Η βραδιά που ο Pep έγινε Luis Enrique

«Υπάρχει μόνο μία μπάλα και το βέβαιο είναι ότι και οι δύο ομάδες θα προσπαθήσουν να την έχουν στα πόδια τους», είχε πει ο Luis Enrique όταν η Barcelona αντιμετώπιζε την Bayern του Guardiola στα ημιτελικά του CL, τη σεζόν 2014-15. Δυο χρόνια μετά, οι δυο προπονητές βρέθηκαν ξανά αντιμέτωποι, με τον Pep να βρίσκεται πλέον στον πάγκο της Man City. Και την μπάλα χθες το βράδυ στο Etihad, την κράτησε η Barcelona του Lucho. Την κράτησε, αλλά έχασε.

Το 34.7% είναι το χαμηλότερο ποσοστό κατοχής μπάλας που είχε ποτέ ομάδα του Guardiola, στα 8,5 χρόνια που εξασκεί την προπονητική. Κι’ όμως το αποτέλεσμα ήταν θριαμβευτικό για τους «πολίτες». Νίκη με 3-1 επί της Barcelona και μάλιστα με ανατροπή. Τι συνέβη λοιπόν;

Το ποδόσφαιρο είναι ένα υπέροχο όσο και περίεργο άθλημα. Ίσως γι’ αυτό είναι και τόσο δημοφιλές. Η τακτική παίζει καθοριστικό ρόλο, αλλά όσο μελετημένοι και αν είναι οι προπονητές, αστάθμητοι παράγοντες, στιγμιαία ατομικά και ομαδικά λάθη, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και από την άκρη των πάγκων, μπορούν να στείλουν στα σκουπίδια την πιο σωστά δομημένη τακτική προσέγγιση.

Η Barcelona των πρώτων 38’, θύμισε (μετά από καιρό, είναι η αλήθεια) την ομάδα που όταν έχει διάθεση, δύσκολα έχει και αντίπαλο, έχοντας μάλιστα τους Pique και Jordi Alba, να βλέπουν τον αγώνα από τις τηλεοράσεις τους στη Βαρκελώνη. Το 1-0 (με γκολ του Messi) έμοιαζε σχεδόν τιμητικό για την City που προσπαθούσε να πιέσει ψηλά, αλλά είχε απέναντι της μια ομάδα που έβγαζε με εξαιρετικό τρόπο την μπάλα από πίσω προς την επίθεση (με τον Luis Enrique να αλλάζει αμοιβαία θέσεις στους Umtiti-Mascherano, μπερδεύοντας τον Pep) και δημιουργούσε διαρκώς καταστάσεις 2 εναντίον 3 και 3 εναντίον 4, με τον Andre Gomes να κάνει ένα εξαιρετικό ημίχρονο παίζοντας στη θέση του Iniesta (LCM) και δίνοντας για πρώτη φορά θετικά δείγματα γραφής.

Το λάθος όμως του Sergi Roberto στο 38’, δεν οδήγησε μόνο στην ισοφάριση του σκορ. Άλλαξε δραματικά και την εικόνα του αγώνα. Από εκείνο το σημείο και μέχρι το σφύριγμα της λήξης (με την εξαίρεση του δοκαριού στο 60’+ από το σουτ του Gomes), υπήρχε μόνο μία ομάδα στον αγωνιστικό χώρο: Η Man City και η κακή Barca του τελευταίου διμήνου.

Η City έδωσε στο δεύτερο μέρος μέτρα στον Busquets, αφήνοντας την Barcelona να περιφέρει άσκοπα την μπάλα, μόνο για να την αποσπά σε καίρια σημεία του γηπέδου βγάζοντας θανατηφόρες αντεπιθέσεις. Από ένα τέτοιο κλέψιμο προήλθε το γκολ-φάουλ του Kevin De Bruyne. Η μπάλα χάθηκε στο κέντρο, η City βγήκε στην κόντρα και ο Busquets που γύρισε τελευταίος και σχεδόν εξουθενωμένος (το στιγμιότυπο είναι εκπληκτικό - σας προκαλώ να το ξαναδείτε) στην άμυνα, σχεδόν έπεσε πάνω στον Βέλγο, γκρεμίζοντας τον έξω από την περιοχή του ter Stegen.

Ο Busquets δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ο Lucho τον ξεκούρασε το περασμένο Σάββατο με τη Γρανάδα, αλλά ο pivote της Barca παραμένει σκιά του εαυτού του. Οι Καταλανοί μπορούν να ανταπεξέλθουν σε περίοδο παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος του Pique ή του Suarez (έχουν συμβεί και τα δύο), αλλά όχι σε ένα αντίστοιχο του Busquets. Ίσως ήρθε η ώρα να καταλάβουν ορισμένοι πόσο κομβικός είναι για την λειτουργία της ομάδας, ο άνθρωπος-βεντάλια των blaugrana. Αρκεί να μην παραγίνει το κακό.

Η είσοδος των Arda (δεν είναι LCM, το ξέρουμε) και Rafinha δεν άλλαξε την κατάσταση και είναι αλήθεια ότι η παρουσία του Rakitic σε τέτοιου επιπέδου αγώνες για 90’ (ιδίως εν απουσία του Iniesta) μοιάζει απαραίτητη (όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Μύρωνας χθες στο Twitter) ακόμη κι αν τα πνευμόνια του, έχουν φτάσει στις κάλτσες.

Η τακτική αναμονής που εφάρμοσε ο Pep στο δεύτερο ημίχρονο, αιφνιδίασε ακόμη και τον τεχνικό των Καταλανών, κάτι που παραδέχτηκε άλλωστε στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα. Φαίνεται ότι για ένα βράδυ, ο Pep έγινε Luis Enrique: Όταν, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορούμε να έχουμε την πρωτοβουλία κινήσεων, προσποιούμαστε ότι την δίνουμε στον αντίπαλο (χωρίς να υποχωρούμε σε μέτρα στον αγωνιστικό χώρο) και χτυπάμε στα αδύνατα σημεία του.

Στον πρώτο αγώνα, στο Camp Nou, ο Pep προσπάθησε να πάρει το κέντρο υπερφορτώνοντας το. Και το πέτυχε για σχεδόν ένα ημίχρονο. Το γκολ όμως δεν μπήκε. Η εικόνα τότε άλλαξε κυρίως μετά το λάθος του Bravo. Ένα ανθρώπινο λάθος (του Bravo) πριν δυο βδομάδες, άλλο ένα (του Sergi Roberto) χθες. Η ιστορία γράφεται (και) έτσι.

Η Man City ήταν περισσότερο «ομάδα Pep» στο Camp Nou, παρά χθες. Και έφυγε με 4 γκολ στην πλάτη και με τα αγγλικά ΜΜΕ να γκρινιάζουν γιατί ο Aguero έμεινε εκτός ενδεκάδας. Η Barcelona από την άλλη, ήταν καλύτερη χθες (τουλάχιστον μέχρι το 38’) παρά στη Βαρκελώνη. Και γυρίζει στην Καταλονία με 3 γκολ στις αποσκευές της και τον κόσμο να γκρινιάζει για τις λάθος αλλαγές του Luis Enrique.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι προπονητές θα πρέπει να αλλάξουν την φιλοσοφία τους, αλλά ότι και οι δύο έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στα δεδομένα που προκύπτουν κατά την διάρκεια των αγώνων. Κάποιες φορές τους βγαίνει, κάποιες άλλες, όχι. Είπαμε και πιο πάνω: Ποδόσφαιρο.

Το καλύτερο, το άφησα για το τέλος. Ρωτήθηκε λοιπόν χθες ο Guardiola, αν οι διαιτητικές αποφάσεις αδίκησαν την ομάδα του. Η απάντηση του ήταν κατηγορηματική: «Δεν πρόκειται ποτέ, αλλά ποτέ, να εξελιχθείς, αν ψάχνεις για δικαιολογίες. Οι αποφάσεις που σήμερα μας αδίκησαν, αύριο μπορεί να μας ευνοήσουν. Δεν γίνεσαι καλύτερος, αν πείθεις τον εαυτό σου ότι χάνεις λόγω εξωτερικών παραγόντων. Μπορεί να παίξεις άσχημα, να ευνοηθείς και να κερδίσεις. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσεις να παίζεις άσχημα; Όχι, δεν είναι έτσι.»

Αργότερα ρωτήθηκε και ο Luis Enrique, για το κατά πόσο έλλειψε χθες ο Pique, από τα πόδια του οποίου ξεκινά πολύ συχνά το παιχνίδι των Καταλανών. Ο Lucho δεν μάσησε τα λόγια του: «Οι απουσίες είναι στο πρόγραμμα. Όταν σχεδιάζεις έναν αγώνα, δεν είναι δυνατόν να σκέφτεσαι ποιοι λείπουν. Οφείλεις να καταστρώνεις την τακτική σου, με όσους έχεις στη διάθεση σου. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες».

Οι δυο παλιοί συμπαίκτες και καλοί φίλοι, δεν πρόκειται να διασταυρώσουν τα ξίφη τους ξανά, τουλάχιστον για το επόμενο τετράμηνο. Ουσιαστικός νικητής από την διπλή τους αναμέτρηση στη φάση των ομίλων του φετινού CL, υπήρξε και ήταν, κατά την άποψη μου, ένας και μοναδικός: Το ίδιο το ποδόσφαιρο.