Το υπεραιωνόβιο ταξίδι της Barcelona

Μια αγγελία -αναγγελία γέννησης- πριν από 117 χρόνια, στις 22 Οκτωβρίου του 1899. Μια συνάντηση, την ημέρα της γέννας στο γυμναστήριο Sole, στις 29 Νοέμβρη του ίδιου έτους. Ένας Ελβετός οραματιστής, ξενομερίτης. Ένας σύλλογος, που έμελλε να γίνει κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Ο άοπλος στρατός -όχι μόνο της Καταλωνίας- όπως έγραψε κάποτε ο Moldalban, αλλά ολόκληρου του κόσμου.

Σαν σήμερα, πριν από 117 χρόνια, ιδρύθηκε το Futbol Club Barcelona, του αθλητισμού, της ποίησης, της λογοτεχνίας, της αντίστασης, των αντιθέσεων, της εξωστρέφειας, της δημοκρατίας, του δράματος, της υπερβολής. Ετοιμόρροπο θαρρείς προπύργιο ρομαντισμού, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Παράταιρο μνημείο μιας νέας, τυποποιημένης εποχής.

Ενοχλητικός ρόζος στα χέρια των τεχνοκρατών, που είναι αποφασισμένοι ότι πρέπει να τελειώνουν με τα «συνθήματα», πολύ απλά γιατί οι ίδιοι δεν τα κατανοούν. Τι σημαίνει «κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος». Πως μεταφράζεται στην αληθινή ζωή; Πως γίνεται όλοι αυτοί οι, τόσο σπουδαγμένοι, να αδυνατούν να εξηγήσουν κάτι τόσο απλό αλλά και τόσο σύνθετο ταυτόχρονα; Μήπως γιατί δεν αντιλαμβάνονται τι στα αλήθεια σημαίνει αληθινή ζωή;

Γιατί ο κόσμος αντιδρά, γιατί γκρινιάζει; Δεν τους αρκούν οι παχυλές χορηγίες; Οι ακριβές μεταγραφές; Οι τεχνοκράτες αναζητούν λύσεις της πλάκας. Κρύβουν το «mes que un club» κάπου στην εσωτερική πλευρά της blaugrana φανέλας, καθαρό ξεκάρφωμα για να μπορούν μετά να δικαιολογήσουν τις άχαρες στάμπες με τα ονόματα πολυεθνικών, που αλλοτριώνουν την εμπρόσθια όψη της.

Η απόφαση τους είναι ξεκάθαρη: Οι οπαδοί, πρέπει να γίνουν πελάτες. Και επειδή ο πελάτης πληρώνει -άρα έχει πάντα δίκιο- πρέπει να του προσφέρονται ανέσεις. Όπως η θέαση αγώνων υπό ιδεατές συνθήκες. Το ακριβό μας gadget-τηλέφωνο δεν πρέπει να βραχεί. Μέσα από την 5 ιντσών οθόνη του άλλωστε, θα δούμε τον αγώνα. Παρατεταμένη περίοδος εκπτώσεων στη βλακεία. Αν θες να δεις τον αγώνα μέσα από οθόνη, μείνε στο σπίτι σου. Είναι βέβαιο ότι η τηλεόραση σου έχει πιο μεγάλες διαστάσεις από την οθόνη του κινητού σου. Γιατί να τραβιέσαι στο γήπεδο;

Προσφέρονται φυσικά και άλλα προνόμια. Όπως η δυνατότητα φωτογράφησης με τα είδωλα μας, για να κάνουμε τη διαφορά μετά, στην παρέα. Τις περισσότερες φορές βέβαια, τα είδωλα, δεν έχουν ζωή, είναι χάρτινες μακέτες σε ένα πρόχειρα στημένο φωτογραφικό στούντιο αλλά, με λίγη επεξεργασία, η φωτογραφία θα μοιάζει αληθινή. Τι σημασία έχει που δεν θα είναι; Τι σημασία έχει που δεν θα δεις τις κινήσεις του κάθε σύγχρονου Kubala και Cruyff στο γήπεδο; Θα σου έχει μείνει η ψευδαίσθηση της προσωπικής επαφής. Ωδή στον εγωκεντρισμό.

Ο τεχνοκράτες φαίνεται ότι κερδίζουν. Οι «αντιδραστικοί», είναι αλήθεια, δεν είναι πλέον πολλοί, όμως υπάρχουν. Και αυτό είναι πρόβλημα για τη νέα εποχή και ευλογία ταυτόχρονα για την ιστορία την ίδια.

Το FC Barcelona, βίωσε δύο δικτατορίες, έχασε πατεράδες, του άλλαξαν για κάποια περίοδο ακόμη και το ίδιο του το όνομα, αλλά 117 χρόνια από εκείνο το απόγευμα στο γυμναστήριο Sole, όπου είδε το πρώτο φως της ζωής, παραμένει ακόμη παιδί και παλεύει για την αθωότητα της -υπεραιωνόβιας πλέον- νιότης του. Μοιάζει με επισκέπτης από αλλοτινούς καιρούς, αλλά δεν είναι.

Στην πραγματικότητα όλοι εμείς, θαυμαστές και πολέμιοι του, είμαστε περαστικοί διαβάτες στο ταξίδι που ξεκίνησε πριν από (παραπάνω από) έναν αιώνα στη Βαρκελώνη. Και όπως έχει γράψει ο Καβάφης:

«Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει. Και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θα’ βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.»  

Χρόνια πολλά Barcelona