Αν ξέχασες, έλα να σου θυμίσω

 

17 Αυγούστου 2024. Πρεμιέρα της La Liga 2024-25. Με απόλυτο φαβορί την Μαδρίτη που έχει στο μεταξύ υπογράψει τον Mbappe. Σε τηλεοπτικό σταθμό παρουσιάζεται έρευνα. Η ερώτηση απλή: Ποιά ομάδα θα κατακτήσει τον τίτλο. 86% λένε Ρεάλ Μαδρίτης, 2,2% Ατλέτικο και 10,3% Barcelona. Οριακά δηλαδή 1 στους 10.

Γλυκιά εκδίκηση

 

Ο νεαρός - θαύμα, το next (μάλλον και current) big thing του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Lamine Yamal πέτυχε το 3ο. Ο πιο επιδραστικός παίκτης στην Ευρώπη (μαζί με Salah) αυτή τη σεζόν, ο Raphinia, ήταν ξανά καθοριστικός.

Όμως αυτή την ανατροπή (aka remontada) μιας εκ των πιο νεανικών ομάδων κορυφής που έχουμε δει ποτέ, την υπέγραψαν δύο παλιοί, δύο «μεγάλοι» που περπατάνε την 4η δεκαετία της ζωής τους και ένας -πιο νέος- που «παίζει στη Barça επειδή είναι βύσμα» και δε ξέρω εγώ τι άλλες αστειότητες έχει (και έχουμε) υποστεί.

Κομμάτι της ζωής μας

 

Αυτός ο σύλλογος που πορεύεται διαχρονικά με το δράμα (συχνά για αντικειμενικούς λόγους) και με την υπερβολή (εξίσου συχνά) για υποκειμενικούς. Που περπατάει χέρι χέρι με την ταπεινότητα και με το μεγαλείο. Με άπειρες αντικειμενικές δυσκολίες αλλά και με ελλειμματική ικανότητα διαχείρισης των επιτυχιών. Με μεγαλύτερο αντίπαλο τις εκτός λογικής απαιτήσεις των ολοένα και πιο κακομαθημένων οπαδών του. Αυτός που μας έχει κάνει (όχι με ευθύνη του) να χάσουμε το κέφι μας να γράφουμε σε μεγάλες βραδιές, για να μη γίνουμε άθελα μας μέρος όσων κατακρίνουν τα πάντα στα δύσκολα και ξεχνάνε με την ίδια ευκολία στην πρώτη επιτυχία. Αυτός που έχει σκορπίσει στους πέντε ανέμους την πανάκριβη και πολυδιαφημισμένη Μαδρίτη όπου την πέτυχε φέτος. Με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας από όλες τις ομάδες κορυφής στα 5 κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Που παίζει ξεσπιτωμένος γιατί βρέθηκε μια διοίκηση να πάρει την μεγάλη απόφαση και να προχωρήσει στην ανακατασκευή του Camp Nou. Η ίδια διοίκηση που (με τα λάθη της) την έχουν ξεσκίσει στην κριτική οι ίδιοι κακομαθημένοι οπαδοί, όταν είχε θάρρος να βγει μπροστά αναλαμβάνοντας το σκήνωμα μιας ομάδας που πριν 4 χρόνια η ίδια της η επιβίωση, ήταν ερώτημα. Αυτός ο σύλλογος… Το FC Barcelona. Κομμάτι της ζωής μας. Η ζωή μας.

Al loro! Que no estamos tan mal hombre!

 

Για πάνω από μία δεκαετία, κυρίως στη Μαδρίτη (αλλά ΟΧΙ μόνο εκεί) βολεύτηκαν εξαιρετικά με τους άοσμους (για να μην πω δύσοσμους) ανεπαρκείς και οριακά ανιστόρητους Rosell και Bartomeu, που έφτασαν τη Barça κυριολεκτικά στα ιστορικά όρια της αξιοπρέπειας της.

Εσωστρέφεια ή συστράτευση

 

Οι σκελετοί βγαίνουν ξανά από τη ντουλάπα. Για πολλοστή φορά στην ιστορία του συλλόγου, έχουμε χάσει το μέτρημα πια, δεν αρκούν οι πανίσχυροι εξωγενείς παράγοντες που θέτουν διαχρονικά εμπόδια στην πορεία προς την (όποια) οικονομική εξυγίανση, έχουμε και την εσωτερική αντιπολίτευση η οποία αντί να συμπράξει και να βοηθήσει με την δεδομένη τεχνογνωσία της σε μια κρίσιμη στιγμή, τίθεται και αυτή απέναντι, αλλά σε ποιον; Στον Laporta ή στην πραγματικότητα στον ίδιο τον σύλλογο, με πρόσχημα το φιάσκο (;) της εγγραφής Olmo - Victor; 

Συγνώμη για την ενόχληση αλλά μας έχετε ζαλίσει

"Η σύγχρονη εκδοχή του προέδρου Laporta (χωρίς να παραγνωρίζω την αγάπη του για τον σύλλογο) είναι άτολμη, συμβιβασμένη και ίσως δέσμια συμμαχιών (ESL) που δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτά για τα οποία εξελέγει. Να αλλάξει δηλαδή την δυναμική της Barça που μοιάζει δέσμια ενός παρελθόντος το οποίο οφείλει να τιμά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει μέσα από αυτό."

Αυτά έγραφα, μεταξύ άλλων, στις 9 Μαϊου, την τελευταία δηλαδή φορά που ασχολήθηκα αρθρογραφικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα ανδρών του FC Barcelona.

Στο γήπεδο οι απαντήσεις

Σχεδόν μισός αιώνας πέρασε από την τελευταία φορά που στον πάγκο της Barça κάθισε προπονητής από την Γερμανία. Καλή αρχή να έχει ο άνθρωπος (όπως λέω πάντα για όλους ανεξαιρέτως) με μία μόνο ευχή αλλά και μία προσδοκία στο όριο της απαίτησης: Να εργαστεί σε ένα σταθερό περιβάλλον (εδώ η ευχή) και να σταματήσουμε επιτέλους να ακούμε από τους προπονητές μας ότι η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση, δεν έχει οικονομικές δυνατότητες κτλ (εδώ η απαίτηση). Χιλιάδες θα ήθελαν να είναι σε αυτή τη θέση - λίγοι οι τυχεροί, όσο υψηλή κι αν είναι η πίεση. Στο γήπεδο τα υπόλοιπα. Benvingut Herr Flick