Από τους 8 προπονητές σε 10 χρόνια, η
Barcelona άλλαξε πολιτική και κράτησε
στην τεχνική ηγεσία της ομάδας έναν προπονητή για την επόμενη οκταετία. Ήταν ο Johan Cruyff που επέστρεψε για να
αλλάξει τα πάντα. Αποκήρυξε τον πεσιμισμό, προέταξε την αυτοκριτική, ενεργοποίησε
την ουσιαστική αξιοποίηση των παιδιών από την ακαδημία, σύστησε -και το
κυριότερο επέβαλε- έναν ρηξικέλευθο τρόπο παιχνιδιού. Η επιρροή του σαν
προπονητής αποδείχθηκε απείρως πιο σημαντική από εκείνη που επέφερε στον
σύλλογο παλαιότερα ως ποδοσφαιριστής.
Ανέλαβε την ομάδα σε ένα καλοκαίρι
τρομακτικών εκκαθαρίσεων, απόρροια κυρίως της «ανταρσίας του Esperia», γεγονός που εν μέρει βοήθησε το έργο του. Κατέφθασαν -ήδη από
το 1988- σπουδαίοι ποδοσφαιριστές με
εξαιρετικούς χαρακτήρες. Οι blaugrana απέκτησαν
το 1992 το προσωνύμιο «dream team» εμπνευσμένο από την παρουσία της ομάδας μπάσκετ των Η.Π.Α στη
Βαρκελώνη την ίδια χρονιά. Η Barcelona κατέκτησε
επιτέλους το πρωτάθλημα Ευρώπης, 93 χρόνια από την ίδρυση της.
Ο κόσμος άρχισε να βρίσκει νέους ήρωες στα πρόσωπα των Guillermo Amor, Lluis Mila, Pep
Guardiola, Alber Ferrer, Sergi Barjuan, Roger και Oscar Garcia, Albert Celades και Ivan
de la Pena, νεαρών δηλαδή
που μετακόμισαν στο Camp Nou από
το γειτονικό Mini Estadi. Η προώθηση
και καθιέρωση παικτών από την ακαδημία, έγινε κανόνας. Οι ακριβές αστοχίες όμως
στην επιλογή ορισμένων (κυρίως) ξένων παικτών -ιδίως μετά το 1994- δεν έλειψαν
ούτε και κατά την διάρκεια της δικής του θητείας.
Ο χαμένος τελικός του Champions League στην Αθήνα το 1994 με
το εκκωφαντικό 4-0 από την Milan, αποτέλεσε
το σημείο καμπής της περιόδου που περιγράφεται σε αυτό το άρθρο. Ο Cruyff δεν κατάφερε να ανανεώσει ένα σύνολο που άρχισε
πλέον να δείχνει την ηλικία του, έκανε λάθη στην προσπάθεια μετάβασης στην
επόμενη ημέρα και είχε πλέον απέναντι του μια διοίκηση με την οποία δεν
μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για τα αυτονόητα και η οποία του έβαζε τρικλοποδιές
και του συμπεριφερόταν τουλάχιστον εχθρικά.
Αποχώρησε με τρόπο θλιβερό για την
αξία και την προσφορά του, αφήνοντας όμως ως παρακαταθήκη μια μαγιά που έμελλε
να επιδράσει στην αγωνιστική ταυτότητα του συλλόγου για τις επόμενες δεκαετίες.
Περισσότεροι από 20 ποδοσφαιριστές του ακολούθησαν καριέρα στην προπονητική με
ορισμένους να αφήνουν το στίγμα τους στο σύγχρονο ποδόσφαιρο μέχρι και την
ημέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
1988-89
Καλοκαίρι σταθμός. Η εκκαθάριση στο
τμήμα ήταν καθολική. Παρέμειναν μόνο 9 παίκτες από το ρόστερ της προηγούμενης
σεζόν και η ομάδα ουσιαστικά χτίστηκε από μηδενική βάση. Αποκτήθηκαν άλλοι που
έμελλε να αφήσουν το στίγμα τους όχι μόνο στην Barcelona αλλά
και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τον καθένα
ξεχωριστά, θα χρειαζόμασταν ένα άλλο αφιέρωμα.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Eusebio, Lopez Ricarte, Serna, Begiristain, Salinas. Μια απλή ανάγνωση στον σχετικό πίνακα επιβεβαιώνει του λόγου
το αληθές. Με μεγάλη δυσκολία θα ξεχωρίζαμε μεταξύ ίσων (με εντελώς
υποκειμενικά κριτήρια) τον Jose Maria Bakero. Προωθήθηκε από την
ακαδημία ο υπέροχος Amor αλλά και ο Lluis Milla. Και οι δύο έπαιξαν
στο σύνολο των αγώνων εκείνης της περιόδου.
Ο μέσος Guillermo Amor επρόκειτο να γίνει το σύμβολο
όλων εκείνων που πίστευαν ότι η Barcelona όφειλε
να επενδύει στην ακαδημία της. Καταγράφοντας περισσότερες από 450 συμμετοχές ως
παίκτης της πρώτης ομάδας, αποτέλεσε παίκτη-κλειδί της dream team του Cruyff ο οποίος πρόλαβε στο μεταξύ να θέσει το πρώτο του βέτο: Έπεισε τον
Nunez ότι ο Alexanko δεν έπρεπε να φύγει και όταν ο κόσμος αποδοκίμασε
στην ανάκρουση του ονόματος του από τα μεγάφωνα του Camp
Nou κατά την παρουσίαση του ρόστερ στο Gamper του 1988, πήρε το μικρόφωνο και συνέστησε στον
κόσμο ψυχραιμία. Του έδωσε μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Η ιστορία επρόκειτο
να τον δικαιώσει.
Η ομάδα δεν κέρδισε το πρωτάθλημα, κατέκτησε
όμως ένα ακόμη Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Sampdoria με
γκολ των Julio Salinas και Lopez Ricarte.
1989-90
Αποχώρησαν σημαντικοί παίκτες όπως οι
Carrasco, Hughes και Lineker και αποσύρθηκε ο Migueli ένας παίκτης-μύθος για τον σύλλογο, ο Carles Puyol εκείνης της εποχής. Η άφιξη
των Ronald Koeman (έναντι ενός ποσού που
άγγιξε εκείνο που είχε διατεθεί παλαιότερα για τον Maradona) και Michael Laudrup έδωσαν
το στίγμα εκείνης της μεταγραφικής περιόδου και προσέθεσαν ποιότητα σε μια ήδη
καλοδουλεμένη ομάδα.
Ένας ψηλόλιγνος πιτσιρικάς από την
ακαδημία τράβηξε την προσοχή του Cruyff και έκανε
ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα τον Δεκέμβρη του 1990 σε έναν αγώνα εναντίον της Cadiz. Λεγόταν Pep Guardiola και
δυο χρόνια αργότερα θα ξεκινούσε βασικός σε τελικό του Champions League. Οι blaugrana δεν κέρδισαν κανέναν σημαντικό τίτλο, εκτός του Copa
del Rey.
1990-91
Κατέφθασε από την CSKA Σόφιας
ο Hristo Stoichkov, πρώτος σκόρερ στην
Ευρώπη την προηγούμενη σεζόν και ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της
Γηραιάς Ηπείρου την δεκαετία του 1990. Ο Βούλγαρος ταίριαξε γάντι στον τρόπο
παιχνιδιού της ομάδας και αποδείχθηκε μια από τις καλύτερες blaugrana μεταγραφές όλων των εποχών, παρά τον εκρηκτικό
του χαρακτήρα.
Προωθήθηκε ο εξαιρετικός Albert Ferrer που έμελλε να καθιερωθεί στο δεξί άκρο της άμυνας
για πολλά χρόνια. Μαζί του και ο Carles Busquets (πατέρας του Sergio) που έμεινε όμως στη σκιά του Zubizarreta. Αποκτήθηκε
με μηδενικό κόστος ο Nando από τη Σεβίλλη που την επόμενη
διετία θα αποτελούσε σημαντικό γρανάζι της ομάδας (ξεκίνησε βασικός και το 92
στο Wembley). Έφυγαν (μεταξύ άλλων) οι Carlos Unzue, Ernesto Valverde και Robert Fernandez. Και οι τρεις θα
επέστρεφαν μελλοντικά στον σύλλογο σε άλλο πόστο. Η ομάδα κέρδισε το πρώτο από
τα 4 σερί πρωταθλήματα της περιόδου Cruyff.
1991-92
Δεύτερο σερί πρωτάθλημα και το πρώτο Champions League στην ιστορία του
συλλόγου. Ξεχώρισε η απόκτηση του Miguel Angel Nadal γνωστού και ως «βράχου» που προσέθεσε
ασφάλεια και αξιοπιστία στην άμυνα. Σημαντική και η προσθήκη του Juan
Carlos από την Atleti που αγωνιζόταν στο αριστερό άκρο της άμυνας. Η
μεταγραφή του Witschge από τον Ajax
αποδείχθηκε -εκτός από ακριβή- και αποτυχημένη παρότι ο Johan Cruyff εκτιμούσε πως
επρόκειτο για τεράστιο ταλέντο.
1992-93
Καμία αξιόλογη προσθήκη καθώς ο
κορμός είχε πλέον δημιουργηθεί. O Vucevic που ήταν το σπουδαιότερο ταλέντο της Κροατίας
εκείνη την περίοδο δεν μπόρεσε να βρει ποτέ τις ευκαιρίες για να αναδειχθεί (η
προ Bosman εποχή έπαιξε τον ρόλο της). Την ίδια τύχη
και για παρόμοιους λόγους είχε και ο Δανός Ekelund. O Pablo Alfaro κόστισε πολύ και έπαιξε ελάχιστα, όντας μάλλον η
απόλυτη αποτυχία της σεζόν.
1993-94
Το τέταρτο και τελευταίο πρωτάθλημα
με τον Cruyff στον πάγκο μετά τον δραματικό τελικό της
Αθήνας. Η απόκτηση του Romario, ίσως του καλύτερου
επιθετικού που ανέδειξε η Βραζιλία ποτέ (ξέρω, βαριά κουβέντα) πρόσφερε
απίστευτες στιγμές ποδοσφαιρικής φαντασίας, 30 γκολ σε 33 αγώνες πρωταθλήματος
αλλά και μεγάλα προβλήματα στη συνέχεια λόγω του ιδιαίτερου του χαρακτήρα του.
Προωθήθηκε ο Sergi Barjuan, ο πιο σημαντικός
παίκτης που έπαιξε στο αριστερό άκρο της άμυνας των blaugrana μέχρι την άφιξη -πολλά χρόνια μετά- του Jordi Alba. Έκανε ντεμπούτο
τον Νοέμβριο του 1993 σε εκτός έδρας αγώνας με την Galatasaray και από τότε αποτέλεσε σημείο αναφοράς με τις
πληθωρικές του εμφανίσεις.
1994-95
Ο τελικός της Αθήνας στοίχειωσε την
επόμενη ημέρα της Barcelona υπό την καθοδήγηση του
Cruyff και οδήγησε σε λάθη. Έφυγαν οι Laudrup, Salinas, Zubizarreta και Juan Carlos. Επιλέχθηκαν για να ηγηθούν της επόμενης ημέρας, παίκτες που
δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν, όπως ο ταλαντούχος αλλά ιδιόρρυθμος Hagi και ο Escurza που τραυματίστηκε
σοβαρά και έχασε σχεδόν όλη τη σεζόν. Μόνο ο τίμιος κεντρικός αμυντικός Abelardo έμελλε να μείνει για πολλά χρόνια στη Βαρκελώνη.
Προωθήθηκε ο Jordi Cruyff που έκανε ντεμπούτο σε
εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος τον Σεπτέμβρη του 1994, σκοράροντας μάλιστα στο
νικηφόρο 2-1 επί της Racing. O
Jordi δεν είχε το ταλέντο του πατέρα του -χωρίς
αυτό να σημαίνει πως ήταν κακός ποδοσφαιριστής- και δεν κατάφερε να κάνει
καριέρα στην Barcelona, πληρώνοντας σε
σημαντικό βαθμό την κόντρα Cruyff-Nunez.
Η επικοινωνία μεταξύ διοίκησης και
προπονητή σχεδόν έπαψε να υφίσταται. O Romario αποχώρησε τον Γενάρη του 1995, αφήνοντας στα κρύα
του λουτρού την ομάδα.
1995-96
Το επίσημο τέλος μιας ολόκληρης
εποχής. Ο Cruyff ανέφερε αργότερα στην αυτοβιογραφία του
πως εκείνη τη σεζόν ζήτησε την απόκτηση του Zinedine Zidane, αλλά ο Nunez δεν είχε καμία διάθεση να του κάνει το χατίρι. Έγιναν
πανάκριβες (και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες) μεταγραφές. Δόθηκαν πολλά χρήματα
για την απόκτηση του Βόσνιου Kodro που
πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Κροάτης Prosinecki ήταν
σπουδαίος μέσος, αλλά οι τραυματισμοί δεν του άφησαν περιθώριο να δείξει την
αξία του. O Popescu αποκτήθηκε από την Tottenham για να αντικαταστήσει τον πληθωρικό Koeman, έργο εκ των πραγμάτων δύσκολο. Ωστόσο η διετής παρουσία του
Ρουμάνου κεντρικού αμυντικού, ήταν μάλλον επιτυχημένη.
Ο Πορτογάλος Luis
Figo αποδείχθηκε παίκτης-κλειδί τα επόμενα
χρόνια για τους blaugrana. Ένας υπέροχος
ποδοσφαιριστής με ηγετικά χαρακτηριστικά που έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο
του αρχηγού, πριν προκαλέσει νέο εμφύλιο στην Ισπανία με την αμφιλεγόμενη
μετακίνηση του στη Μαδρίτη.
Προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα ο Ivan
de la Pena, ίσως ο
ποιοτικότερος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε η Masia κατά
την οκταετία του Cruyff. Ένας επιτελικός
μέσος που μπορούσε να πασάρει μέσα από το μάτι μιας βελόνας και εκείνη τη σεζόν
έπαιξε σε πολλούς αγώνες, όπως συνέβη και με τους Roger και Oscar Garcia. Συμμετοχές πήρε και ο Albert Celades, ένας καλός αμυντικός μέσος. Αποχώρησαν παίκτες - θρύλοι, όπως
οι Stoichkov, Eusebio, Begiristain και Ronald Koeman.
Ο Johan Cruyff απολύθηκε σε μια απόφαση που του ανακοινώθηκε στα αποδυτήρια δυο
εβδομάδες πριν τελειώσει το πρωτάθλημα από τον -τότε- αντιπρόεδρο της ομάδας Joan Gaspart με τον οποίο σχεδόν ήρθαν στα χέρια. Χρόνια αργότερα θα
δήλωνε πως το μεγαλύτερο παράπονο του ήταν ότι δεν του δόθηκε ούτε η ευκαιρία
να αποχαιρετήσει το κοινό στο Camp Nou. Αυτή
ήταν η αναγνώριση της προσφοράς του στη Barcelona.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου