Γλυκιά εκδίκηση

 

Ο νεαρός - θαύμα, το next (μάλλον και current) big thing του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Lamine Yamal πέτυχε το 3ο. Ο πιο επιδραστικός παίκτης στην Ευρώπη (μαζί με Salah) αυτή τη σεζόν, ο Raphinia, ήταν ξανά καθοριστικός.

Όμως αυτή την ανατροπή (aka remontada) μιας εκ των πιο νεανικών ομάδων κορυφής που έχουμε δει ποτέ, την υπέγραψαν δύο παλιοί, δύο «μεγάλοι» που περπατάνε την 4η δεκαετία της ζωής τους και ένας -πιο νέος- που «παίζει στη Barça επειδή είναι βύσμα» και δε ξέρω εγώ τι άλλες αστειότητες έχει (και έχουμε) υποστεί.

Κομμάτι της ζωής μας

 

Αυτός ο σύλλογος που πορεύεται διαχρονικά με το δράμα (συχνά για αντικειμενικούς λόγους) και με την υπερβολή (εξίσου συχνά) για υποκειμενικούς. Που περπατάει χέρι χέρι με την ταπεινότητα και με το μεγαλείο. Με άπειρες αντικειμενικές δυσκολίες αλλά και με ελλειμματική ικανότητα διαχείρισης των επιτυχιών. Με μεγαλύτερο αντίπαλο τις εκτός λογικής απαιτήσεις των ολοένα και πιο κακομαθημένων οπαδών του. Αυτός που μας έχει κάνει (όχι με ευθύνη του) να χάσουμε το κέφι μας να γράφουμε σε μεγάλες βραδιές, για να μη γίνουμε άθελα μας μέρος όσων κατακρίνουν τα πάντα στα δύσκολα και ξεχνάνε με την ίδια ευκολία στην πρώτη επιτυχία. Αυτός που έχει σκορπίσει στους πέντε ανέμους την πανάκριβη και πολυδιαφημισμένη Μαδρίτη όπου την πέτυχε φέτος. Με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας από όλες τις ομάδες κορυφής στα 5 κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Που παίζει ξεσπιτωμένος γιατί βρέθηκε μια διοίκηση να πάρει την μεγάλη απόφαση και να προχωρήσει στην ανακατασκευή του Camp Nou. Η ίδια διοίκηση που (με τα λάθη της) την έχουν ξεσκίσει στην κριτική οι ίδιοι κακομαθημένοι οπαδοί, όταν είχε θάρρος να βγει μπροστά αναλαμβάνοντας το σκήνωμα μιας ομάδας που πριν 4 χρόνια η ίδια της η επιβίωση, ήταν ερώτημα. Αυτός ο σύλλογος… Το FC Barcelona. Κομμάτι της ζωής μας. Η ζωή μας.