Ο μάγος από το Rosario και οι ηλίθιες συγκρίσεις

Τα ΜΜΕ επιμένουν να βομβαρδίζουν τον κόσμο με ηλίθιες συγκρίσεις. O Messi έτσι, ο Maradona αλλιώς. Πολλοί αποφαίνονται ότι ο πρώτος είναι φλώρος γιατί δεν καβάλησε το άσπρο άλογο, δεν έγινε τακίμι με την Καμόρα, δεν είδε την δύσκολη πλευρά της ζωής, δεν έβγαλε τα αντίστοιχα γούστα με τον Diego, δεν τα πήρε όλα μόνος του. Δεν είναι "μάγκας". Σχεδόν τον έβγαλαν προϊόν εργαστηρίου.

Προφανώς όλοι αυτοί δεν έτυχε να μεγαλώνουν στο σπίτι τους ένα παιδί έχοντας την αγωνία της φυσιολογικής ορμονικής του ανάπτυξης. Δεν έχουν ιδέα τι είναι ραδιογραφία χεριού, δεν το έχουν δει να υποβάλλεται σε επώδυνα τεστ διέγερσης της αυξητικής ορμόνης, δεν έχουν κάνει μέρος της καθημερινότητας τους τα βαλιτσάκια με τις ενέσεις, δεν τους κοιτάει στα μάτια ρωτώντας τους αν και πότε θα ψηλώσει. Δεν μπορούν να φανταστούν πόση δύναμη χρειάζεται ένας πιτσιρικάς για να χτυπάει μόνος του κάθε μέρα βελόνες στο κορμί του, όχι για να "φτιαχτεί", αλλά για να μπορέσει απλά να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.

Και όταν ένα τέτοιο παιδί, αποφάσισε να κατακτήσει τον κόσμο, με ταπεινότητα, χωρίς κορώνες, χωρίς να προκαλεί, βγήκαν όλοι οι επαναστάτες - φιλόσοφοι του πληκτρολογίου, των socials, της έντυπης δημοσιογραφίας για να τον κρίνουν ανάλογα με τα γούστα τους.

Γι' αυτό και μόνο, ο Messi ίσως τελικά είναι ο καλύτερος όλων. Γιατί εκτός από τις προσωπικές του δυσκολίες, αντιμετώπιζε πάντα έναν στρατό αμφισβητιών, ειδικών και αδαών, κερδίζοντας τους πάντα και αποκλειστικά με τα κατορθώματα του ΕΝΤΟΣ αγωνιστικών χώρων, χωρίς να ανοίξει ποτέ το στόμα του.

Και είναι αλήθεια ότι δεν έχει την ευφράδεια λόγου και το πνεύμα που έχει -για παράδειγμα- ο Cantona, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει προσωπικότητα. Στην Ισπανία, οι οπαδοί των αντιπάλων ομάδων τον φωνάζουν (και) γι' αυτό "καθυστερημένο".

Στην Αργεντινή του θυμίζουν τα κατορθώματα του Maradona το 1986. Του Maradona που βέβαια τότε είχε έναν Valdano μπροστά του και όχι τον μονίμως εξαφανισμένο Higuain. Του Maradona που όταν σκόραρε αντικανονικά το αποκάλεσαν "το χέρι του θεού" σχεδόν δηλαδή "θέλημα θεού". Αν έκανε κάτι αντίστοιχο σήμερα ο Messi, θα ήταν δακτυλοδεικτούμενος.

Η απώλεια του Copa America τα ξημερώματα της 27^ης Ιουνίου 2016, ήταν μια χρυσή ευκαιρία για τους αμφισβητίες να ξεσπαθώσουν. Είναι οι ίδιοι που θα υποβάθμιζαν το γεγονός, σε περίπτωση που η Αργεντινή τελικά επικρατούσε. 

Αλλά ας μην μπαίνω και εγώ σε ηλίθιες συγκρίσεις. O Messi δεν τις έχει ανάγκη. Ο κόσμος όμως έχει ανάγκη από προσωπικότητες σαν του Messi. Για να μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Για να υποδεικνύουν το μεγαλείο της ταπεινότητας.

Αν η χθεσινή, ήταν η τελευταία του παράσταση με τα χρώματα της εθνικής του ομάδας, αισθάνομαι ευλογημένος που είχα την τύχη να την παρακολουθήσω ζωντανά και να γίνω άτυπα κι εγώ μέρος της ιστορίας. Όσο ευλογημένοι θα πρέπει να αισθανόμαστε, όλοι όσοι ζούμε τις ποδοσφαιρικές ημέρες του μικροσκοπικού μάγου από το Rosario που κατέκτησε τον κόσμο με ευαγγέλιο το αριστερό του πόδι.