Στις 22 Αυγούστου του 2003 η Ευρώπη θα μάθαινε αυτό που ήδη στην Αργεντινή ήταν γνωστό. Το πόσο μεγάλο ταλέντο δηλαδή ήταν ο Carlos Alberto Martinez, ο γνωστός πλέον σε όλους μας Carlos Tevez.
Η ιστορική Boca Juniors αντιμετώπιζε εκείνη την ημέρα στην Βαρκελώνη την Barcelona, στα πλαίσια του τουρνουά Gamper και εκατοντάδες ευρωπαϊκοί τηλεοπτικοί σταθμοί θα μετέδιδαν τον αγώνα. Πριν το παιχνίδι η κουβέντα των ποδοσφαιρόφιλων περιστρεφόταν γύρω από δύο πράγματα. Την νέα τότε, ομάδα που θα παρουσίαζε η Barca, και έναν πιτσιρικά με το νούμερο 10 στην πλάτη για τον οποίο οι άνθρωποι της Boca έλεγαν ότι είχε τις προδιαγραφές να φτάσει πολύ ψηλά.
Όμως η εμμονή των Αργεντινών να βρουν τον επόμενο Maradona ήταν τέτοια, ώστε κάθε τρεις και λίγο εμφάνιζαν και έναν καινούριο μεσσία που σπάνια τελικά φαινόταν αντάξιος των προσδοκιών του κόσμου. Η εμφάνιση του Carlitos στον αγώνα, ήταν πράγματι εντυπωσιακή και συνοδεύτηκε από ένα εξαιρετικό γκολ που χάρισε στους Αργεντινούς το βαθμό της ισοπαλίας. Όχι ιδιαίτερα ψηλός, αλλά ταχύτατος, με εκπληκτική τεχνική, ατελείωτο τρέξιμο και τρομερό ποδοσφαιρικό θράσος. Έμοιαζε βιρτουόζος αλλά και σκληρός ταυτόχρονα.
Βοηθούσε σ αυτό και η εμφάνιση του, καθώς την περιοχή από το δεξί του αυτί έως και το στήθος, περιέβαλε μια τεράστια ουλή που ο Carlos κουβαλούσε από την παιδική του ηλικία, όταν από ατύχημα περιλούστηκε με καυτό νερό και νοσηλεύτηκε για δύο μήνες σε νοσοκομείο με εγκαύματα τρίτου βαθμού. Όταν μεγαλώνοντας βρέθηκε στην Boca Juniors, οι υπεύθυνοι της ομάδας προθυμοποιήθηκαν να τον υποβάλλουν σε πλαστική επέμβαση για να του αφαιρεθούν τα σημάδια. Ο Tevez όμως ήταν ανένδοτος. "Η ουλή αυτή ήταν και θα είναι για πάντα κομμάτι του εαυτού μου" ήταν η απάντηση του αντισυμβατικού Αργεντινού.
Το ταλέντο του ήταν έντονο όσο και η προσωπικότητα του και μετά και την παράσταση στο Camp Nou ήταν φανερό ότι η Ευρώπη δεν θα αργούσε να ανοίξει τις πόρτες τις για να τον υποδεχθεί. Μετά από μια μεταγραφή ρεκόρ για τα δεδομένα του ποδοσφαίρου της Νοτίου Αμερικής, ο Tevez μετακόμισε αρχικά στην Βραζιλία και την Corinthians (το 2005) με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που οι Βραζιλιάνοι λάτρεψαν τόσο πολύ κάποιον που προερχόταν από τη μισητή Αργεντινή. Είπαμε όμως, η Ευρώπη δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.
Έτσι το καλοκαίρι του 2006 τον βρήκε στην Αγγλία για λογαριασμό της μικρής West Ham United. Ένα χρόνο μετά, το καλοκαίρι του 2007, ξεκίνησε η απογείωση της καριέρας του αφού υπέγραψε στην ιστορική Manchester United, μια από τις πιο σημαντικές ομάδες της Ευρώπης. Με την φανέλα των κόκκινων διαβόλων κατέκτησε Champions League και πρωτάθλημα Αγγλίας. Οι οπαδοί τον λάτρεψαν όμως υπήρχαν προβλήματα που δεν θ' αργούσαν να φανούν.
Ο Carlos, παιδί με ευαίσθητο ψυχικό κόσμο, είχε σοβαρό πρόβλημα προσαρμογής στην μουντή και μονίμως βροχερή Αγγλία και ήθελε τουλάχιστον να νοιώθει ότι τον υπολογίζουν και τον εκτιμούν. Και η αλήθεια είναι ότι ο Sir Alex Ferguson ποτέ δεν παραδέχθηκε δημοσίως το πόσο σημαντικός ήταν ο Carlos για την ομάδα του.
Έτσι ο χολωμένος Αργεντινός το καλοκαίρι του 2009 ήταν αποφασισμένος να φύγει από το Μάντσεστερ και την Αγγλία. Και μπορεί η ομάδα του να μην έκανε ότι μπορούσε για να τον κρατήσει, όμως η πόλη έχει και άλλη ομάδα. Την Man City, προαιώνιο εχθρό της United, που του έκανε μια μυθική πρόταση για πενταετές συμβόλαιο, προσκαλώντας τον να αλλάξει ομάδα όχι όμως και πόλη. Ο Tevez ήξερε ότι θα γίνει η πέτρα του σκανδάλου, όμως ο ποδοσφαιρικός εγωισμός του και τα 47 εκατομμύρια λίρες των Αράβων ιδιοκτητών της ManCity, τον έκαναν να ξεχάσει το πόσο υποφέρει στην Αγγλία και να αποδεχθεί την πρόταση.
Τα δυο τελευταία χρόνια που αγωνίζεται με τη φανέλα των citizens συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να φορτώνει δηλαδή με γκολ τις αντίπαλες άμυνες. Σκόραρε μάλιστα και εναντίον της παλιάς του ομάδας. Το καλοκαίρι του 2010 ο προπονητής του, Roberto Mancini, επιβράβευσε την παρουσία του, δίνοντας του το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά.
Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το ίδιο καλοκαίρι ο μοναδικός πραγματικός φίλος του στο νησί, ο Javier Mascherano, άφηνε το βροχερό Λίβερπουλ για την ηλιόλουστη Βαρκελώνη. Ήδη από το 2009 ο Apache (ένα από τα προσωνύμια του) δεν έχει το δικαίωμα να οδηγεί ούτε καν αυτοκίνητο αφού η αυστηρή αγγλική νομοθεσία, μετά από μια τροχαία παράβαση στην οποία υπέπεσε, του το απαγόρευσε.
Η γυναίκα του και οι δυο κόρες του ζούνε στην Αργεντινή, καθώς η μία κόρη του αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, το οποίο της απαγορεύει να βρίσκεται στην γεμάτη υγρασία Αγγλία. Το ποτήρι της υπομονής - οργής για τον ήρωα μας, μοιάζει πλέον να ξεχείλισε.
Έτσι στις 15 Δεκεμβρίου 2010 με επιστολή του στην διοίκηση της ομάδας, ο Tevez ζήτησε να φύγει. Φυσικά αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους διοικούντες, οι οποίοι τις τελευταίες ημέρες προσπαθούν να τον μεταπείσουν καθώς πάνω του στηρίζουν πολλές από τις ελπίδες τους, για μελλοντικές διακρίσεις. Το αν θα τα καταφέρουν και με ποιο τρόπο, μένει να αποδειχθεί.
Ο ίδιος ο Tevez δηλώνει “δεν έχω σκοπό να παίζω ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια ακόμη. Αγωνίζομαι για να εξασφαλίσω την ζωή της οικογένειας μου και των παιδιών. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από το ποδόσφαιρο.” Έχει άδικο; Ίσως ναι. Αλλά ένας Λατίνος που από τις ηλιόλουστες παραλίες της Αργεντινής, βρέθηκε σε μια χώρα όπου διασκέδαση μπορεί να θεωρηθεί και η συνεύρεση για ένα τσάι με μια σταγόνα γάλα, ένας Apache ανάμεσα σε χλωμά πρόσωπα, πόσο να αντέξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου