Iniestazo Το γκολ της ζωής μου

Η 6^η Μαϊου 2009 ήταν η βραδιά που ο Andres Iniesta μας τίναξε όλους στον αέρα, πετυχαίνοντας ένα γκολ που, τουλάχιστον για μένα, έμελλε να γίνει όπως γράφω και στον τίτλο, το γκολ της ζωής μου. 

Επαναληπτικός ημιτελικός του Champions League λοιπόν, με τον πρώτο αγώνα στο Camp Nou να τελειώνει με λευκή ισοπαλία. Το Stamford Bridge δεν είναι καθόλου εύκολη έδρα για να αγωνίζεται κανείς και η Chelsea δεν ήταν ποτέ εύκολος αντίπαλος για την Barca. Η ομάδα όμως είναι σε εξαιρετική κατάσταση και όλοι πιστεύουμε ότι μπορεί να προκριθεί στον τελικό της Ρώμης.

Οι αναμνήσεις από τον προ τετραετίας αποκλεισμό στο ίδιο γήπεδο, την περίοδο 2004-05, με τον Mourinho να επιδίδεται στα γνωστά του γραφικά ολισθήματα, δημιουργώντας ένα κλίμα μουρμούρας, αμφισβήτησης και σκιών, είναι ακόμη νωπές και παρόλο που κανείς δεν το παραδέχεται, όλοι επιθυμούν μια άτυπη εκδίκηση.

Είχα ζήσει πολύ έντονα εκείνο τον αγώνα, καθώς η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να τον παρακολουθήσω σε μία καφετέρια στην Βαρκελώνη. Η επική εμφάνιση του Ronaldinho, το απίστευτης μαγείας γκολ του Βραζιλιάνου, που έμεινε στην ιστορία ως «το σβήσιμο του τσιγάρου» όλα πήγαν χαμένα, αφού ο διαιτητής είχε κλείσει τα μάτια του στο κράτημα του Carvalho στον Valdes, που επέτρεψε στον Ketsman να βάλει τέλος στα όνειρα μας για πρόκριση. Payback time λοιπόν, που λένε και οι Αμερικανοί.

Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα περιμέναμε. Η Chelsea με τον Hiidink αυτή την φορά στον πάγκο, προηγείται με ένα εξαιρετικό γκολ του Essien, κινδυνεύουμε να δεχθούμε και άλλο, όμως ο Valdes δηλώνει παρών και μέσα σε όλα έρχεται και μια σχεδόν γελοία αποβολή για τον Eric Abidal, που μας αφήνει με αριθμητικό μειονέκτημα. Όλα δείχνουν ότι θα βιώσουμε ακόμη μια βραδιά πίκρας, ωστόσο η Barca δεν το βάζει κάτω, απειλεί και σχεδόν κλείνει στα καρέ τους Λονδρέζους.

Σχεδόν καρμικά, ο Juliano Belletti, ο άνθρωπος που με το δικό του γκολ είχαμε πανηγυρίσει στο Παρίσι το 2006 το δεύτερο πρωτάθλημα Ευρώπης στην ιστορία μας και αγωνίζεται πλέον με τους μπλε, χάνει στο 90’ την ευκαιρία να διπλασιάσει τα τέρματα των Άγγλων. Ένα λεπτό αργότερα, στις καθυστερήσεις, από δική του άστοχη σέντρα η μπάλα καταλήγει στα πόδια των Καταλανών.

Μία τελευταία ευκαιρία.. Ο Xavi βρίσκει με βαθιά μπαλιά τον Dani Alves που σεντράρει στην περιοχή του Cech. Ο Terry απομακρύνει, αλλά η μπάλα πάει στα πόδια του Eto'o. Ο Essien προσπαθεί να διώξει με στραβοκλωτσιά γκρεμίζοντας σχεδόν τον Καμερουνέζο και ο Messi την στρώνει στον Iniesta, που περιμένει ακροβολισμένος έξω από την μεγάλη περιοχή.

Στο μεταξύ, από την ώρα που το χρονόμετρο έχει δείξει 90+, νιώθω ότι όλα έχουν σταματήσει, έχουν παγώσει γύρω μου.  

Είναι εκείνο ακριβώς το συναίσθημα που βιώνει κανείς όταν σχεδόν αρνείται να πιστέψει ότι κάτι που περίμενε και πίστευε τόσο πολύ, δεν θα συμβεί. Δεν μπορεί ρε γαμώτο, δεν είναι δυνατόν, όχι πάλι, όχι έτσι, όχι με αυτόν τον τρόπο… 

Η μπάλα φτάνει στο δεξί πόδι του Iniesta. Του τεράστιου Iniesta, του χαμηλών τόνων αλλά ύψιστου ποδοσφαιρικού IQ Iniesta..

Μια στιγμή, λίγα δευτερόλεπτα, πως θα σπάσει αυτό το ανθρώπινο τείχος; Μόνο με έναν πυροβολισμό στην καρδιά.. Το σουτ δυναμίτης του Andres, καρφώνεται στο βάθος της εστίας του Cech. Η μπάλα έχει τόση δύναμη που σχεδόν σκίζει τα δίχτυα. 

Πετάγομαι από την θέση μου, σχεδόν εκτός πραγματικότητας, βγάζω την φανέλα της Barca που φοράω και την πετάω πάνω στην τηλεόραση με μανία.  

Δεν είναι χαρά, δεν είναι ανακούφιση, είναι εκτόνωση, είναι δικαίωση, είναι ο Pep που έχει τρελαθεί και σπεύδει να τον μαζέψει ο Silvinho, για να του θυμίσει ότι ο αγώνας δεν τελείωσε και τον προτρέπει να τον περάσει στο γήπεδο, ώστε να ροκανίσουμε και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που έχουν απομείνει, είναι ο Iniesta, που πανηγυρίζει όπως δεν πανηγύρισε ποτέ ξανά γκολ στην καριέρα του, ούτε ακόμη και εκείνο που χάρισε, έναν χρόνο μετά, το παγκόσμιο κύπελλο στην Ισπανία.

Λίγη ώρα μετά την λήξη του αγώνα, μιλάει με τον πατέρα του στο τηλέφωνο: «Papa, que golazo?» τον ρωτάει. Δηλαδή, μπαμπά τι γκολ; 

Το γκολ της ζωής σου Andres και σίγουρα και το γκολ της δικής μου ζωής, λέω εγώ. Ποτέ ξανά δεν πανηγύρισα με τέτοιον τρόπο, πολύ αμφιβάλω αν θα το ξανακάνω στο μέλλον.

Εκείνη την βραδιά, ο ταπεινός Andres με την γκολάρα του έβγαλε από τα εσώψυχα μου συσσωρευμένη πίεση πολλών ετών. Η Barca, δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. 

Το γκολ εκείνο αποτέλεσε την σφραγίδα μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες - παρέες, όλων των εποχών. Της Barca του Pep. Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου Andres.