Ο παλιός είναι αλλιώς

Ο θρύλος του Ζορό, μιλά για έναν μαυροντυμένο μασκοφόρο εκδικητή που προασπίζεται τα δικαιώματα των φτωχών και αυτοχθόνων κατοίκων του Μεξικού. Στο Μπιλμπάο, όπου ο κόσμος ζει επίσης με το όνειρο της αυτονομίας, έχουν πλέον τον δικό τους τιμωρό. Δεν φοράει τη χαρακτηριστική μαύρη κάπα, αλλά την ερυθρόλευκη φανέλα της Athletic. Το κοσμικό του όνομα είναι Aritz Aduriz, αλλά οι φίλοι της Athletic τον αποκαλούν el Zorro.

Ο Aduriz είναι μια λαμπρή εξαίρεση του κανόνα που λέει ότι τα καλύτερα χρόνια για έναν ποδοσφαιριστή, τελειώνουν κάπου μετά τα 30. Ο Βάσκος επιθετικός βαδίζοντας στο 36^ο έτος της ηλικίας του, έχει σκοράρει 108 φορές την τελευταία πενταετία. Και όχι, δεν πρόκειται για κάποιου είδους πλάκα. 

Γεννημένος στο San Sebastian τον Φλεβάρη του 1981, ο Aduriz έμελλε να γράψει ιστορία φορώντας όχι τη φανέλα της Real Sociedad, αλλά της μεγάλης της αντιπάλου. Μέχρι τα 30 του, θεωρούνταν ένας απλά αξιόπιστος γυρολόγος επιθετικός, με αξιοπρεπή παρουσία σε Mallorca και Valencia και τίποτα περισσότερο.

Όταν το καλοκαίρι του 2012 η Athletic αποφάσισε να του ανοίξει την πόρτα της επιστροφής μετά από 4 χρόνια…ξενιτιάς, ήταν περισσότερο λόγω της ανασφάλειας που προκλήθηκε στο club από την ιδιόμορφη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με τον Fernando Llorente (τότε κάτοχος της φανέλας με το Νο9) ο οποίος βρισκόταν στο στόχαστρο της Juventus αλλά και των οπαδών της Athletic που τον κατηγορούσαν για «προδοσία». Οι Βάσκοι φοβήθηκαν ότι θα ξεμείνουν από επιθετικό και ο Aduriz γύρισε στα παλιά του λημέρια.

Την χρονιά (2012-13) της επιστροφής του, υπό τις οδηγίες του Bielsa, πετυχαίνει 14 γκολ στη La Liga, μόλις 3 λιγότερα απ’ τα 17 που είχε συνεισφέρει ο πολυδιαφημισμένος Liorente την προηγούμενη σεζόν, ξεπερνώντας ακόμη και τις προσδοκίες του κόσμου. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.

Την επόμενη σεζόν, η άφιξη του Ernesto Valverde συνοδεύεται από την 4^η θέση στο πρωτάθλημα και τον ίδιο να συνεχίζει τις υψηλές πτήσεις, πετυχαίνοντας 16 γκολ στο πρωτάθλημα. Συμπληρώνει ακόμη 18 την περίοδο 2014-15. Μοιάζει να χτυπάει ταβάνι. Πόσο καλύτερα μπορεί να τα πάει ένας, 34χρονος πια, επιθετικός;

Στην απαρχή της σεζόν 2015-16, 4 δικά του γκολ χαρίζουν στην Athletic τον πρώτο της τίτλο μετά από 31 ολόκληρα χρόνια, καθώς οι Βάσκοι επικρατούν της Barcelona στον διπλό τελικό του Super Copa Ισπανίας με συνολικό σκορ 5-1. Ο Aduriz σκοράρει 3 φορές στο 4-1 του San Mames και ακόμη μία στο 1-1 του επαναληπτικού στο Camp Nou.

Η διετής ανανέωση του συμβολαίου του, τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, είναι η φυσιολογική επιβράβευση των επιτευγμάτων του. Ελάχιστους ενδιαφέρει αν ο 35χρονος πλέον Ζορό θα συνεχίσει να σκοράρει ακατάπαυστα. Έχει κερδίσει το νέο συμβόλαιο με την αξία του. Έχει χαρίσει έναν τίτλο στην ομάδα. Έχει κάνει τόσο πολλά. Δεν το βλέπει όμως έτσι και εκείνος.

Συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς και τη σεζόν 2015-16. Γίνεται ο γηραιότερος πρώτος σκόρερ στην ιστορία τόσο του Europa League, όσο και του παλαιότερου UEFA Cup, ξεπερνώντας τον Alan Shearer που κρατούσε το σχετικό ρεκόρ από την περίοδο 2004-05. Τελειώνει την πρώτη χρονιά του νέου του συμβολαίου. σκοράροντας 30 φορές σε 50 αγώνες. 20 γκολ στο πρωτάθλημα, ακόμη 10 στην Ευρώπη. Είναι τόσο καλός, που αναγκάζει τον VdB να τον καλέσει στο euro 2016. Φοράει την φανέλα της La Roja και γίνεται διεθνής στα 35+ του. Τα ρεκόρ όμως δεν έχουν τελειώσει.   

Στις 3 Νοέμβρη του 2016, σκοράρει 5 φορές απέναντι στην Genk, σε αγώνα για τον όμιλο του Europa League 2016-17. 5 γκολ σε έναν αγώνα. Ακόμη μια πρωτιά.

Τον Aduriz, δεν θα τον ακούσετε ποτέ να λέει ότι είναι «ο βασιλιάς του Μπιλμπάο», δεν θα δείτε φωτογραφίες του στα socials με χιλιάδες likes και κοινοποιήσεις να τις συνοδεύουν, ούτε πρόκειται να διαβάσετε διθυραμβικά άρθρα για την ικανότητα του στο σκοράρισμα. Είναι όμως ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στην Ευρώπη την τελευταία πενταετία. Ένας σύγχρονος Larsson, ένας Ζορό για τους οπαδούς της Athletic του Μπιλμπάο, που πίνουν νερό στο όνομα του και αυτό, ίσως είναι και το μόνο που τον ενδιαφέρει.

Τον Φλεβάρη του 2017 θα μπει στα 37, αλλά εκείνοι που στοιχηματίζουν ότι οι υψηλές του πτήσεις τελειώνουν κάπου εδώ, μετρούνται πλέον με τα δάχτυλα του ενός χεριού. Όχι άδικα.