Περιμένοντας την πτήση για Σεβίλλη

Ο πιο ανυπόμονος ήταν αυτός που καλείται να χτίσει την ομάδα της νέας εποχής. Ο Luis Enrique ήταν ο πρώτος που έφτασε στο El Prat, συνοδεία του πιστού του φίλου και συνεργάτη, Joan Barbara. Στην πύλη C85 του αεροδρομίου της Βαρκελώνης, από όπου θα αναχωρούσε η αποστολή της Barca για τον φιλικό αγώνα με την Recreativo Huelva, άρχισε να μαζεύεται και η υπόλοιπη ομάδα, σχηματίζοντας πηγαδάκια.

Marc Bartra και Sergi Roberto, είχαν πάρει από κοντά τους νέους ter Stegen και Halilovic, οι αφρικανοί Dongou, Bagnack, Ie και Edgar λέγανε τα δικά τους και ο Deulofeu με την επίγνωση θαρρείς, ότι ελλείψει των διεθνών, αυτός ήταν χθες η ατραξιόν της ομάδας, είχε φορέσει τα ακουστικά του και χάθηκε σε μελωδίες που η ηλικία του επιτάσσει.

Το ταξίδι για την Huelva είχε ενδιάμεση στάση: Αεροπλάνο μέχρι την Σεβίλλη και από εκεί οδικώς, μέχρι την όμορφη πόλη της Ανδαλουσίας. Το trofeo Colombino για το οποίο αγωνίστηκε χθες η Barca, έχει καθιερωθεί από το 1965 για να τιμήσει και να θυμίζει στον κόσμο, ότι η πρώτη ομάδα που ιδρύθηκε στην Ισπανία, ήταν η ιστορική Recreativo Huelva, πίσω το 1889.

Φυσικά το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει αυτή την στιγμή τον προπονητή των καταλανών, είναι τα μαθήματα ιστορίας. Με 16 παίκτες από την δεύτερη ομάδα στην αποστολή, το μοναδικό που (ίσως) θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος χθες, ήταν οι προθέσεις του αστουριανού για την διάταξη που θα παρατάσσει στους αγωνιστικούς χώρους, την νέα περίοδο. Υπό αυτή την έννοια, το 4-3-3 όσο κι αν ακούγεται κλισέ, μοιάζει για ακόμη μια χρονιά, ως αδιαπραγμάτευτο ευαγγέλιο (αν και επιτρέπει τρομερές παραλλαγές στην εφαρμογή του, για τις οποίες όμως θα τα πούμε σε ένα άλλο άρθρο) και εξηγεί εν πολλοίς την άνεση με την οποία κινούνταν στον αγωνιστικό χώρο τα σχεδόν αμούστακα πιτσιρίκια της ακαδημίας. Αυτό μαθαίνουν να παίζουν από τα σπάργανα.

Παρόλα αυτά, εκείνος που στο πρώτο ημίχρονο φάνηκε να ξεχωρίζει, δεν ήταν ένα ακόμη διαμάντι των ακαδημιών, αλλά ο Κροάτης Halilovic. O 18χρονος που αφίχθη πρόσφατα στη Βαρκελώνη, μοιάζει βγαλμένος από blaugrana καλούπι, ακόμη κι αν η Κροατία απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από την Καταλονία. Πήρε τον ρόλο του συνδέσμου κέντρου και επίθεσης και αντεπεξήλθε εξαιρετικά. Πολύ καλά κοντρόλ, γρήγορη σκέψη, εμπνευσμένες μεταβιβάσεις. Παρακινδυνευμένα, μπορούμε να μιλήσουμε για στοιχεία -εχέγγυα καλής παρουσίας στην ομάδα του Eusebio. Γιατί μην γελιέστε. Και γι' αυτόν η διαδρομή της καθιέρωσης, απαιτεί την παρουσία του στην δεύτερη ομάδα. Μιλάμε για το FC Barcelona.

Ο Jordi Massip που ξεκίνησε κάτω από τα δοκάρια, γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι έχει να ανέβει έναν γολγοθά, με ter Stegen και C. Bravo μπροστά του. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αλλά ένα είναι σίγουρο: Είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ακαδημία μας, μετά τον Victor Valdes. Τα λόγια του πιο επιτυχημένου τερματοφύλακα στην ιστορία του συλλόγου, λίγο πριν αποχωρήσει, μπορούν να φανούν το πιο ισχυρό παυσίπονο της προσμονής του για καθιέρωση : Υπομονή και δουλειά, πολύ δουλειά.

Ο ter Stegen που χθες πήρε το βάπτισμα του πυρρός, μαζί με την (σχεδόν ασήκωτη) φανέλα με το νούμερο 1, δείχνει στιβαρός, με εντυπωσιακά σωματικά προσόντα. Και γι' αυτόν όμως ισχύει το ίδιο δίπτυχο: Υπομονή και δουλειά.

Ευχάριστη έκπληξη η πολύ καλή παρουσία του Samper, σε μια θέση που η ομάδα έχει ανάγκη από λύσεις. Δυσάρεστη έκπληξη, η αμηχανία που έβγαζε ο Montoya, ο οποίος θα πρέπει να βρει κίνητρα, αν θέλει να δώσει ουσιαστική βοήθεια φέτος στην ομάδα. Αναμενόμενα επιφωνήματα, για το θαύμα της φύσης που ακούσει στο όνομα Adama Traore. Απίστευτα σωματικά προσόντα και πειθαρχία που κάνει τον ανυποψίαστο θεατή να αναρωτιέται πού μπορεί να φτάσει η εξέλιξη του. Ένα λεπτό της σκέψης μας και για τον Afellay. Ο άτυχος Ολλανδός δεν είναι κακός παίκτης. Αν δεν είχε χτυπηθεί από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα ήταν υπό παραχώρηση.

Ένα επίπεδο πάνω από όλους, ακόμη κι αν ακούγεται άδικο και (επίσης) παρακινδυνευμένο, ο Gerard Deulofeu. Γεννημένος θαρρείς με στόφα πρωταγωνιστή και κινήσεις στον αγωνιστικό χώρο που δήλωναν αυτοπεποίθηση στα όρια της  αλαζονείας. Μερικά πράγματα δεν διδάσκονται. Είναι έμφυτα. Ο Deulo δεν είναι ένα ακόμη ταλέντο. Είναι χαρισματικός και το πέρασμα του από την Premier League, φαίνεται ότι τον έκανε να σκέφτεται περισσότερο και κάτι που έμοιαζε πρόπερσι να αγνοεί. Την προσήλωση ΚΑΙ στις αμυντικές βοήθειες. Ένα ευχαριστώ στον Roberto Martinez, νομίζω ότι το οφείλουμε. Κατά τα άλλα, σουτ από απόσταση, κλειστές και μη αντιμετωπίσιμες ντρίμπλες, κεφάλι ψηλά, προσμονή για το απρόσμενο. Στοιχεία που φανερώνουν κλάση. Στοιχεία που δεν περισσεύον σ' αυτή την ομάδα. Ο Lucho τον ξέρει καλά, ο ίδιος ξέρει ότι αν δεν κάνει το επόμενο βήμα με τον Lucho, μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ. Μακάρι αυτό το στοίχημα να μην χαθεί, όχι μόνο για το καλό της Barca, αλλά και για το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Ο Luis Enrique μετά τον αγώνα είπε το αυτονόητο, που καθόλου αυτονόητο δεν είναι όμως, για όλους εμάς που διψασμένοι, ψάχνουμε να πιαστούμε από λεπτομέρειες. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή. Είναι άδικο να κάνουμε ξεχωριστές αναφορές σε παίκτες. Να μας συμπαθά λοιπόν το αφεντικό. Έχοντας το ελαφρυντικό των απλών φιλάθλων, είναι λογικό να βιαζόμαστε, παρόλο που ξέρουμε ότι αυτή η ομάδα θέλει χρόνο και ακόμη περισσότερη υπομονή.  

Η παρουσία του στην άκρη του πάγκου, προσωπικά μου προκαλεί χαρά. Ο Lucho δεν είναι δικτάτορας στα αποδυτήρια, αλλά είναι ασυμβίβαστος με την ήττα. Όσοι τον ζήσαμε σαν παίκτη, το θυμόμαστε πολύ καλά. Οποιοδήποτε έλλειμμα διάθεσης από πλευράς παικτών, θα πληρωθεί τις μετρητοίς. Με αυτόν στον ρόλο του καθοδηγητή, εκτιμώ ότι τα νεκρά διαστήματα κατά την διάρκεια των αγώνων, στοιχείο που έγινε σχεδόν δεύτερη φύση μας τα τελευταία χρόνια (ναι, και την τελευταία χρονιά του Pep) θα μειωθούν κατά πολύ.

Για τα υπόλοιπα, είναι υποχρεωμένος να φροντίσει ο άνθρωπος που χθες έβλεπε τον αγώνα από τις κερκίδες: Ο Andoni Zubizarreta οφείλει να θωρακίσει την ομάδα, με την απόκτηση τουλάχιστον ενός κεντρικού αμυντικού, που θα διαθέτει διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά από εκείνα των Bartra και Pique, που σχεδόν ταυτίζονται. Αν δεν το κάνει, τότε θα είναι ο πρώτος υπόλογος. Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν.