"Big name signings"

Άρθρο του Γιώργου Μπέγκου με αφορμή τα 10 χρόνια των balacticos

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στο παγκόσμιο μεταγραφικό παζάρι δείχνει να έχει ξεφύγει εντελώς από τη λογική. Πανάκριβες μεταγραφές γίνονταν πάντα, αλλά δεν ήταν ο κανόνας. Ήταν μια δυο περιπτώσεις μέσα στο καλοκαίρι, οι οποίες συνήθως αφορούσαν ποδοσφαιριστές καταξιωμένους και μέσα στον πακτωλό χρημάτων που δαπανούνταν υπήρχαν ψήγματα λογικής.

Στις μέρες μας όμως, τα εξωφρενικά ποσά για μεταγραφές έχουν γίνει ο κανόνας. Η είσοδος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αραβικών και κινεζικών πορτοφολιών ήταν η αρχή ώστε κάθε καλοκαίρι  να γινόμαστε μάρτυρες ενός παράλογου πάρε δώσε όπου τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά club ακολούθησαν σε αυτό το ξέφρενο νταραβέρι τινάζοντας στον αέρα τις οικονομικές καταστάσεις τους. Ακούς για παράδειγμα ότι υπάρχουν ομάδες διατεθειμένες να πληρώσουν πάνω από εκατό εκατομμύρια για τον Mbappé, ένα παιδί 18 χρονών, που όσο μεγάλο ταλέντο και να είναι, τον μάθαμε μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, και σου πέφτουν τα μαλλιά.

Κάθε φορά που κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα βάλει στο στόχαστρό της έναν ποδοσφαιριστή και αυτό γίνει ευρέως γνωστό, η τιμή του εκτοξεύεται σε ύψη που είναι απίστευτα και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αξία ή ακόμα και με την προοπτική εξέλιξης που μπορεί να έχει ο ποδοσφαιριστής.  Προφανώς το άνοιγμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στις αγορές τις Ασίας και του Αραβικού κόσμου έχει αυξήσει κατά πολύ τα έσοδα των κορυφαίων συλλόγων, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τις απαιτήσεις ομάδων μικρότερου βεληνεκούς κάθε φορά που κάποιος από τους μεγάλους ζητάει έναν ποδοσφαιριστή. Θα μου πείτε, μερίδιο από την πίτα θέλουν και αυτοί, και αυτός είναι ο τρόπος να το πάρουν και δεν θα διαφωνήσω. Αλλά ας υπάρχει ένα μέτρο, γιατί πλέον οι περιπτώσεις που το έχουν χάσει τελείως είναι πάρα πολλές.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παραλογισμού που έχει διαμορφωθεί ήταν αναπόφευκτο να πάρει τη θέση του και το FC Barcelona. Η ομάδα που στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας της σάρωσε τα πάντα με ποδοσφαιριστές από την ακαδημία της, αποφάσισε να συμμετέχει ενεργά σε αυτό το παζάρι, ξεγράφοντας ουσιαστικά την Masia.

Προφανώς και δεν είναι δυνατόν η παραγωγή να είναι συνέχεια επιπέδου Xavi, Iniesta και Puyol, αλλά η Διοίκηση Rosell (και πλέον Bartomeu) τοποθέτησε την Barça στο άλλο άκρο. Συνεχείς αγορές ποδοσφαιριστών για όλες τις αγωνιστικές ανάγκες της ομάδας, τις περισσότερες φορές υπερκοστολογημένες (και είμαι επιεικής στον χαρακτηρισμό).

Στην εξίσωση μπαίνουν και οι φορολογικές ατασθαλίες που σέρνουν το club στα δικαστήρια και το εξευτελίζουν. Οι παίκτες από την ακαδημία πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας, δίνονται δανεικοί και ακόμα χειρότερα φεύγουν ελεύθεροι. Ευκαιρίες για την πρώτη ομάδα δίνονται ελάχιστες και σε ελάχιστους. Όσο για τις πωλήσεις; Εκεί είναι που πάντα η Barça έπασχε, αλλά πλέον έχει ξεφύγει. Εσχάτως μάθαμε ότι στέλνουμε και παίκτη να δοκιμαστεί στην προετοιμασία άλλης ομάδας και μετά βλέπουμε!!! Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθεί πιστά η Διοίκηση και όπως φαίνεται θα ακολουθήσει και φέτος.

Big name signings υποσχέθηκε ο Robert Fernandez πριν λίγες μέρες και οι culè αγαλλιάζουν. Έχω αρχίσει να μπερδεύομαι. Barça είμαστε ή μήπως γίναμε Μαδρίτη και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;

ΥΓ.: Με το Νίκο Περπερίδη και τους Balacticos του, γνωριστήκαμε πριν από κάποια χρόνια, όταν μια ωραία παρέα δημιούργησε το Barcelonismo.gr και μου έκανε την τιμή να με κάνει μέλος της. Τότε είχα ένα” πρόβλημα” μαζί του. Οι απόψεις του και τα γραπτά του με εξέφραζαν σε τέτοιο βαθμό, που πολλές φορές δεν έβρισκα το λόγο να κάτσω να γράψω γιατί είχε ήδη γράψει ο Νίκος άρθρο για ένα θέμα. Ευτυχώς κάποια στιγμή εγώ σταμάτησα και λύθηκε το“πρόβλημα”. Ο Νίκος όμως συνεχίζει δυναμικά, και εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα να μοιράζεται το πάθος του για την Barça και τον αθλητισμό μαζί μας!

Grec culè va continuar fort durant molts anys per venir!!!