Ο χορός του Χειμώνα

Το καλοκαίρι του 2017 δεν θα το ξεχάσουν γρήγορα οι οπαδοί της Barcelona. Τα καμώματα του Neymar που κράτησαν σε ομηρία όλο τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας μέχρι τελικά να ανακοινώσει ο ίδιος μέσω… Instagram στις αρχές Αυγούστου ότι αποχωρεί για το Παρίσι, έπληξαν βαριά το κύρος και την αξιοπιστία του συλλόγου, με τεράστια ευθύνη της διοίκησης Bartomeu που άφησε το club να γίνει έρμαιο των διαθέσεων ενός ποδοσφαιριστή.

Σε συνέχεια της «κωμωδίας Neymar» η Barcelona βγήκε στην αγορά σχεδόν απεγνωσμένη για αγωνιστική και επικοινωνιακή ρελάνς. H αξιοπιστία της διοίκησης της Liverpool που επέμεινε εξ αρχής πως δεν παραχωρεί  τον Coutinho, έσωσε κατά λάθος την αναξιόπιστη διοίκηση της Barca από μια εξωφρενικά ακριβή προσθήκη που περισσότερο θα μπέρδευε παρά θα συνεισέφερε στα αγωνιστικά πλάνα του Ernesto Valverde. Την ίδια στιγμή, αντιπρόεδρος και τεχνικοί διευθυντές (Mestre, Segura, Robert - η λίστα δυστυχώς είναι ατελείωτη) δεν κατάφεραν να ξεφορτωθούν παίκτες που δεν υπολογίζονται, αλλά έχουν μεγάλα συμβόλαια (όπως ο Arda Turan).

Η άφιξη τελικά του Dembele από την BvB ήταν μια εξαιρετική (και αναπόφευκτα πανάκριβη) κίνηση. Εξίσου (ίσως και περισσότερο) σημαντική ήταν και η πρότερη απόκτηση του Nelson Semedo, ενός ποδοσφαιριστή που φαίνεται ότι έχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για να καθιερωθεί στο δεξί άκρο της άμυνας. Η επιθυμία δε του Valverde για απόκτηση του Inigo Martinez δεν ικανοποιήθηκε και ο Ernesto θα πρέπει να συμβιβαστεί με τον Vermaelen ως τέταρτη εναλλακτική λύση για το κέντρο της άμυνας, γιατί αυτό αποφάσισε η διοίκηση. Για την απόκτηση του Paulinho αναφέρθηκα αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο μου, ενώ επέστρεψε και  ο Deulofeu με τη φιλοδοξία να δώσει λύσεις στα άκρα της επίθεσης.

Ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο οι blaugrana έχασαν το ισπανικό Super Copa από την Ρεάλ Μαδρίτης ήρθε να ρίξει κι άλλο νερό στον μύλο της απογοήτευσης που διακατέχει τους φίλους των blaugrana. Η εικόνα της ομάδας στον διπλό τελικό ήταν τραγική αλλά σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη, καθώς η προετοιμασία στην Αμερική ήταν ανέκδοτο και πραγματοποιήθηκε παρουσία του Neymar που δεν είχε ακόμη ανακοινώσει την απόφαση του να φύγει. Κανένας προπονητής δεν θα μπορούσε να δουλέψει υπό τις διαμορφωθείσες συνθήκες.

Τα προβλήματα λοιπόν είναι υπαρκτά, ωστόσο ο πεσιμισμός που έχει πλημμυρίσει τις τάξεις των οπαδών είναι υπερβολικός. Η Barcelona του Valverde έχει σφυγμό, έχει παρόν και έχει και μέλλον. Οι τρεις πρώτες αγωνιστικές της La Liga και η πρεμιέρα στους ομίλους του Champions League, βρίσκει την Barca με απολογισμό 4 νικών και σύνολο τερμάτων 12-0. Δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για επαρκές δείγμα γραφής, όπως δεν ήταν τέτοιο και οι διπλοί αγώνες με την Μαδρίτη, αλλά αυτή η τετράδα αγώνων αποτέλεσε ένεση ηθικού και ηρεμίας σε ένα ηλεκτρισμένο περιβάλλον.

Και ναι, συμβαίνουν πράγματα εντός αγωνιστικού χώρου, που αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για τη συνέχεια. Δεν ξέρω αν οφείλονται όλα στην αποχώρηση Neymar και μόνο, αλλά είναι εμφανές ότι η Barcelona προσπαθεί να παίξει πολύ διαφορετικά απ’ ότι την είχαμε μάθει την τελευταία τριετία. Υπάρχουν ζητήματα ισορροπίας στην αμυντική λειτουργία, αναζητείται ακόμη ο τρίτος πυλώνας στο κέντρο (πέραν των Iniesta και Busquets) καθώς και η νέα φόρμουλα στην επίθεση, αλλά είναι οφθαλμοφανές ότι υπάρχει πλάνο.

Βλέπουμε ξανά τον Messi να νιώθει άνετα ως false 9, τον Iniesta να μοιάζει απελευθερωμένος και τα ακραία μπακ (κυρίως τον Jordi Alba) να συμμετέχουν σημαντικά στη δημιουργία. Η κυκλοφορία της μπάλας γίνεται ξανά ενδιαφέρουσα (και σίγουρα όχι τόσο προβλέψιμη) ενώ οι Pique και Umtiti (ναι, ο ίδιος που σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα δεν άρεσε στον Valverde) που γνωρίζονται πλέον από πέρυσι, έχουν συνθέσει ένα εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο.

Η Barcelona δεν βγάζει φωτιές, η Ρεάλ Μαδρίτης είναι πιο πλήρης σχεδόν σε όλες τις θέσεις (και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το βάθος στον πάγκο), αλλά είναι πρώιμο να ξεγράφει κανείς τους blaugrana από Σεπτέμβρη μήνα και να μεταφέρεται η δεδομένη και δίκαιη δυσαρέσκεια κατά της διοίκησης, στο αγωνιστικό τμήμα. Όλοι θα θέλαμε να βλέπουμε περισσότερους παίκτες από την Masia στην πρώτη ομάδα, κανένας δεν χαίρεται που ξοδεύονται τρομακτικά ποσά για την απόκτηση μέτριων παικτών, αλλά αυτό είναι φαινόμενο πολλών χρόνων και η στοχοποίηση του Valverde δεν είναι μόνο άδικη και πρώιμη, αλλά στερείται και σοβαρών επιχειρημάτων. Η εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησε η Granda Animacio στον αγώνα με την Juventus, είναι αυτό που χρειάζεται (και δικαιούται) η ομάδα.

Η πρόταση μομφής του τίμιου Agusti Benedito είναι απόλυτα λογική παρόλο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτύχει τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από την παραίτηση του (τουλάχιστον ανεπαρκή έως επικίνδυνου) προέδρου της Barcelona. Ο Bartomeu πρέπει να αποχωρήσει πριν διαλύσει ό,τι απέμεινε όρθιο στον σύλλογο και αυτό δεν αφορά μόνο στα αγωνιστικά ζητήματα, αλλά αυτό θα έπρεπε να το σκεφτούν πιο σοβαρά τα μέλη του συλλόγου όταν το καλοκαίρι του 2015 τον εξέλεξαν ως Πρόεδρο. Ας μη χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα. Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλο πράγμα να επιθυμείς την απομάκρυνση μιας διοίκησης που αποδομεί βασικές αρχές του βαρκελωνισμού και άλλο να μην στηρίζεις την ομάδα σου.

Παραφράζοντας τον γνωστό μύθου του Αισώπου για τον τζίτζικα και το μυρμήγκι, ο Valverde άκουσε στωικά τους επικριτές του να τραγουδούν όλο το καλοκαίρι, αλλά αισιοδοξεί ότι θα τους βλέπει να χορεύουν τον χειμώνα.

ΥΓ1 Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η διοίκηση την ανανέωση συμβολαίου του Iniesta είναι χυδαίος. 

ΥΓ2 Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια, είχα δημοσιεύσει κείμενο με τις πρώτες μου σκέψεις για την νέα ομάδα -τότε- του Luis Enrique. Είχαν μεσολαβήσει ξανά οι 3 πρώτες αγωνιστικές της La Liga. Το διαπίστωσα αφού έγραψα το σημερινό.