Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι υποχρέωση και όχι επιλογή

Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να αποτελεί απειλή για το άθλημα. Κι’ αυτό, γιατί είναι πλέον μια θλιβερή πραγματικότητα. Μέσα σ’ αυτό το αδηφάγο υπερκαταναλωτικό τοπίο, σύλλογοι χάνουν ή κινδυνεύουν να χάσουν την ταυτότητα τους, στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Τα μεγάλα club είναι φυσικά τα πρώτα θύματα αυτού του ακήρυχτου (;) πολέμου. Υπάρχουν άραγε τρόποι, ώστε να προστατευτεί ο χαρακτήρας και η διαφορετικότητα τους; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν.

Οι καταβολές και οι κοινωνικές ευαισθησίες έχουν αντισώματα. Είναι βαθιά ριζωμένες στο δέντρο της ανθρώπινης ιστορίας και στο γενετικό υλικό των ανθρώπων. Αρκεί οι σύλλογοι (που αποτελούν σύνολα ανθρώπων με κοινές πεποιθήσεις και ιδέες) να μην το ξεχνούν, καταφεύγοντας μόνιμα σε εξωτερικές μορφές θεραπείας, με σκοπό την επιβίωση τους.

Το FC Barcelona, ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο, δεν αποτελεί εξαίρεση του παραπάνω κανόνα. Ένα club, με έντονα Καταλανικό χαρακτήρα, ιδρυμένο όμως από έναν Ελβετό, έναν «ξενομερίτη». Μοιάζει με αντίφαση, αλλά δεν είναι. Είναι τίτλος τιμής. Το αποδεικνύουν και οι ίδιοι οι στίχοι του Cant del Barca: «Δεν έχει σημασία αν έρχεσαι από το Βορρά ή από το Νότο. Μια σημαία μας κάνει όλους αδέρφια.»

Η Μπαρσελόνα που έχει βιώσει τον φασισμό, τις διακρίσεις και τις απαγορεύσεις στο πετσί της, δεν θα μπορούσε παρά να είναι υπέρμαχος της διαφορετικότητας και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων. Και όχι απλά να είναι, αλλά και να το βροντοφωνάζει ευκαιρίας δοθείσης. Δύο πρόσφατα περιστατικά το αποδεικνύουν περίτρανα.

Η Καταλανή Marta Galego, είναι διαιτητής στη 2^η κατηγορία της Καταλανικής λίγκας ποδοσφαίρου. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, διήυθηνε τον αγώνα μεταξύ των Valls και Cabril Inio, όταν στο 23’ της αναμέτρησης κάποιος από τις κερκίδες της φώναξε να «πάει στο σπίτι της και να πλύνει τα πιάτα». Ο αγώνας σταμάτησε, ο ένοχος βρέθηκε και απομακρύνθηκε από το γήπεδο, αλλά την Marta την περίμενε μια έκπληξη.

Λίγες ημέρες μετά, μια πρόσκληση από τον πρόεδρο της Μπαρσελόνα, την καλούσε να δει τον αγώνα των blaugrana με την Celtic για το Champions League, από τα επίσημα του Camp Nou. H νεαρή φωτογραφήθηκε με τους Bartomeu (πρόεδρος της Μπάρσα) και Mestre (αθλητικός αντιπρόεδρος) πριν τον αγώνα και ο σύλλογος εξέφρασε την απέχθεια του σε κάθε μορφής διάκρισης και προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το τελευταίο Σάββατο του Οκτώβρη, η Μπαρσελόνα υποδεχόταν (ξανά στο Camp Nou) την Γρανάδα στα πλαίσια της La Liga. Στα επίσημα του γηπέδου, υπήρχε πάλι ένας ξεχωριστός καλεσμένος. Ο 22χρονος Jesus Tomillero από την Ανδαλουσία, διαιτητής στο επάγγελμα και ο πρώτος στον κλάδο του που τόλμησε να δηλώσει ανοικτά, στην συντηρητική Ισπανία, ότι είναι gay. Οι απειλές που δέχθηκε για τη ζωή του, τον ανάγκασαν να ανακοινώσει ότι σταματά από την διαιτησία στα τέλη του 2015. Επιχείρησε να επανέλθει φέτος, αλλά το σκηνικό τρομοκρατίας επαναλήφθηκε.

Η Μπαρσελόνα, δήλωσε ξανά παρούσα. Κάλεσε τον Tomillero στο Camp Nou και στο ημίχρονο του αγώνα, στη μεικτή ζώνη δεν παρουσιάστηκε κανένα μέλος του club, ως συνήθως συμβαίνει, αλλά ο Tomillero, που μίλησε για τις απειλές που δέχθηκε και για τον σεβασμό που οφείλουν να δείχνουν οι άνθρωποι στην διαφορετικότητα. Με την λήξη του αγώνα, ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter μια φωτογραφία του με τον πρόεδρο της Μπάρσα, συνοδεύοντας το με τη φράση: «Ευχαριστώ την Μπαρσελόνα που αποδεικνύει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος.»

Κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος λοιπόν ή αλλιώς, mes que un club. Όχι απλά ένα σύνθημα που φροντίζει να τυπώνει επιμελώς η Nike στις φανέλες που φτιάχνει για λογαριασμό της Μπαρσελόνα. Αλλά μια στάση ζωής, από έναν σύλλογο που ακόμη, αντιστέκεται. Ναι λοιπόν, τα αντισώματα, υπάρχουν.