Για πάνω από μία δεκαετία, κυρίως στη Μαδρίτη (αλλά ΟΧΙ μόνο εκεί) βολεύτηκαν εξαιρετικά με τους άοσμους (για να μην πω δύσοσμους) ανεπαρκείς και οριακά ανιστόρητους Rosell και Bartomeu, που έφτασαν τη Barça κυριολεκτικά στα ιστορικά όρια της αξιοπρέπειας της.
Ειρωνείες από Μόναχο μεριά, από Αγγλία, λάσπη, προσπάθεια αποδόμησης ακόμη και της χρυσής εποχής Pep, μόνιμες προκλήσεις χωρίς καμία προσπάθεια απάντησης.
Την ίδια εκείνη περίοδο οι «δικοί μας» πρόεδροι βλέπετε, είχαν άλλη δουλειά. Κατέστρεφαν με απαράδεκτο τρόπο τη συνεργασία και την επικοινωνία με ομάδες με τις οποίες παραδοσιακά υπήρχε αλληλοσεβασμός. Μοίραζαν απίστευτα ποσά σε απίθανους τύπους, αθλητές, διαμεσολαβητές, μάνατζερ, συστήματα υποκλοπής επικοινωνιών, troll του διαδικτύου κτλ.
Αποδόμησαν μεθοδικά την καλύτερη ομάδα ποδοσφαίρου της εποχής πριν φτάσει στο peak της απόδοσης της. Έκοβαν δεσμούς και χρηματοδότηση στο fundacio (την καρδιά του FC Barcelona δηλαδή), έκλειναν ακαδημίες σε Αργεντινή, Κολομβία, έκλειναν μάτια και αυτιά το βράδυ (το χειρότερο βράδυ του βαρκελωνισμού από το 1899) που ο κόσμος έτρωγε ξύλο στο δημοψήφισμα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεταλλαχθεί το καμάρι της Καταλωνίας σε κάτι που υπήρχε ήδη στην Καστίλη: Σε μια Μαδρίτη δηλαδή στην καρδιά της Βαρκελώνης. Όλα αυτά είναι δεδομένα και τα έχω καταγράψει αρθρογραφικά την περίοδο που συνέβαιναν. Όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει.
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν και κατανοώ τον τωρινό παροξυσμό. Γιατί στην πόλη υπάρχει πλέον άλλος σερίφης.
Ο Laporta ενοχλεί. Γιατί δεν φοβάται. Γιατί τους μπαίνει στο μάτι. Γιατι τους τρολάρει με κάθε ευκαιρία. Έχει λιγάκι και τον λαϊκισμό στο αίμα του (βέλος στη φαρέτρα των κυριλέ culers - τους πείραξε η χειρονομία του χθες, έχουμε πήξει στον καθωσπρεπισμό) αλλά έχει και κάτι άλλο, αδιαμφισβήτητο: Είναι cule και αγαπάει την Barça. Δεν είναι ο 40χρονος δικηγόρος του 2003, δεν έχει τη τεχνογνωσία που απαιτεί η εποχή, αλλά είναι απολύτως επαρκής για να διασώσει την Barça και να την οδηγήσει στο σημείο από όπου θα αναλάβουν οι επόμενοι για να την απογειώσουν.
Γιατί είναι σε μια ηλικία που δεν έχει να κερδίσει τίποτα (δεν ήταν αυτή η συνθήκη της προηγούμενης θητείας του) και δεν έχει να χάσει και τίποτα. Τα έχει κάνει όλα. Στραβά και καλά. Εχει διαγράψει τη διαδρομή του και η ιστορία θα κρίνει τα θετικά και τα αρνητικά του. Δεν έχει ανάγκη αυτόκλητων υπερασπιστών.
Όσοι θεωρούν πως φιλοδοξώ να φανώ ως τέτοιος, πλανώνται. Είμαι εδώ για τον σύλλογο της καρδιάς μου. Και βλέπω. Τι;
Ότι με αποκορύφωση την υπόθεση Olmo - Victor, ο πρόεδρος φρόντισε με τον εμφατικότερο τρόπο να ξεγυμνώσει ένα ολόκληρο σύστημα: Την εμπαθή διοργανώτρια (La Liga) την σαθρά διεφθαρμένη RFEF και τους φίλους αυτών.
Το έκανε με τον πιο απλό (η ψυχή του το ξέρει) τρόπο: Φτάνοντας μέχρι την κορυφή της κυβέρνησης. Για να ζητήσει τα αυτονόητα. Και να τα κερδίσει. Για την Barça. Που όσο είναι αυτός στην πόλη, δεν θα τρώει τις σφαλιάρες που είχατε συνηθίσει. Περαστικά σας λοιπόν.
Και όπως είχε πει και παλιότερα σε ομιλία του σε penyistas, (και θα θυμάται και ένας καλός μου φίλος γιατρός, που κατοικοεδρεύει στην Καταλωνία εδώ και χρόνια, και μου την είχε μεταφράσει τότε αυτολεξεί) Al loro! Que no estamos tan mal hombre! Το νου σας! Δεν τα πάμε και τόσο άσχημα φίλε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου