Pep Show Boys

Στις 18 Δεκέμβρη του 2011, η Barcelona πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνιση της εποχής Guardiola, επικρατώντας της Santos (των Neymar και Ganso) με 0-4, στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου συλλόγων. Και αν ορισμένοι απορήσουν με την ευκολία που ξεχωρίζουμε έναν αγώνα από τους τόσους υπέροχους της τετραετίας Pep, η απάντηση είναι πως δεν πρόκειται για δικό μας αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά για παραδοχή του Καταλανού τεχνικού στον Marti Perarnau, όπως την κατέγραψε ο ίδιος στο βιβλίο του με τίτλο «Herr Pep».

Για τον Guardiola, εκείνος ο αγώνας και το 5-0 του Camp Nou απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης τον Νοέμβρη του 2010, είναι οι δύο πιο σημαντικοί της χρυσής περιόδου του στη Βαρκελώνη, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικού σχεδιασμού και εφαρμογής του στο γήπεδο.

Στη Yokohama της Ιαπωνίας, ο σοβαρός τραυματισμός του David Villa και ο μικρός βαθμός ετοιμότητας του Alexis, έδωσαν στον Pep το ιδανικό άλλοθι για να δοκιμάσει στον τελικό κάτι που σκεφτόταν καιρό: Να παρατάξει την ομάδα του με 5 καθαρόαιμους μέσους και συνολικά 7 παίκτες που κινούνταν σε χώρους της μεσαίας γραμμής. 

Επρόκειτο, κατά δήλωση του, για ένα 3-7-0, με τον Valdes στο όριο της μεγάλης περιοχής, τους Abidal, Puyol και Pique στην άμυνα, τον Busquets σε ρόλο pivote και από τα αριστερά προς τα δεξιά της μεσαίας γραμμής, τους Thiago, Iniesta, Xavi, Cesc Fabregas και Dani Alves, με τον Leo Messi να κινείται μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής της Santos.

Ήταν η πρώτη φορά που οι Busquets, Xavi, Iniesta, Thiago και Cesc, ξεκινούσαν μαζί από την αρχή στον ίδιο αγώνα. 

«Μου αρέσει να παίζω με πολλούς μέσους. Είναι ευφυείς παίκτες που σκέφτονται πρώτα την ομάδα, και πως θα εκμεταλλευτούν καλύτερα τους συμπαίκτες τους. Όσο πιο πολλοί αγωνίζονται, τόση περισσότερη ευελιξία αποκτάς κατά την διάρκεια ενός αγώνα» είχε δηλώσει ο Pep στον Perarnau και πράγματι, εκείνο το μεσημέρι του Δεκέμβρη, η Barcelona ήταν εντυπωσιακή.

Είχε 71% κατοχή της μπάλας με καθαρό χρόνο παιχνιδιού 45’ στο ίδιο διάστημα, δημιούργησε 16 ευκαιρίες και πέτυχε 4 γκολ, τα 3 εκ των οποίων στα πρώτα 45’. Για 80 λεπτά και μέχρι ο Pedro να αντικαταστήσει τον Thiago, o Guardiola είδε να γίνεται πράξη ένα προσωπικό του απωθημένο: 5 μέσοι με δημιουργικές ικανότητες στο γήπεδο, συνεχής εναλλαγή θέσεων και ρόλων, μια πολυποίκιλη ανάπτυξη χωρίς άσκοπη κυκλοφορία της μπάλας, με παίκτες να γεμίζουν την μεγάλη περιοχή της Santos ανά κύματα. Όλα αυτά, χωρίς να βρίσκεται στο γήπεδο κανένας -τουλάχιστον κατ’ ευφημισμόν- επιθετικός.

Όπως είχε γράψει μετά τον αγώνα ο Tim Vickery για λογαριασμό του BBC: «Ήταν σα να βλέπεις τον Muhammad Ali να διαλύει έναν υποδεέστερο αντίπαλο. Απολαυστικό αλλά και τόσο σκληρό ταυτόχρονα».

Ήταν φυσικά ένα εξοντωτικό σύστημα για την αμυντική γραμμή και δεν ήταν τυχαίο ότι τόσο ο Pique όσο και ο Puyol αντικαταστάθηκαν (από τους Mascherano και Fontas) αλλά το κόστος έμοιαζε ελάχιστο σε σχέση με το παραγόμενο αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τον Guardiola, εκείνος ο αγώνας ήταν τρανταχτή απόδειξη ότι ο ίδιος είχε πλέον αδειάσει από ιδέες, έχοντας ήδη αποφασίσει (από τον Οκτώβρη του ίδιου έτους) να αποχωρήσει από τον σύλλογο. 

«Εκείνη τη χρονιά παίξαμε καλύτερα από ποτέ, κερδίσαμε 4 τίτλους, ήμασταν υπέροχοι με το 3-4-3 που επιλέξαμε να αντιμετωπίσουμε τη Ρεάλ Μαδρίτης και με το 3-7-0 που διάλεξα για τον αγώνα απέναντι στη Santos, αλλά μετά απ’ αυτό είχα γονατίσει. Ένιωθα άδειος, δεν μπορούσα να σκεφτώ πως θα ανέβαζα περισσότερο το τακτικό επίπεδο της ομάδας» εξομολογείται ο Pep στον Perarnau.

Την επομένη του αγώνα, η αργεντίνικη OLE κυκλοφόρησε με ένα από τα πιο έξυπνα εξώφυλλα που -τουλάχιστον προσωπικά- θυμάμαι να έχει εφημερίδα: Ο τίτλος «Pep Show Boys» παράφραση ονόματος του Λονδρέζικου συγκροτήματος «Pet Shop Boys» ταίριαζε γάντι σε εκείνη την Barcelona. 

Ωστόσο «τα αγόρια του Pep» από τον Δεκέμβρη του 2011 και έπειτα, άρχισαν να χάνουν τη λάμψη που τους είχε κάνει τραγούδι στα χείλη χιλιάδων ποδοσφαιρόφιλων για σχεδόν μια τετραετία.