2012 Blaugrana στιγμές

Το 2012 σε λίγες ημέρες θα αποτελεί παρελθόν. Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, λέω σήμερα να εστιάσω σε μερικές ημερομηνίες, περιστατικά και κάποια πρόσωπα, που, τουλάχιστον στην δική μου μνήμη, θα μείνουν χαραγμένα. Ζητώ εξ αρχής την επιείκεια σας, καθώς είναι βέβαιο, ότι θα παραλείψω πολλά. Ένας τόσο ζωντανός οργανισμός άλλωστε, όπως είναι η Μπάρσα, προσφέρει καθημερινά συγκινήσεις και ποικιλόμορφα συναισθήματα. Δεν πρόκειται για μια αναλυτική ανασκόπηση. Τα σχόλια είναι ελεύθερα, οπότε θα χαρώ να συμπληρώσετε, ότι θεωρείτε σημαντικό.

ΕΡΙΚ ΑΜΠΙΝΤΑΛ

Στις αρχές της χρονιάς, ο Ερίκ Αμπιντάλ, φαίνεται να έχει ξεπεράσει το  σοβαρό πρόβλημα της υγείας του και επανέρχεται δριμύτερος στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας, πραγματοποιώντας μάλιστα εκπληκτικές εμφανίσεις, με highlights, το γκολ στο Μπερναμπέου και το απίστευτο τάκλιν αυτοθυσίας, στον αγώνα απέναντι στην Σεβίλλη. Τότε, στα μέσα του περασμένου Μάρτη, «σκάει» μια νέα βόμβα. Ο Άμπι θα πρέπει να περάσει για 2^η φορά την πόρτα του χειρουργείου, αυτή την φορά για να υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού! Όλοι παγώνουν, ο εκπληκτικός Γάλλος όμως, καταφέρνει να ξεπεράσει και αυτόν τον σκόπελο και η αυγή του 2013, θα τον βρει να συμμετέχει ξανά στις αγωνιστικές δραστηριότητες της ομάδας. Ο σύλλογος τον στηρίζει καθ’ όλη την διάρκεια της περιπέτειας του και ο ίδιος πριν λίγες ημέρες δηλώνει : «Η PSG εκδήλωσε ενδιαφέρον για την απόκτηση μου, αλλά η θέση μου είναι εδώ, στην Βαρκελώνη και την Μπάρσα, που στάθηκαν δίπλα μου, σαν αληθινή οικογένεια». Τα θαύματα στην περίπτωση του, δεν έχουν τελειωμό..

ΠΕΠ ΓΚΟΥΑΡΝΤΙΟΛΑ

Ο αρχιτέκτονας, της καλύτερης, κατά την γνώμη μου, ομάδας που παρουσιάστηκε ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αποφασίζει να κατέβει από το πάλκο. Και αν την πρώτη φορά που έφυγε, ως παίκτης ακόμη, η συγκίνηση ήταν μεγάλη, αυτή την φορά, το αντίο του προπονητή Γκουαρντιόλα, υπήρξε μια από τις πιο συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, στην ιστορία του συλλόγου. Αυτό που όλοι φοβούνται, επιβεβαιώνεται στις 27 Απριλίου 2012, όταν σε συνέντευξη τύπου, ο Πεπ ανακοινώνει την απόφαση του, έχοντας στο πλευρό του, τους Άντονι Θουμπιθαρέτα και Σάντρο Ροσέλ. Ο πρόεδρος της Μπάρσα, προσπαθεί να σταθεί ψύχραιμος, ωστόσο στο πρόσωπο του, αντικατοπτρίζεται η συντριβή και η θλίψη, που εκείνες τις στιγμές πλημμύρισε τις καρδιές των cule, όλου του κόσμου. Λίγες ημέρες αργότερα, στο Κάμπ Νόου, έμελλε να διαδραματιστεί άλλη μια σπουδαία στιγμή – παράσημο της νοοτροπίας αυτού του τεράστιου συλλόγου. Η ομάδα έχει χάσει και τους δύο βασικούς στόχους της χρονιάς, ωστόσο οι Καταλανοί αποχαιρετούν τον ήρωα τους, όπως του αρμόζει και όπως μόνο αυτοί ξέρουν: Αποδίδοντας του, τις μέγιστες τιμές και στήνοντας μια μεγάλη γιορτή – απόδειξη, ότι για την Μπάρσα, δεν είναι οι τίτλοι αυτό που πάνω απ’ όλα μετράει. Ο Πεπ, βγαλμένος από την ίδια μήτρα που γέννησε την φιλοσοφία του Μίχελς και του Κρόιφ, την ανέβασε ένα επίπεδο (ίσως και πολλά επίπεδα) παραπάνω. Και αυτό πλέον, έχει καταγραφεί στην ιστορία.

ΛΙΟ ΜΕΣΙ

Το 2012, ήταν άλλη μια χρονιά επιτευγμάτων και ρεκόρ για τον μάγο από το Ροζάριο, που σημείωσε στο διάστημα αυτό 91 γκολ. Υπήρξε επίσης και η χρονιά της προσωπικής του ολοκλήρωσης, καθώς έγινε πατέρας. Ο σχεδόν εξωπραγματικός Αργεντινός ωστόσο, δεν δηλώνει ικανοποιημένος. Το χαμένο πέναλτι εναντίον της Τσέλσι, τον περασμένο Απρίλη στα ημιτελικά του Champions League, σύμφωνα και με όσα δηλώνει ο ίδιος, τον έχει «στοιχειώσει». Ο Μέσι δεν στέκεται σε ρεκόρ και προσωπικές διακρίσεις. Τον ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα το καλό της ομάδας του και αυτό είναι πραγματική ευλογία για την Μπάρσα. Τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας? Μόνο ο Θεός ξέρει.

ΤΙΤΟ ΒΙΛΑΝΟΒΑ

Πόσο εύκολο είναι να καθίσεις στην καρέκλα του ανθρώπου που άφησε το στίγμα του, όχι μόνο στην Μπάρσα, αλλά και στο ποδόσφαιρο γενικότερα? Πόσο θάρρος και πόση αυτοπεποίθηση χρειάζεται, για να πιστέψεις ότι μπορείς να εξελίξεις την «ίδια την εξέλιξη»? Και ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα σε έναν τέτοιο ρόλο, από τον άνθρωπο που ήταν όλα τα χρόνια δίπλα στον Πεπ, από τον ίδιο άνθρωπο που ξεπέρασε αθόρυβα, ένα πρόβλημα υγείας, εξίσου σοβαρό, με εκείνο του Ερίκ Αμπιντάλ? Ο Τίτο Βιλανόβα, από τον περασμένο Ιούνιο, είναι δικαιωματικά ο νέος προπονητής της Μπάρσα. Τα λόγια του, την ημέρα της επίσημης παρουσίασης του, ήταν εκπληκτικά. Φανέρωσαν αφοσίωση: «Αν ο Πεπ, αποφάσιζε να προπονήσει κάποια άλλη ομάδα, τότε δεν θα με βλέπατε εδώ αυτή την στιγμή». Φανέρωσαν ταπεινότητα: « Είμαι εδώ απλά για να κάνω την δουλειά μου. Σε κάθε σύγκριση με τον Πεπ, θα είμαι χαμένος. Δεν οδηγεί πουθενά αυτό και ούτε με απασχολεί». Φανέρωσαν τέλος πίστη: «Δεν θα αφήσουμε ούτε έναν τίτλο, ούτε έναν αγώνα, που να μην τον διεκδικήσουμε». Η δύση του 2012, βρήκε τον Τίτο μπροστά σε έναν ακόμη σκόπελο, τέτοιου μεγέθους, που όλα τα προαναφερόμενα, μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες. Το πρόβλημα της υγείας του, εμφανίστηκε ξανά και ο προπονητής της Μπάρσα, εισήχθη εσπευσμένα στο χειρουργείο, ωστόσο όλοι είμαστε αισιόδοξοι, ότι ο Τίτο θα το ξεπεράσει και αυτό. Άλλωστε, η ιστορία του Αμπιντάλ, έδειξε τον δρόμο. Και η Μπάρσα που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες στα γήπεδα, είναι πλέον η Μπάρσα του Τίτο.

Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ

Από τις 18 μέχρι και τις 24 Απριλίου 2012, η Μπάρσα παρέδωσε ουσιαστικά, τόσο τον τίτλο του πρωταθλητή Ισπανίας, χάνοντας στο Κάμπ Νόου από την Ρεάλ Μαδρίτης, όσο και εκείνον της πρωταθλήτριας Ευρώπης, καθώς αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Τσέλσι. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες θα ήταν οι εξελίξεις, αν τελικά η ομάδα κατάφερνε να επιτύχει, σε έναν έστω, από τους δύο βασικούς της στόχους. Κάποιοι λένε, ότι ο Πεπ δεν θα έφευγε, κάποιοι άλλοι, εκτιμούν το αντίθετο. Ότι από τα δύο και αν ισχύει, γεγονός είναι, ότι αυτή η εβδομάδα, ήταν η πιο σκληρή αγωνιστικά, του 2012 για όλους τους φίλους της Μπάρσα και αν μπορούσαμε να την διαγράψουμε από την μνήμη μας, εκτιμώ ότι θα το κάναμε.

ΚΑΡΛΕΣ ΠΟΥΓΙΟΛ

Το 2012, όπως και το 2011, αποδείχθηκαν πολύ σκληρές χρονιές για τον βράχο της Μπάρσα. Αλλεπάλληλοι τραυματισμοί ταλαιπώρησαν τον αρχηγό. Τραυματισμοί που θα έκαναν πολλούς ποδοσφαιριστές στην θέση του, να σκεφτούν ίσως, το ενδεχόμενο της αποχώρησης από την αγωνιστική δράση. Όχι όμως και τον Πουγιόλ. Ο καπιτά μετά από κάθε ατυχία, φωνάζει όλο και πιο δυνατά «παρών» και το σημαντικότερο : η παρουσία του παραμένει καθοριστική για την ομάδα, όχι μόνο σε ψυχολογικό, αλλά και σε αγωνιστικό επίπεδο. Και αυτό, περισσότερο από λάθος σχεδιασμό της διοίκησης, αποτελεί προσωπικό παράσημο για τον ίδιο. Η παρουσία του, εξασφαλίζει σιγουριά στα μετόπισθεν και εξακολουθεί να μεταμορφώνει προς το καλύτερο, τον Ζεράρ Πικέ. Ο «λύκος» μπορεί να «γέρασε», ωστόσο είναι εδώ και συνεχίζει να προσδίδει δύναμη και συνοχή στην «αγέλη».

Ο ΑΛΜΠΑ ΤΟΥ EURO

Ότι ο Ζόρντι Άλμπα ήταν στο στόχαστρο των ανθρώπων της Μπάρσα, από πέρυσι ακόμη, το γνωρίζαμε. Παρακολουθώντας όμως το euro, το περασμένο καλοκαίρι και βλέποντας τον να διαπρέπει δίπλα στα υπόλοιπα μπλαουγκράνα αστέρια, με την φανέλα των Φούριας Ρόχας, ήταν μεγάλη η χαρά όλων μας, όταν ανακοινώθηκε από την διοίκηση η απόκτηση του. Ο Άλμπα «συστήθηκε» μέσω των καλοκαιρινών εμφανίσεων του, σε όλη την Ευρώπη, αποτέλεσε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του τουρνουά και «τυλίχθηκε σε συσκευασία δώρου» για να επιστρέψει εκεί, από όπου ξεκίνησε: στην Βαρκελώνη και την Μπαρσελόνα.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΙΓΙΑ

Ο σοβαρός τραυματισμός του Νταβίντ Βίγια, πέρυσι τέτοιον καιρό, σε συνδυασμό με το (τότε) ντεφορμάρισμα του Πέδρο, είναι αλήθεια ότι στοίχησαν στην Μπάρσα. Η επιστροφή του στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας φέτος, σχεδόν με την έναρξη της περιόδου, αποτέλεσε μια εξαιρετική είδηση. Ο σπουδαίος Αστουριανός δεν έχει ακόμη βρει τον χρόνο συμμετοχής και τον ρόλο που είχε, προ του τραυματισμού του, ωστόσο όλοι ευχόμαστε, το 2013 να αποτελέσει ένα νέο εφαλτήριο, για έναν παίκτη που αγαπήθηκε, προσέφερε και εκτιμώ ότι έχει ακόμη πολλά να δώσει στην Μπάρσα. Το 2012, δεν θα λείψει καθόλου στον Γκουάχε και αυτό είναι σίγουρο..  

ΚΑΤΑΡ(Α) AIRWAYS

Τον περασμένο Νοέμβριο, έγινε γνωστό ότι από του χρόνου οι φανέλες της Μπάρσα, δεν θα διαφημίζουν το κοινωφελές ίδρυμα του Κατάρ, αλλά τις Καταριανές αερογραμμές. Ο δρόμος της παγκοσμιοποίησης είναι σκληρός και η μάχη της παράδοσης με όλα όσα επιτάσσει η εμπορευματοποίηση, είναι σκληρή. Οι πυλώνες αντίστασης της Μπάρσα, μοιάζουν να λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Πρόκειται για έναν πόλεμο, που, ίσως ρομαντικά, θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει κριθεί και την εξέλιξη του παρακολουθούμε, εκτιμώ με συνέπεια, μέσα από το barcelonismo, τόσο μέσα από τον σχετικό Φάκελο, όσο και από την αρθρογραφία. Είναι πάντως γεγονός, ότι η ζυγαριά των κερδισμένων «μαχών», γέρνει, όλο και περισσότερο, προς την πλευρά του χρήματος.

ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ούτε το 2012 κατάφερε να αποτελέσει την εξαίρεση, στον κανόνα που τα τελευταία χρόνια θέλει την Μπάρσα, να ταλαιπωρείται από πολλούς και αρκετές φορές, σοβαρούς τραυματισμούς παικτών. Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη και συνυπολογίζοντας και τις περιπέτειες υγείας του Αμπιντάλ και του Βιλανόβα, αυτή η χρονιά, δεν μας αφήνει με τις καλύτερες αναμνήσεις, τουλάχιστον σε αυτό το πεδίο.

ΩΡΑΙΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Το μόνο που δεν έλειψε, παρόλο που φέτος δεν συνοδεύτηκε και με την ανάλογη κατάκτηση τίτλων. Το εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο μαζί, είναι ότι το 2012 κλείνει, αφήνοντας την ομάδα στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, εντός όλων των στόχων της και αφήνοντας μας ως τελευταία γεύση, μερικές εντυπωσιακές εμφανίσεις, όπως αυτή του 2^ου ημιχρόνου απέναντι στην Ατλέτι, προδιαθέτοντας μας, για ένα ακόμη πιο λαμπερό 2013. Όσοι βιάστηκαν να μιλήσουν το περασμένο καλοκαίρι, για «τέλος εποχής» και λοιπά συμπαθητικά, έχουν ήδη εκτεθεί. Η Μπάρσα, έχει αποφασίσει εδώ και χρόνια, ότι ο καλύτερος τρόπος για να εξελιχθεί, είναι να προσπαθεί να ξεπερνά τον ίδιο της τον εαυτό και αυτό αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας.

Αυτές, είναι μόνο κάποιες από τις στιγμές και τα πρόσωπα, που νομίζω ότι ξεχώρισαν, πάντα σε σχέση με την Μπάρσα, μέσα στο 2012. Με την προσδοκία ενός καλύτερου, από κάθε άποψη, 2013, τόσο για την αγαπημένη μας ομάδα, όσο και για τον καθένα από εσάς ξεχωριστά, σας εύχομαι από πλευράς μου, καλή χρονιά και φυσικά Anims Tito!