Obrigado Alves

Θεωρείται από τους σπουδαιότερους παίκτες που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο στη θέση του δεξιού full back και το όνομα του φιγουράρει επάξια δίπλα σε εκείνα των Djalma Santos, Carlos Alberto, Vogts, Jorginho, Cafu, Zanetti και Lahm. Είναι πλέον ο Βραζιλιάνος με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του ποδοσφαίρου (κάποιος να παρηγορήσει τον Pele) και από τον Αύγουστο θα συνεχίσει να διεκδικεί τρόπαια με την φανέλα της Juventus, αφού μετά από 14 χρόνια αποφάσισε να αποχαιρετήσει την La Liga και την Μπαρσελόνα με την οποία αγωνίστηκε την τελευταία οκταετία.

O Dani Alves φεύγει από την πρωτεύουσα της Καταλωνίας, αλλά ο μύθος του θα βρίσκεται για πάντα εκεί, για να θυμίζει στον κόσμο, τον παίκτη που έδωσε άλλη διάσταση στην θέση του RB-RWB και που υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα γρανάζια της -μάλλον- καλύτερης Μπάρσα όλων των εποχών.

Μετά την αποχώρηση του Albert Ferrer το καλοκαίρι του 1998, η Μπαρσελόνα αποτύγχανε για μια δεκαετία να βρει παίκτη -σημείο αναφοράς, στο δεξί άκρο της άμυνας, καθώς οι Reiziger-Zambrotta-Beletti-Oleguer δεν κατάφεραν (για διαφορετικούς λόγους) να ανταπεξέλθουν στις υψηλές απαιτήσεις μιας θέσης, στην οποία δοκιμάστηκε ακόμη και ο Puyol.

Οι αγωνιστικές παλινδρομήσεις, σταμάτησαν με την άφιξη του τρελo-Dani. Τον Ιούνη του 2008, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή της 1^ης σεζόν του Pep Guardiola στον πάγκο των blaugrana και συνέδραμε στην αγωνιστική αναγέννηση που επιχείρησε –και πέτυχε- να εφαρμόσει στους blaugrana, ο Καταλανός προπονητής. Δεν θα σταθούμε σε αριθμούς για να το αποδείξουμε. Μπορείτε να τους βρείτε και να τους δείτε, παντού.

Το γεγονός του ότι η παραγωγικότερη ηλικία της καριέρας του έχει περάσει, μπορεί να ξεγελά. Όμως η Μπάρσα δεν αποχαιρέτησε έναν ακόμη αθόρυβο εργάτη-εργαλείο, αλλά έναν παίκτη θρύλο, που η εκκεντρικότητα του, παραπλανά. Υπόδειγμα επαγγελματία, υπόδειγμα στις προπονήσεις, πάντα μπροστά στα δύσκολα. Αυτός ήταν, αυτός είναι ο Dani Alves. Και ως τέτοιος θα λείψει.

Ελεύθερο πνεύμα, που κάθε συνέντευξη του ήταν και μια διαφορετική πινελιά στον μονότονο καμβά των politically correct δηλώσεων, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές ενώ κάθε εμφάνιση του, διέλυε κάθε έννοια του λεγόμενου dress code.

Με τον Dani, ποτέ δεν βαριέσαι. Δεν δίστασε να καυτηριάσει συμπεριφορές που τον ενόχλησαν, είτε αυτές προερχόταν από αντιπάλους, είτε μέσα από την ίδια του την ομάδα, φέρνοντας επανειλημμένα σε δύσκολη θέση την άχρωμη-άοσμη διοίκηση των Καταλανών, τα τελευταία χρόνια.

Με την ανακοίνωση της αποχώρησης του, ο ίδιος δήλωσε ότι φεύγει μόνο προσωρινά, καθώς αισθάνεται cule και προτίθεται να επιστρέψει μελλοντικά στη Βαρκελώνη. Μέχρι τότε, εμείς θα τον αποχαιρετήσουμε αναφέροντας ορισμένα περιστατικά - ενδεικτικά της προσωπικότητας του. 

ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ

Όταν ο Eric Abidal διαγνώσθηκε με όγκο στο συκώτι, πριν υποβληθεί σε επέμβαση τον Μάρτιο του 2011, ο Dani Alves του πρότεινε να είναι εκείνος ο δωρητής. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο Abidal σε συνέντευξη του στο Radio Catalunya το 2013, συμπληρώνοντας ότι δεν θα μπορούσε να δεχθεί κάτι τέτοιο, γιατί θα κινδύνευε η επαγγελματική καριέρα του φίλου του. Η απάντηση του Dani ήρθε λίγες ημέρες αργότερα:

Η επιθυμία μου ήταν απλά να βοηθήσω, λόγω του θαυμασμού μου για τον Eric και της αγάπης μου για την οικογένεια του. Όταν μια ζωή κινδυνεύει, το ποδόσφαιρο μένει στο παρασκήνιο. Ο Abi είναι υπερβολικός, δεν ήταν βέβαιο ότι θα έπρεπε να σταματήσω το ποδόσφαιρο αν γινόμουν δωρητής. Έχω όμως τη δύναμη και τις ικανότητες να ζήσω και χωρίς το ποδόσφαιρο. Αν έπρεπε να το κάνω για να σώσω μια ζωή, θα το έκανα. 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Οι περισσότεροι παίκτες διστάζουν να κριτικάρουν δημόσια τους εργοδότες τους. Ο Dani Alves, όχι. Όταν η Μπαρσελόνα δεν ανανέωσε το συμβόλαιο του Abidal -παρά  τις εξαγγελίες του Bartomeu- o Dani αρχικά αποφάσισε να αλλάξει αριθμό, διαλέγοντας το νούμερο 22 προς τιμήν του φίλου του και στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 2013 μιλώντας στο RAC1 στηλίτευσε την διοίκηση του club:

Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, το γεγονός ότι ο Abi δεν θα συνεχίσει μαζί μας. Έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια για να επανέλθει και αναλογιζόμενοι τον Γολγοθά που πέρασε, θα έπρεπε να του έχουν ανανεώσει το συμβόλαιο. Η Μπάρσα έδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος καθ’ όλη την διάρκεια της περιπέτειας του και ο τρόπος που τελικά τον αποδέσμευσε, αφήνει μια πικρή γεύση.

SOMOS TODOS MACACOS

Τον Απρίλη του 2014, η Μπάρσα αγωνίζεται στο el Madrigal με την Villarreal. Ο Dani πηγαίνει να εκτελέσει ένα κόρνερ και μια μπανάνα προσγειώνεται δίπλα του. Χωρίς δισταγμό σκύβει, την παίρνει στα χέρια του, την ξεφλουδίζει, τρώει δυο μπουκιές και εκτελεί το κόρνερ. Μετά το τέλος του αγώνα δηλώνει:

Είμαι 11 χρόνια στην Ισπανία και 11 χρόνια γελάω με αυτούς τους ανόητους. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η FIFA θα πρέπει να καταλάβει, ότι έχει να ασχοληθεί με πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από την τιμωρία της Μπαρσελόνα. 

ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΕ MARCA ΚΑΙ AS

Τον Μάιο του 2015 αποφασίζει ότι δεν θα μιλήσει ποτέ ξανά, στην Marca και την AS, τις δυο μεγαλύτερες σε κυκλοφορία αθλητικές εφημερίδες της Ισπανίας, με έδρα την Μαδρίτη. Όταν ο Carles Escolan της Marca, του απευθύνει ερώτηση σε συνέντευξη Τύπου που έχει οργανώσει ο ίδιος ο Dani, με αντικείμενο το μέλλον του στην Μπάρσα, παίρνει πληρωμένη απάντηση:

Δεν μιλάω στην Marca και σου ζητώ συγνώμη αν σε προσβάλω. Είναι για τα σκουπίδια. Όχι άλλο Marca, όχι άλλο AS. Γράφετε συνέχεια ψέματα, φέτος όλη τη σεζόν γράφατε ψέματα. Έτσι κι εγώ, έχω το δικαίωμα να μην θέλω να σας μιλάω. 

Έξι μήνες αργότερα, τον Νοέμβρη του 2015 και ενώ η Μπάρσα αντιμετωπίζει την Ρόμα για το Champions League, δέχεται εκ νέου ερώτηση, αυτή την φορά από δημοσιογράφο που εργάζεται για το ραδιόφωνο της Marca.

Ράδιο Marca; Είστε από το ράδιο Marca; Σας παρακαλώ, δώστε το μικρόφωνο δίπλα σας, στον επόμενο. Όχι Marca, όχι AS. Να μην ξοδεύω και τον χρόνο σας. Πως σας το έλεγε ο Mourinho; Α, ναι, θυμήθηκα: Μιλάω μόνο με το αφεντικό σας.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ Νο2

Έναν μήνα πριν τελειώσει το συμβόλαιο του, τον Μάιο του 2015 αποφασίζει να μιλήσει δημόσια για την απαράδεκτη στάση της ομάδας, που άφησε διάφορα δημοσιεύματα να οργιάζουν.

Είμαι με την ομάδα 200%, αλλά με την διοίκηση ούτε 10%. Το ένα μου πόδι, το μισό μου σώμα και σχεδόν όλο το μυαλό μου έχει φύγει ήδη. Ο κόσμος μπορεί να πει ότι θέλει. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, αλλά θέμα σεβασμού τον οποίο έχω κερδίσει. Όλη τη χρονιά διαβάζω, ότι το club θέλει να με διώξει. Θέλω να μείνω αλλά όχι με κάθε κόστος. Και δεν είναι θέμα χρημάτων. Έχω δώσει τα πάντα και νιώθω ότι δεν με σέβονται.

Όταν ο υπεύθυνος για τη συνέντευξη Τύπου ζητάει από τους δημοσιογράφους να συντομεύουν, ο Dani δεν διστάζει να τον προτρέψει να φύγει αν θέλει, λέγοντας του ότι μπορεί και να συνεχίσει μόνος του, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Τον Γενάρη του 2016 μετά από 2 σερί αγώνες με την Espanyol, χτυπά ξανά, αυτή την φορά μέσω του λογαριασμού του στο Instagram.

Είμαστε αντικείμενα που χρησιμοποιούνται από τον Τύπο για να πουλάνε περισσότερα φύλλα. Μιλάνε όλο και λιγότερο για ποδόσφαιρο, τακτική, γκολ και αποκρούσεις. Τι σκουπίδια είναι..

Η διοίκηση αυτή την φορά σπεύδει να βγάλει ανακοίνωση, διαχωρίζοντας τη θέση της από εκείνη του ποδοσφαιριστή. Κάποιοι αξιώνουν και τιμωρία του, φυσικά κανένας δεν τολμά να το κάνει.

Η ΠΕΡΟΥΚΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Μετά τον αποκλεισμό από την Atletico στο Champions League και ενώ στις τάξεις των blaugrana επικρατεί κατήφεια, δεν διστάζει να δημοσιεύσει βίντεο στα socials όπου εμφανίζεται με περούκα και μιμούμενος την κοπέλα του, ανοίγει έναν φανταστικό παρηγορητικό διάλογο με τον εαυτό του. 

Το ποτήρι της οργής αυτή την φορά κινδυνεύει να ξεχειλίσει. Ο Jordi Mones, μέλος του FCB στηλιτεύει την κίνηση του Dani μιλώντας στο TV3. Λίγο αργότερα ο Bartomeu επιχειρεί να υποβαθμίσει το γεγονός, δείχνοντας όμως και αυτός την ενόχληση του.

Η τρέλα του Dani όμως δεν φυλακίζεται, ούτε τιμωρείται. Και την αγαπήσαμε την τρέλα του, από τα εκατοντάδες κουρέματα του, μέχρι τα πολύχρωμα ρούχα του, το βούτηγμα του μπερέ ενός αστυνομικού, στα πανηγύρια για την κατάκτηση του τίτλου το 2013, μέχρι και την εικόνα του να ανεβαίνει σαν Spiderman τις κυλιόμενες σκάλες, στον τελικό του Champions League το 2015, στο Βερολίνο. 

Είχε πάντα τον τρόπο του να μας λέει, ότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα διασκέδαση.  

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Dani Alves. Ότι έδειχνε να υποφέρει-βαριέται σε αγώνες που δεν ήταν υψηλής ανταγωνιστικότητας, ότι μιλούσε σε στιγμές που δεν θα έπρεπε, ότι τσαλάκωνε τον καθωσπρεπισμό που επιβάλλει το σύγχρονο star system. Κάποιες από τις παραπάνω κατηγορίες, μπορεί να είναι και τίτλοι τιμής.

Υπάρχουν όμως και κάποια δεδομένα, που δεν δικαιούται κανείς να του στερήσει: Ότι ήταν πάντα παρών στα δύσκολα (είτε εντός, είτε εκτός αγωνιστικού χώρου) και ότι ήταν πάντα αληθινός. Και ειδικά αυτό το τελευταίο, ίσως είναι σημαντικότερο, ακόμη και από την πανθομολογούμενη διαπίστωση που λέει ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ξένους ποδοσφαιριστές, που φόρεσαν ποτέ την φανέλα της Μπαρσελόνα. 

Η αυθεντική του τρέλα, μάλλον θα λείψει περισσότερο από την καθοριστική του αγωνιστική παρουσία. Obrigado Alves!