιουργηθεί όμως, χωρίς την καταλυτική συμβολή του Xavi. Μια ομάδα επίσης, που άρχισε να χάνει τη λάμψη της όταν και εκείνος άρχισε να φθίνει αγωνιστικά. Καθόλου τυχαίο.

Ο δημοσιογράφος Graham Hunter ρώτησε κάποτε τον Dani Alves, τί είναι αυτό που κάνει τον Xavi να κυριαρχεί μέσα στο γήπεδο και να επιβάλλει το παιχνίδι του. Η απάντηση του βραζιλιάνου, χαρακτηριστική: 

"Εσύ και εγώ φίλε μου, ζούμε στον ίδιο πλανήτη. Ο Xavi είναι εξωγήινος."

H επίσημη ανακοίνωση της αποχώρησης του, προκάλεσε συγκίνηση όχι όμως και έκπληξη. Ο ίδιος εξάλλου αποκάλυψε ότι θα είχε ήδη φύγει από το καλοκαίρι του 2014, αν δεν τον είχε μεταπείσει ο Luis Enrique. "Ευτυχώς που έμεινα" συμπλήρωσε. Ευτυχώς λέμε και εμείς. 

Γιατί το αγωνιστικό αντίο στην ομάδα της καρδιάς του, θα είναι αυτό ακριβώς που του αξίζει. Φορώντας τη φανέλα με το νούμερο 6, βασικός σε αγώνα στο Camp Nou για τελευταία φορά και με την κούπα του πρωταθλητή στα χέρια, την ώρα που ο ήλιος θα δύει στη Βαρκελώνη. Κάτι που δυστυχώς δε συνέβη ούτε με τον Puyol, ούτε με τον Valdes.

Valdes, Puyol, τώρα Xavi, σε λίγα χρόνια Iniesta. Τα αποδυτήρια της Barcelona αδειάζουν επικίνδυνα από παίκτες που υπήρξαν ηγέτες, αφού πρώτα γαλουχήθηκαν στη Masia. Θα γινόταν, είναι φυσιολογικό, αλλά αυτό που ανησυχεί, είναι το τί γίνεται από πίσω. 

Ο ίδιος ο Xavi το είπε στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του ξεκάθαρα: "Δεν χρειάζεται να ονοματίσω κάποιον συγκεκριμένο ως διάδοχο μου. Το έκαναν σε εμένα και δεν με είχε βοηθήσει καθόλου. Μιλώντας γενικά όμως, θα έλεγα ότι πρέπει να είναι κάποιος που έχει καταλάβει καλά τον τρόπο που παίζει αυτή η ομάδα. Πιστέψτε με, όσο απλό φαίνεται, άλλο τόσο σύνθετο και περίπλοκο είναι. Όποιος παίκτης αγωνίζεται σε αυτή την ομάδα, προερχόμενος από την ακαδημία, έχει συγκριτικό πλεονέκτημα." 

Μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες.

Ανακουφιστική λεπτομέρεια, η σφοδρή του επιθυμία να επιστρέψει μια μέρα, από άλλο πόστο. Ποιο άλλο πόστο δηλαδή, εκτός από εκείνο του προπονητή. Δεν θα είναι ο πρώτος. Η Barcelona έχει αποδείξει ότι γεννά και μεγάλα ποδοσφαιρικά μυαλά, όχι μόνο μεγάλους ποδοσφαιριστές. 

Ο κύκλος, αυτός ο περιβόητος κύκλος, δε μπορεί να κλείσει και δε θα κλείσει, όσο ο σύλλογος θα ακολουθεί αυτόν ακριβώς τον δρόμο: Της πίστης δηλαδή, στη δική του φιλοσοφία, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα δικά του παιδιά. Και κανείς δε μπορεί να διαβάλλει αυτές τις αρχές, κανείς δε μπορεί να εισχωρήσει μέσα σε αυτή την οικογένεια, εκτός αν η ίδια η οικογένεια το επιτρέψει.

Fins aviat μεγάλε Xavi. Το σπίτι σου είναι εδώ και θα σε περιμένει.