Ο Puyol που θα θυμάμαι

Είναι πλέον επίσημο. Ο Carles Puyol δεν θα αγωνιστεί ποτέ ξανά σε επίσημο αγώνα με την blaugrana φανέλα. Τις ελπίδες των φίλων της Barca να δουν τις μπούκλες του να ανεμίζουν για μια τελευταία φορά σε γήπεδο, τις απέκλεισε ο ίδιος ο αρχηγός στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του, το μεσημέρι της 15ης Μαϊου 2014, καθώς ο τραυματισμός που τον ταλαιπωρεί φέτος όλη την χρονιά, στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον μαχητή Καταλανό αμυντικό.

Από τη σεμνή εκδήλωση που διοργάνωσε ο σύλλογος, δεν έλειπε σχεδόν κανείς. Πρώην πρόεδροι, συμπαίκτες, προπονητές και φίλοι του Puyol, παραμέρισαν τις όποιες διαφορές τους, δίνοντας το παρών. Αυτή ήταν και η σπουδαιότερη ικανότητα του capita, όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζεται με τα χρώματα της Barcelona. Να  συσπειρώνει δηλαδή όλο τον κόσμο του βαρκελωνισμού, μακριά από προσωπικά συμφέροντα και κίνητρα. Για τον Puyol η ομάδα ήταν πάντα πάνω απ' όλα. Πάνω ακόμη και από την υγεία του. Και αφού ήταν γι' αυτόν, τότε κανείς άλλος δεν δικαιούται να ομιλεί.

Γιατί μην γελιέστε. Το γεγονός ότι μέχρι και λίγο πριν το οριστικό του αντίο, παραμένει σημαντικότατο κομμάτι αυτής της ομάδας, είναι κάτι που πλήρωσε προσωπικά τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πήρε την ξεκούραση που απαιτούσε το βεβαρημένο από αμέτρητους αγώνες σώμα του, ακριβώς επειδή ήταν πάντα αναντικατάστατος. Αγωνίστηκε πολλές φορές σφίγγοντας τα δόντια, σχεδόν ανέτοιμος, κάτι που αναπόφευκτα προκάλεσε και το σχετικά πρόωρο αντίο του στα γήπεδα.

O Zubizarreta το έθεσε πολύ σωστά σήμερα: Εκεί που όλοι βάζουν τα πόδια, ο Carles έβαζε πάντα το κεφάλι του.

Δεν θα αναφερθώ σε ρεκόρ, διακρίσεις, συμμετοχές και άλλα στατιστικά στοιχεία από την καριέρα του. Όχι επειδή δεν έχουν αξία ή δεν είναι εντυπωσιακά, αλλά επειδή είχα και εγώ την τύχη να τον παρακολουθήσω από την ημέρα που έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, μέχρι και την τελευταία συμμετοχή του πριν από δύο και κάτι μήνες. Δεν αναφέρω ούτε ημερομηνίες καθώς νομίζω ότι όσοι έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε κατά καιρούς τόσο μεγάλους αθλητές, έχουμε και το χρέος έπειτα να μεταφέρουμε περισσότερο εικόνες που μας έχουν μείνει χαραγμένες, παρά αριθμούς.

Ο Puyol λοιπόν, ήταν όλα αυτά που θα ήθελε να απολαμβάνει ο φίλαθλος κάθε ομάδας, από τον αθλητή που φοράει στο μπράτσο το περιβραχιόνιο της. Τρομερά δυναμικός αλλά ποτέ του βρώμικος, φωνακλάς στους συμπαίκτες του αλλά και ασπίδα προστασίας τους, εργατικός μέχρι εξαντλήσεως των φυσικών του δυνάμεων αλλά και με το ταλέντο. Έχοντας βιώσει δύσκολες καταστάσεις με την Barcelona αλλά και φτάνοντας έπειτα στην απόλυτη δόξα, χαμηλών τόνων χωρίς να προκαλεί αλλά παθιασμένος με την φανέλα.

Πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη, για τον σπουδαιότερο κεντρικό αμυντικό που εμφανίστηκε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία. Ανίκητος στις προσωπικές μονομαχίες, ξεκίνησε την καριέρα του όταν του έδωσε την ευκαιρία ο Luis Van Gaal, προορίζοντας τον αρχικά, ως αντικαταστάτη του Michael Reiziger στο δεξί άκρο της άμυνας των blaugrana. O Van Gaal ακόμη και σήμερα πιστεύει ότι ο Puyi θα μπορούσε να κάνει εξίσου μεγάλη καριέρα αγωνιζόμενος ως δεξί μπακ και είναι αλήθεια ότι δεν υστερούσε καθόλου σε τεχνική κατάρτιση, κάτι που απέδειξε τα πρώτα χρόνια με την φανέλα των furias rojas.

Η μοίρα του ήταν όμως να μεγαλουργήσει στο κέντρο της άμυνας, εκεί όπου τα δίδυμα που συνέθεσε κυρίως με τον Rafa Marquez και αργότερα με τον Gerard Pique, ήταν πραγματικά απολαυστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Geri ήταν άλλος παίκτης, όταν άρχισαν τα προβλήματα τραυματισμών του αρχηγού.

Παίρνοντας τα ηνία από τον φιλότιμο, αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων, Abelardo, πολλοί αισιοδοξούσαν ότι θα κατάφερνε να ξεπεράσει τον "βράχο" Miguel Nadal, που προϋπήρξε και των δύο στην Βαρκελώνη. Ελάχιστοι όμως πίστευαν ότι θα έκανε και εκείνον αλλά και τον τεράστιο Migueli, να μοιάζουν σχεδόν ασήμαντοι μπροστά του. Μάλιστα θυμάμαι και αρκετούς, που παρασυρμένοι από το κάπως άτσαλο στις αρχές, παιχνίδι του, σε συνδυασμό με την πλούσια κόμη του, δεν δίσταζαν να τον κοροϊδεύουν. Πως να αισθάνονται άραγε σήμερα...

Αντιμετώπισε τους σπουδαιότερους επιθετικούς ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Κάποιους στις προπονήσεις της Barcelona, άλλους στους αγώνες των Καταλανών. Κανένας, ποτέ, δεν είπε ούτε μια κουβέντα, δεν άφησε ούτε μία σκιά για το ήθος και τον πεντακάθαρο τρόπο που αγωνιζόταν ο Puyol εναντίον τους. Μόνο ένα περιστατικό σε μια προπόνηση της εθνικής Ισπανίας με τον Vicente της Valencia, που πάντως τελείωσε εν τη γενέσει του.

Πέτυχε επίσης σημαντικότατα γκολ στην καριέρα του. Όπως εκείνο στο επικό 2-6 της Barca μέσα στο Bernabeu. Ένα γκολ που μας χάρισε μια εικόνα για τις επόμενες γενιές: τον Carles να βγάζει το περιβραχιόνιο με την Senyera και να το φιλάει κατευθυνόμενος προς τους φίλους της Barca. Ή εκείνο στον ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου του 2010, απέναντι στους μεγαλόσωμους αμυντικούς της Γερμανίας.

Η περιγραφή του προπονητή του, Vicente del Bosque, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Luis Lanz, είναι χαρακτηριστική:  Τον θυμάμαι με την εθνική ομάδα, μετά τον νικηφόρο ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου στην Νότια Αφρική, όπου πέτυχε το νικητήριο (και μοναδικό) γκολ του αγώνα, να φεύγει τρέχοντας για τα αποδυτήρια προσπερνώντας ευγενικά δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του, θα φούσκωνε υπερήφανα τα στήθη του και δικαίως, μετά από μια τέτοια επιτυχία. Ωστόσο για τον ίδιο, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη μέρα στην δουλειά. Ένιωθε δηλαδή ότι είχε κάνει απλώς το καθήκον του.

Αυτός ήταν, αυτός είναι ο Carles Puyol. Ένας στρατιώτης ταγμένος στον άοπλο στρατό της Καταλονίας, όπως χαρακτήρισε ο αείμνηστος Moldaban το FCBarcelona, αλλά και αρχιστράτηγος ταυτόχρονα που στο πρόσωπο του αντικατοπτρίζεται ο ίδιος ο βαρκελωνισμός. Ως άλλο αρχέγονο πρότυπο, η σκιά της απουσίας του θα πέσει πολύ βαριά στις πλάτες όλων όσων θα συνεχίσουν να προασπίζονται το σήμα ενός συλλόγου.

Ενός συλλόγου που υπερηφανεύεται ακόμη, ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Και αν κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έδωσε όλο του το είναι, στον αγώνα να διατηρηθεί αυτό το σλόγκαν ζωντανό, σε μια εποχή σκληρής παγκοσμιοποίησης όπου όλες οι αξίες μπαίνουν στο ίδιο μίξερ, για να προκύψει το ίδιο πάντα άχρωμο, άοσμο, χωρίς ταυτότητα αποτέλεσμα, τότε αυτός είναι περισσότερο από όλους, ο Carles Puyol.

O ίδιος χαρακτήρισε σήμερα ως μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του, τον τελικό του Wembley, όταν προέτρεψε τον νικητή της ζωής, Eric Abidal, να σηκώσει το τρόπαιο του Champions League στη θέση του. Ποιο καλύτερο παράδειγμα να αναφέρει κανείς, για να δώσει το στίγμα του χαρακτήρα του ανδρός? Αυτό που θα θυμάμαι περισσότερο, είναι ότι έδωσα ότι είχα για την Barcelona και το ποδόσφαιρο, τόνισε ο Puyol. Τα δικά μας λόγια περισσεύουν. Μόνο μια προτροπή ίσως: Carles, πάρε μαζί σου το περιβραχιόνιο. Γιατί το έκανες να ζυγίζει τόνους.