Δύσβατος δρόμος

Πέρυσι, το πρώτο clasico της σεζόν έγινε στο Bernabeu. Τώρα, είναι η σειρά του Camp Nou να φιλοξενήσει την πιο διάσημη ποδοσφαιρική αναμέτρηση στον κόσμο. Η Barcelona υποδέχεται την Ρεάλ Μαδρίτης γνωρίζοντας ότι αν χάσει, χάνει περισσότερα, αν και οι αναμετρήσεις των δύο κολοσσών είναι διαχρονικά μια κατηγορία από μόνες τους, ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης.

Η συγκομιδή βαθμών της Barca ωστόσο, την τοποθετηθεί με την πλάτη στον τοίχο. Όταν πέρυσι επισκέφθηκε το Bernabeu, ήταν ήδη στο +3 από την Μαδρίτη και επέστρεψε στη Βαρκελώνη με +6 έπειτα από επική εμφάνιση που την βρήκε να κερδίζει με 0-4 έχοντας μάλιστα, μέχρι και το 0-3, τον Messi στον πάγκο. Τώρα, η ομάδα του Zidane ταξιδεύει στην Καταλονία όντας 6 βαθμούς μπροστά από τους blaugrana, βάζοντας τους έτσι παραπάνω πίεση. Ωστόσο οι 6 βαθμοί που χωρίζουν την πρωταθλήτρια Ισπανίας από την πρωτοπόρο της La Liga, δεν είναι το μεγαλύτερο της πρόβλημα.

Η ομάδα του Luis Enrique μπορεί να εξασφάλισε την πρωτιά στον (δύσκολο) όμιλο του CL, αλλά στο πρωτάθλημα οι εμφανίσεις είναι -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- κάτω του μετρίου και έχουν πληρωθεί τις μετρητοίς με 12 χαμένους βαθμούς οι 7 εκ των οποίων, στο Camp Nou. Συνολική συγκομιδή 27 βαθμών σε 13 αγώνες. Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο, ο Pep Guardiola βρισκόταν ακόμη στην Barca B.

Η Barcelona φέτος υποφέρει και όσοι είδαν την περασμένη Κυριακή τον αγώνα της στο Anoeta, αν έχουν συνέλθει, δεν χρειάζεται να διαβάσουν αυτές τις γραμμές για να το πιστοποιήσουν. Στο San Sebastian η Barca έκανε, κατά δήλωση του ίδιου του προπονητή της, την χειρότερη εμφάνιση της στην τριετία που ο ίδιος βρίσκεται στην άκρη του πάγκου. Όταν λοιπόν ο Luis Enrique κάνει τέτοια παραδοχή και έχει νωρίτερα καταδείξει ως καλύτερη φετινή απόδοση, το πρώτο 45λεπτο (στο Etihad) ενός αγώνα στον οποίο η ομάδα του έχασε, τότε προφανώς υπάρχει ζήτημα.

Μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από ένα εκατομμύριο δικαιολογίες, μπορούμε να πούμε και τα πράγματα με το όνομα τους ή όπως -τουλάχιστον- τα αντιλαμβανόμαστε. Επιλέγω -ως συνήθως- το δεύτερο. Η Barcelona είχε ένα εξαιρετικό 2015, χρονιά στην οποία κατέκτησε το treble (της σεζόν 2014-15) και πήρε κεφάλι και στη La Liga της σεζόν 2015-16.

Το 2016 όμως ήταν (και είναι) μια άλλη ιστορία. Η ομάδα άρχισε να δείχνει σημάδια κορεσμού και σχεδόν κατέρρευσε τον περασμένο Απρίλη, σ’ έναν μήνα στον οποίο κόντεψε να χάσει όλους τους βασικούς της στόχους. Ο εγωισμός των παικτών και το καλό κλίμα συσπείρωσε και το δεύτερο σερί double ήρθε, σκεπάζοντας, τουλάχιστον προσωρινά, την αγωνιστική ανεπάρκεια.

Οι μεταγραφές του περασμένου καλοκαιριού, έγιναν με στόχο την διεύρυνση του στενού roster και μπορεί να κόστισαν το βάρος τους σε χρυσάφι, αλλά όπως έχω γράψει από τα τέλη του Σεπτέμβρη, δεν μπορούν να κάνουν άμεσα τη διαφορά, ούτε δίνουν τη δυνατότητα στον Luis Enrique να δοκιμάσει νέα πράγματα σε επίπεδο τακτικής, κάτι που έχει παραδεχτεί πλέον και ο ίδιος ο Αστουριανός.

Με απλά λόγια, για ακόμη μια σεζόν, η επιτυχία θα οριστεί από τις αντοχές των -εδώ και χρόνια- γνωστών πρωταγωνιστών, κάποιοι εκ των οποίων, για διαφορετικούς λόγους, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σημαιοφόρος αυτής της κατηγορίας, ο Sergiο Busquets που θα θέλει -πρώτος αυτός- να ξεχάσει το 2016. Ο Busi φέτος δεν βλέπεται, αντικαταστάτης του δεν υπάρχει καθώς ο Samper κάνει το αγροτικό του στη Granada, ο Sergi Roberto κατοικοεδρεύει στο δεξί άκρο της άμυνας και ο Mascherano δεν υπολογίζεται για τη θέση του pivote, οπότε το πρόβλημα είναι τεράστιο.

Οι αποστάσεις στο γήπεδο έχουν μεγαλώσει τρομακτικά, η ανάπτυξη της ομάδας είναι για κλάματα, η πίεση ψηλά έχει πάψει εδώ και καιρό να αρχίζει από την επιθετική γραμμή και ειδικά όταν λείπει ο Iniesta, δυνατότητα δημιουργίας σχεδόν δεν υφίσταται. Ακούγομαι αιχμηρός, δεν το συνηθίζω, αλλά όταν επιλέγεις να αποτυπώνεις τη σκέψη σου σε γραπτό λόγο, οφείλεις να είσαι τίμιος, τουλάχιστον απέναντι στον εαυτό σου. Αυτή την εικόνα έχω εισπράξει το τελευταίο τρίμηνο, αυτήν μεταφέρω.

Η νίκη στο clasico, απέναντι σε μια Ρεάλ Μαδρίτης που -ας μην κοροϊδευόμαστε- δεν βγάζει μάτια με την απόδοση της, θα βοηθήσει και την ψυχολογία, θα βοηθήσει και βαθμολογικά. Μπορεί να προσφέρει αγωνιστική ανάταση, αλλά θα είναι μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε ότι θα αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο, τα αγωνιστικά δεδομένα.

Είναι κρίμα που η ομάδα άφησε τόσα χρόνια να περάσουν χωρίς να θωρακιστεί, ώστε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την παρουσία στις τάξεις της, ενός εκ των καλύτερων παικτών όλων των εποχών (Messi τον λένε) και το λέμε αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση ότι προφανώς και δεν γίνεται να βγαίνουν κάθε χρόνο 2-3 Xavi, Puyol και Iniesta. Όλα τα καλά νομοτελειακά τελειώνουν, αλλά για να επαναληφθούν, οφείλεις να μένεις προσηλωμένος στις αρχές σου.

Δεν θα αναλύσω τώρα τα σημαντικά λάθη που έχουν γίνει στον αγωνιστικό σχεδιασμό την τελευταία πενταετία, ούτε τα επικίνδυνα μονοπάτια που ακολουθεί η συγκεκριμένη διοίκηση. Και δεν ευθύνομαι για το γεγονός ότι κάποιοι (ειδικοί, αρθρογράφοι και μη) εσχάτως φαίνεται να ανακαλύπτουν την Αμερική. Τα έγραφα όταν συνέβαιναν, όσοι τα προσπέρασαν τότε και επιθυμούν, μπορούν να ανατρέξουν. Δεν έχω καμία διάθεση και δεν έχει και καμία αξία.

Αυτό που έχει αξία όμως, είναι ο Luis Enrique να ξεκαθαρίσει σε αυτό το τελευταίο εξάμηνο του συμβολαίου του, τα διλήμματα και τις αμφιβολίες του, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι η αβεβαιότητα που βγαίνει στο χορτάρι, δεν είναι και προϊόν των δικών του επιλογών. Αν το καλοκαίρι αποχωρήσει, θα είναι κρίμα να το κάνει αφήνοντας την υστεροφημία του έρμαιο στις ορέξεις όσων των έχουν ξεσκίσει την τελευταία τριετία.

Υπάρχει πρόβλημα με τον Vidal από τον Φεβρουάριο, το ξέρουν και οι ταξιθέτες στο Camp Nou, ωστόσο ο παίκτης έμεινε το καλοκαίρι και συνεχίζει να μην παίρνει ευκαιρίες. Συνεπακόλουθα, χάνει την ευκαιρία ο Sergi Roberto να παίξει στη φυσική του θέση και δοκιμάζεται ταυτόχρονα ο φουκαράς (με την καλή έννοια) Mascherano και στη θέση του δεξιού μπακ. Έχεις πείσει ολόκληρο Xavi ότι θα παίζει αλλαγή του Rakitic και δεν καταφέρνεις να ενσωματώσεις τον Aleix, που είναι και δική σου επιλογή. Ok, να το δεχθώ. Συμβαίνει.

Υπάρχει πρόβλημα με τον Busquets και η ομάδα έδωσε 35εκ€ για τον Andre Gomes, που είναι περισσότερο Rakitic, Rafinha ή Denis, αλλά πάντως δεν είναι καθόλου Busquets. Αυτό, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

Υπάρχουν κι’ άλλα προβλήματα, υπάρχει όμως και ποιότητα, υπάρχει και μέταλλο. Στοιχεία που αρκούν για να οδηγήσουν και φέτος την Barcelona στο δρόμο των επιτυχιών, έναν δρόμο που τον έχει περπατήσει ήδη μέχρι τέλους ο Lucho, και ο οποίος όμως δεν συμπίπτει απαραίτητα και με εκείνον της αγωνιστικής εξέλιξης. Ο τελευταίος, χρόνο με τον χρόνο, μοιάζει όλο και πιο δύσβατος.