Πες μου τι άλλο φοβάσαι

Η Λούρδη, είναι μια μικρή πόλη στους πρόποδες των Πυρηναίων, στη νοτιοδυτική Γαλλία. Εκεί, το 1858 και σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, εμφανίστηκε 18 φορές η μορφή της Παναγίας. Την Παναγία της Λούρδης λοιπόν, την είχαμε επικαλεστεί στο τελευταίο μας άρθρο, τονίζοντας ότι για να καταφέρει η Μπαρσελόνα να ανατρέψει το 4-0 με το οποίο έφυγε στις αποσκευές της από το Παρίσι πριν από τρεις εβδομάδες, θα χρειαζόταν ένα θαύμα.

Και επειδή προφανώς οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη κι αν υπάρχει, θα έχει να ασχοληθεί σίγουρα με πιο σημαντικά πράγματα από ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, τον ρόλο του θαυματοποιού τον ανέλαβε η ίδια η Μπαρσελόνα. Γιατί αυτό που συνέβη χθες το βράδυ στη Βαρκελώνη το λες ευθαρσώς και θαύμα, με τον κίνδυνο μάλιστα να το αδικείς ως γεγονός.

Οι Καταλανοί έπρεπε να σκοράρουν 5 φορές για να προκριθούν στις 8 καλύτερες ομάδες του φετινού Champions League, χωρίς να δεχθούν κανένα γκολ από την PSG. Τέτοια ανατροπή δεν είχε συμβεί ποτέ στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, μέχρι που χρειάστηκε να την κάνει η παρέα του Messi, του Iniesta, του Luis Enrique και των υπολοίπων blaugrana. Και το έκανε με τον δύσκολο τρόπο. Η Μπάρσα προηγήθηκε με 3-0, είδε τους Παριζιάνους να μειώνουν σε 3-1 και κατάφερε έπειτα να πετύχει ακόμη 3 γκολ στα τελευταία 7 λεπτά του αγώνα. Ανατριχιάζεις μόνο που το διαβάζεις, πόσο μάλλον να το βλέπεις να εξελίσσεται.

Δεν πρόκειται να μπούμε σε βαθυστόχαστες τακτικές αναλύσεις, όχι επειδή δεν αξίζει, αλλά γιατί ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο κατάθεση ψυχής, πίστης, αποφασιστικότητας, καλώς εννοούμενου εγωισμού και προσωπικότητας. Στοιχεία που ξεδιπλώθηκαν χθες σε όλο τους το μεγαλείο στον αγωνιστικό χώρο του Camp Nou.

Η PSG έκανε τεράστιο καλό στην Μπαρσελόνα κερδίζοντας την στον πρώτο αγώνα με 4-0. Γιατί το έκανε παίζοντας πολύ όμορφα, χτυπώντας ταυτόχρονα τους Καταλανούς στο ευαίσθητο σημείο τους. Αποκλεισμούς έχει βιώσει αρκετούς η Μπάρσα την τελευταία δεκαετία, αλλά σπάνια με τρόπο που να αμφισβητούσε την αγωνιστική της ταυτότητα. Λίγες φορές από ομάδες που έπαιξαν καλύτερο ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν αποκλειστικό της προνόμιο.  Και παρότι βρίσκεται σε εμφανή (και διαρκή) αγωνιστική κάμψη, παρόλο που ο Messi χθες δεν ήταν στα καλύτερα του, με κάποιον τρόπο βρήκε τη δύναμη να βγάλει αντίδραση, να αφαιρέσει οποιαδήποτε πρωτοβουλία από τους  Γάλλους (ευθύνη και του Emery για να είμαστε δίκαιοι) και να γράψει ξανά ιστορία.     

Ο Luis Enrique επέλεξε να ξεκινήσει με διάταξη 3-4-3, παίρνοντας ένα ρίσκο  που πάντως είχε δοκιμάσει αρκετές φορές κατά την διάρκεια της φετινής σεζόν, επιλέγοντας τους Umtiti, Pique και Mascherano στην τριάδα της άμυνας. Και οι τρεις ήταν υπέροχοι, κάτι που ήταν αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση εφόσον η Μπαρσελόνα ήθελε να κυνηγήσει το όνειρο της ανατροπής.

Φυσικά αν ψάχναμε σήμερα για παίκτες  που υστέρησαν σε τέτοια βραδιά, θα αναζητούσαμε για ψύλλο στα άχυρα. Όλοι όσοι αγωνίστηκαν κατέθεσαν ψυχή, με τον Neymar να δηλώνει βροντερό παρών στο φινάλε, κλέβοντας για μια βραδιά (ίσως η πρώτη από τότε που πήγε στη Βαρκελώνη) τον ρόλο του ηγέτη από τον μοναδικό Messi, την ώρα που ο Marc Ter Stegen κρατούσε όρθια την ομάδα του (στο τετ-α-τετ του Cavani). O Γερμανός τερματοφύλακας μάλιστα ήταν εκείνος που κέρδισε στο ύψος του κέντρου το φάουλ από το οποίο προήλθε το γκολ της πρόκρισης. Ένα γκολ που σημείωσε μία αλλαγή του Luis Enrique, ο Sergi Roberto.

Ξημερώνοντας η 9^η Μαρτίου, προσπαθούσα να σκεφτώ τι άλλο μπορούμε να δούμε από αυτή την ομάδα. Που στο καλό βρίσκεται το ταβάνι της, πότε κλείνει αυτός ο έρμος ο αγωνιστικός της κύκλος (που όλο διαβάζουμε ότι κλείνει, αλλά όλο και παραμένει με κάποιον τρόπο ανοικτός). Σκεφτόμουν πόση αξία θα έχει ένα ακόμη Champions League, ή για να το θέσω καλύτερα: Ποιος οπαδός της Μπαρσελόνα θα καταφέρει να πανηγυρίσει περισσότερο μια ενδεχόμενη κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτριας Ευρώπης τον προσεχή Μάιο, απ’ όσο χάρηκε την χθεσινή υπέρβαση; Αν με ρωτούσατε, θα έλεγα ότι μάλλον δεν υπάρχει κανένας.

Πριν από πέντε χρόνια, η Μπαρσελόνα προκαλούσε τον φόβο γιατί έπαιζε κατά κοινή ομολογία το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Πλέον δεν το παίζει. Και σε αυτή την δύσκολη περίοδο, πετυχαίνει την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της. Ο φόβος αντικαθίσταται από το δέος. Πως στο καλό αντιμετωπίζονται αυτοί οι διάολοι με τα blaugrana; Όπως λένε και οι στίχοι ενός τραγουδιού των Active Member: «Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω».

Υ.Γ.1 Ο Luis Enrique το καλοκαίρι του 2014 δήλωνε στην παρουσίαση του, ότι θα είναι το αφεντικό και χλευάστηκε γι’ αυτό. Λίγους μήνες μετά η Μπαρσελόνα κέρδισε το treble. Πριν τον χθεσινό αγώνα είπε ότι η ομάδα του μπορεί να πετύχει 6 γκολ απέναντι στην PSG και πολλοί ξεκαρδίστηκαν. Λίγες ώρες αργότερα η Μπαρσελόνα κέρδιζε με 6-1. Ο Αστουριανός, μπορεί να έχει (σχεδόν) στερέψει από ιδέες, μπορεί να έχει κάνει τα λάθη του, έχει όμως απόθεμα καρδιάς και αυτοπεποίθησης, ικανό να τροφοδοτήσει όχι μόνο τους παίκτες του, αλλά και όλους τους ανά τον κόσμο δύσπιστους οπαδούς και μη. Και θα φύγει το καλοκαίρι όπως ακριβώς του αξίζει. Μάγκας και με το κεφάλι ψηλά. 

Υ.Γ.2 Όχι, δεν έλυσε ξαφνικά η Μπαρσελόνα όλα τα προβλήματα της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα βάλουμε μεζούρα στη χαρά μας. Ζούμε σε δύσκολα χρόνια και οι ωραίες στιγμές είναι λίγες και πολύτιμες για να τις βάζουμε σε ζύγι.