Με όνομα και επώνυμο

Το πιο σημαντικό είναι να καταφέρουμε να παρουσιαστούμε όπως ακριβώς το κάνουμε κάθε εβδομάδα στην Premier League. Με το ίδιο στυλ και την ίδια προσωπικότητα. Αυτά ήταν τα λόγια του Manuel Pellegrini πριν τρία βράδια, μιλώντας για τον τρόπο που θα ήθελε να παρατάξει την Manchester City απέναντι στην Barcelona. Λόγια που δεν έγιναν ποτέ βέβαια πράξεις, όπως  αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Και όχι απλά δεν μετουσιώθηκαν σε πράξεις, αλλά φάνηκε ότι απείχαν όσο περίπου και το Μάντσεστερ από την Βαρκελώνη. Χιλιάδες χιλιόμετρα δηλαδή.

Η Barça ταξίδεψε στην Αγγλία με καλή ψυχολογία, όπως αυτή προέκυψε από την τελευταία εξαιρετική της εμφάνιση στο εγχώριο πρωτάθλημα απέναντι στην Rayo, αλλά έχοντας και επίγνωση των αδυναμιών της, ελέω κυρίως Gerardo Martino. Ο αργεντινός τεχνικός γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι την δεδομένη χρονική στιγμή οι δυνατότητες της ομάδας του είναι συγκεκριμένες, όπως συγκεκριμένες είναι και οι αδυναμίες της. Και αυτές ακριβώς επέλεξε να προφυλάξει, παρατάσσοντας χθες ένα σχήμα με ενισχυμένο κέντρο.

Το τόνισε άλλωστε και στις δηλώσεις του, την Δευτέρα το βράδυ. Όποιος θα έχει την κατοχή, θα έχει και τον πρώτο λόγο στο παιχνίδι, είπε ο Tata. Ένα παιχνίδι κατοχής όμως διαφορετικό από εκείνο που είχαμε μάθει, λίγα μέτρα πιο πίσω στο γήπεδο, με έμφαση στην (συνολική) αμυντική προσήλωση και την μπαγκέτα της επίθεσης να επαφίεται κυρίως στις εμπνεύσεις των Iniesta - Cesc και λιγότερο (εκ του αποτελέσματος) σε εκείνες του Messi που παραμένει καθοριστικός, αλλά είναι ακόμη μακριά από τον καλό του εαυτό. Μπορεί σαν σκέψη να μην ενθουσιάζει το απαιτητικό κοινό των Καταλανών, αλλά μοιάζει ρεαλιστικό με βάση τα σημερινά δεδομένα της ομάδας.

Ο Martino σκέφτηκε λογικά λοιπόν, αλλά η λογική πήγε περίπατο μπροστά στον παραλογισμό των επιλογών του Pellegrini. Ο σεβαστός (κατά τα άλλα) χιλιανός τεχνικός επέλεξε προχθές να μείνει στο σπίτι και έστειλε στο City of Manchester έναν σωσία του. Ακούγεται ειρωνικό και να με συμπαθάτε, αλλά άλλη εξήγηση για όσα είδαμε από τους citizens στον αγωνιστικό χώρο αρχικά και όσα ακούσαμε μετέπειτα στη συνέντευξη Τύπου από τον ίδιο (έριξε σχεδόν αποκλειστικά, το βάρος στην διαιτησία) δεν μπορώ να δώσω.

Η Man City όχι μόνο δεν θύμισε σε τίποτα την ομάδα που αγωνίζεται στα αγγλικά γήπεδα (όπως προσδοκούσε ο προπονητής της) αλλά αντίθετα παρουσιάστηκε αμήχανη και ανέτοιμη ίσως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ενός τόσο σημαντικού αγώνα. Τέσσερις στην άμυνα (Zabaleta-Kompany-Demichelis-Clichy) ένας ακόμη μπακ (Kolarov), δύο αμυντικοί μέσοι (Toure-Fernandinho), ένας δεξιοπόδαρος εξτρέμ (Navas) με αποστολή να ντουμπλάρει στην αριστερή πλευρά της Barcelona και ο Silva πίσω από τον Negredo, ήταν οι έντεκα που επέλεξε ο Pellegrini.

Μια ενδεκάδα που έμοιαζε να τα περιμένει όλα επιθετικά, από την τριάδα (σε σχηματισμό...νοητής γραμμής) Toure-Silva-Negredo και θυσίαζε ουσιαστικά τόσο τον Jesus Navas, όσο και τον Samir Nasri που έμεινε στον πάγκο. Καμία διάθεση για ρυθμό, καμία ανάγκη να αποδείξει ότι παίζει στο δικό της γήπεδο, καμία σχέση με λίγα λόγια, με την ομάδα που και οι ίδιοι οι φίλοι της αγγλικής ομάδας συνηθίζουν να παρακολουθούν.

Η Barça, που μέχρι το 70'(όταν και πέρασε στον αγώνα ο Neymar) έπαιζε με περσινή ενδεκάδα, απαλλαγμένη και από την παρουσία του Aguero (που θα της δημιουργούσε μεγάλους πονοκεφάλους), βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της: δεν πιέστηκε ψηλά και κράτησε πολύ εύκολα την μπάλα στα πόδια της. Και όταν αυτό συμβαίνει με παίκτες όπως οι Cesc-Iniesta και Xavi, τότε είναι βέβαιο ότι οι ευκαιρίες αλλά και τα γκολ, αργά ή γρήγορα θα έρθουν.

Οι Καταλανοί δεν εντυπωσίασαν, αλλά για ακόμη μια φορά φέτος ήταν ουσιαστικοί, ψύχραιμοι, απέφυγαν να δώσουν πολλές στημένες φάσεις στους Άγγλους και απέδειξαν στην πράξη γιατί η δική τους φανέλα έχει το μεγάλο ειδικό βάρος σε αυτό το ζευγάρι των 16 του Champions League. Είχαν πάλι τις κακές τους στιγμές πίσω, καθώς ακόμη και η παράταιρα στημένη χθες Man City, προκάλεσε προβλήματα στην εστία τους, αλλά ο Victor Valdes φώναξε και πάλι παρών.

Και όταν ο Iniesta με μια εξαιρετική μπαλιά-τρύπα, ανάγκασε τον γερο Demichelis να κυνηγήσει τον Messi λίγο πριν βρεθεί απέναντι στον Hart, ο αγώνας πήρε την τελική του μορφή. Τα δισεκατομμύρια ευρώ των Αράβων, έμοιασαν αίφνης με χαρτάκια της Monopoly. 

Τόσα χρήματα για να βλέπεις στην πιο κρίσιμη φάση της χρονιάς για την ομάδα σου, τον Messi να ξεχύνεται προς την εστία σου και να τον κυνηγάει από πίσω απεγνωσμένα ο Demichelis... Κάτι δεν έγινε καλά εδώ, ε, senyor Pellegrini?

Κέρδισε λοιπόν η Barça χθες επειδή της έκανε δώρα η Man City ή επειδή ήταν τυχερή? Φυσικά και όχι. Οι Καταλανοί επικράτησαν επειδή είχαν πλάνο που το ακολούθησαν πιστά, είχαν υπομονή, ηρεμία, την αυτοπεποίθηση της ομάδας που έχει φάει με το κουτάλι αναμετρήσεις σαν την χθεσινή (κάτι που ήταν αδύνατο να διαθέτει η αγγλική ομάδα) και είχαν επίσης και πληγωμένο εγωισμό.

Ναι, οι παίκτες διαβάζουν εφημερίδες, περιηγούνται στο διαδίκτυο και έβλεπαν και αυτοί τι προέβλεπε ο ποδοσφαιρικός κόσμος για αυτόν τον αγώνα, με τελευταίο, λίγες ώρες πριν την έναρξη του, τον γνωστό ύποπτο Jose Mourinho. Δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις του Cesc Fabregas μετά την λήξη, όπου κάλεσε κάποιους να "σκάσουν" τουλάχιστον για λίγες ημέρες.. Του Cesc που παρεμπιπτόντως όργωσε κυριολεκτικά χθες το γήπεδο και ήταν ο κορυφαίος παίκτης των blaugrana.

Τα πρόσωπα φέτος στην Βαρκελώνη, εκτός του Neymar, είναι τα ίδια. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε σε θαύματα, ούτε σε μαγικό ποδόσφαιρο. Η παρουσία όμως του Gerardo Martino μοιάζει να έχει δώσει στην Barça έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των αγώνων. Περισσότερο ρεαλιστικό, λιγότερο θεαματικό, αλλά μέχρι στιγμής άκρως αποτελεσματικό. Και αν καταφέρει να μείνει μέσα σε όλους τους στόχους της μέχρι τέλους, ο λόγος θα είναι κυρίως ένας και θα έχει όνομα και επώνυμο. Εκείνο του προπονητή της.