Το ατσάλι του Simeone

To Vicente Calderon έζησε μεγάλες στιγμές χθες το βράδυ. 55000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στην ιστορική έδρα της Atletico, για να δουν τις προσπάθειες της ομάδας τους να παραμείνει στην κορυφή της βαθμολογίας της La Liga, στον τελευταίο αγώνα του 1^ου γύρου. Τα παιχνίδια της κληρωτίδας το περασμένο καλοκαίρι, όρισαν ότι Βarça και Atleti θα κλείσουν τις υποχρεώσεις του για φέτος με την μεταξύ τους αναμέτρηση στα τέλη Μαϊου στο Camp Nou. Και δεν είναι καθόλου απίθανο εκείνος ο αγώνας να κρίνει τελικά τον φετινό πρωταθλητή Ισπανίας.

Τρεις φορές έχουν αναμετρηθεί οι δυο τους την τρέχουσα περίοδο. Τρεις αγώνες που τελείωσαν ισόπαλοι και με την ίδια περίπου εικόνα. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Η ομάδα του Simeone είναι σκληρό καρύδι και οι καταλανοί δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να ξεκλειδώσουν την εξαιρετικά συμπαγή λειτουργία της. Αντιθέτως έχουν βρεθεί οι ίδιοι στα σκοινιά, αποτέλεσμα όχι της δικής τους ανικανότητας αλλά λόγω του αξιόμαχου της αντιπάλου. Η Atletico μετράει 13 νίκες φέτος στο Calderon. Μόνο 2 φορές δεν κέρδισε. Και τις δύο, αντίπαλος ήταν η Βarça. Ούτε αυτό είναι τυχαίο.

Το φινάλε του 1^ου γύρου τις βρίσκει σήμερα να μοιράζονται την κορυφή, έχοντας συγκεντρώσει 50 βαθμούς σε 19 αγωνιστικές και κερδίζοντας και οι δύο την τρίτη διεκδικήτρια του τίτλου, την Real Madrid που με την σειρά της αν νικήσει σήμερα το βράδυ στην Καταλονία την Espanyol, θα βρεθεί σε απόσταση μιας νίκης από τους δυο πρωτοπόρους.

Η La Liga δεν είναι πια κούρσα για δυο άλογα και αυτό το οφείλει αποκλειστικά στην εξαιρετική ομάδα του Simeone.

Από τον Δεκέμβρη του 2011 που ο αργεντινός ανέλαβε τις τύχες της ομάδας με την οποία είχε παλαιότερα κατακτήσει το πρωτάθλημα όντας παίκτης της, η Atletico κυριολεκτικά απογειώθηκε. Ήδη μέχρι τον Αύγουστο του 2012 μετρούσε 2 ευρωπαϊκούς τίτλους: το Europa League και το ευρωπαϊκό Super Cup προστέθηκαν στην όχι και τόσο πλούσια τροπαιοθήκη του συλλόγου και η κατάκτηση πέρυσι του Copa del Rey μέσα στο Bernabeu και απέναντι μάλιστα στην Real, ήταν η πιστοποίηση ενός συμπεράσματος: Η Atleti δεν διακατέχεται πλέον από συμπλέγματα κατωτερότητας. Έχει αποκτήσει τρομερή ψυχολογία, ηθικό και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της.

Η αποχώρηση του Falcao το περασμένο καλοκαίρι, οδήγησε πολλούς να μιλήσουν για το τέλος ενός ευχάριστου παραμυθιού. Δεν υπολόγιζαν όμως στην εκτίναξη του Diego Costa αλλά και την εκπληκτική ικανότητα αυτής της ομάδας να αντικαθιστά επάξια τους επιθετικούς της (θυμηθείτε ΕΔΩ το σχετικό μας αφιέρωμα). Δεν υπολόγιζαν επίσης στην δουλειά του προπονητή της.

Ο Simeone είναι μαχητής, εργατικός, αλλά πάνω από όλα ρεαλιστής. Γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε για αστείο τους δυο μεγάλους της La Liga σε οικονομικό επίπεδο, επένδυσε σε ταλέντα του συλλόγου (πάντα έβγαζε σπουδαία η Atleti) και σε αμέτρητες ώρες σκληρής δουλειάς. Ο Falcao πρόσφερε πολλά στον σύλλογο αλλά η απουσία του έκανε την Atletico λιγότερο προβλέψιμη. Η επίθεση των Colchoneros έγινε πλουραλιστική και δεν είναι τυχαίο ότι ο Raul Garcia είναι ο 3^ος σκόρερ της ομάδας φέτος, πίσω από D.Costa και D.Villa.

Ταυτόχρονα η άμυνα μετά από πολύ καιρό έγινε αξιόπιστη (ελέω Miranda και Godin) και ο Filipe Luis που είχε αποκτηθεί μετά βαϊων και κλάδων από την Depor, ξεπέρασε τους σοβαρούς τραυματισμούς του και είναι ίσως ο καλύτερος αριστερός οπισθοφύλακας αυτή την στιγμή στην Ευρώπη. Στο κέντρο ο Gabi θυμίζει με την παρουσία του τις εμφανίσεις του προπονητή του από την εποχή που ήταν παίκτης, προσθέτοντας (πολλές φορές υπέρμετρη) δύναμη και ασφάλεια στα μετόπισθεν, ενώ ο σπουδαίος Koke έχει αναλάβει το κομμάτι της δημιουργίας. Ο Τούρκος Arda μπορεί να μην έχει την λάμψη ενός Bale ή ενός Neymar, υστερεί στην τελική προσπάθεια, αλλά προσθέτει μαχητικότητα και επιλογές στην επίθεση.

Η Atleti αποπνέει υγεία παντού και η πορεία της στο Champions League είναι μια επιπρόσθετη απόδειξη αυτής της διαπίστωσης. Αν δεν υπήρχε βέβαια το CL, θα μπορούσαμε να μιλάμε με βεβαιότητα για διατήρηση αυτής της  δυναμικής μέχρι την λήξη του πρωταθλήματος στην Ισπανία. Αν όμως προχωρήσει και στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, τότε πολλά θα κριθούν από τις τυχών απώλειες ή την κούραση που λογικά θα προκύψει, καθώς το ρόστερ της δεν έχει το βάθος των Real και Βarça.

Στην άλλη πλευρά οι φίλοι της Βarça δεν μπορούν να έχουν πολλά παράπονα. Οι αλλαγές από το περασμένο καλοκαίρι είναι πολλές. Αυτές που μένει να γίνουν, ακόμη περισσότερες. Δεν το λέω εγώ, το είπε μέσες άκρες ο ίδιος ο Martino στην συνέντευξη Τύπου πριν τον χθεσινό αγώνα. Οι blaugrana που πέρυσι κατέκτησαν το πρωτάθλημα με 100 βαθμούς, έχουν μέχρι στιγμής συγκεντρώσει 50 και απομένουν ακόμη 19 αγωνιστικές. Το έχουν κάνει μάλιστα με απόντα για ένα ολόκληρο δίμηνο τον Leo Messi. Δεν το λες κι άσκημα.

Ταυτόχρονα ο Alexis μοιάζει αναγεννημένος και ο Pedro είναι ίσως ο καλύτερος Pedro που έχουμε παρακολουθήσει, καλύτερος ακόμη και από την χρονιά της εκτόξευσης του (2011). Ο Martino σε μια επίδειξη θάρρους και δικαιοσύνης, ξεκίνησε και τους δυο χθες, αδιαφορώντας για τυχών κριτικές και έπραξε ορθότατα.

Η φωτογραφία των Neymar-Messi να ζεσταίνουν τον καταλανικό πάγκο, αποτελεί παράσημο τιμής στο βιογραφικό του αργεντινού προπονητή, ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στο μέλλον.

O Neymar δεν μοιάζει καθόλου παράταιρος στον καμβά του Tata, ο Cesc μοιράζει αθρόα ασίστ (11 τον αριθμό, περισσότερες από οποιονδήποτε παίκτη στα 4 κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα) και η ομάδα μπορεί να μην λάμπει με την απόδοση της, είναι ωστόσο ουσιαστική και φαίνεται να γίνεται και περισσότερο σκληρή. Υπάρχουν φυσικά ερωτηματικά, όπως οι συνεχείς χαμηλές πτήσεις του Xavi, πίσω από τον οποίο δεν μοιάζει αυτή την στιγμή να υπάρχει αξιόπιστη λύση, αλλά Βarça χωρίς προβλήματα δεν υφίσταται έτσι κι αλλιώς.

Κρατάω επίσης την απουσία του Puyol όχι μόνο από την ενδεκάδα, αλλά και από τον πάγκο, χωρίς μάλιστα να αντιμετωπίζει πρόβλημα. Κάτι που στο παρελθόν θα αποτελούσε πρώτο θέμα, αυτή την φορά πέρασε σχεδόν στα ψιλά. Ο μεγάλος αρχηγός ίσως βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις.

Ο αγώνας χθες θύμιζε περισσότερο από όλα, μια παρτίδα σκάκι. Τακτική και σχέδιο πέρασαν σε πρώτο πλάνο και οι προσωπικές εμπνεύσεις πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η χθεσινή Βarça ήταν η πιο συνεπής και προσηλωμένη αμυντικά Βarça που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια. Βοήθησε σε αυτό η εξαιρετική απόδοση του Pique που ήταν κυριολεκτικά παντού και σχεδόν εξαφάνισε τον D. Costa, χωρίς να υστερεί και ο Mascherano. Οι δυο τους μαζί με τον Sergio (που πιέστηκε αφόρητα αλλά παρέμεινε ψύχραιμος) και τον Pedro, ήταν οι καλύτεροι του γηπέδου για τους blaugrana.

Από την άλλη μεριά, ο Filipe Luis με την συνδρομή του Arda, κατάπιε τους Alexis και Dani Alves, ενώ Miranda και Godin ήταν σχεδόν αλάνθαστοι. Ο Koke κεντούσε στο κέντρο, ενώ ο Villa πέρασε και δεν ακούμπησε. Είναι βέβαιο ότι όλο και λιγότεροι θα τον νοσταλγούν, πίσω στην Βαρκελώνη, εκεί όπου σήμερα η άλλη ομάδα της Μαδρίτης, η Real του Ancelotti θα παίξει απέναντι στην Espanyol τις πιθανότητες της να μειώσει την διαφορά από την κορυφή, στους 3 βαθμούς.

Περισσότερο και από καλά δηλαδή για μια ομάδα με συνεχείς μεταπτώσεις στην απόδοση της, που οφείλει την έως τώρα βαθμολογική συγκομιδή της, κυρίως στο ατομικό ταλέντο των παικτών της, παρά στη συνοχή της που είναι μέχρι στιγμής, τουλάχιστον προβληματική. Άλλωστε για καμιά πρώην ομάδα του Mourinho, δεν ήταν εύκολη η μετάβαση στην επόμενη ημέρα. Η La Liga λοιπόν βροντοφωνάζει παρούσα και υπόσχεται πολλές συγκινήσεις. Όλοι όσοι την αγαπάμε, θα πρέπει να πούμε και ένα ευχαριστώ στον κύριο Simeone.