Hunting season is open

Όταν η Barcelona ανακοίνωσε τον Ιούλιο του 2013 την πρόσληψη του Gerardo Martino, ένα άρθρο που νωρίτερα είχα βιαστεί να ετοιμάσω, μπήκε στο προσωπικό μου αρχείο. Το άρθρο αναφερόταν στον Luis Enrique. Το πρόσωπο που κατά την προσωπική μου εκτίμηση θα μπορούσε να οδηγήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα στην επόμενη ημέρα. Η συμφωνία με τον Martino "αχρήστευσε" λοιπόν εκείνο το κείμενο, αλλά αποφάσισα να μην το διαγράψω από τον υπολογιστή μου. Κάτι μου έλεγε, ότι ο Lucho αργά ή γρήγορα θα είχε την δική του ευκαιρία. Δεν θα ήταν άλλωστε πρωτόγνωρο, κρίνοντας από την φυσιογνωμία και τον διαχρονικό τρόπο λειτουργίας της Barcelona.

Έναν χρόνο αργότερα, τον Μάη του 2014, το άρθρο με τίτλο "Luis Enrique, το στοίχημα" δημοσιοποιήθηκε λίγο μετά την πρόσληψη του Lucho. Σχεδόν δέκα μήνες μετά, είναι η ώρα για έναν μικρό απολογισμό της μέχρι στιγμής παρουσίας του Αστουριανού, στον πάγκο των blaugrana.

Ο ίδιος ο Luis Enrique συνηθίζει να λέει ότι η επιτυχία μιας αγωνιστικής περιόδου, κρίνεται με τη λήξη της. Μια άποψη που συχνά επαναλαμβάνει και ο Pep Guardiola, ο άνθρωπος, η σκιά του οποίου πέφτει ακόμη και σήμερα, βαριά και ασήκωτη πάνω από το Camp Nou.

Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον Μάη για να γράψουμε τις εκτιμήσεις μας. Κάτι που θα μας διασφάλιζε ότι δεν θα βρισκόμασταν σε αμήχανη θέση, αν σε τρεις μήνες από τώρα, η Barcelona έχει χάσει όλους τους στόχους της. Δεν είναι όμως αυτή η φιλοσοφία μας, δεν συνηθίζουμε να κρυβόμαστε και δεν γίνεται και αλλιώς, από την στιγμή που ακολουθούμε (εξ αποστάσεως) τον σύλλογο σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Η εξέλιξη μιας ομάδας, δεν κρίνεται μόνο από τους τίτλους. Διαφαίνεται στην καθημερινή της λειτουργία, στον βαθμό με τον οποίο προσαρμόζει στο παιχνίδι της, νέες παραμέτρους σε επίπεδο τακτικής, στον τρόπο αντίδρασης της επίσης σε τυχών εξω-αγωνιστικές προκλήσεις και προβλήματα, όπως αυτά που περιέγραψα προ λίγων εβδομάδων, μέσω ενός άρθρου μου  στο Contra.gr.

Η Barcelona βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση εξέλιξης της αγωνιστικής της ταυτότητας, από τον Δεκέμβρη του 2011, όταν σύμφωνα και με ομολογία του ίδιου του Guardiola απέδωσε το καλύτερο ποδόσφαιρο επί ημερών του, στον τελικό του διηπειρωτικού, απέναντι στην Santos. Από τότε, οι δείκτες της πτώσης, της κούρασης και της φθοράς εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, παρουσίασαν αλματώδη άνοδο, συμπεριλαμβάνοντας και το κερδισμένο πρωτάθλημα των 100 βαθμών (2012-13).

Ποια ομάδα ανέλαβε λοιπόν ο Luis Enrique; Την ομάδα των Messi - Neymar - Suarez, της καλύτερης επιθετικής τριάδας στην ιστορία του club, όπως ισχυρίζονται πολλοί; Σωστή σκέψη, αλλά λειψή καθώς παραλείπει κομβικές παραμέτρους.

Μιλάμε για έναν σύλλογο που έβγαινε από τις σπουδαιότερες, αγωνιστικά, ημέρες της ιστορίας του, με τραυματισμένο ψυχισμό από την απώλεια του Tito Vilanova και την αποχώρηση πολλών εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, με μια διοίκηση που πνέει τα λοίσθια, με έναν πρόεδρο που δεν υπήρξε ποτέ επιλογή των μελών, με την FIFA να τραυματίζει (ευτυχώς όχι θανάσιμα) το σπουδαιότερο στολίδι του, την La Masia και με εισαγγελείς να έχουν επιδοθεί σε κυνήγι δικαίων και αδίκων, σε τέτοιο βαθμό, που πολλοί μιλάνε για οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης του club, χωρίς να μπορείς να τους περάσεις ζουρλομανδύα.

Πολλοί μιλάνε για οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης του club, χωρίς να μπορείς να τους φορέσεις ζουρλομανδύα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και με τις απαιτήσεις του κόσμου να παραμένουν στα ύψη, κλήθηκε ο Luis Enrique να εργαστεί. Κάτι που βέβαια γνώριζε πολύ καλά, χωρίς να αποφύγει και ο ίδιος τα λάθη, κυριότερο εκ των οποίων: Το γεγονός ότι άργησε να περάσει στο γήπεδο τις ιδέες του, τουλάχιστον με τον εμφατικό τρόπο που θα έπρεπε, ώστε να πείσει πρώτιστα τους παίκτες του για το πλάνο του.

Το απόλυτο του χαρακτήρα του, σίγουρα δεν βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση. Ο Lucho δεν είναι επικοινωνιακός με τους παίκτες, περνάει πολλές ώρες κλεισμένος στο γραφείο του με τον Unzue και το τεχνικό του επιτελείο και απαιτεί στη συνέχεια εφαρμογή των οδηγιών του, χωρίς να επιδίδεται σε μακρόσυρτες προσωπικές συζητήσεις με τους ποδοσφαιριστές, καθώς θεωρεί ότι ως επαγγελματίες, οφείλουν να προσαρμόζονται. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι ο σωστός δρόμος, αλλά είναι πάντως ο δικός του.

Λάθη έγιναν και στον μεταγραφικό σχεδιασμό, χωρίς ο ίδιος να είναι άμοιρος ευθυνών. Αυτό όμως συνέβαινε πάντα στην Barcelona. Ούτε ο Pep, ούτε ο αείμνηστος Tito, ούτε παλαιότερα ο Cruyff, έπεφταν διάνα στις επιλογές τους.

Όταν ο κόμπος των προσδοκιών φάνηκε να πνίγει την Barcelona, μετά την ήττα από την Real Sociedad στις αρχές του 2015, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Όχι όμως προς το χειρότερο. Από εκείνη την ημέρα, η ομάδα μετράει έντεκα σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις, απέκλεισε σε διπλούς αγώνες κυπέλλου, την πρωταθλήτρια Atletico και αποδίδει όμορφο ποδόσφαιρο, χωρίς φυσικά να θαμπώνει, αφού οι αδυναμίες είναι δεδομένες, ωστόσο μέχρι στιγμής καλύπτονται θα τολμήσω να πω, σχεδόν μαεστρικά.

Οι αδυναμίες της ομάδας, είναι δεδομένες, καλύπτονται όμως μέχρι στιγμής, σχεδόν μαεστρικά.

Ο Lucho έχει κατανοήσει ότι το κέντρο της Barcelona δεν μπορεί να είναι πλέον η αιχμή του δόρατος. Έχοντας όμως στην επίθεση τους Messi, Neymar και Suarez, αποφάσισε να ρίξει το βάρος εκεί. Γι αυτό επέμεινε σφόδρα στην απόκτηση του Rakitic που βοηθά στην πιο άμεση ανάπτυξη, γι αυτό δίνει ευκαιρίες στον Rafinha (που τον τελευταίο μήνα εξελίσσεται σε όπλο και απορροφά μεγάλο μέρος της πίεσης που είχε συσσωρευτεί στον ντεφορμέ Iniesta), γι αυτόν τον λόγο έπεισε και τον Xavi να παραμείνει, προσφέροντας με την εμπειρία του, καθιστώντας του όμως σαφές, ότι δεν θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που ο μαέστρος αποδέχθηκε (σε αντίθεση με τις αντίθετες εκτιμήσεις).

Η μετάβαση της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση βελτιώνεται, το transition αρχίζει να αποδίδει και πολλές αδυναμίες κρύβονται. 

Η χρησιμοποίηση επίσης του Mascherano σε θέση pivote (η λέξη που χρησιμοποιείται στην Ισπανία για τον παίκτη που παίζει μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς), έπαψε να είναι συμπτωματική και αποτελεί πλέον επιλογή (που δεν αποκλείεται να την δούμε ακόμη περισσότερες φορές μέχρι τον Μάιο) δίνοντας πολύτιμες ανάσες και στον Busquets.

Ο Messi δεν παίζει μόνο στο κέντρο της επίθεσης, το false 9 δεν είναι πλέον ευαγγέλιο, αλλά ένα ακόμη βέλος στην φαρέτρα, που λόγω της αλματώδους ανόδου του Neymar και της προσαρμογής αλλά και της ομαδικότητας - αντίληψης του Suarez, μοιάζει αίφνης γεμάτη από θανατηφόρα βέλη.

Η άμυνα δεν είναι απροσπέλαστη, αλλά σημειώνει εξαιρετικές επιδόσεις, ο εφιάλτης των στημένων φέτος δεν έχει κάνει την εμφάνιση του, ο Pique σοβαρεύτηκε (μετά την σιωπηρή τιμωρία του), ο Bartra μοιάζει ετοιμοπόλεμος και ο Mathieu προσφέρει αυτό για το οποίο αποκτήθηκε, δηλαδή ποιοτικές λύσεις.

Ευκαιρίες πήραν και πολλοί παίκτες από την δεύτερη ομάδα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Sergi Samper, που εσχάτως δεν τον βλέπουμε, αλλά θεωρείται το next big thing σε ότι αφορά τους  μέσους, που παραδοσιακά συστήνει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο η Barcelona.

Μέσα σε όλα, το rotation για το οποίο τόσο κατηγορήθηκε ο Lucho, μπορεί να ήταν υπέρμετρα διευρυμένο και να μπέρδευε τους ποδοσφαιριστές, αλλά φαίνεται ότι έχει διατηρήσει την ομάδα σε εξαιρετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης, ενώ από τον αγώνα με την La Real και έπειτα, ο προπονητής το περιόρισε σε φυσιολογικά επίπεδα, κάνοντας μάλλον μια προσωπική υπαναχώρηση - παραδοχή.

Αμοιβαίες υπαναχωρήσεις έγιναν και στην κόντρα (μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία) με τον Messi, μια υπόθεση που αντί να τινάξει την ομάδα στον αέρα, της έδωσε ώθηση. Δείγμα αντίδρασης μεγάλης ομάδας και ανθρώπων που πάνω από όλα, βάζουν το καλό του συνόλου. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Ένας φίλος στο twitter, όταν έκανα την προαναγγελία για αυτό το άρθρο, μου έγραψε ότι ο Luis Enrique δεν έχει κάνει και θαύματα φέτος. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο τρόπος που ξεπεράστηκε η κρίση του Γενάρη, αποτελεί από μόνη της ένα μικρό θαύμα.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν τελικά η Barcelona θα κερδίσει τίτλο ή τίτλους μέχρι τον Μάιο, αλλά έχει πλέον επιβεβαιωθεί, ότι δεδομένων των συνθηκών και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας γύρω από τον σύλλογο, ο κυριότερος λόγος που το καράβι είναι ακόμη σε ρότα διεκδίκησης στόχων, έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Luis Enrique.

Κανένας φυσιολογικός επαγγελματίας προπονητής, δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν από την αρχή της σεζόν στη Βαρκελώνη και φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνο σε αγωνιστικά ζητήματα.

Ο Lucho είναι μεθοδικός, απόλυτα επαγγελματίας, αλλά όχι εμμονικός με την δουλειά του. Δεν θα χάσει την ευκαιρία να αρπάξει την οικογένεια και το ποδήλατο του και να αποδράσει στην γενέτειρα του για να εκτονωθεί, ανεβάζοντας και σχετικές φωτογραφίες στο twitter, όπως συνέβη τα περασμένα Χριστούγεννα. Δεν είναι άνθρωπος που θρέφεται -μεταφορικά- από το ποδόσφαιρο και αυτό ίσως τον βοηθά να αποσυμφορίζει και να αποσυμφορίζεται από την τρομακτική περιρρέουσα πίεση.

Κάνει σίγουρα και αρκετά λάθη, άλλωστε και ο ίδιος βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης. Πριν βιαστούν όμως κάποιοι να πουν ότι η Barcelona δεν είναι πεδίο πειραματισμών, θα θυμίσω τα λόγια του Marti Perarnau, του ανθρώπου που ακολούθησε τον Guardiola καθ όλη την διάρκεια της πρώτης σεζόν του Pep, στον πάγκο της Bayern και ο οποίος τον παρακολουθεί από το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας. Ο Perarnau λοιπόν μεταφέρει (και συνυπογράφει) στο βιβλίο του που τιτλοφορείται "Herr Pep", την άποψη του Guardiola, ο οποίος παραδέχεται πως όταν βρισκόταν στον πάγκο της Barcelona, είχε κάνει πολλά λάθη που τον άλλαξαν πολύ και τον έκαναν καλύτερο.

Δέκα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο ίδιος ο Luis Enrique θεωρεί ότι δεν έχει αποδείξει τίποτα, αλλά εμείς θα διαφωνήσουμε. Θεωρούμε ότι έχει τουλάχιστον καταθέσει στο γήπεδο, την πρόταση του για το ποδόσφαιρο και προσπαθεί να την εφαρμόσει.

Μπορεί να μην είναι τακτικά ιδιοφυής, αλλά παραμένει μαχητής, ρεαλιστής, δεν επηρεάζεται βαθιά από τις κριτικές και δουλεύει σκληρά. Φαίνεται επίσης, ότι μέσα από μια επίπονη και ζημιογόνο και για τον ίδιο διαδικασία, έχει εμφυσήσει στους παίκτες του το μαχητικό πνεύμα που διακατείχε και τον ίδιο, πριν κρεμάσει τα παπούτσια του.

Ο Luis Enrique μπορεί να μην είναι τακτικά ιδιοφυής, αλλά παραμένει μαχητής, ρεαλιστής, δεν επηρεάζεται βαθιά από τις κριτικές και δουλεύει σκληρά.

Και ειδικά αυτή την περίοδο στην Βαρκελώνη, τα παραπάνω στοιχεία είναι υπερπολύτιμα. Τον χρόνο για να προσπαθήσει να εξαργυρώσει τις ιδέες του, μετατρέποντας τες σε τίτλους, τον κέρδισε με την αξία του. Γιατί μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες, κανένας δεν μπορούσε να στοιχηματίσει ότι ο Μάιος θα τον έβρισκε στην Βαρκελώνη. Και αυτό δεν μπορεί να του το αφαιρέσει, ούτε ο πιο σκληρός του πολέμιος.  

Οι αναμετρήσεις με την Manchester City στα πλαίσια του Champions League, ξεκινούν την επόμενη εβδομάδα, οι αμφισβητίες βρίσκονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη, αλλά αυτό δεν αλλάζει πολλά για τον Αστουριανό. Όπως ο ίδιος δήλωσε στα τέλη του 2014, η κυνηγετική περίοδος στη Βαρκελώνη, έχει ανοίξει.