Εφιάλτης και όνειρο

 

Εφιάλτης και όνειρο. Γίνεται η ίδια περίσταση να αντιμετωπίζεται και σαν εφιάλτης και σαν όνειρο από ανθρώπους που τη βιώνουν ταυτόχρονα; Γίνεται. Ειδικά στον αθλητισμό. Η Arsenal εδώ και λίγη ώρα ειναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και η κούπα έχει πάνω της (κυρίως) δύο ονόματα : Της προπονήτριας Rene Sleger που ανέλαβε στα μέσα της σεζόν (αρχικά ως interim) και έδωσε ρεσιτάλ τακτικής (και) απόψε. Έκανε το ίδιο και στα ημιτελικά με την Lyon. Και θα μείνει στον πάγκο των Λονδρέζων γιατί της αξίζει.

Το άλλο όνομα, είναι της Mariona. Που πέρυσι τέτοιο καιρό σήκωνε την ίδια κούπα, με τη φανέλα της Barça όμως, και το καλοκαίρι του 2024 αποφάσισε να μετακομίσει στο Λονδίνο. Η Mariona ήταν πάντα από τις καλύτερες παίκτριες των blaugranas, όλοι το έλεγαν, αλλά την κάλυπτε η χρυσόσκονη της Aitana και της Alexia. Αυτή την χρυσόσκονη κυνήγησε, και την κέρδισε με την αξία της. Βρέθηκε απόψε απέναντι στις πρώην (αγαπημένες της) συμπαίκτριες, απέναντι στην αγαπημένη της ομάδα, την Barça, και την κέρδισε. Μαζί κέρδισε και την χρυσόσκονη που, είναι αλήθεια, της αξίζει. Ιστορία για βιβλίο.

Και ο εφιάλτης. Για την Barça. Είναι όμως άδικο να μιλάμε για εφιάλτη για μια ομάδα που το 2019 αισθάνονταν προνομιούχα που είχε φτάσει για πρώτη φορά σε τελικό Champions League, και 7 χρόνια μετά έχει αγωνιστεί σε 6 απ´αυτούς, μετρώντας 3 κατακτήσεις. Έγιναν ξεκάθαρα λάθη τακτικής από τον Romeu απόψε, αλλά δεν είναι η ώρα και θα ήταν και άδικο να μιλήσω τώρα γι’ αυτά.

Περήφανος για την Barça, την ομάδα μου, που άλλαξε την δυναμική του ποδοσφαίρου γυναικών παγκοσμίως (όσο κι αν αυτό κάποιους δεν τους ενθουσιάζει), συγχαίρω την Arsenal.

Visca Barça per sempre.