Ο Pique και η εθνική Ισπανίας

Το 2005 ο Oleguer Presas (τότε παίκτης της Barcelona) κλήθηκε στην εθνική ομάδα της Ισπανίας από τον Luis Aragones. Η La Roja δεν θα έπαιζε κάποιον αγώνα. Επρόκειτο απλά για μια κοινωνική εκδήλωση χορηγών που θα συνοδευόταν και από μια ανοιχτή για τα ΜΜΕ, προπόνηση.

Σε αντίθεση με όσα πολύς κόσμος -λανθασμένα- πιστεύει, στην Ισπανία η άρνηση ενός αθλητή να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της εθνικής ομάδας, επισύρει ποινές που ξεκινούν από έναν χρόνο και μπορεί να φτάσουν μέχρι και τον δια βίου αποκλεισμό από όλες τις διοργανώσεις. Έτσι ο Oleguer έδωσε το παρόν στη συγκέντρωση της εθνικής και εξήγησε στον Aragones ότι δεν θα ήθελε να κληθεί ξανά, κάτι που σεβάστηκε στη συνέχεια ο ομοσπονδιακός τεχνικός.

Ο Oleguer δεν είχε μέχρι τότε συμμετοχές με την εθνική, δεν θεωρούνταν (και δεν ήταν) top class παίκτης. Αγωνιστικά, η κλήση του ήταν μια έκπληξη. Ήταν όμως βαθιά πολιτικοποιημένος και ταγμένος ανοιχτά υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Ήταν ένας seperatista. Μια φωτογραφία του με την εμφάνιση της εθνικής λοιπόν, ήταν απαραίτητη για να στείλει το μήνυμα στους υπόλοιπους «απείθαρχους» ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ισπανική ταυτότητα.

Τέσσερα χρόνια μετά, το 2009, ένας ψιλόλιγνος Καταλανός κεντρικός αμυντικός, έκανε το δικό του ντεμπούτο με την εθνική, σκοράροντας μάλιστα το νικητήριο -και μοναδικό- γκολ του αγώνα απέναντι στην Τουρκία, για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου του 2010. Ο τόπος, ήταν το Santiago Bernabeu. Το όνομα του παίκτη, ήταν Gerard Pique Bernabeu.

Η διαδρομή του Pique με την εθνική ομάδα από εκείνη την ημέρα, είναι αξιοζήλευτη. Έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης με την La Roja (2010 και 2012) αγωνιζόμενος βασικός και αναντικατάστατος και στα δύο τουρνουά. Δεν έλειψε φυσικά ούτε από το παγκόσμιο κύπελλο του 2014, ούτε από το euro του 2016.  Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, η προσφορά του θα απολάμβανε καθολικής αποδοχής. Όχι όμως στην Ισπανία.

Ο Pique έχει δύο χαρακτηριστικά που προκαλούν τον συντηρητισμό της ισπανικής κοινωνίας και όχι μόνο: Είναι γεννημένο πειραχτήρι και είναι Καταλανός. Συνδυασμός ανυπόφορος σε πολλές περιοχές της Ισπανίας. Έτσι, και παρά την αδιαμφισβήτητη αφοσίωση του στην La Roja, έχει μπει εδώ και καιρό στο στόχαστρο των πολιτικών κύκλων που πολεμούν κάθε προσπάθεια της Καταλονίας, προς την κατεύθυνση της διεκδίκησης του δικαιώματος της να αποφασίσει για το μέλλον της. Και μάλιστα, χωρίς ο ίδιος να είναι δηλωμένος independentista.

Η πλάκα είναι δε, ότι ο ίδιος ποτέ δεν έκανε οποιαδήποτε κίνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί προσβλητική ως προς την εθνική ομάδα. Δεν έχει αφήσει όμως σε χλωρό κλαρί την Ρεάλ Μαδρίτης. Και από εκεί μάλλον ξεκινά όλη η ιστορία.  Οι Ισπανοί φίλαθλοι που δείχνουν με το δάχτυλο Καταλανούς, Βάσκους και λοιπούς, υπερθεματίζοντας ότι η εθνική ομάδα είναι πάνω απ’ όλα, στοχοποιούν αισχρά έναν παίκτη επειδή συνηθίζει να τρολάρει όχι την La Roja, αλλά έναν σύλλογο της χώρας, την Ρεάλ Μαδρίτης. Πόση υποκρισία αλήθεια.

Οι αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του, αποτελούν σύνηθες φαινόμενο όταν η Ισπανία αγωνίζεται εντός έδρας και κάθε του κίνηση ερμηνεύεται από τον κίτρινο Τύπο κατά το δοκούν. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί της Μαδρίτης τον κυνηγούν αλύπητα. Έφτασαν μέχρι το σημείο να διενεργήσουν γκάλοπ πριν από αγώνα της εθνικής, ρωτώντας τους φιλάθλους που πήγαιναν στο γήπεδο, αν είχαν σκοπό να αποδοκιμάσουν τον Pique! Για τον λόγο αυτό, τον Νοέμβρη του 2015, η ομοσπονδία αναγκάστηκε να αλλάξει τον τόπο διεξαγωγής του φιλικού αγώνα με την Αγγλία, μεταφέροντας τον από το Bernabeu στο Alicante.

Στο ίδιο διάστημα, η αφοσίωση του Pique στην La Roja παρέμεινε ακλόνητη. Συνέχιζε να δηλώνει παρών στις κλήσεις των ομοσπονδιακών τεχνικών, κλείνοντας μάτια και αυτιά, ακόμη και στις φωνές εκείνων που τον προέτρεπαν να αποσυρθεί για να γλυτώσει. Έφτασε να τα ακούει ακόμη και από μερίδα Καταλανών, επειδή ο γιος του πήγε πρόσφατα στο γήπεδο να δει τον μπαμπά του, με φανέλα της Ισπανίας. Την ίδια φανέλα που εκείνος έχει ματώσει (κυριολεκτικά )αρκετές φορές. Με αφορμή ξανά τον γιο του (πόσο πιο ποταπή μπορεί να γίνει η κριτική αλήθεια) είχε κατηγορηθεί και παλαιότερα, καθώς ο μικρός Milan φορούσε στη Diada των Καταλανών, το 2014, την φανέλα της Barcelona με τα χρώματα της senyera.

Το θέμα «Pique και εθνική Ισπανίας» έγινε viral ακόμη και στην Ελλάδα, όπου πριν από καιρό δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Επαναστάτης του γλυκού νερού». Ο κόσμος υπαινίσσεται ότι ο Geri πατάει σε δύο βάρκες. «Αφού νιώθει Καταλανός γιατί παίζει με την εθνική;» αναρωτιούνται οι αδαείς. Ξεχνούν ότι ο Pique έχει μιλήσει ανοιχτά για το δικαίωμα της Καταλονίας να αποφασίσει μέσω δημοψηφίσματος για το μέλλον της, χωρίς όμως ο ίδιος να δηλώσει υπέρ της απόσχισης.

Άλλοι πάλι, λένε ότι το ζήτημα είναι τόσο λεπτό που αφορά μόνον τους Καταλανούς και όσοι υποστηρίζουν την Barcelona και δεν είναι γηγενείς, δεν έχουν δικαίωμα να εκφέρουν άποψη. Ξεχνούν κι αυτοί, ότι η Barca όσο συνυφασμένη είναι με την Καταλονία, άλλο τόσο έχει αναδείξει από τα γεννοφάσκια της τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα. Διάολε, ακόμη και ο ιδρυτής της ήταν Ελβετός.

Η ανοχή του Pique, σύμφωνα και με τον ίδιο, φάνηκε να εξαντλείται όταν η Ισπανία αγωνίστηκε στην Αλβανία για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου της Ρωσίας.

Ο Geri που συνηθίζει εδώ και χρόνια να αγωνίζεται με κοντομάνικη εμφάνιση και ισοθερμική μπλούζα ιδίου χρώματος από μέσα, αποφάσισε να κόψει τα μανίκια της φανέλας. Άμεσα το διαδίκτυο πλημμύρισε με σχετικές του φωτογραφίες και λεζάντα «ο Pique έκοψε τα μανίκια για να μην φαίνονται τα χρώματα της Ισπανίας». Τους γελοίους ισχυρισμούς οικειοποιήθηκαν τα μεγάλα ΜΜΕ της Μαδρίτης, όπως η AS και η MARCA και αναπαρήγαγαν και διεθνή ΜΜΕ, με την Ελλάδα φυσικά να συμμετέχει στον τραγέλαφο μέσω «μεγάλων» αθλητικών sites. Κανείς δεν πρόσεξε (;) ότι ούτε η φανέλα του Ramos, που επίσης αγωνίστηκε με μακρυμάνικη εμφάνιση, δεν είχε τα χρώματα της La Roja.

Λίγη ώρα μετά, οι λασπολόγοι έψαχναν τρύπες να κρυφτούν, καθώς η ίδια η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία τόνιζε ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση ΔΕΝ έχει τα χρώματα της σημαίας στις άκρες των μανικιών. Η AS ζήτησε επίσημα συγνώμη μέσω του διευθυντή της, οι υπόλοιποι σφύριζαν κλέφτικα (άλλωστε είναι εύκολο να πετάς λάσπη στον ανεμιστήρα), και ο Pique αναγκάστηκε να τοποθετηθεί:

«Δίνω πάντα ότι έχω στο γήπεδο, αλλά είναι πλέον καθαρό ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να είμαι εδώ. Δεν είναι μια απόφαση που παίρνω εν θερμώ, το έχω σκεφτεί αρκετά, το σημερινό είναι απλά η αφορμή που ξεχείλισε το ποτήρι. Έχω θέσει ως όριο το 2018 όταν θα είμαι 31 χρονών, θα είναι μια καλή στιγμή για να δώσω χώρο και στους νεότερους. Όταν τα δίνεις όλα, αλλά καταλαβαίνεις ότι, παρότι υπάρχουν και κάποιοι που το εκτιμούν, είναι πολλοί άλλοι που δυσαρεστούνται με την παρουσία σου και μόνο, είναι ώρα να πάρεις αποφάσεις.»

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο ενός σίριαλ που μοιάζει να μην έχει τέλος, παίχθηκε την Κυριακή, 1η του Οκτώβρη, ημέρα του δημοψηφίσματος στην Καταλονία. Ο Pique ψήφισε με κάθε επισημότητα (παρόλο που η κεντρική κυβέρνηση το είχε χαρακτηρίσει νωρίτερα παράνομο) και ανέβασε μάλιστα και σχετική φωτογραφία στους λογαριασμούς που διατηρεί στα socials. 

Ώρες αργότερα και μετά την λήξη του θλιβερού αγώνα της Barcelona με την Las Palmas, δήλωνε με δάκρυα στα μάτια ότι έζησε την χειρότερη στιγμή στην επαγγελματική του καριέρα, στηλίτευσε την συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής, ενώ δεν δίστασε να τα βάλει και με τον Rajoy θυμίζοντας ότι εκπροσωπεί την Ισπανία στο εξωτερικό χωρίς να γνωρίζει ούτε αγγλικά! Συνέχισε επισημαίνοντας πως αν η ισπανική ομοσπονδία δεν επιθυμεί την παρουσία του στην εθνική ομάδα, τότε είναι διατεθειμένος να αποχωρήσει άμεσα.

Την αμέσως επόμενη ημέρα, ήταν προγραμματισμένη η συγκέντρωση των διεθνών ενόψει των υποχρεώσεων της εθνικής για τα προκριματικά του Mundial. Ο Pique έδωσε κανονικά το παρών, το ίδιο όμως έκαναν και περίπου 1500 Ισπανοί φίλαθλοι που ύψωσαν πλακάτ προσβλητικού περιεχομένου και τον αποδοκίμασαν έντονα αναγκάζοντας τον Lopetegui να διακόψει την πρώτη προπόνηση της La Roja μόλις σε 23'.   

Η στήριξη του προπονητή και των περισσότερων συμπαικτών του στην εθνική ομάδα (υπάρχουν και εξαιρέσεις με σημαντικότερη εκείνη του Sergio Ramos) είναι δεδομένη, ωστόσο δεν είναι απίθανο να ήρθε η ώρα της μεγάλης απόφασης για τον Pique. Όποια κι αν είναι η επιλογή του όμως, μια ερώτηση θα παραμείνει χωρίς απάντηση. Και αυτή αφορά στο αν η προσφορά του σε επίπεδο εθνικής ομάδας είναι μεγαλύτερη από τα συμπλέγματα των επικριτών του.