Οι θαυματουργικές ικανότητες της Παναγίας της Λούρδης

«Ο προπονητής πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο είναι επιστήμη και το γήπεδο εργαστήριο, όμως οι υπεύθυνοι της ομάδας και οι οπαδοί δεν απαιτούν από αυτόν μόνον τη μεγαλοφυϊα του Αϊνστάιν και τη διαίσθηση του Φρόιντ αλλά και τις θαυματουργικές ικανότητες της Παναγίας της Λούρδης και την εγκαρτέρηση του Γκάντι».

Η διαπίστωση του Eduardo Galeano όπως αυτή αποτυπώνεται στο βιβλίο του «El futbol, a sol y sombra» (Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως) ήρθε στο μυαλό μου χθες, μετά τη λήξη ενός από τους πιο επώδυνους αγώνες στη σύγχρονη ιστορία της Μπαρσελόνα.

Ο προπονητής Luis Enrique (που σίγουρα δεν είναι μεγαλοφυϊα και δεδομένα δεν είναι θαυματοποιός) έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όλα όσα δεν βλέπουμε από τη Μπάρσα την τελευταία διετία, έχει κάνει πολλές (εκ του αποτελέσματος) ολέθριες επιλογές και από σημαντική μερίδα των οπαδών, πλέον δεν λογίζεται καν ως προπονητής. Θεωρείται (από χθες και επισήμως) η πηγή όλων των κακών που λαμβάνουν χώρα στη Βαρκελώνη. Η υπερβολή άλλωστε, δεν έλειψε ποτέ από το ποδόσφαιρο.

Η 14^η Φεβρουαρίου του 2017, ήταν μια βραδιά που δύσκολα θα ξεχαστεί και θα έλεγα μάλιστα ότι θα ήταν εγκληματικό αν ξεχαστεί. Δεν είναι μόνο το βαρύ σκορ, ούτε η κρισιμότητα του αγώνα (καθώς μιλάμε για νοκ άουτ αναμέτρηση του Champions League). Αυτό που θορύβησε, ήταν το απόλυτο αγωνιστικό ξεγύμνωμα μιας ομάδας που κάποτε ήταν φόβητρο και πλέον μοιάζει ανήμπορη να κάνει ακόμη και τα βασικά.

Το 4-0 με το οποίο ηττήθηκε η παρέα του Messi από την PSG, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι και 5-0 ή 6-0 και πάλι θα έμοιαζε φυσιολογικό με βάση την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Τα σημάδια είχαν διαφανεί εδώ και πολύ καιρό. Όλοι σιγοψιθυρίζαμε (κάποιοι το γράφαμε και δημόσια) ότι με τον τρόπο που αγωνίζεται η Μπαρσελόνα, είναι θέμα χρόνου το πότε θα βρεθεί η ομάδα που θα έχει την ποιότητα για να τιμωρήσει σκληρά το εντελώς άναρχο, αμήχανο και χωρίς καμία συνοχή σε γραμμές και πλάνο, παιχνίδι των Καταλανών. Οι καλές στιγμές στη φετινή περίοδο δεν μετριούνται ούτε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα, οι μέτριες έως και κακές εμφανίσεις, είναι μάλλον ο κανόνας της σεζόν 2016-17.

Η τελευταία μου αρθρογραφική προσέγγιση στα αγωνιστικά τεκταινόμενα της Μπαρσελόνα, έγινε στις 30 Νοεμβρίου του περασμένου έτους (πριν από το clasico) και διαβάζοντας σήμερα, δυο μήνες μετά, εκείνο το κείμενο που τιτλοφορείται «Δύσβατος δρόμος» ειλικρινά νιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα. Όποιος ανατρέξει θα το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι. Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο είχα καιρό να γράψω για την Μπάρσα. Τι να πεις για κάτι που δεν κινείται; Για κάτι που δεν εξελίσσεται; Για κάτι που είναι δρομολογημένο και εγκεκριμένο και από τα μέλη του συλλόγου από το καλοκαίρι του 2015;

Το γεγονός ότι οι Παριζιάνοι έδωσαν χθες λεπτά συμμετοχής σε αγώνα του Champions League, σε ένα παιδί από την ακαδημία τους, τον Christofer Nkunku, ετών 19, την ώρα που η Μπαρσελόνα διώχνει δεξιά και αριστερά τα δικά της ταλεντάκια, είναι η πιο σκληρή τιμωρία για κάθε γνήσιο cule και η εικόνα - συμβολισμός της τελευταίας πενταετίας. Το καμάρι της Καταλονίας έπαψε να πιστεύει στα δικά του παιδιά και αυτό το πληρώνει τις μετρητοίς. Ίσως μόνον οι θαυματουργές ικανότητες της Παναγίας της Λούρδης μπορούν πλέον να τη βοηθήσουν.

Υ.Γ.1  Ένα πράγμα δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον Luis Enrique: Το γεγονός ότι δεν έδωσε ευκαιρίες σε παιδιά της ακαδημίας, στην οποία θήτευσε ως προπονητής και ο ίδιος. Από τον Tata Martino το περίμενα. Από τον Lucho όμως, όχι.

Υ.Γ.2 Λάθος του Sergio Busquets, να ασκεί δημόσια κριτική στον Luis Enrique και μάλιστα όντας ο ένας από τους τέσσερις αρχηγούς της ομάδας, ανεξαρτήτως αν έχει δίκιο ή όχι. Την τελευταία διετία οι εμφανίσεις του δεν είναι στο υψηλό επίπεδο που μας έχει κακομάθει, αλλά ο Lucho δεν τον κρέμασε ποτέ στα μανταλάκια, κάτι που ο ίδιος έκανε με περισσή ευκολία για τον προπονητή του.

Υ.Γ.3 Για τις ανορθογραφίες (αλλά και τα θετικά) του προπονητή, θα αναφερθώ εκτενώς σε μελλοντικό άρθρο. Όχι τώρα. Κατά την εκτίμηση μου είναι τσάμπα μαγκιά να χτυπάς κάποιον που είναι ήδη πεσμένος στο έδαφος. Ασχέτως αν η πτώση του οφείλεται και στις δικές του επιλογές.

Υ.Γ.4 Ο αγωνιστικός σχεδιασμός τινάχθηκε στον αέρα το περασμένο καλοκαίρι για ένα καπρίτσιο. Δόθηκαν σχεδόν 70.000.000€ στη Valencia για δύο ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να ανεβάσουν το επίπεδο της Μπάρσα και ακόμη 13.000.000€ για να έχει η ομάδα τερματοφύλακα για το Copa del Rey. Ποιοι θα λογοδοτήσουν γι’ αυτά;

Υ.Γ.5 Πίστευα ότι μετά τον Rosell δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτα χειρότερο στη Μπαρσελόνα, αλλά υποτίμησα την πονηριά του Bartomeu.

Υ.Γ.6 Οι όψιμοι θα φύγουν. Εμείς θα υποφέρουμε πάλι. Γιατί; Γιατί για τη Μπαρσελόνα, αξίζει.