Κάπου εδώ..

Πολλές φορές στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται. Πίσω από μια σκληρή -χωρίς κανένα κόστος- κριτική, μπορεί να κρύβονται καταστάσεις και προβλήματα που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, όσοι ασχολούμαστε (και ταυτόχρονα σχολιάζουμε) το ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές του.

Υπ' αυτό το πρίσμα, στους balacticos έχουμε προσπαθήσει να ρίξουμε μια διαφορετική ματιά στην προσωπικότητα δυο αθλητών, που με την συμπεριφορά τους τα τελευταία χρόνια, έβαλαν αρκετές φορές από μόνοι τους το δεδομένο ταλέντο τους σε δεύτερη μοίρα. Πρόκειται για τον Mario Balotelli και τον Luis Suarez. Στο mundial της Βραζιλίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, τράβηξαν πάλι επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Και για ακόμη μια φορά, το έκαναν με αρνητικό τρόπο. Κάπου εδώ λοιπόν, τελειώνουν και οι δικαιολογίες.

"Κάπου εδώ τη μαλακία που με δέρνει θα την καθίσω σε σκαμνί", λένε οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού των Active Member. Ίσως είναι κάτι που πρέπει να σκεφτούν σοβαρά, τόσο ο Ιταλός όσο και ο Ουρουγουανός, αφού πέραν των τρομερών ικανοτήτων τους με την μπάλα στα πόδια, αυτό στο οποίο επιδεικνύουν θαυμαστή σταθερότητα, είναι τα κρούσματα τρέλας, τι τρέλας, παράνοιας κανονικής δηλαδή.

Ο Balotelli δεν είχε εύκολα παιδικά χρόνια, ωστόσο η επαγγελματική του καριέρα θα μπορούσε να εξελιχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αν ο ίδιος δεν έβαζε επανειλημμένα τρικλοποδιές στον ίδιο του τον εαυτό. Το κακό ξεκίνησε από την Inter όπου προπονητές (Mourinho) και συμπαίκτες (Zanetti) δεν κατάφεραν να τον συνετίσουν. Τεμπελιά στις προπονήσεις, θέατρο και αντιεπαγγελματικά χτυπήματα εντός γηπέδων, ήταν σε εβδομαδιαία διάταξη. Η εμφάνιση του δε, σε τηλεοπτικό show με φανέλα της Milan ξεχείλισε το ποτήρι της interisti οργής, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 2010 να πωληθεί στην Manchester City του Roberto Mancini, που ήταν ο μόνος προπονητής με τον οποίο, έστω και δύσκολα, φαινόταν να συμβιώνει αρμονικά.

Και στην Αγγλία όμως τα παρατράγουδα δεν τελείωσαν. Κόκκινες κάρτες, τσακωμοί με συμπαίκτες, μέχρι και ο Mancini τον βούτηξε από τον γιακά σε μια από τις προπονήσεις των πολιτών. Στα μεσοδιαστήματα έδινε και ψήγματα του ταλέντου του, όπως συνέβη τον Οκτώβρη του 2011, όταν σκόραρε στο επικό 1-6 της City στο Old Trafford, σηκώνοντας την φανέλα του για να φανεί το μήνυμα "Why always me". 

Το γεγονός ότι μια μέρα νωρίτερα είχε βάλει μόνος του φωτιά στο ίδιο του το σπίτι, σε άλλη μια έξαρση τρέλας, ήταν ένα ακόμη κερασάκι, σε μια τούρτα που δεν λέει να τελειώσει με τίποτα.

Η επιστροφή στην Ιταλία για λογαριασμό της Milan αυτή την φορά, τον Γενάρη του 2013, δεν άλλαξε την κατάσταση. Συνέχισε να παίζει με το κινητό του στον πάγκο όταν δεν αγωνιζόταν, πίνει, προκαλεί τροχαία ατυχήματα, πλακώνεται με συμπαίκτες και αντιπάλους. Την εβδομάδα που πέρασε και ενώ βρισκόταν με την αποστολή της Ιταλίας στη Βραζιλία, τσακώθηκε και με τον ομοσπονδιακό τεχνικό της Squadra Azzurra, τον Cezare Prandelli. Ο Balotelli κλείνει τον Αύγουστο τα 24 και μυαλό δεν λέει να βάλει. Αντίθετα συνεχίζει να χάνει πόντους στην εκτίμηση ακόμη και των πιο υπομονετικών. Και πλέον δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν γι' αυτό.

Τι να πει κανείς όμως και για τον Luis Suarez. Ο Ουρουγουανός σε αντίθεση με τον τρελό Mario, έχει την δική του οικογένεια, έχει μείνει μακριά από σκάνδαλα και κρυφές ερωμένες και δεν έχει δώσει δικαιώματα σε σχέση με την προσπάθεια και την σοβαρότητα του στις προπονήσεις της Liverpool. Έχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα: Δαγκώνει. Κυριολεκτικά. Και δαγκώνει συστηματικά. Το έκανε στον Ajax, το έκανε με την Liverpool, το επανέλαβε προχθές και με την φανέλα της Ουρουγουάης. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Λένε οι παλιοί ότι σκύλος που δαγκώνει μια φορά, είναι βέβαιο ότι θα ξαναδαγκώσει. Χωρίς καμία διάθεση να προσβάλουμε την ανθρώπινη υπόσταση του ανδρός, φαίνεται ότι αυτόν τον άδικο, πρώτα για τον ίδιο, δρόμο, τον επιλέγει μόνος του.

Το δάγκωμα, απαγορεύεται ακόμη και στις πιο σκληρές πολεμικές τέχνες, πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο. Όσο υποκριτική και αν είναι η FIFA, ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο Ουρουγουανός έχει στοχοποιηθεί, η ζυγαριά έχει βαρύνει πλέον πολύ και όχι, αυτή την φορά δεν υπάρχει καμία αδικία. Το μητρώο του Suarez εκτός από απολαυστικές ενέργειες και γκολ, έχει καταγράψει πλέον και τρία σοβαρά κρούσματα, σχεδόν κανιβαλισμού. Το πρώτο δάγκωμα, όταν αγωνιζόταν στον Ajax δεν ήταν ευρέως γνωστό, μέχρι τουλάχιστον να ακολουθήσει το δεύτερο με την φανέλα της Liverpool, που και εκείνο επισκιάστηκε εν μέρη από την απίστευτη, αγωνιστικά, παρουσία του την περίοδο που πέρασε. Το προχθεσινό όμως, με γεύμα αυτή την φορά τον Chiellini, το είδε όλος ο κόσμος. Με photoshop ή χωρίς, το γεγονός παραμένει. Τα δόντια του προσγειώθηκαν στον ώμο του Ιταλού. Και αυτό το γεύμα, θα το πληρώσει ακριβά.

Luis Suarez και Mario Balotelli θα συνεχίσουν να έχουν φανατικούς φίλους εκτός από φανατικούς εχθρούς. Ήδη στην Ουρουγουάη επικρατεί παροξυσμός και όλοι τάσσονται στο πλευρό του μπομπέρ της Liverpool. Πολλούς φίλους έχει και ο Mario. Η αντίδραση και η διαφορετικότητα ελκύουν, είναι γεγονός. Αρκεί να έχουν αξιόλογο υπόβαθρο. Στην περίπτωση των δύο σημερινών πρωταγωνιστών μας όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

"Κάπου εδώ είχαμε μαζέψει όλοι τα όνειρα μας 

και τα κλείσαμε μέσα σε μια άσπρη μπάλα 

Την κλωτσήσαμε να φύγει από κοντά μας 

κι' αυτή χάθηκε για πάντα η κουφάλα"